Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Δημοψήφισμα: το νόμισμα με τη μια όψη


Δημοψήφισμα: Το νόμισμα με τη μία όψη

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog: agriazwa.blogspot.com)

Το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οποιαδήποτε κίνηση της κυβέρνησης Παπανδρέου αντιμετωπίζεται πλέον με δυσπιστία, αν όχι με εχθρικότητα.
Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ο ελληνικός πληθυσμός δέχεται βιασμούς μετά από εκβιασμούς και εκβιασμούς μετά από βιασμούς. Ακόμη και αν ο ΓΑΠ έφερνε στον ελληνικό λαό το κέρας της αμάλθειας, οι Έλληνες πάλι θα φοβόντουσαν πως κάτω από τη μεταμφίεση βρίσκεται ένα κουτί της Πανδώρας, όπως τόσα και τόσα άλλα που έχει ανοίξει για τον λαό που κυβερνά.
Αλλά αυτό που συνέβη στις 30/10/2011 είναι άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας: Εξαγγελία πρόθεσης δημοψηφίσματος. Αυτό που δεν έγινε για την ένταξη μας στην ΟΝΕ, για τα μνημόνια, αυτό προτείνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αυτό είναι δημοκρατία κυρίες και κύριοι. Το να βρίσκεσαι πάντα προ τετελεσμένων συμβάντων και να σου λένε τώρα διάλεξε αυτό που ήδη έχει συμβεί. Όπως έκανε ο ΓΑΠ και με το ΔΝΤ: Προσυνεννοήθηκε με το Στρος Καν, το έφερε, το επέβαλε. Και τώρα μας ρωτάει: δέχεστε τη νέα δανειακή σύμβαση;
Φυσικά αυτή η προσχηματική δημοκρατική καταφυγή στο δημοψήφισμα αποτελεί μια θανατηφόρο παγίδα. Αν πούμε ναι νομιμοποιούμε όλες τις αντιδημοκρατικές προσωπικότατες επιλογές του Πρωθυπουργού. Μαζί τα δανειστήκαμε θα μας πουν στα μούτρα και η κυβέρνηση θα συνεχίσει «νομιμοποιημένη» να σφίγγει την σιδηρά παρθένα προς τέρψιν της διεθνούς πλουτοκρατίας. Αν όχι… Ανεξέλεγκτη χρεωκοπία. Παράς γιοκ… Και ανοίγει και η καταπακτή της βεβιασμένης εξόδου από το Ευρώ με ορατή τη συνέπεια τη διάλυση της ευρωζώνης και την οικονομική και κοινωνική κατακρήμνιση πολλών ακόμη ευρωπαϊκών χωρών. Δεν μας έφτανε που φάγαμε το κεφάλι μας, να πάρουμε στο λαιμό μας και άλλους. Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη.
Η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Η αναδιάρθρωση που θα οδηγούσε σε μια βιώσιμη λύση το 2009 με βαρύτατες πάντα συνέπειες, σήμερα είναι μια τρύπα στο νερό με ακόμη βαρύτερες συνέπειες. Το κούρεμα που αναθεμάτιζε το 2009 ο πρωθυπουργός, σήμερα το παρουσιάζει σαν θρίαμβο του. Για αυτό λοιπόν και ο Ackerman της Deutsche Bank τίμησε τον Έλληνα πρωθυπουργό με το βραβείο Quadriga: Για της υπηρεσίες του στη διεθνή πλουτοκρατία και το τραπεζικό της σύστημα στο οποίο έδωσε όλο το χρόνο που χρειαζόταν για να ξεφορτωθεί σε χωματερές χρέους μέρος του ελληνικού χρέους που αυτό κατείχε υπό τη μορφή ομολόγων ενώ παράλληλα θησαύριζε το κερδοσκοπικό μέτωπο της πλουτοκρατίας από την άνοδο των CDS.
Ο πρωθυπουργός που δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ υπέρ της χώρας του, ο πρωθυπουργός μιας χώρας οικονομικά κατεχόμενης, ο πρωθυπουργός που η μόνη του πρωτοβουλία ήταν να φέρει το ΔΝΤ στη χώρα, παίρνει 1,5 χρόνο μετά και για πρώτη φορά πρωτοβουλία: Την πρόταση για δημοψήφισμα. Τη στιγμή ακριβώς που στελέχη της κυβέρνησης του πανηγυρίζουν για το «θρίαμβο» του κουρέματος του ελληνικού χρέους αυτός αφήνει τους πάντες σύξυλους: την αγορά, τους εταίρους, τους βουλευτές του σε μια κίνηση πραξικοπηματικής ταχύτητας.
Δημοψήφισμα. Με τους ιδιώτες να μην έχουν ακόμη προβεί σε ανταλλαγές των παλιών ελληνικών ομολόγων με τα καινούρια «κουρεμένα». Με την Ευρώπη στο μάτι του κυκλώνα. Με μια κρίση που επεκτείνεται και παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Με την άρτι κερδισμένη αίσθηση ότι το ελληνικό ζήτημα παίρνει έστω μια παράταση…
Ο Παπανδρέου, η αρχή του ενός ανδρός, μόνος του, προσωπικά, πετάει τη βόμβα του δημοψηφίσματος. Πανικός. Η λέξη επικίνδυνος αρχίζει να ακούγεται και από στόματα πολύ δεξιότερα της αριστεράς. Μέχρι και την καγκελαρία της Γερμανίας άφησε κάγκελο ο Παπανδρέου.
Ο Μητσοτάκης να ωρύεται για «ανευθυνότητα και παραλογισμό». Ο Σαμαράς πανικόβλητος και αυτός να ξεσπαθώνει λίγο μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο Παπούλια:
«Ο κ. Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να διασωθεί έβαλε ένα δίλημμα διχαστικό, ένα δίλημμα εκβιαστικό που θέτει σε κίνδυνο το μέλλον μας και τη θέση μας στην Ευρώπη. Εξήγησα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι η ΝΔ είναι αποφασισμένη να αποτρέψει πάση θυσία - πάση θυσία- τέτοιους τυχοδιωκτικούς πειραματισμούς. Και μπορεί να το κάνει. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε μπροστά μας, απλά, ένα αίτημα για εκλογές. Αυτή τη στιγμή οι εκλογές αποτελούν εθνική ανάγκη και ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να πράξει το καθήκον του»
Η «ομάδα των 6» του ΠΑΣΟΚ να περιγράφει με πύρινο λόγο: «Η χώρα χρειάζεται επειγόντως κυβέρνηση με πολιτική νομιμοποίηση, σχέδιο Εθνικής Αναγέννησης και μεγάλη διαχειριστική ικανότητα. Η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει καμία από τις απαραίτητες αυτές προϋποθέσεις. Η κυβερνητική πολιτική δημιουργεί ασφυξία . Η χώρα μέρα με τη μέρα βιώνει συνθήκες διάλυσης, ανομίας και ακυβερνησίας.
Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διέξοδος στη χώρα, χωρίς εκλογές. Το δημοψήφισμα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε πολιτική ανωμαλία και διχασμό. Πρόκειται για πρωτοφανή ανευθυνότητα… Η ομάδα που κυβερνά δείχνει να γαντζώνεται στην εξουσία και να είναι έτοιμη ακόμα και για τυχοδιωκτικές κινήσεις προκειμένου να μην αντιμετωπίσει άμεσα τη λαϊκή ετυμηγορία. Ελπίζουμε να υπάρχουν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ σώφρονες άνθρωποι να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στη χώρα»
Και ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας Μπρινό Λε Μερ ορθώς να διαπιστώνει πως «ο Γεώργιος Παπανδρέου άνοιξε το κουτί της Πανδώρας»
Γιατί τόσο έντονες αντιδράσεις; Μέσα στις οξείες ψυχολογικές συνθήκες χάσαμε όλοι τη λογική μας; Είναι οι αντιδράσεις προϊόν μαζικής υστερίας;
Όχι. Ο λόγος που ο Παπανδρέου προέβη στον (κατά τον Μητσοτάκη) ανεύθυνο παραλογισμό του ταυτίζεται με τη χρονική στιγμή που αποφάσισε να ρίξει τη βόμβα του: 30 Οκτωβρίου 2011. Δύο μέρες πριν την έναρξη της συνόδου των G20 (2-3-4 Οκτωβρίου) στις Κάννες όπου θα συζητηθεί ανάμεσα σε όλα τα άλλα και για μια ακόμη φορά –τι άλλο; Η οικονομική κρίση. Και φυσικά θα αναπτυχθεί η πλατφόρμα που ετοίμασε «προς συζήτηση» με τις ευχές του Σαρκοζί η «ομάδα του Παρισιού», με κομβικό πρόσωπο τον φίλο (και σύμβουλο;) του πρωθυπουργού της Ελλάδας, τον «καλό μπάτσο» της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, τον πρώην της World Bank και μέλος του Andreas Papandreou Foundation, τον Joseph Stiglitz. Ας δούμε λοιπόν τι πρεσβεύει ο Stiglitz και το Paris Group του στην έκθεση του με τίτλο, «Οι G20, η ανάκαμψη και πέρα από αυτή» και υπότιτλο «Μια ατζέντα για παγκόσμια διακυβέρνηση για τον 21ο αιώνα»:
«… Οι G20 βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Ή θα προχωρήσουν μπροστά διαμορφώνοντας ένα τρόπο μιας νέας πιο αποτελεσματικής παγκόσμιας διακυβέρνησης ή θα γίνουν μια ακόμη σύνοδος όπου έριδες και πένθιμες διακηρύξεις θα υπερκεράζουν τις δράσεις…».
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι G20 κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση: Μετά τη σύνοδο του 2009 η Telegraph αναφέρει: «Οι ηγέτες των G20 έχουν ενεργοποιήσει τη δύναμη του ΔΝΤ να δημιουργεί χρήματα και να ξεκινήσει μια «παγκόσμια ανακούφιση». Με αυτόν τον τρόπο, βάζουν στο παιχνίδι ένα de facto παγκόσμιο νόμισμα που βρίσκεται έξω από τον έλεγχο οποιουδήποτε κυρίαρχου σώματος.»
Με την εξαγγελία της πρόθεσης του Παπανδρέου να πάει το δημοψήφισμα στον ελληνικό πληθυσμό οι αγορές αντέδρασαν με πανικό. Η αντίδραση των χρηματαγορών (όπως αυτή φωτογραφίζεται στο στοχασμός-πολιτική) ήταν η εξής: «στις 16:47 την 1 Νοεμβρίου 2011 οι δείκτες στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια έπεφταν (Φρανκφούρτη -3,92%, Παρίσι -4,31%, Λονδίνο -2,28%), ενώ στην Αθήνα γίνονταν μακελειό αφού ο Γενικός δείκτης στις 16:49 έπεφτε -7,8 % και οι μετοχές των τραπεζών καταβαραθρώνονταν π.χ. Εθνική Τράπεζα -14,53%.»
Για ποιο λόγο η Ευρωπαϊκές αγορές αντέδρασαν έτσι; Γιατί η ΕΕ είναι αλλεργική στα δημοψηφίσματα. Όπως περιγράφεται στους Financial Times: «η ΕΕ υπέφερε μια σειρά από καταστροφικές ήττες σε δημοψηφίσματα κάθε φορά που σχέδια για μια πιο συμπαγή ένωση τέθηκαν στους ψηφοφόρους. Γενικά, η (Ευρωπαίκή) Ένωση έχει προοδεύσει ταχύτερα όταν συμφωνίες με μεγάλες προεκτάσεις έχουν συμφωνηθεί από τεχνοκράτες και πολιτικούς- και μετά προωθήθηκαν χωρίς να τεθούν άμεσα στην κρίση των ψηφοφόρων. Η παγκόσμια διακυβέρνηση τείνει να είναι πιο αποτελεσματική, μόνο όταν είναι αντιδημοκρατική.»
Ουσιαστικά δηλαδή ο Παπανδρέου απείλησε την ΕΕ με «δημοκρατικότητα» απλά για να πιέσει την Ευρώπη να επιδιώξει στη σύνοδο των G20 τη «διεθνή ανακούφιση» που θα προσφέρουν υπερεθνικοί οργανισμοί και η παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση. Αφού έχει εκβιάσει επανειλημμένα την ελληνική κοινωνία, ο Παπανδρέου εκβιάζει τώρα στυγνά την ΕΕ: Σε εμάς έλεγε ή δανείζεστε με ενέχυρο τη χώρα και το μέλλον σας ή πεθαίνετε. Στην ΕΕ λέει ή σπρώχνετε την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση μεθαύριο, ή πεθαίνετε και εσείς μαζί με την Ελλάδα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παπανδρέου χρησιμοποιεί το δημοψήφισμα ως εργαλείο εκβιασμού. Το ίδιο είχε κάνει και με τις αυτοδιοικητικές όταν τις μετέτρεψε σε μνημονιακό δημοψήφισμα.
Αφού λοιπόν η αρχή τους ενός ανδρός έχει επιμηκύνει και επεκτείνει την Ελληνική κρίση τώρα τη χρησιμοποιεί ως όπλο για να επισπεύσει τις διαδικασίες της δημιουργίας και ενσωμάτωσης σε υπερεθνικά χρηματοπιστωτικά μορφώματα στα οποία οι πολίτες του κόσμου δε θα έχουν ούτε έλεγχο ούτε λόγο.
Παρότι η βόμβα Παπανδρέου φαίνεται να είναι η πράξη ενός ανδρός, ο Παπανδρέου δεν κινήθηκε μόνος. Στις 30 Οκτωβρίου γίνονται κινήσεις και από άλλους παίκτες, γνωστούς στον Παπανδρέου: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Herman Van Rompuy και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jose Manuel Barroso αποστέλλουν από κοινού επιστολή στους G20 . Στο σημείο 3 της επιστολής (Κάνοντας το ΔΝΤ πιο ανθεκτικό) αναφέρεται: «…Υπάρχει οπτική για βελτίωση και αναμόρφωση προκειμένου να δυναμώσει η οικονομική επιτήρηση από το ΔΝΤ. Πρέπει να συμφωνήσουμε σε αρχές για να οδηγήσουμε τα μέλη των G20 στη διαχείριση κεφαλαιακών ροών και να φτιάξουμε έναν οδικό χάρτη για να διευκολύνουμε τη διεθνοποίηση των νομισμάτων κομβικών αναδυόμενων αγορών…»
Σε απλά ελληνικά: Το ΔΝΤ σε ρόλο όχι μόνο παγκόσμιου οικονομικού χωροφύλακα αλλά και παγκόσμιου αποθεματικού…
Η τούρτα (βόμβα) είχε και κερασάκι (φυτίλι). Όπως παρατηρήθηκε εύστοχα από τον «Δευκαλίωνα»: (Στις) 31 Οκτωβρίου 2011 όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν τις εξής δηλώσεις του διεθνή μεγάλο-επενδυτή George Soros (σμσ του συγγραφέα: του γκουρού της διεθνούς κερδοσκοπίας και γνωστού του ΓΑΠ George Soros):
«Η Συμφωνία των Βρυξελών για το Ελληνικό Χρέος θα διαρκέσει από μία ημέρα μέχρι τρεις μήνες. Αυτή η συμφωνία που “κουρεύει” τα ομόλογα κατά 50% στην πραγματικότητα “κουρεύει” ο χρέος κατά 20%»
Κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία σε αυτήν την απαισιόδοξη δήλωση του G. Soros. Το ευρώ συνέχισε να κινείται ανοδικά έναντι του δολαρίου, ενώ στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια δεν συνέβαινε τίποτε σπουδαίο αφού οι βασικοί δείκτες βρίσκονταν λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το κλείσιμο της προηγούμενης Παρασκευής 28 Οκτωβρίου 2011.
Όμως, γύρω στις 19.00 ώρα Ελλάδας όλα πήραν φωτιά! Αιτία μία δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Γιώργος Παπανδρέου προανήγγειλε τη διενέργεια δημοψηφίσματος με δίλλημα την έγκριση ή την απόρριψη από τον Ελληνικό Λαό της περιβόητης συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου…»
«Είπαμε, ο George Soros πρόβλεψε σωστά διότι μην ξεχνάμε «από μία ημέρα έως τρεις μήνες» ήταν η χρονική του πρόβλεψη. Αλλά όμως ο άτιμος είναι και τυχερός αφού του βγήκε η «ημέρα». Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την έμπνευση να ανακοινώσει την ίδια ημέρα ότι θα προχωρήσει σε διενέργεια δημοψηφίσματος για μία συμφωνία που σήμερα δεν υπάρχει και κανείς δεν ξέρει πότε και αν θα υπάρξει. Το ξαναλέμε όταν και άμα ολοκληρωθεί το τεχνικό κείμενο τότε θα υπάρχει και συμφωνία.
Το τελικό συμπέρασμα. Ο Γιώργος Παπανδρέου με τις δηλώσεις του έριξε τις διεθνείς χρηματαγορές και ο George Soros που πρόβλεψε σωστά κέρδισε αμύθητα ποσά...
Πάντως τα γεγονότα λένε ότι ο ένας έσπερνε και ο άλλος θέριζε!»

Κάποιοι από τους παλιούς θα λέγανε «το τερπνόν μετά του ωφελίμου». Μετά την υπόθεση της πρόωρης πώλησης του CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου σε εταιρία του Figueres, ανθρώπου του περιβάλλοντος του Ανδρίκου Παπανδρέου (βλ. Informed Judgement Partners, CDS T.T και Ι4CENSE) έχουμε για μια ακόμη φορά υπόνοιες για πληροφόρηση διεθνών κερδοσκόπων «εκ των έσω».
Μιλήσαμε για την πρόφαση της δημοκρατικότητας σε σχέση με το δημοψήφισμα. Πως μπορεί μια διαδικασία φαινομενικά δημοκρατική να απειλεί ότι έχει απομείνει από τη δημοκρατία στην Ελλάδα; Κάνοντας τους Έλληνες να ταυτίσουν τη δημοκρατία με το καθεστώς Παπανδρέου και να τη σιχτιρίσουν εξ ίσου με αυτό. Και για ποιο λόγο προέβη ο Παπανδρέου σε μια κίνηση που απειλεί ακόμη και τα ξέφτια της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τι άλλο κρύβει το τελευταίο του, το ύστατο του χαρτί;
Στις 16 του Μάη του 2010 και στο άρθρο μου «Ελλάδα, το τελευταίο σύνορο της βαρβαρότητας» (TVXS) έγραφα: «
Αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα τώρα είναι το πείραμα της επαναδημιουργίας των παλιών τάξεων, κυρίως της εργατικής. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή επιχειρείται στην Ελλάδα μέσω της τεχνητής πρόκλησης φτώχιας η δημιουργία άφθονων και φθηνών εργατικών χεριών.
Πρώτα η Ελλάδα, μετά η Μεσόγειος, μετά η εξευρωπαϊσμένη πρώην ανατολική Ευρώπη και στο τέλος η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη μέσω του μηχανισμού των συγκοινωνούντων δοχείων της Ευροζώνης και της μίας, εικονικά αδιαίρετης και ομοούσιας ευρωπαϊκής πολιτικής.
Πίσω ολοταχώς στη βιομηχανική επάνασταση μέσω της αφαίρεσης εργασιακών κεκτημένων και δικαιωμάτων ώστε να ανακτηθεί η χαμένη βιομηχανική ρώμη και πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου.
Η Ελλάδα, λόγω έλλειψης πολιτειακής και κοινωνικής συνείδησης αποτελεί ιδανικό σημείο εκκίνησης για κοινωνικά πειράματα. Αυτή τη στιγμή μας συμπεριφέρονται σαν να μαστε οι Αφρικανοί της Ευρώπης για να δουν αν μπορούν να ξαναστήσουν την Ευρώπη της βιομηχανικής επανάστασης που θα αντιρροπήσει την ασυγκράτητη Κινεζική ανάπτυξη. Το πείραμα της Ελλάδας αν πετύχει θα σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής φτώχιας και εργατικής εκμετάλλευσης στο Δυτικό κόσμου. Σε αντίθεση με την Αμερική που αποτελεί εξαρχής ένα κοινωνικοπολιτισμικό πείραμα και μπορεί να επανεφεύρει τον εαυτό της όσες φορές και όπως θέλει, η Ευρώπη της μακραίωνης ιστορικής, πολιτισμικής, επιστημονικής, διοικητικής και οικονομικής ιστορίας, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υποστρωματικές κοινωνίες και τη συναίνεση τους. Λένε ότι η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και όμως, ΕΕ και ΔΝΤ μαζί, επιχειρούν να επιβάλλουν τον παραδειγματισμό της Ελλάδας σε όλη την Ευρώπη.
Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο πριν την επαναβαρβαροποίηση της Ευρώπης. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς,»
Δυστυχώς υπάρχουν σενάρια που θέλουν την κινεζοποίηση της Ελλάδας πρώτα και έπειτα της Ευρώπης όχι μόνο σε κοινωνικό και εργασιακό επίπεδο όπως ήδη συμβαίνει αλλά και σε πολιτειακό επίπεδο. Σύμφωνα με την έκθεση του 2008 του NIC (the United States National Intelligence Council), του κέντρου της οικογένειας των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ «για μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό» με τίτλο «Παγκόσμιες τάσεις 2025: Ένας μεταμορφωμένος κόσμος», η λύση στην κρίση «θα απαιτήσει μακροπρόθεσμες προσπάθειες για την εγκαθίδρυση ενός νέου παγκόσμιου συστήματος». Προτείνει ότι καθώς το κινεζικό μοντέλο για ανάπτυξη γίνεται ολοένα και πιο ελκυστικό μπορεί να υπάρξει μια «ύφεση στη δημοκρατικοποίση» στις αναδυόμενες οικονομίες, στα αυταρχικά καθεστώτα και σε «ασθενείς οικονομίες απογοητευμένες από χρόνια οικονομικής υπο-επίδοσης»
Σε ασθενείς οικονομίες απογοητευμένες από χρόνια οικονομικής υπο-επίδοσης.. όπως η Ελλάδα…
Οι εκβιασμοί του Παπανδρέου και ο ζήλος του να επισπεύσει χρόνιες διαδικασίες απειλούν όχι πια μόνο την ήδη καταστραμμένη ελληνική οικονομία αλλά και το δημοκρατικό φρόνημα του πληθυσμού. Και απειλούν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλη την υπόλοιπη Ευρώπη που κλονίζεται από τον πανικό που το «Δημοψήφισμα Παπανδρέου» προκάλεσε στις αγορές, πανικό που πάντα ευνοεί τους κερδοσκόπους, μερικοί από τους οποίους είναι πολύ πλησιέστερα του από ότι θα ήταν πρέπεον να ένα πρωθυπουργό μιας χώρας εστίας χρηματοοικονομικού πανικού…
«We need a global governance. A global financial governance. And we need it fast» όπως έχετε δηλώσει δημοσίως κύριε Παπανδρέου. Αλλά να θυμάστε κύριε της Ελλάδας, ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει…

5 σχόλια:

  1. Δεν θα το πίστευα ποτέ ότι ο ΓΑΠ ήταν, είναι ή θα είναι σε θεση να απειλήσει οποιονδήποτε. Ισως δεν έχει ΚΑΝ συνειδητοποιήσει ότι, με αυτή την αναγγελία δημοψηφίσματος που τον έβαλαν να κάνει, μας απειλεί. Πολύ δε περισσότερο να απειλήσει τα μεγάλα αφεντικά. Περισσότερο θα πίστευα ότι ο Βενιζέλος και ο Οικονόμου μπλόφαραν για το καλό της πατρίδας λίγες βδομάδες πριν, αλλά και για αυτό δεν είμαι σίγουρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτή η αντίληψη των πραγμάτων περί ανίκανων ηγετών. περί ατυχημάτων και αστοχιών μόνο ένα κομμάτι της ελληνικής πολιτικής σκηνής αρκεί να ερμηνεύσει.

    Βλέπετε ηθοποιούς στη σκηνή. Είναι λίγο αφελές να ταυτίζεται ο ρόλος με τον ηθοποιό και να παραβλέπουμε ότι αυτός είναι δημιούργημα του σεναριογράφου. Πόσο μας έχει κοστίσει αυτή η άφεση αμαρτιών που δίνουμε σε ανθρώπους που έχουν φάει την πολιτική με το κουτάλι και μεις τους θεωρούμε καθυστερημένους; Στην περίπτωση του ΓΑΠ, για τις μεγάλες πολιτικές καταστροφές, όσο ποιος ηλίθιος είναι ο ηθοποιός, τόσο ποιο απίθανο φαντάζει αυτός να έχει προκαλέσει τέτοιας έκτασης καταστροφή. Δυστυχώς, οι λιγότερο νοητικά προικισμένοι πολιτικοί είναι τα προθυμότερα πιόνια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για τον ΓΑΠ πιστεύω ότι είναι ένα παιδί και μόνο. Δεν μιλάω θεωρητικά. Ενας φίλος προσφατα μου διηγήθηκε ένα περιστατικό, όταν ο ΓΑΠ συνομιλούσε με ένα στρατιωτικό ανώτερο στέλεχος της Αεροπορίας. Ενόσο ο στρατιωτικός του μιλούσε σοβαρά για στρατιωτικά ζητήματα, αυτός έβλεπε μέσα στο κομπιούτερ του παιζοντας ένα παιχνίδι ηλεκτρονικό. Πού και πού γύριζε αδιάφορα το κεφάλι του πετώντας κανένα : "Α ναί;", "έτσι ε", "α εντάξει", Νιώθω οίκτο για αυτόν γιατί θα αναγκαστεί να ωριμάσει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων μπροστά από τις κάννες που ετοιμάζονται για αυτόν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα παιδια μπορεί να έχουν πολλα΄στραβά αλλά δόλο δεν έχουν.
    Ο δόλος στην προκειμένη περίπτωση είναι προφανής.
    Από την άλλη έχει λίγες μέρες που αποκεφάλισε και τους τεσσερις αρχηγούς των σωμάτων. Το τελευτάιο πράμα που τον νοιάζει είναι η εθνική ασφάλεια οπότε και φυσικά χλευάζει τους στρατιωτικούς... Και γω θα τον λυπόμουν. Αν δεν είχε γαμήσει εκατομμύρια ανθρώπων... Ούτε τον Bush θα λυπόμουν που ήταν εμφανώς βλαμμένος...
    Από το στόμα σου και στου Λαού το αυτί... όπως και συ λες μετά τις Κάννες, οι κάννες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πιονια/ηθοποιοι. Που εναλλασσονται στους ρολους του ηλιθιου (Μπους, ΓΑΠ), του γοητευτικου ηγετη (Κλιντον, Ομπαμα) και του αυταρχικου (αρα και ντομπρου) σκληρου.
    Και ολα αυτα, για τη διεκδικηση του πιο αποδοτικου προϊοντος: Του εγκεφαλου μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή