Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η καρφίτσα



Ω Γαμημένε ήλιε. Που ξερνοβολάς ζωή χωρίς να τη ρωτήσεις.

Μου λεν να χαίρομαι που τα χω όλα. Πως πρέπει αυτό να με κάνει να νιώθω που κάποιοι δεν έχουν τίποτα;
Μου λεν να χαίρομαι με τα λίγα που χω. Κοίτα τους άλλους που δεν έχουν τίποτα- μου λεν. Πως πρέπει να νιώθω που’ χω ασύγκριτα λιγότερα από τους λίγους και ασύγκριτα περισσότερα από τους πολλούς; Να νιώθω ένα ευτυχισμένο πιόνι; Ένας ικανοποιημένος υποτακτικός με τη δοτή του θέση στον κόσμο;

Η καρφίτσα
Του Πέτρου Αργυρίου

Να χαίρομαι που χω την υγειά μου… Πως πρέπει αυτό να με κάνει να νιώθω για αυτούς που την χάσαν, για αυτούς που τους την πήραν, για αυτούς που δεν την είχαν ποτέ τους;
Να νιώθω καλά που μια αρτιμελής. Πόσο ανίκανος να νιώσω που άνθρωποι χωρίς άκρα μπορούν να καταφέρουν περισσότερα από μένα;
Να νιώθω καλά που’ μαι που είμαι έξυπνος. Πόσο άχρηστος πρέπει να νιώθω που δεν μπορώ να νικήσω τη βλακεία τη δική μου και των άλλων;
Να νιώθω καλά που μαι όμορφος. Πως πρέπει να νιώσω για αυτούς που εισπράττουν κακία για την ασχήμια τους και κάνουν την ασχήμια τους κακία;
Να νιώθω καλά που χω την όραση μου. Ναι αλλά βλέπω μαζί με την ομορφιά και τη φρίκη. Λάθος, βλέπω τη φρίκη να οργώνει τον κόσμο με τα βαριά της αρχίδια και την ομορφιά, να κρύβεται από τους μνηστήρες της.
Να νιώθω καλά που ακούω. Ναι ακούω… τις μαλακίες τους –και δεν έχουν τέλος. Τις πουστιές τους. Ατέλειωτες και αυτές. Τον ακατάπαυστο ρόγχο της ψυχής τους…
Να μαι περήφανος για αυτό που είμαι. Ναι είμαι άνθρωπος. Η ράτσα που αποσχίστηκε από τη ζωή. Που έμαθε να την ερμηνεύει. Που περνιέται πως είναι το μόνο είδος που το κάνει επειδή έχει τη γλώσσα και τις λέξεις να το κάνει. Το είδος που ανακάλυψε το ψέμα για να ξεκάνει την αλήθεια των λέξεων και μετά να ξεκάνει και τον ίδιο τον κόσμο. Ράτσα διαβολική που περνιούνται για θεοί.
Είμαι ο γιός του πιθήκου. Του μοιάζω σε τόσα. Μαθαίνω όπως αυτός. Αλλά είμαι χειρότερος από δαύτον. Γιατί νομίζω ότι είμαι τα πάντα και θα χρησιμοποιήσω τα πάντα για να δικαιωθώ και να φαγοκυτταρώσω τον κόσμο μες στο παμφάγο εγώ μου…
Η εκδίκηση του άτριχου είδους…. Η εκδίκηση των αγελών τους. Τιμωρούμε τη ζωή για τη δυστυχία που μας προκάλεσε. Και μετά έχουμε το θράσος να λέμε πως η ζωή είναι όμορφη. Ναι η ζωή είναι όμορφη. Για αυτό τη γαμάμε. Μας αρέσει να γαμάμε τα όμορφα….
Σε βλέπω πίσω από τη μάσκαρα. Σε βλέπω πίσω από το χαμόγελο το πιθηκήσιο που κρατάς όσο ψηλά πρέπει με τα μαντηλάκια της ψυχής. Σε βλέπω γυμνό και άτριχο όπως πάντα ήσουν. Μόνο που τώρα έχεις μάθει πώς να γίνεσαι κακός και επιτηδευμένος. Σε εκπαίδευσαν στο κακό που δεν είναι αναγκαίο.
Μπορείς να είσαι όσο σκοταδόψυχος θες. Αρκεί να χεις καλούς τρόπους. Πιστοποίηση υποκρισίας από τους αρμόδιους οργανισμούς διαγωγής.
7 δις μηχανές απληστίας, γυμνές από όνειρα που προστάτευαν την ιερή τάξη των πραγμάτων, γεμίζουν με τα σκατά τους τον πλανήτη, τα ορατά και τα αόρατά του.
Μας αδειάσαν από όνειρα που προστάτευαν το σύμπαν από τη μανία της σάρκας. Μείναμε μοναχά πετσιά, καπότες που περνιούνται για μπαλόνια. Μπαλόνια που με το γινάτι βουλιμικών βρεφών απαιτούν να γεμίσουν τον εαυτό τους με τον κόσμο, να τον φαγοκυταρρώσουν, αντί να επιτρέψουν στον κόσμο να τους γεμίσει.
Μια ορδή πολυμήχανων παρασίτων που ξέχασε να προσφέρει και να δέχεται… Μόνο να παίρνει, να παίρνει, να παίρνει.
…Ξύπνησα σήμερα και θυμήθηκα. Την υπαρξιακή μου οδύνη. Το υπαρξιακό μου άγχος που με σημάδευε από τη γέννα μου.
Θυμήθηκα ότι ξέρω ότι πονάω- διαρκώς και ακατάπαυστα. Το ότι άλλοι πονάν περισσότερο το κάνει ακόμη περισσότερο επώδυνο. Το ότι υπάρχει σωματικός πόνος που ξεπερνά ό,τι η ψυχή μπορεί να προσομοιώσει, το κάνει τρομερό. Τι έχεις βρε Πέτρο; Μου λέγαν όσοι ακόμη με βρίσκαν όμορφο. Τι να χω δηλαδή άλλο πέρα από αηδία και πόνο; Να χαίρομαι που πονάω λιγότερο από άλλους; Να χαίρομαι από τον πόνο των άλλων; Αυτή είναι η συνταγή της ηρεμίας σας; Αυτή είναι η σύμβασή σας; Αυτό είναι το συμβόλαιο με το διάβολο που υπογράψατε; Πουλήσατε την ψυχή της ανθρωπότητας για να σωθείτε από το άλγος της ζωής.
Ο μόνος που πρέπει να διαχειρίζεται και να εγκαταλείπει τον πόνο της ύπαρξης είναι ο χειρουργός. Αλλά αυτός το κάνει γιατί πρέπει. Το κάνει για καλό… Ξεχνάει τον τρόμο που φέρνει στην ψυχή η θέα της εσωτερικής σάρκας για να τη συμμορφώσει. Αυτός όμως που ξεπερνάει τον τρόμο της ψυχής μπροστά στη θέα των σπλάχνων μόνο και μόνο για να την αδειάσει -όπως το σιφόνι- μέσα από το κορμί σαν ταν κάποιο περιττό υγρό δε λέγεται χειρουργός. Λέγεται βδέλλα. Και είναι δολοφόνος.
Το γένος των τεχνιτών έγινε ένα τεχνητό γένος. Είμαστε όλοι μας φονιάδες. Απλά ο καθείς μας είναι διαφορετικά εξειδικευμένος. Άλλος σκοτώνει τα σκυλιά και τα δελφίνια, άλλος τα βόδια και τα έμβια εδώδιμα, άλλος τις μέλισσες, άλλος τους τόπους της ζωής, τις θάλασσες, τα δάση, τα ποτάμια, άλλος σκοτώνει τους ανθρώπους και όλοι μαζί σκοτώνουμε τα όνειρα, τον έρωτα, την ομορφιά, τις λέξεις, το νόημα, όλα όσα αποτελούν και θρέφουν την ορατή και αόρατη ζωή του πλανήτη. Όλα επιτρέπονται. Αρκεί λεφτά να χεις να φέρεις στο τραπέζι καλοσερβιρισμένα τα πτώματα. Και να τα τρως με τρόπο κυριών. Μια καλοοργανωμένη κυψέλη παρασίτων με φράκα και φράγκα. Μια βιομηχανία δολοφόνων.
Τα πιάτα με απλωμένη τη σκοτωμένη ζωή μπροστά μας τη θεωρούμε ευλογία μας. Τρεφόμαστε από το θάνατο. Είμαστε οι απόστολοι του: Τον διαδίδουμε στα πέρατα της οικουμένης. Και ακούω τους συν-φονιάδες να λεν σαν η σοφία των αιώνων να ναι τσιφλίκι τους: Να χαίρεσαι που ‘σαι ζωντανός και χεις την υγεία σου.
Να χαίρεσαι που η ζωή σου είναι ο θάνατος χιλιάδων άλλων δηλαδή; Να χαίρεσαι που ζεις στη νικηφόρα παράταξη του πολέμου;
Ναι καλοί μου φονιάδες. Μόνο που εγώ δε ρωτήθηκα αν θέλω να πεθάνω. Γιατί ακριβώς δε ρωτήθηκα αν θέλω να ζήσω. Και το ένα συνεπάγεται το άλλο.
Είμαστε το είδος που γνωρίζουμε για το θάνατό μας. Γι αυτό και τον μοιράζουμε τόσο εύκολα στους άλλους. Αν για τη ζωή δεν έχει σημασία ο θάνατός μου, για ποίο λόγο οι θάνατοι των άλλων να χουν σημασία για τη ζωή μου;
Μαθητεία, διαγωνισμός και πλειοδοσία στη σκληρότητα την κάναμε τη ζωή. Και η ζωή δεν ήταν ποτέ έτσι. Ήταν ακριβοδίκαια. Δεν χαριζόταν σε κανένα. Έλλογη σκληρότητα επιδείκνυε μονάχα. Και μεις, το μόνο είδος που θεωρούμε ότι είμαστε έλλογο, άλογα σκοτώνουμε.
Πίθηκε… πίθηκε που άνοιξες την κεφάλα σου για να χωρέσεις τον κόσμο, πίθηκε που σαν τα ντόπερμαν δεν φρόντισες να αναπτύξεις το κρανίο σου και τα κανες κει μέσα φαιό χυλό, πίθηκε που στριμώχνεις στο μπλέντερ της σκέψης σου το σύμπαν, πίθηκε που κατασκεύασες κυνόδοντες από αντεκδίκηση για ότι σε δάγκωσε. Πίθηκε που κατέβηκες από τα δέντρα στους τόπους του κινδύνου για να μπορέσεις να κάνεις τον πλανήτη τόπου του κινδύνου για τη ζωή στο σύνολό της, τρομερέ πίθηκε, μεταμελήσου πριν σκοτώσεις και το αθάνατο μέλλον. Στα δέντρα που σουν είσαι πιο κοντά στα αστέρια που σε καναν άνθρωπο. Ανέβα ξανά, ψηλότερα, ομορφότερα… Δε θα βρεις το μυστικό της αθανασίας στα σφαγεία. Δε θα το βρεις αν έχεις από άπληστη περιέργεια πρότερα σκοτώσει ότι είναι αθάνατο.
Πίθηκε που κατέβηκες από τα δέντρα… σταμάτα το ματοκύλισμα … Το αίμα που φοράς για γούνα σε κάνει να μοιάζεις λαβωμένος όπως παλιά, τότε που δεν είχες τις μηχανές του θανάτου σου να σε προστατεύουν. Μονάχα την αγέλη. Μονάχα την κοινωνία σου. Τότε -παλιά- που ακόμη οι πίθηκοι, από ανάγκη, αγαπιόντουσαν και αγαπούσαν. Μα ξέχασε ο πίθηκος τι πα να πει αγάπη. Και κυλίστηκε στο αίμα, λούστηκε με αυτό.
Βρε πίθηκε. Σαν ετοιμοθάνατος μοιάζεις βρε έτσι ματωμένος που σαι…
Πίθηκε σταμάτα λέω… και ακούγομαι όπως ένας κωλόγερος ποιητής που πρόσφατα πρόσταζε: «μνήμη λέγε». Τώρα το θυμήθηκες παππού; Τώρα θυμήθηκες πως σκοτώσαμε τη μνήμη; Πως γίναμε ένα είδος αιώνια εφήμερο;
Το πλησίασα το ερείπιο. Πλαισιωνόταν και από νεαρούς ναούς που εκπαιδεύονταν στην ερείπωση από τους μάστορες της. Οι γέροι και οι μεσήλικοι της παρέας κορδώθηκαν πως δεν ήταν ποιητές μα συλλέκτες ποίησης. Και γιατί καμώνεστε τους ποιητές βρε αποποιητές. Βιαστές, κλέφτες και δολοφόνοι της ποίησης είστε. Γιατί την τέχνη την ευνουχίζετε μη τυχόν και σας θυμίσει το πέος σας που ποτέ του δεν έδωσε χαρά. Αιώνιες και ανένδοτες παρθενοραφές είστε, φτιαγμένες για να αποκλείετε τον έρωτα για χάρη της γαμήλιας σύμβασης.
Ο ιός του πιθήκου. Ο άσωτος ιός του πιθήκου. Ο αχάριστος ιός του πιθήκου που η θέση του είναι να χαίρεται με την αγνωμοσύνη του.
Πάει καιρός που ξιπάσαμε. Υποκριτές και επιλεκτικοί προβάλουμε στο καθρεφτάκι μας μονάχα τις εικόνες που μας αρέσουν. Ένα τηλεοπτικό στούντιο το μυαλό μας…
Και όλοι οι άσχημοι του πλανήτη πίσω από αυτό, να μην φαίνονται. Τα πτώματα κρυμμένα ή μεταμφιεσμένα και αυτά… Όσο από αυτά δεν τα κάναμε φαί και θρέψη και χώνεψη και σκατά…
Κακόψυχο, υποκριτικό, επιλεκτικό είδος που πιστεύει τα ψέματα που παράγει για λόγους
Εστετισμού. Η χαβούζα όμως μπούκωσε. Ο οχετός ξεχειλίζει. Μόνο μια μαύρη τρύπα θα χωρούσε τα εγκλήματα της ανθρωπότητας κατά των πάντων… Και σήμερα…
Γαμώτη μου. Όλα πέφτουν. Η οικονομία καταρρέει, η κοινωνία το ίδιο, ο έρωτος. Πάει και αυτός, άθαφτος και άκλαφτος.
Τα μαλλιά μου πέφτουν, τα δόντια το ίδιο, το ανέμελο και ατίθασο πέος μου το ίδιο, η κοιλιά μου τραβιέται προς το χώμα, προετοιμάζεται να επιστρέψει λειψά όσο καταβρόχθισε, να γίνει ο άνθρωπος ένα ανθυγιεινό γκουρμέ για τα σκουλήκια και τους λοιπούς αποικοδομητές. Έφαγες; Θα φαγωθείς πίθηκε. Δεν χόρταινες να τρως πίθηκε; Ούτε και το χώμα θα χορταίνει να σε τρώει πίθηκε. Νόμος φίλε. Ποιητική δικαιοσύνη. Ποιητική δικαιοσύνη. Ή μήπως νόμισες πως μόνο το δικό σου δίκαιο μέτραγε μπανανολάτρη; Ε;
Μου λεν να μη μιλάω. Να κάνω γαργάρες, να μη χαλάω τη μανέστρα. Σε ποιον αρέσει η κριτική όταν τον μαχαιρώνει άλλωστε; Κανείς δεν είναι τέλειος. Γιατί λοιπόν να σπάμε τη σύμβαση του να συμπεριφερόμαστε σαν τέλειοι, σαν να μας τραβάν φωτογραφίες για εξώφυλλα όλη την ώρα; Πίθηκε, κατούρα και λίγο.
Μάτωσα για να σπάσω τους δεσμούς αίματος. Μάτωσα σταυρώνοντας με τα ίδια μου τα χέρια τον εαυτό μου για τα κουσούρια μου. Και μου λεν τώρα να μην ραπίζω με τις λέξεις τους άλλους δολοφόνους. Δεν είναι σικ.
Θα είμαι αιχμηρός. Σαν την καρφίτσα. Οι φούσκες και τα αποστήματα πρέπει να σκάνε νωρίς. Πόσο μάλλον τα συμπαντοφάγα μπαλόνια…
Για το μόνο που μαι περήφανος μες στα εγκλήματα μας, είναι που η τέχνη μου δεν υποτάχτηκε ακόμη. Δε διαστρεβλώθηκε η καρφίτσα μου, δεν έγινε αγκίστρι να κλειδώνει από τα στόμα τους χάνους.
Είμαι ακόμα ντόμπρος άνθρωπος. Ντόμπραμαν δηλαδή στον κόσμο των ντόπερμαν. Χαμένος από χέρι τη μάχη ακόμη θα τη δίνω απέναντι στους μικρόμυαλους καταστροφείς μας.
Read More »

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Media: Η δύναμη της πρόβλεψης


Αναλύσεις επί των αναλύσεων, ώ αναλύσεις...

Ένα χαρακτηριστικό των ποιοτικών αναλύσεων είναι ότι έχουν έστω και περιορισμένη προβλεπτική ικανότητα.

Που και που, έχουν την τάση να δικαιώνονται.

Ας κάνουμε μια μικρή αποτίμηση των εκτιμήσεων του γράφοντος σε σχέση με τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος:

Η δύναμη της πρόβλεψης

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http:agriazwablogspot.com)

α) Για τις επιδιώξεις και τις πρακτικές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος: Ελλάδα, το σύνορο της βαρβαρότητας, Μαίος 2010: (http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%BF.html

Εναλλακτικά tvxs)

«Τα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης ...

Τι είδους μέτρα εξόδου από το αδιέξοδο είναι αυτά; Ποια η σύνεση ή η πρόβλεψη που τα προτείνει; Καμία. Τα μέτρα αυτά είναι τα μέτρα μιας οικονομικής δικτατορίας. Είναι η επιβολή αυτού που η Naomi Klein ονομάζει δόγμα του σοκ. Και το δεχόμαστε στη ραχοκοκκαλιά μας. Η δεκαετία του 2010 είναι το τέλος του μορφώματος που ονομάζεται μεταπολεμική Ελλάδα.

Τα “μέτρα” ουσιαστικά οδηγούν στην εκ προμελέτης δολοφονία της ετοιμοθάνατης ελληνικής οικονομίας. Με κανένα τρόπο δεν αποτελούν λύση ή διέξοδο γιατί δεν έχουν σχεδιαστεί για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως είναι μέτρα που οδηγούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα της χώρας της Ελλάδας σε φτώχια, πραγματική φτώχεια και εξαχρείωση και τις μελλοντικές πολιτικές ηγεσίες προ τετελεσμένων γεγονότων και σε απόλυτη πολιτική ομηρία και εξάρτηση.

30 χρόνια εντελοδόχων ελλήνων πολιτικών που υπηρέτησαν πολιτικοοικονομικές άρχουσες τάξεις του Δυτικού κυρίως κόσμου, του καπιταλιστικού στερεώματος κάνοντας παράλληλα “τα δικά τους” στο εσωτερικό της χώρας. Αυτοί οι άνθρωποι και η “ανέξοδη διαφθορά” που μας έταξαν αποτέλεσαν την κερκόπορτα που θα επέτρεπαν το πλιατσικολόγημα της χώρας από τους οικονομικούς δολοφόνους.

Ο κόσμος άλλαξε τη δεκαετία του 80. Ο νέος καπιταλισμός, ο άκρατος νεοφιλευθερισμός χωρίς όρια, χωρίς καμιά έννοια ανταποδοτικότητας, χωρίς κανένα σεβασμό για την κοινωνία και τις ανάγκες της, ο καπιταλισμός των οικονομικών κονκισταδάρων που το μόνο όραμα και μέλημα τους ήταν η “μεγιστοκοποίηση κέρδους”, ο ληστρικός καπιταλισμός χωρίς καμία ηθική αναστολή, η επιχειρηματικοποίηση της απληστίας, σχεδιάζει εδώ και μια τριακονταετία τον 21ο αιώνα. Και το κάνει ηλιθιωδώς, τόσο ηλιθιωδώς που μέσα σε μια δεκατία κατάφρε να μετατρέψει την μεγαλύτερη βιτρίνα του, τις ΗΠΑ, από αδιαμφισβήτη παντοκρατορία σε έναν μόνο από τους πολλούς πλέον ισχυρούς πόλλους του παγκόσμιου γεοπολιτικού και οικονομικου παιχνιδιού...

Που βρισκόμαστε τώρα; Φυσικά και όχι στο συμμάζεμα της ελληνικής οικονομίας αλλά στην οριστική διάλυση και υποδούλωσή της.

Γιατί το κάνουν; Φτάνει η κακοδιαχείρηση, η διαφθορά, η ατιμωρησία και ο αναλογικά τεράστιος όγκος χρέους της χώρας σε σχέση με τις οικονομικές της δυνατότητες για να δικαιολογήσει την παγκόσμια πλύση εγκεφάλου που επιτελείται το τελευταίο διάστημα από τα διεθνή Μ.Μ.Ε;
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ.

Τότε τι ακριβώς επιδιώκουν;

Αυτό που κάνουν στην Ελλάδα είναι το πρώτο από μια σειρά κοινωνικών πειραμάτων που θα εφαρμοστούν αρχικά στις αδύναμες οικονομίες της Δύσης και ωσμωτικά θα περάσουν και στις ισχυρότερες.

Αυτό που κάνουν είναι απότοκος των παρενεργειών της παγκοσμιοποίησης
που δεν προβλέφτηκαν. Αυτό που κάνουν είναι δοκιμή για να δουν αν μπορούν να ανακτήσουν τη χαμένη οικονομική ισχύ και τον έλεγχο πάνω σε αυτή...

Αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα τώρα είναι το πείραμα της επαναδημιουργίας των παλιών τάξεων, κυρίως της εργατικής. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή επιχειρείται στην Ελλάδα μέσω της τεχνητής πρόκλησης φτώχιας η δημιουργία άφθονων και φθηνών εργατικών χεριών.

Πρώτα η Ελλάδα, μετά η Μεσόγειος, μετά η εξευρωπαϊσμένη πρώην ανατολική Ευρώπη και στο τέλος η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη μέσω του μηχανισμού των συγκοινωνούντων δοχείων της Ευροζώνης και της μίας, εικονικά αδιαίρετης και ομοούσιας ευρωπαϊκής πολιτικής.

Πίσω ολοταχώς στη βιομηχανική επάνασταση μέσω της αφαίρεσης εργασιακών κεκτημένων και δικαιωμάτων ώστε να ανακτηθεί η χαμένη βιομηχανική ρώμη και πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου.

Η Ελλάδα, λόγω έλλειψης πολιτειακής και κοινωνικής συνείδησης αποτελεί ιδανικό σημείο εκκίνησης για κοινωνικά πειράματα. Αυτή τη στιγμή μας συμπεριφέρονται σαν να μαστε οι Αφρικανοί της Ευρώπης για να δουν αν μπορούν να ξαναστήσουν την Ευρώπη της βιομηχανικής επανάστασης που θα αντιρροπήσει την ασυγκράτητη Κινεζική ανάπτυξη. Το πείραμα της Ελλάδας αν πετύχει θα σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής φτώχιας και εργατικής εκμετάλλευσης στο Δυτικό κόσμου...

Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο πριν την επαναβαρβαροποίηση της Ευρώπης. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς,..»

Εκτίμηση σχολιαστή του tvxs για το άρθρο: Υποβλήθηκε από george22 στις 16. Μάιος 2010 - 17:51. #337940

«μπουρδολογίες, αοριστολογίες και μεγαλόσχημες κοτσάνες.
όταν δεν γράφεις τίποτα συγκεκριμένο, όταν ακόμη χειρότερα δεν προτείνεις κάτι, και απλώς χρησιμοποιείς θεωρίες συνομωσίας δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρεις από τον Χαρδαβέλα.

Δεν μπορώ να πορευτώ στην ζωή μου με τέτοιες θεωριες που με κανέναν τρόπο δεν επαληθεύονται ή διαψεύδονται αφού όλα εκπορεύονται απο ένα παντοδύναμο ον που κρύβεται κάπου που δεν το βλέπει κανείς, όνομα δεν έχει, κάνει τα πάντα, και είναι πανταχού παρόν...
τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, και ο Ανθιμος και η παρέα του, ο Καρατζαφέρης τέτοια δεν λένε;

Μην ακούσετε κανέναν τέτοιο να λέει διάφορα τέτοια ομιχλώδη και πιασιάρικα, "εξαιρετικό το άρθρο"
Τέτοια γράφω ένα την εβδομάδα, άνετα..»

Β) Για το ΔΝΤ, Δεκέμβριος 2010, περιοδικό Nemecis

«Πέρα από τα τοκογλυφικά κέρδη, το ΔΝΤ λοιπόν, μέσω πλέον και του προγράμματος “πρότυπα και κώδικες”, επιβάλλει όχι μόνο πολιτικές αλλά και ιδεολογίες. Για την ακρίβεια το αντίθετό τους: την ανιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Το ΔΝΤ “αμερικανοποιεί” τις χώρες στις οποίες επεμβαίνει και ισοπεδώνει την πολιτική και τη βούληση της κοινωνίας για να μην έχει περιοριστικούς φραγμούς το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, για να δρα ανεμπόδιστα, για να δρα ανεξέλεγκτα. Το ΔΝΤ χτυπάει το δημόσιο όχι μόνο από σκοπιμότητα αλλά και από ιδεολογία- στην περίπτωση τέτοιων μηχανισμών η σκοπιμότητα της κερδοσκοπίας γίνεται παράλληλα και ιδεολογία. Και την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ πρεσβεύει το laissez faire για τους εκλεκτούς του, απαγορεύοντας στο κράτος-όμηρο της τον κανονιστικό και ελεγκτικό του ρόλο και μετατρέποντας τις κοινωνίες σε ζούγκλες, απαγορεύει παράλληλα και στο Δημόσιο να είναι ανταγωνιστικό, να παίξει επί ίσοις όροις με τους χρηματάνθρωπους, τα τραστ τους και τα λόμπυ τους. Ο πολίτης με αυτόν τον τρόπο μένει απόλυτα ξεγυμνωμένος από κάθε προστασία, στερημένος από κάθε συλλογική δράση, έρμαιο, μόνος και έρημος. Αυτό είναι το ΔΝΤ, και αυτό έχει προκαλέσει σε τόσους και τόσους άλλους λαούς: Απόλυτη εξαθλίωση και απόγνωση. Ο μόνος τρόπος που το ΔΝΤ ξέρει για να γλυτώσει τους πληθυσμούς από φτώχεια είναι να τους θανατώσει.»

Γ) Στις 20 Φεβρουαρίου αποκαλύπτεται ότι «την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα είχε ζητήσει ο Γιώργος Παπανδρέου, από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009, δύο μόλις μήνες μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και ενώ εκείνη την περίοδο, δημοσίως, απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο»

Την πρόσκληση Παπανδρέου προς τους βρυκόλακες του ΔΝΤ αποκαλύπτω τον Ιανουάριο του 2011 στο, «Οι επωαστές της ελληνικής κρίσης» (http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/httpimg692.html):

Το χρονικό της υπαγωγής της Ελλάδας στο διπλό μηχανισμό “στήριξης” φανερώνει ότι ο Παπανδρέου και οι συνεργάτες του ουσιαστικά έσπρωξαν την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ:

Οκτώβριος 2009: Ευθύς αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας ο Παπανδρέου ανακοινώνει το πραγματικό χρέος της Ελληνικής οικονομίας, χωρίς να έχει φροντίσει να διασφαλίσει τις τρέχουσες δανειοληπτικές ανάγκες της χώρας, δυναμιτίζοντας και υποβαθμίζοντας την πιστοληπτική της ικανότητα. Στη συνέχεια ο Παπανδρέου θα αρχίσει την τουρνέ του σαν να ανήκε στη φανταστική ομάδα επιδείξεων νεοφιλελευθερισμού Harvard Globetrotters, μεταφέροντας τα μηνύματά του σε αγορές και κυβερνήσεις.

«...Παρότι τον Ιούνιο του 2009 ο Παπανδρέου δηλώνει σε συνέντευξή του στο TVXS ότι “δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση (με το ΔΝΤ) που πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας”5, οι κινήσεις του ως Πρωθυπουργού δείχνουν προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Και δεν ήταν η Ευρωζώνη που τον οδήγησε εκεί:

Στις 14 Ιανουαρίου του 2010 ο Γιούνκερ δηλώνει δημοσίως: “Δε θεωρούμε ότι η βοήθεια του ΔΝΤ προς την Ελλάδα είναι κατάλληλη ή ευπρόσδεκτη”6

Ένα μήνα, στις 18 Φεβρουαρίου 2010 αρχίζουν να βαράν τα κυβερνητικά όργανα για την πιθανή εμπλοκή του ΔΝΤ: Ο υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου δηλώνει στο Reuters: “Δεν μπορεί κανείς να απορρίψει την ιδέα του ΔΝΤ”7

Σχεδόν περίπου ένα μήνα πάλι μετά, ο Παπανδρέου θα πάρει την πάσα Παπακωνσταντίνου και θα προχωρήσει τα σενάρια εμπλοκής του ΔΝΤ ακόμη περισσότερο. Στις 17 Μαρτίου 2010, σε δηλώσεις του προς τις Βρυξέλλες ο Παπανδρέου, ερωτώμενος για πιθανή εμπλοκή του ΔΝΤ, απαντά “Τίποτε δεν αποκλείεται”... “Αν αντιληφθούμε ότι θα δανειζόμαστε με εξαιρετικά υψηλά επιτόκια υπάρχουν άλλες επιλογές”. Την προηγουμένη έχουν διαρρεύσει απολύτως αβάσιμες φημολογίες ότι το ΔΝΤ θα δανείσει στην Ελλάδα με επιτόκιο 3.25%. Όπως περιγράφει η Telegraph σε σχετικό δημοσίευμα, ο Παπανδρέου “δεν έχει αποκλείσει καταφυγή στο ΔΝΤ, μια κίνηση που θα θεωρούνταν ως προδοσία από κορυφαίους Ευρωπαίους Αξιωματούχους”8

Περίεργο. Τη λέξη προδοσία δεν την έχουν σκεφτεί μόνο οι Έλληνες πολίτες αλλά και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι...»

Δ) Από το 2006 , σε σειρά άρθρων μου για το περιοδικό Ζενίθ σε σχέση με τη βιοτρομοκρατία και τους βιολογικούς εξοπλισμούς, αναλύω το πως κατασκευάστηκε η δεύτερη εισβολή στο Ιράκ με πρόσχημα το σχεδόν ανύπαρκτο οπλοστάσιο μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Τον Ιανουάριο του 2011 αποκαλύπτετια μέσω των Wikileaks η επίκληση του Σαντάμ προς τον Bush να διατηρηθεί η ειρήνη στην περιοχή. Στις 18 Φεβρουαρίου αποκαλύπτεται ότι ο Ιρακινός πληροφοριοδότης με την κωδική ονομασία Curveball, στη μαρτυρία του οποίου βασίστηκε η νομιμότητα της εισβολής στο Ιράκ, έλεγε ψέματα... Το τελικό κείμενο και πλήρως επιβεβαιωμένο κείμενο μου στο «Ψέματα που σκοτώνουν»- Ιανουάριος 2011

http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/wikileaks.html: «Μέσα από ψέματα και προπαγάνδα η κοινή γνώμη έχει κερδηθεί.

Το σκηνικό του πολέμου έχει στηθεί και η επέμβαση στο Ιράκ έχει ήδη δρομολογηθεί. 7 χρόνια αργότερα το FBI σφίγγει τον κλοιό γύρω από κάποιον Bruce Ivins τον οποίο θεωρεί πλέον τον βασικό ύποπτο για την αποστολή άνθρακα στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ο Ivins ήταν όλως τυχαίως ένα από τα βασικά πρόσωπα στο πρόγραμμα βιοάμυνας των ΗΠΑ και ένας από τους συμβούλους στην έρευνα για τον εντοπισμό των πραγματικών υπαιτίων των επιστολών άνθρακα! Η υπόθεση κλείνει με την αυτοκτονία του Ivins το 2008. Από την αρχή της έρευνας ήταν σαφές πως το στέλεχος του άνθρακα που χρησιμοποιήθηκε ήταν αμερικανικής τεχνογνωσίας και τα περισσότερα στοιχεία σήμερα καταδεικνύουν ότι οι επιστολές άνθρακα ήταν δουλειά ¨από τα μέσα¨.

Η κοινή γνώμη έχει όπως είπαμε ήδη κερδηθεί. Μένει να βρεθεί μια επίσημη δικαιολογία για να νομιμοποιηθεί η εισβολή στο Ιράκ και στους διεθνείς οργανισμούς. Και η δικαιολογία αυτή θα είναι τα Όπλα Μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Παρότι οι αμερικανοί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι η οικονομία του Ιράκ δεν είναι σε καμία θέση ούτε καν να συντηρήσει τα όπλα μαζικής καταστροφής του, μέρος των οποίων όπως είδαμε τους τα χουν πουλήσει οι ίδιοι κατά τη διάρκεια του Ιρακιρανικού πολέμου[1][14] (το 2002 αυτό το γνώριζε και το βρετανικό κοινοβούλιο[2][15]), οι νεοσυντηρητικοί είναι αποφασισμένοι να μπουν στο Ιράκ για να το κάνουν εταιρική κτήση. Αδυνατώντας όπως ήταν φυσικό να βρουν στοιχεία για το παρηκμασμένο και σχεδόν εξαφανισμένο πρόγραμμα όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ, θα βάλουν το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες να τα κατασκευάσουν.»

Ε) Για την αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη και την κατάρρευση αμερικανοκινούμενων καθεστώτων που σήμερα παρατηρούμε να συμβαίνει με μηχανισμούς ντόμινο στο http://agriazwa.blogspot.com/search?q=%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%82, Δεκέμβριος 2010:

«Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα σημάνει και μια μιλιταριστική εξαλλαγή της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η «μαλακή» εξωτερική πολιτική της εξαγοράς συνειδήσεων, των παχυλών μαύρων κονδυλίων, των πραξικοπημάτων, της διαφθοράς, με λίγα λόγια η πολιτική του αόρατου δαχτύλου που επέτρεπε στους λαούς κάποια ψευδαίσθηση «εθνικής κυριαρχίας», σε μεγάλο βαθμό θα αντικατασταθεί σε κάποιες περιπτώσεις από την μπότα του αμερικάνου κατακτητή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κομμάτι των μαύρων κονδυλίων που προορίζονταν για τη στήριξη ελεγχόμενων από τις ΗΠΑ καθεστώτων, θα μεταφερθεί σε στρατιωτικές και παραστρατιωτικές αμερικάνικες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα τα μαύρα χρήματα που στηρίζαν αμερικανόφιλα πολιτικά συστήματα να μειωθούν και ως εκ τούτου να μειωθούν και οι δυνατότητες αυτών των συστημάτων να συντηρηθούν μέσω του μηχανισμού της διαφθοράς, της εξαγοράς συνειδήσεων και της εξαπάτησης της κοινής γνώμης μέσω του προσεταιρισμού των επικρατέστερων διαμορφωτών της.¨

Ε) Για τις μεταλλαγμένες πολιτικές γράφω από το 2007. Το Δεκέμβρη του 2010, μια ακόμη δικαίωση από τα wikileaks που αποκαλύπτουν τον αμερικανό πρέσβη των ΗΠΑ στο Παρίσι να φέρεται ως πρέσβης της Monsanto και να προτρέπει την κηρυξη οικονομικού πολέμου κατά της ΕΕ. Το τελικό μου κείμενο «το βρώμικο παιχνίδι των μεταλλαγμένων» στις 7 Ιανουαρίου του 2011 (http://agriazwa.blogspot.com/search?q=%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD)

«Στον υψηλό τους στόχο για την επίτευξη όλο και μεγαλύτερων κερδών, την κατάκτηση μεγαλύτερου μεριδίου αγοράς, την εξόντωση των παραδοσιακών καλλιεργειών και την εξάρτηση τη αγροτικής παραγωγή από τα πολυρθνιά συμφέροντα, οι πιονέροι της βιομηχανίας μεταλλαγμένων έχουν στήσει ολόκληρους μηχανισμούς για να εξαγοράσουν την εύνοια ή τουλάχιστον την ανοχή της κοινής γνώμης και της επιστημονικής κοινότητας. Εταιρίες δημοσίων σχέσεων, επιστήμονες, επιτροπές και οργανισμοί φαντάσματα, διαδικτυακοί τόποι έχουν αναλάβει την προώθηση των μεταλλαγμένων προϊόντων και την αποδυνάμωση των επιχειρημάτων φορέων και ατόμων που δείχνουν επιφυλακτικοί ή και εχθρικοί απέναντι στις εφαρμογές της νέας τεχνολογίας. Τακτικές παραπληροφόρησης, ελιγμοί παραπλάνησης, επίδειξη νομικίστικης πυγμής, επιστημονικοφάνεια, δημαγωγία. Το έπαθλο είναι η αγορά. Το τίμημα; Η αλήθεια, η επιστήμη και ενδεχομένως η υγεία και η ασφάλεια των καταναλωτών...

Τι πρότεινε λοιπόν ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Παρίσι για να διαφυλαχτούν τα μεταλλαγμένα συμφέροντα στην Ευρώπη;

“Η ομάδα μας στο Παρίσι προτείνει όπως ρυθμίσουμε μια λίστα στόχων αντιποίνων που (θα) προκαλεί κάποιο πόνο στην ΕΕ, μιας και αυτή (η Ευρωπαίκή αντίσταση στα μεταλλαγμένα) αποτελεί μια συλλογική ευθύνη, αλλά που εν μέρει θα εστιάζεται επίσης στους χειρότερους ενόχους”.»

Στ) Ήμουν από τους ελάχιστους Έλληνες αναλυτές που αναφέρθηκαν στις παράνομους ιατρικούς πειραματισμούς σε ανθρώπους, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο πείραμα της Tuskegee στις ΗΠΑ και του Κάνο στο Νιγηρία. Το Δεκέμβριο του 2010 wikileaks επιβεβαιώνει τις βρώμικες πρακτικές της φαρμακοβιομηχανίας στο Κάνο, ενώ άλλη αποκάλυψη φέρει στο φως της δημοσιότητας αδερφό με το πείραμα της Tuskegee πείραμα σύφιλης στη Γουετεμάλα: Τελικά κείμενα μου: «Στον έρωτα και τον πόλεμο», Ιανουάριος 2011 (http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/blog-post_07.html)

Και Δεκέμβριος 2010, «Βρήκε τελικά η Pfizer τον επίμονο κηπουρό της;» (http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/pfizer.html)

Ζ) Επίσης, σε σχέση με τις αναλύσεις μου για τη βιομηχανία των «καινών επιδημιών» μπαράζ επιβεβαιώσεων. Ενδεικτικά κείμενα: http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/aids.html

http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1.html

Η ψευδοεπιστήμη δεν πληρεί συνήθως ούτε τα κριτήρια της διαψευσιμότητας, πόσο μάλλον της επαληθευσιμότητας. Η ανάλυση όμως και να διαψευστεί μπορεί και να επαληθευτεί. Χαίρομαι που στην περίπτωση των δικών μου αναλύσεων συμβαίνει συνήθως το δεύτερο.




Read More »

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Πολιτική και κοινωνία: Γιάννης κερνά- Γιάννης πίνει



Γιάννης κερνά- Γιάννης πίνει….


Ο Παπανδρέου θα περάσει νόμο που θα απαγορεύει την πώληση δημόσιας περιουσίας.


Το ίδιο θα κάνει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Αυτός μάλιστα θα το πάει ακόμη μακρύτερα. Θα αποφασίσει να μην πωλείται δημοσία γη πουθενά στον κόσμο. Θα απαγορεύσει μάλιστα την ιδιωτική περιουσία και την κερδοσκοπία.



Του Πέτρου Αργυρίου


(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)



Αυτοί οι δύο νόμοι, του Παπανδρέου και του μανάβη, θα έχουν την ίδια ισχύ…


Αποφασιστικά, ο αντιστασιακός Παπανδρέου, ο άνθρωπος που είπε όχι στο ΔΝΤ και το μνημόνιο, η προσωποποίηση του σοσιαλισμού, για μια ακόμη φορά προτάσσει τα στήθη του απέναντι στη βάρβαρη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και λέει γενναία όχι στο ξεπούλημα 50 δις δημόσιας περιουσίας που επιτάσσει η τρόικα!


Άξιος!!! Άξιος! Ήρωας!


Μόλις είχαμε την τύχη να ακούσουμε ένα ακόμη σύντομο πολιτικό ανέκδοτο.


Γιατί ότι και αν ψηφιστεί, το μνημόνιο είναι ισχυρότερο από την ελληνική πολιτεία. Και καθώς ο δικηγορικός σύλλογος έχει προ πολλού καταλήξει ότι το μνημόνιο είναι αντισυνταγματικό, η πιστή εφαρμογή του αποδεικνύει περίτρανα ότι το μνημόνιο είναι υπεράνω του συντάγματος, πόσο μάλλον των κυβερνητικών νόμων…


Κυβέρνηση και τρόικα παίζουν εναλλάξ το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου. Η γελοία παράσταση που έχουν στήσει όμως δεν πείθει κανέναν.


Για ποιο λόγο λοιπόν ο Παπανδρέου καταφεύγει σε αστείες κινήσεις δημιουργίας εντυπώσεων που είναι ευδιάκριτες πλέον ακόμη και στα μάτια ανοιακών και τηλεορασόπληκτων παππούδων;


Α-να-σφά-λεια.


Το εσωτερικό μέτωπο του ΠΑΣΟΚ καταρρέει. Τα κοινά συμφέροντα που δέναν το γλυκό του ελληνικού συστήματος εξουσίας δεν είναι πλέον κοινά. Το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που αντλεί πολιτική δύναμη όχι από τη στήριξη του εξωτερικού παράγοντα αλλά από την πελατειακή σχέση που έχει αναπτύξει με κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας βιώνει τη δυσφορία και την απόγνωση πλέον των πελατών του.


Μεγάλο κομμάτι της –ας την πούμε- μέσης τάξης του Ελληνικού κεφαλαίου, πλήττεται θανάσιμα. Το ξέρει ότι βαίνει προς αντικατάσταση από μεγαλύτερους, από μονοπώλια και ολιγοπώλια κυρίως αλλοδαπά αλλά και ελληνικά. Αυτό το κομμάτι του Ελληνικού κεφαλαίου, μεταφέρει τις πιέσεις στα πρώην συνεταιράκια τους, τους Έλληνες συστημικούς πολιτικούς. Και τους ρωτάν λίγο πολύ: τι θα γίνει; Πόσο μακριά θα την πάτε τη βαλίτσα; Και οι πολιτικοί αναρωτιούνται με τη σειρά τους, πόσο μακριά θα την πάει ο Παπανδρέου τη βαλίτσα; Η απάντηση φυσικά είναι σε όλους γνωστή, όσο και αν δε θέλουν να τη συνειδητοποιήσουν: Όσο μακρύτερα πάει.


Η αυξανόμενη εσωτερική ρηγμάτωση σε συνδυασμό με τη εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και την παρακώληση του κυβερνητικού νεοφιλελεύθερου έργου από κινήματα, διαδηλώσεις και απεργίες έχει ως αποτέλεσμα την υποχώρηση μιας μέχρι σήμερα ετσιθελικής, αδίστακτης και ανυποχώρητης κυβέρνησης σε μερικά και μόνο φυσικά πεδία της δημόσιας ζωής όπου οι συμβολισμοί είναι έντονοι.


Έτσι η κυβέρνηση αποσύρει την εγκύκλιο της για τους ημιηπαίθριους, κάθεται για πρώτη φορά στο τραπέζι για να «μελετήσει» το θέμα της αύξησης των εισιτηρίων και το θέμα των διοδίων και ο Παπανδρέου σε μια επίδειξη ανέξοδου και ανώφελου ηρωισμού, εγγυάται ότι με το νόμο του δε θα πωληθεί δημόσια περιουσία όταν το μνημόνια ρητώς δηλώνει ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί καθώς η Ελλάδα είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει στις δανειακές της υποχρεώσεις. Ό,τι το καπιταληστρικό σινάφι δεν μπορεί να το πάρει σε φράγκα, θα το πάρει σε είδος. Νέτα- σκέτα.


Και αυτό το γνωρίζουν όλο και περισσότεροι Έλληνες.


Η συναίνεση πλέον που κρατούσε ζωντανό το ελληνικό σύστημα εξουσίας, επιτέλους σπάει.


Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η τελευταία περίοδος της διακυβέρνησης Παπανδρέου να μοιάζει κάπως με την πρώτη περίοδο. Κατά την πρώτη περίοδο, η κυβέρνηση παλινδρομούσε διαρκώς, έφτιαχνε νομοσχέδια με τη βιασύνη βουδιστή μοναχού, μετά τα μάζευε, τα έραβε και τα ξαναπετούσε προς ψήφιση.


Ωραίες μέρες, μέρες ακυβερνησίας που μας δείξαν πόσο πιο ωραία λειτουργούσαν όλα χωρίς το πολιτικό νταβατζιλίκι.


Αυτή η περίοδος δεν κράτησε πολύ. Γιατί ήταν μια περίοδος προετοιμασίας. Μια περίοδος όπου η κυβέρνηση δεν προετοιμαζόταν για την καταιγίδα που ερχόταν. Αντίθετα προετοίμαζε η ίδια την καταιγίδα που θα έφερνε, την επιχείρηση καταιγίδα της ερημοποίησης της χώρας, την επιχείρηση σοκ και χρέος.


Τώρα λοιπόν, αυτή η ανυποχώρητη κυβέρνηση παλινδρομεί όπως και στις αρχές της. Και αυτό γιατί βρίσκεται στο τέλος της.


Η πολιτική Παπανδρέου είχε αρχή μέση και τέλος. Μένουν να περαστούν αιφνίδια όσα σκληρά μέτρα ακόμη μπορούν να περαστούν. Ο μηχανισμός μέσω του οποίου αυτό θα επιδιωχθεί είναι ο γνωστός: η θεατρική παράσταση του καλού και του κακού μπάτσου: Ο Παπανδρέου λέει στην τρόικα δεν πουλάμε, η τροίκα θα πει τότε φέρτε τα λεφτά αλλιώς, ο Παπανδρέου θα πει στους Έλληνες ξανά αν δεν κόψω και ιδιωτικοποιήσω δεν θα χει μισθούς και ιδιωτικοποιήσεις, η τρόικα θα απαντήσει μπράβο, εύγε, πάρε και άλλα τρία παράσημα και ένα ακόμη διεθνές βραβείο. Μπράβο αλλά δε φτάνει. Το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο. και μετά θα παν στο ψητό: Την τεράστια δημόσια περιουσία την οποία ο Παπανδρέου θα έχει «διαφυλάξει» απλά και μόνο για να περάσει την ευθύνη του ξεπουλήματος της στην επερχόμενη κυβέρνηση συνασπισμού. Μιλημένα και συμφωνημένα όλα και ας κάνουν τις πολιτικά μωρές παρθένες.


Ο Παπακωνσταντίνου μας λέει να κόψουμε την εκλογολογία… τη συνομωσιολογία. Η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία όπως προβλέπεται… Η ίδια αυτή κυβέρνηση που ήταν έτοιμη να στείλει την Ελλάδα σε εθνικές εκλογές κατά τη διάρκεια των αυτοδιοικητικών εκλογών, που έπαιξε εκβιαστικά το μέλλον της χώρας στο μπαρμπούτι για να μπορέσει να περάσει τις απάνθρωπες καπιταληστρικές πολιτικές της…


Αυτή η κυβέρνηση.


Ήδη από τις αυτοδιοικητικές είχε κάνει την πρόβλεψη για εκλογές και «απόσυρση» του Παπανδρέου την άνοιξη του 2011. Δεν έχω κανένα λόγο να την αλλάξω τώρα.


Γιατί διαβάζεις εύκολα την πολιτική αυτής της κυβέρνησης, από πού έρχεται που πάει. Είναι γραμμικότατη και ευανάγνωστη. Η κυβέρνηση θα εξαντλήσει τα περιθώρια, θα εξαντλήσει τη συναίνεση, θα εξαντλήσει την υπομονή, θα εξαντλήσει την υπομονή, την αντοχή, την ελπίδα… Θα εξαντλήσει την χρησιμότητά για τους εντολείς της. Θα εξαντλήσει τα πάντα- εκτός από την τετραετία. Ήδη τα έχει εξαντλήσει. Η κυβέρνηση δεν έχει σκοπό να συμμετέχει στην κυβέρνηση. Ήταν μια κυβέρνηση σε αποστολή, μια κυβέρνηση καμικάζι. Μετά το πέρας της αποστολής, δεν έχει σκοπό ύπαρξης. Φαντάζει πολύ λογικό και αναμενόμενο λοιπόν ο Παπανδρέου, ο άνθρωπος που δεν ήταν καν Καραμανλής –και αυτό δεν το λέω κολακευτικά- να κάνει την ταχυδακτυλουργία Καραμανλή για να παραδώσει τα ινία στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, εθνικής ομοψυχίας, όπως τέλος πάντως φαιδρά θα διαλέξει να αυτοπροσδιοριστεί ο επερχόμενος αστερισμός όλων αυτών των καραδοκούντων μνηστήρων που αντιλαμβάνονται την εξουσία ως αυτοσκοπό και προσωπική πλήρωση, που την έχουν εγγεγραμμένη στα γονίδια τους, όλων αυτών των Ιζνογκούντ που αφθονούν στα ωραία Ελληνικά πολιτικά έλη.


Ο Παπανδρέου πάει τη βαλίτσα μέχρι εκεί που δεν πάει. Και δεν πάει πολύ παραπέρα. Σ’ ενάμιση μήνα από τώρα θα την πάρει τη βαλίτσα και θα φύγει στον παράδεισο των διεθνών οργανισμών τους οποίους τόσο καλά υπηρέτησε, όπου θα συνεχίσει να τους υπηρετεί ως καλοπληρωμένος πρέσβης του οικονομικού –και όχι μόνο- ιμπεριαλισμού.


Όσο για τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου για εξάντληση της τετραετίας, τα λόγια των πολιτικών δεν κοστίζουν τίποτα. Συνήθως δεν αξίζουν και τίποτα. Οι Αμερικάνοι λένε put your money where your mouth is. Δε θα’ χε ενδιαφέρον να μαζεύονταν καμιά χιλιάρα Έλληνες να βάλουν ο καθείς τους καμιά διακοσαριά ευρώ για να στοιχηματίσουν απέναντι στον Παπακωνστίνου για τις εκλογές της άνοιξης που τόσο εύκολα αυτός αποκλείει; Ναι, να το βάζαν ένα τέτοιο στοίχημα, μέσω ΟΠΑΠ ας πούμε, του οργανισμού κρατικού τζόγου που «δεν αφήνει τίποτα στην τύχη». Θα έβαζε, για λόγους πολιτικού εντυπωσιασμού ο Παπακωνστανίνου ένα στοίχημα με τον ελληνικό λαό που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι θα το χάσει; Γιατί μέχρι τώρα, αυτή η κυβέρνηση παίζει στοιχήματα που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι ο χαμένος θα είναι ο ελληνικός λαός.


Κοντός ψαλμός αλληλούια λοιπόν.



Διαβάστε σχετικά άρθρα: Για την περίοδο ηρεμίας πριν την καταιγίδα και την «αφρικανοποίηση ή κινεζοποίηση» της Ελλάδας στο http://www.tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85


-Μάιος 2010


Για τον εκβιασμό Παπανδρέου στις αυτοδιοικητικές και τις προβλέψεις μου για το εγγύς μέλλον http://www.tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/l-etat-c-est-moi-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85


-Οκτώβριος 2010


- Για την αξία των «εθνικών» εγγυήσεων Παπανδρέου στο http://agriazwa.blogspot.com/2011/02/yankee-go-home.html



Για τον αξεπέραστο και αξιέραστο ηρωισμό Παπανδρέου στα http://agriazwa.blogspot.com/2011/02/300.html και http://agriazwa.blogspot.com/2011/02/fuckman-gapman.html

Read More »

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Πολιτική και κοινωνία: Yankee go home...



Σήμερα είναι Σάββατο. Πρωί. Ο ήλιος λάμπει. Γινόμαστε η χώρα του αιώνιου καλοκαιριού. Μνημόνιο, ξεμνημόνιο, η ζωή συνεχίζει. Ξεπουλημένοι πολιτικοί, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, διαπλεκόμενοι, καθίκια ,λαμόγια, η ζωή συνεχίζεται, ένδοξη, λαμπερή.



Δε θα ξανασχοληθώ με τον Παπανδρέου, λες. Είναι τελειωμένοι- υπόσχεσαι. Έχει εξαντληθεί η κριτική. Τι χειρότερο μπορώ να γράψω για αυτούς αναρωτιέσαι.


Δεν με εκπλήσσει τίποτα ομολογείς.


YANKEE GO HOME


Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο στο http://agriazwa.blogspot.com)


Έκανες λάθος. Το ξέρεις ότι αυτό το πηγάδι δεν έχει πάτο. Ελεύθερη πτώση στην άβυσσο. Πυρηνική τρέλα σμιγμένη με αρχετυπική ιδιωτεία. Η συνάντηση με μια κακοφορμισμένη πληγή δεκαετιών που πυορροεί. Ένα κορδωμένο απόστημα όλη η πολιτική μας. Περήφανο, αγιάτρευτο, επεκτεινόμενο, ατελείωτο.


Αυτά είναι τα έργα μας. Δοξάστε τους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που χουν τις ζωές μας στα χέρια τους. Χαζοί, ημίτρελοι. Άνθρωποι στους οποίους δε θα δάνειζες τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου, θα έτρεμες αν γινόντουσαν διαχειριστές της πολυκατοικίας σου. Κουτοί, κουτορνίθια, κουτοπόνηροι.


Αυτοί ελέγχουν μια χώρα. Αυτοί έχουν στα χέρια τους μια χώρα. Το μέλλον της κόρης σου στα ρυπαρά χέρια τους.


Και συ ανώνυμα, βγάζεις τη χολή σου. Όσο σου επιτρέπεται, όταν σου επιτρέπεται. Περνάς τη σχιζοφρένεια για ψυχοθεραπεία. Θες να τους ξυπνήσεις όλους και ξεχνάς ότι αυτό συμβαίνει μόνο στα όνειρα σου… Ποιος θα σε ξυπνήσει εσένα ωραία κοιμωμένη, ε χαλασμένο ξυπνητήρι;


Ζούμε σε κόμμα. Είμαστε εκείνη η πολιτεία των ΗΠΑ που λέγεται dream state. Αν ήμασταν ξύπνιοι –ούτε καν άγρυπνοι- απλά ξύπνιοι, τίποτε από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Αν έμπαινε λίγο από αυτό το ωραίο ελληνικό φως μέσα από τα παραθυρόφυλλα της ασφυκτικά έγκλειστης νόησης μας, τίποτε από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Τα σκοτάδια θα είχαν υποχωρήσει, τα νέφη που πλαταγίζουν σαν να χαν γλώσσα φτιαγμένη από σμήνος μυγών έτοιμων να βουτήξουν στα σκατά θα χαν διαλυθεί- από μόνα τους.


Τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί.


Ξυπνάμε από έναν εφιάλτη μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε σε έναν ακόμη χειρότερο. Ξανά και ξανά ξανά.


Σπείρες έξω από μας, σπείρα και λούπα μέσα μας.


Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου.



Jeffrey: «Δεν υπάρχει θέμα να απολέσουμε τα βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας. Σε αυτό έδωσα μάχη, και θα ξαναδώσω… και θα ξαναδώσουμε μάχη όποτε χρειαστεί για να εγγυηθούμε την κυριαρχία μας».


Της ποιάς; Την ποιά; Σκοτάδι πυκνό καλύπτει τη νόηση. Ο Παπανδρέου αρχίζει να ζυμώνεται με την ελληνική πραγματικότητα. Λίγο οι πορείες , λίγο τα κινήματα. Έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δε θα ναι περίπατος, ότι τον εξαπατήσαν, ότι δεν άξιζε να εκπροσωπεί ένα σύστημα που χρίζει αποκεφαλισμού, ότι παρά τις ορδές συμβούλων και τις καθησυχαστικές δηλώσεις στήριξης του καθεστώτος που κλήθηκε να δημιουργήσει το τραπεζάκι πάνω στο οποίο στήνεται η μονόπολις των εντολέων του κλυδωνίζεται επικίνδυνα, τρίζει.


Και επιχειρεί να καθησυχάσει, ποιους; Τους βουλευτές του που δέχονται τις πιέσεις του λαού, το λαό που δέχεται τις πιέσεις της πολιτικής του;


Ποιους; Και κάνει την βλακώδη κίνηση να αναγνωρίζει στη βουλή θέμα εθνικής κυριαρχίας αποκλείοντας το ενδεχόμενο απώλειας της.


Οποία ανασφάλεια…


Και τώρα πάμε στον πυρήνα, το βαθύ πυρήνα του Παπανδρεϊκού λογυδρίου.


Τα «βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας». Προσέξτε: τα βασικά… Τα υπόλοιπα δηλαδή, τα μη βασικά, είναι προς παραχώρηση… Αυτό τα βασικά μοιάζουν με το βασικό μισθό. Και για τους μισθούς και συντάξεις τα ίδια έλεγε. Δεν θα αγγίξουμε άλλο μισθούς και συντάξεις. Όχι άλλες περικοπές έλεγε και συνεχίζει να πετσοκόβει…


Αυτή η δήλωση Παπανδρέου θα έπρεπε να προκαλεί ρίγη ανησυχίας στον έρμο τον ελληνικό λαό…


Παλιά οι πολιτικοί χρησιμοποιούσαν τη φράση «κυριαρχικά δικαιώματα», όχι στοιχεία. Στοιχεία… λες και η χώρα είναι ένα υλικό σώμα που αποτελείται από «κυριαρχικά στοιχεία».


Αν η προσέγγιση της πραγματικότητας από ένα μυαλό είναι λειψή, τι λέει αυτό για ένα μυαλό;


«Βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας». Για δικαιώματα ούτε λέξη. Φυσικό είναι. Η διακυβέρνηση Παπανδρέου είναι αλλεργική στα δικαιώματα και για αυτό το λόγο τα χει καταργήσει. Μετά τα εργασιακά, τα ατομικά, σειρά θα έπαιρναν και τα εθνικά.


«Της κυριαρχίας μας»… Της ποιας; Ποιανού; Εθνική κυριαρχία σε μια χώρα που διοικείται από ξένες ομάδες; Της κυριαρχίας μας; Το μας σε ποιον αναφέρεται; Στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ; Στην κομματική κυριαρχία; Στην κυριαρχία της πολιτικής πάνω στη ζωή των πολιτών; Γιατί εγώ ως πολίτης, ούτε κυρίαρχος νιώθω, ούτε ότι μετέχω σε οποιοδήποτε είδος κυριαρχίας… Κυριαρχούμαι μόνο.


Τα βασικά στοιχεία. Ποιος τα ορίζει αυτά; Πότε ορίστηκαν αυτά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου; Πότε το έκανε αυτό; Πότε σχεδίασε την χάρτα των «βασικών στοιχείων κυριαρχίας;».


Η φράση από μόνο της αποκαλύπτει ότι κυριαρχικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Ότι έχουν ήδη εκχωρηθεί ή ότι είναι προς εκχώρηση.


Ότι έχουν ήδη συρρικνωθεί και έχουν μετατραπεί σε «στοιχεία», βασικά στοιχεία. Ότι από την πολιτική αλχημεία περνάμε στη χημεία


Ότι η κυβέρνηση αυτή είναι ο διαλύτης που διαλύει τα πράγματα στα «βασικά τους συστατικά στοιχεία».


Γη και ύδωρ. Ναι αυτά δε θα τα δώσουμε μας λέει ο Prime Minister.


Και όλα τα άλλα Jeffrey;


«Τα βασικά στοιχεία της κυριαρχίας μας» γίνονται όπως λέει ο Παπανδρέου «αυτό». Σ ‘αυτό έδωσα μάχη μας λέει. Η εθνική κυριαρχία γίνεται «αυτό» ένα πράγμα δηλαδή, ένα αντικείμενο.


Έδωσε μάχη, θα πολεμήσει… Σιγά ρε Λεωνίδα. Το να πει κάποιος μεταξύ τυρού και αχλαδιού στους ομοτράπεζους του παιδιά μην το ξεχέσουμε κιόλας με την Ελλάδα, δεν αποτελεί μάχη, πόσο μάλλον πόλεμο. Μια συμβουλή είναι, μια παραίνεση κάτι που ξεχνιέται με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.


Δώσαμε μάχη… θα ξαναδώσω… Όπα ρε ήρωα, κόψε κάτι… Ποιος είσαι εσύ που δίνεις μόνος σου τις μάχες για όλους μας; Ο Ηρακλής;[1]


Αυτές είναι οι μάχες για τους βουτερομπεμπέδες της πολιτικής… το να σηκώσουν το χεράκι και να πουν μια κουβέντα να υπερασπιστούν - όταν τους κατέβει- μερικά εκατομμυριάκια ανθρώπων που οι ίδιοι εξαχρειώνουν. Σκληρό πράγμα η ιεραρχία της παγκόσμιας εξουσίας….


Μετά το στρώνει λίγο: Θα ξαναδώσουμε (μάχη) λέει. Αμάν… Ποιοι πάλι; Ποιοι είναι αυτοί οι τρομεροί «εμείς» του πρώτου προσώπου του πληθυντικού που καπηλεύεται ο Παπανδρέου; Στους βουλευτές του μιλάει, να τους ενθαρρύνει να μην του πέσουν; Σαν cheerleader ή οπαδός που φωνάζει «πάμε ρε ομαδάρα»;


Μήπως μιλάει εξ ονόματος του ελληνικού λαού; Πως είναι δυνατόν να δώσει μάχη στο πλευρό του εχθρού του; Το χει πει… Είμαστε σε πόλεμο. Και επειδή ο Παπανδρέου δεν έχει περιγράψει ακριβώς τους εχθρούς του και επειδή όλο το σύστημα εξουσίας είναι φιλαράκια του, ο μόνος εχθρός που μένει είναι η κοινωνία.


Ποιος από μας θα στεκόταν στο μέτωπο δίπλα στον Παπανδρέου;


Θα εγγυηθούμε λέει ο πρωθυπουργός μιας χρεωκοπημένης, εξαρτώμενης και ετεροκαθοριζόμενης χώρας. Παπανδρέου, μόνο οι εγγυήτριες δυνάμεις μπορούν να «εγγυηθούν» όποτε τους καπνίσει.


Ο πρωθυπουργός μιας χώρας απισχνασμένης, μια χώρας που συνέχεια αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική της ισχύ υπαναχωρώντας διαρκώς στους ξένους παράγοντες και μεταφέροντας τις πιέσεις της διεθνούς πολιτικοοικονομικής σκακιέρας στο εσωτερικό της δεν ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ τίποτα. Το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι να πάρουν οι πιστωτές τα λεφτά τους πίσω, λες και είναι μπράβος που μαζεύει δανεικά από χρεωμένα νοικοκυριά αφού πρώτα τους έχει αναγκάσει να πάρουν δάνεια που δεν μπορούν να αποπληρώσουν.


«Με την εγγύηση Παπανδρέου». Καλό και αυτό το αστείο…


Και κορυφώνει ο Παπανδρέου. Κορυφώνει μόνος του: «Όποτε αυτό χρειαστεί».


Δηλαδή; Πότε θα χρειαστεί να δώσουμε μάχη για τα «βασικά κυριαρχικά μας στοιχεία»; Έχει προγραμματιστεί για μεθαύριο; Ποιος το αποφάσισε; Η «Βουλή» των Ελλήνων; Η εθνοσυνέλευση;


Ο Μπάμπης ο σουγιάς;


Ποιος το καθορίζει αυτό;


Το νεφελώδες νοητικό σύμπαν του Jeffrey δεν μπορεί να καλυφτεί από τους συμβούλους του. Και αυτό που αποκαλύπτει είναι την ασυνεχή και ασύνδετη σκέψη ενός πολιτικού που ίσως κάποιοι μελλοντικοί ιστορικοί κρίνουν ως τον πιο επικίνδυνο πολιτικό στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.


Η άνοιξη ζυγώνει Jeffrey. Καιρός για διακοπές.








[1] Για τους πολιτικούς υπερήρωες διαβάστε στο http://agriazwa.blogspot.com/2011/02/fuckman-gapman.html?zx=7d45817b06762128

Read More »