Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Τ' ορφανά του Θεού και τ' άγρια ζώα του Παπαφείου



2012:

Βιασμός μάλλον κατ εξακολούθηση ανηλίκου τροφίμου του Παπαφείου ορφανοτροφείου από μεγαλύτερο του ανήλικο και με άλλους ανηλίκους να τραβάν με τα κινητά τους.
Οι νέες τεχνολογίες φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά. Κι ο κόσμος αυτός περιέχει και παιδεραστές και βιαστές και φυσικά παιδιά. Όλα τα χει ο μπαχτσές.

2012:

Κοινωνική λειτουργός που εργαζόταν στο ευαγές ίδρυμα φέρεται να έχει καταγγείλει το βιασμό και τα συνοδευτικά του.

2012-2015:

Η σιωπή των αμνών.

2015: Η υπόθεση σκάει στα χέρια του ακοίμητου φρουρού της ηθικής μητροπολίτη και προέδρου του ΔΣ του Παπαφείου Άνθιμου, ο οποίος υποχρεώνεται σε ανακοίνωση σε μια άβολη περίοδο που η κυβέρνησης της Αριστεράς 2 έχει προβεί στον διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, αναιρώντας μονομερώς τα capital controls για την εκκλησία και τις ιερές της μπίζνες και κρατώντας τα για τους πολίτες.  

2004: Γράφω «Τα άγρια ζώα της πόλης».

2008: Εκδίδεται και μένει στα ράφια το βιβλίο που χε δει τα πάντα, το μάτι του μέλλοντος γεμάτο τσίμπλα χάσκει ξεχασμένο.

2015: Σας μεταφέρω το σχετικό με το Παπάφειο απόσπασμα από «Τα Άγρια ζώα της πόλης»:

Απόσπασμα 1: «Ο Μακρής άλλαξε κατεύθυνση. Πέντε λεπτά αργότερα βρισκόμασταν έξω από ένα περιφραγμένο μεγάλο λευκό συγκρότημα με λιγοστά φώτα αναμμένα. 
¨Είναι λίγο αργά αλλά δε νομίζω να τα ανησυχήσουμε.¨ Προφανώς μιλούσε για τα παιδιά του ορφανοτροφείου.   
Ο Μακρής πήγε πίσω από το αυτοκίνητο και όταν γύρισε κρατούσε στο δεξί του χέρι σακούλες γεμάτες δώρα.
¨Πάντα κουβαλάω κάτι για τους μπόμπιρες. Τι λες; Πάμε;¨
Το κτήριο φωταγωγήθηκε αμέσως, έγινε σαν γιορτινό.

Περάσαμε στο διάδρομο υποδοχής. Κάποια από τα παιδάκια που ήδη βρίσκονταν εκεί ξεφύγαν από το κράτημα των χαμογελαστών ανθρώπων του ιδρύματος, τρέξαν και βουτήξαν στην αγκαλιά του Μακρή φωνάζοντας ¨νονέ!¨. Ο Μακρής χαμογέλασε και ύψωσε το χέρι με τα δώρα. Τα μικρά βγάλαν κραυγές ενθουσιασμού, σαν τα χελιδονάκια που οι γονείς τους φέρνουν φαί. 
Τα παιδιά ήταν όλα τους φροντισμένα, καθαρά, περιποιημένα. Το περίεργο ήταν πως ακόμη και όταν ο Μακρής πρότεινε τις σακούλες με τα δώρα, μερικά από τα παιδιά δεν έδειξαν να ανταποκρίνονται, μείναν σφηνωμένα στη θέση τους σαν να τα κρατούσε μια δύναμη ισχυρότερη από την επιθυμία. Τα παιδιά αυτά ήταν καθαρά και φροντισμένα όσο και τα υπόλοιπα μα έδειχναν θλιμμένα, φοβισμένα, νικημένα.
Όταν κοίταξα προσεκτικότερα τα παιδιά που γυροφέρναν το Μακρή και τα δώρα του είδα βλέμματα άφοβα, άγρια υπερήφανα, απαιτητικά. Κοιτούσαν το Μακρή σαν να ταν όμοιος τους σαν να τους ένωνε κάτι που εγώ αδυνατούσα να καταλάβω. Ότι έλειπε από τα παιδιά με τα θλιμμένα μάτια αυτά το είχαν σε περίσσεια, σαν να τους το χαν κατά κάποιο τρόπο κλέψει, να το είχαν απομυζήσει.
¨Πρέπει σιγά, σιγά να πέφτουν στα κρεβάτια τους¨ παρατήρησε ο Μακρής…
Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν νόμισα πως είδα το θυμό στις εκφράσεις των ανωτέρων παιδιών να παραχωρεί τη θέση του σε μια άγρια προσμονή. Οι άρχοντες παίδες άρχισαν να χαχανίζουν και τα χάχανα τους είχαν χροιά μεταλλική, θύμιζαν παιδική σκληρότητα.»

Απόσπασμα 2: «Τα παιδιά δεν κοιμούνταν όπως θα πρεπε…
Προχωράω ανήσυχος. Σε μια στροφή του διαδρόμου αιφνιδιάζομαι, μόλις και προλαβαίνω να σκοντάψω σε ένα μικρό σάρκινο εμπόδιο που ξεπροβάλει μπροστά στα πόδια μου, Ένα μικρό πλασματάκι προχωρά μπουσουλώντας, κλαψουρίζοντας. Το μωρό δείχνει να πονάει, τα μάτια του έχουν γουρλώσει από παχουλά δάκρυα. Ένα άλλο παιδί, μεγαλύτερο, γυμνό, ημιάγριο έρχεται στο κατόπι του. Με κοιτάζει και χαμογελά άγρια, το βλέμμα του είναι αιχμηρό, βλέμμα κυνηγού έτοιμου να σκοτώσει…»

2017: Το ομώνυμο του βιβλίου blog agriazwa δεν ανανεώνεται πλέον. Ο συγγραφέας του δεν γράφει πλέον ελληνικά και αγνοείται την τύχη του.

Έχω από καιρό εξοικειωθεί με την ιδέα του βιολογικού μου θανάτου. Όχι όμως και με την ιδέα του λογοτεχνικού μου θανάτου.
Όχι μόνο για εγωιστικούς λόγους. Ξέρω ότι αν έχω πεθάνει λογοτεχνικά, ξανά και για μια ακόμη φορά η οργανωμένη σαπίλα της χώρας θα έχει σημειώσει μια ακόμη νίκη.
Μόνο εσείς μπορείτε να τους σταματήσετε.
Δεν επαιτώ. Ξέρω ότι για κάποιους από εσάς είναι ανυπόφορα εκεί έξω, χειρότερα ακόμη κι από ότι είναι για μένα. Αλλά με μια αληθινή φωνή λιγότερη, θα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Ένα ακόμη παιδί μου, ένα βιβλίο μου είναι εκεί έξω. «Το Σημάδι» περιμένει να το ανακαλύψετε. Αυτό, πολύ πιο ντροπαλό από «Τα άγρια ζώα» δεν είχε καν το θάρρος να βρεθεί σε πολλά βιβλιοπωλεία. Περιμένει στον εκδοτικό του οίκο να του δώσετε ξανά ζωή.
Και μια που μιλάμε για φωνές, αρχές Νοέμβρη θα έχετε τη δυνατότητα να ακούσετε τη φωνή μου σε ένα εξαιρετικό αφήγημα: Μια σειρά πρωτότυπων διηγημάτων βγαίνουν σε CD μαζί με το βιβλιαράκι τους από το Studio Amid με τον τίτλο Πρόσωπα Ζώα Πράγματα.
Αναρωτιέστε "τώρα αυτός γιατί χρησιμοποιεί το blog του για να αυτοπροβληθεί;" 
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Γιατί αυτός, εγώ δηλαδή υπόκειμαι σε αποκλεισμούς από όλους τους άλλους που κάνουν τα κουμάντα και που σας επέβαλαν τους σάπιους κολλητούς, γκόμενες και συγγενείς τους ως "πνευματικούς ανθρώπους". 
Δεν είναι ότι στηρίζετε ένα δυσάρεστο συγγραφέα. Την αληθινή λογοτεχνία στηρίζετε. Και αυτή δεν μπορεί να είναι ευχάριστη όσο μια νουτέλα.
Στο χέρι σας είναι να πάνε οι δημοσιοσχεσίτες γλύφτες στο διάολο και να ξαναϋπάρξει λογοτεχνική άνθηση σε μια χώρα με τεράστια λογοτεχνική παράδοση και συμβολή.
Δεν το βλέπω. Όσοι δεν υπήρξαμε λαμόγια είμαστε μελλοθάνατοι. Αλλά μια προσπάθεια ακόμη δεν βλάπτει.  


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 17/10/2015
Read More »

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

"Το Σάλιο της Μύγας" - κείμενο οπισθόφυλλου

Από το υπό δημιουργία νέο βιβλίο του Πέτρου Αργυρίου "Το σάλιο της μύγας"

Μισός αιώνας αμερικάνικου νεοβαρβαρισμού

Η μύγα δεν έχει γνάθο.
Δεν έχει δόντια.
Δεν μασάει –τίποτε.
Για να τραφεί η μύγα «φτύνει» την τροφή της για να τη διαλύσει με τα οξέα της, να τη ρευστοποιήσει και να τη ρουφήξει.
Το ίδιο κάνει και ο καπιταλισμός.
«Μυγοφτύνει» κοινωνίες και έθνη, τις διαλύει με τα πολεμικά ή τα οικονομικά οξέα του.
Επί δεκαετίες, οι δυνάμεις του μιλιταριστικού «ιμπεριαλισμού» σε πλήρη συνέργεια με τους φαραώ του οικονομικού ιμπεριαλισμού, εξορμούμενοι κυρίως από το λημέρι τους τις ΗΠΑ, επιδράμουν και χρησιμοποιούν τα όπλα τους ενάντια σε αθώους πληθυσμούς, όπλα άλλοτε συμβατικά και άλλοτε ραδιενεργά, άλλοτε οικονομικά και άλλοτε πολιτικά, άλλοτε έξυπνα και άλλοτε τυφλά, προσχηματιζόμενες άλλοτε την προάσπιση της δημοκρατίας, άλλοτε την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλοτε την οικονομική σταθερότητα ή ακόμη και πρόοδο.
Διανύοντας το 2011 είμαστε πλέον να γνωρίζουμε ότι εκατομμύρια αθώων σκοτώθηκαν άμεσα ή έμμεσα από τον αμερικανοκινούμενο «ιμπεριαλισμό». Εκατοντάδες χιλιάδες αντιφρονούντων στάθηκαν λιγότερο τυχεροί από αυτούς που «η αυτοκρατορία» του κακού δολοφόνησε, επιλεκτικά ή μαζικά, άμεσα μέσα των όπλων ή έμμεσα μέσω των οικονομικών όπλων. Εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι ή και ήρωες «εξαφανίστηκαν», απήχθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, βιάστηκαν είτε άμεσα από τις ΗΠΑ, είτε συνηθέστερα μέσω των δικτατοριών ή των τρομοκρατικών οργανώσεων που αυτές εξέθρεψαν, εξόπλισαν, συμβούλεψαν, στήριξαν και προστάτεψαν με το να συγκαλύπτουν τα εγκλήματα τους κατά της ανθρωπότητας από την αυτονόητη κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης.
Μητέρες, παιδιά, σύζυγοι, αγέννητα, παππούδες, δάσκαλοι, εργάτες, γιατροί, άνθρωποι κάθε ηλικίας, χρώματος και τάξης διαλύθηκαν στη μηχανή του κιμά για να έχει διεθνής πλουτοκρατία τα θρεπτικά συστατικά της. Και το φαί των λίγων δεν είναι άλλο από τον πόνο, το θάνατο, τον πόνο και την εξαθλίωση των πολλών.
Μια «χώρα» που γεννήθηκε από τη γενοκτονία των ιθαγενών, μια χώρα άφθονη σε φονιάδες και τυχοδιώκτες, θα συνέχιζε τις ίδιες αυτές πρακτικές σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο. Ο αμερικάνικου τύπου σταλινισμός υπήρξε φρικτότερος από τους «αντιπάλους» του τους οποίους συνήθως μονομερώς χαρακτήριζε ως τέτοιους. Απλά θα ήταν περισσότερο υποκριτικός και επιδέξιος από αυτούς.
Οι ΗΠΑ από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και έπειτα, θα αναχαίτιζαν την δημοκρατία και την οικονομική και κοινωνική πρόοδο όπου και όποτε μπορούσαν. Μια «χώρα» που εφεύρε τον εαυτό της δεν στάθηκε δύσκολο να «εφεύρει» και τους εχθρούς της, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν παραδόξως πρώην σύμμαχοί της τους οποίους πρόδωσε. Οι ΗΠΑ, η χώρα καταγωγής της παγκόσμιας σύγχρονης τρομοκρατίας, εφεύρε την κομμουνιστική απειλή, εξέθρεψε τους περισσότερους πυρήνες «ακροαριστερής τρομοκρατίας» και παράλληλα αυτούς τις «ισλαμικής τρομοκρατίας» για να μπορεί να ασκεί πιέσεις ή και να έχει δημιουργεί μόνιμες εστίες προβλημάτων που θα τις επέτρεπαν να εισβάλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις χώρες θύματα της.
Είναι άδικο ακόμη και για τον παλιού τύπου ιμπεριαλισμό το να χαρακτηρίζονται οι ΗΠΑ ως ιμπεριαλιστική δύναμη. Γιατί οι «παλιοί» ιμπεριαλιστές ενσωμάτωναν εν μέρει έστω και διοικητικά κάποιες από τις κτήσεις τους. Οι ΗΠΑ, σαν ανεύθυνοι τρομοκράτες, δεν θα ενσωμάτωναν τις χώρες θύματα τους. Απλά, αργά ή γρήγορα θα τις διέλυαν στα συστατικά τους στοιχεία για να τραφούν από αυτά, προκαλώντας χάος στο πέρασμα τους.
Άλλοτε μέσω πολέμων συμβατικών, άλλοτε μέσω τρομοκρατίας, άλλοτε μέσω του ΟΗΕ, άλλοτε μέσω του ΝΑΤΟ και άλλοτε μέσω του ΔΝΤ, θα διέλυαν με το σάλιο τους ολόκληρες κοινωνίες. Και σαν τις ακρίδες, όταν πια θα είχαν καταφάει μια χώρα, θα προχωρούσαν στην επόμενη- και την επόμενη- και την επόμενη, αφήνοντας «τοποτηρητές» στις χώρες που κατέστρεψαν, άλλοτε στρατιωτικούς και άλλοτε οικονομικούς απομυζητήρες δηλαδή που μέριμνά τους θα ήταν οι χώρες θύματά τους να μην ανακάμψουν ποτέ, κρατώντας για τον εαυτό τους ότι οι χώρες θύματά τους θα τολμούσαν να παράγουν.
Το βιβλίο θα μελετήσει αυτό το παράδοξο έντομο της Αμερικανικής γεωπολιτικής και οικονομίας που διαλύει την τροφή της σαν μύγα, πέφτει στις πιο αδύναμες κοινωνίες σαν σμάρι από ακρίδες και έχει δημιουργήσει σύνθετα δίκτυα, εγκληματικά, τρομοκρατικά, δίκτυα άλλοτε ταγμένων και άλλοτε εξαγορασμένων συνειδήσεων που διατρέχουν την υφήλιο ως ένας άλλος παγκόσμιος ιστός αράχνης.
Ένας ιστός αράχνης που αφού χρησιμοποίησε την Ελλάδα για να στηθεί στην ευρύτερη περιοχή, σήμερα στέλνει τις οικονομικές της ακρίδες για να την απομυζήσει αφού πρώτα έχει διαλύσει την ήδη παραπαίουσα οικονομία της και έπειτα την ανοχύρωτη κοινωνία της με το

ΣΑΛΙΟ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ
Read More »

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Βιβλία: Θανάσιμες θεραπείες


Η γρίπη των χοίρων και άλλες ιστορίες από τη φάρμα των ζώων

Τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια εμφανίζονται εποχιακά επιδημίες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις πραγματικές επιδημίες αλλά και στους πανδημικούς ισχυρισμούς που συγκεκριμένοι ειδικοί κάνουν, πολιτικοί ασπάζονται και τα μήντια αναπαράγουν και μεταδίδουν, δηλαδή σε «τεχνητές», μηντιογενείς πανδημίες. Κάθε μια από αυτές τις επιδημίες δεν αποτελεί επιβεβαίωση του εαυτού της αλλά περισσότερο πρόβλεψη για την επόμενη «πανδημία». Οι «πανδημίες» αυτές μετεωρίζονται για λίγο στην επικαιρότητα, επιτρέπουν σε πολιτικές δημόσιας υγείας να λαμβάνονται, σε επιστήμονες να αξιώνουν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας της χρηματοδότησης και σε οποιονδήποτε να επιδιώκει τη δική του ατζέντα μέσα σε ένα παραλυτικό κλίμα φόβου και απώλειας της αυτονομίας των πολιτών, για να εξαφανιστούν για πάντα μετά από λίγο καιρό, προλειαίνοντας το έδαφος για τον επόμενο ισχυρισμό πανδημίας που θα συνδεθεί πάλι με συγκεκριμένες ατζέντες.

Προδημοσίευση:
Ανθολόγηση για τις «αντι-επιδημικές πολιτικές»
από το βιβλίο του Πέτρου Αργυρίου
«Θανάσιμες θεραπείες»,
Εκδ ETRA,
Τέλη Μαρτίου 2011.


Αυτές είναι οι επιδημίες φαντάσματα και σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με μια ακόμη από αυτές.

Αυτή τη φορά εμφανίστηκε ένας ιός χίμαιρα, με γονίδια από τον ιό της ανθρώπινης γρίπης, της γρίπης των πουλερικών και των χοίρων. Και εδώ έχουμε ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά των καινών επιδημιών. Οι ειδικοί μετατρέπουν την άγνοια τους πάνω στις επιδημίες σε τρομοκρατική πειθώ πάνω στους πολίτες. Όπως θα δείτε στο παρακάτω δημοσίευμα των N.Y.T η απόλυτη βεβαιότητα εναλλάσσεται με την απώλεια αβεβαιότητα δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι οι ειδικοί γνωρίζουν τα πάντα από όσα ήταν δυνατόν να γνωρίζουν και ότι με τον καιρό θα μάθουν και τα υπόλοιπα:

«Οι ερευνητές λένε πως με βάση τη γενετική του δομή, ο νέος ιός είναι χωρίς καμία αμφιβολία ένας τύπος γρίπης των χοίρων, που προήλθε αρχικά από ένα στέλεχος που ζούσε στα γουρούνια. Αλλά οι ειδικοί ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν πόσο καιρό πριν πρόσβαλε τα γουρούνια και πόσο μπορεί να έχει μεταλλαχθεί πριν μεταπηδήσει στους ανθρώπους»

Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα δεν είναι αυτή που τα μήντια αφήνει να εννοηθεί πως είναι: η βεβαιότητα και η αβεβαιότητα των ειδικών δεν είναι ισόποσες ούτε καν συγκρίσιμες. Όπως θα δούμε σε άλλα κεφάλαια, η γνώση των «ειδικών» για τις επιδημίες και τη συμπεριφορά τους είναι ελλιπέστατη και δεν αρκεί για ικανοποιητικές ερμηνείες, αξιόπιστες προβλέψεις και αξιόπιστες πολιτικές.

Οι καινές επιδημίες μας φανερώνουν πράματα όχι τόσο για τους ιούς και για το πως αυτοί λειτουργούν, όσο για την κοινωνία μας και για το πώς αυτή έχει εκπέσει. Η εικόνα των καινών επιδημιών δεν αποτυπώνει το μικροσύμπαν των ιών αλλά την κατάσταση των ανθρωπίνων κοινωνιών.



Οι πανδημίες, βασισμένες σε εντελώς αποτυχημένα ως τώρα μοντέλα πρόβλεψης, ανακηρύττονται με περιοδικότητα, λες και έχουν μπει στο εορτολόγιο. Πως, γιατί, που;

Η επιστήμη των πανδημιών, παρά τη συνεχή της επίκληση στη μαζική συναίνεση και το διαρκές φλερτ της με την κοινή γνώμη, δεν εξηγεί σε αυτή το πώς ακριβώς λειτουργεί.

Το ιερατείο του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ) οφείλει να εξηγήσει με ποιες μεθόδους γίνεται η συλλογή των κρουσμάτων και η στατιστική τους επεξεργασία, να εξηγήσει στους πολίτες του κόσμου με ποια νεφελώδη κριτήρια και με βάση ποια επιστήμη και ποια λογική ανακοινώνει τα επίπεδα επικινδυνότητας και επιφυλακής. Δεν είναι μονάχα ότι ο Π.Ο.Υ συγκεντρώνει και αναλύει στοιχεία από την σφαίρα της δημόσιας υγείας, είναι ότι με βάση αυτά, τελικά διαμορφώνει τη δική του πραγματικότητα δημόσιας υγείας. Είναι προφανές ότι εκτός από τις έκδηλες περιπτώσεις επιδημιών όπου παρατηρείται υψηλή επίπτωση με ή χωρίς υψηλή διαμερισματοποίηση, σχεδόν όλες οι καινές επιδημίες δεν υπήρξαν μέχρις ότου ο Π.Ο.Υ να τις ανακηρύξει ως τέτοιες, μέχρις ότου τα μήντια να αρχίσουν να αναπαράγουν την είδηση για την καινούρια επιδημική οντότητα.
Οι καινές επιδημίες είναι δηλαδή εν πολλοίς τεχνητές, είναι ιατρογενείς και μηντιακές. Δεν υπάρχουν μέχρι να κοινοποιηθούν και οι πληθυσμοί να αρχίσουν να συμπεριφέρονται αντίστοιχα προς αυτές.
Αυτό που περιγράφεται δηλαδή ως επιστήμη και ως πολιτική δημόσιας υγείας στον πυρήνα του περιέχει την πίστη με τον ίδιο τρόπο που η χρηματοπιστωτική ευδαιμονία του τέλους του 20ου αιώνα περιείχε και συντηρούνταν από την πίστη των πληθυσμών σε αυτή.


Χοίροι, κότες και αποδιοπομπαίοι τράγοι

Αυτός ακριβώς ο τεχνητός πολιτισμός που αρνείται να δει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, αρνείται να δει την πραγματικότητα όπως είναι, αρνείται να δει τις αιτίες των πραγμάτων όπως είναι και αρκείται στο να συνδέει ομοειδή σημεία της επιφάνειας όπως κάποτε έκανε η συμπαθητική μαγεία, αυτός ο τεχνητός, ο εικονικός, ο περιβαλλοντοφάγος πολιτισμός βρήκε τον Μπιν Λάντεν του, τον αρχιτρομοκράτη του, τον μεγάλο εχθρό και απειλή του: Την ίδια τη φύση.
Η δαιμονοποίηση της φύσης από ένα τεχνητό πολιτισμό έδωσε δείγματα γραφής με τη σφαγή ολόκληρων πληθυσμών πουλερικών προ διετίας και με το ξεκλήρισμα 500.000 γουρουνιών στην Αίγυπτο, σε μια χώρα που δεν είχε ούτε μισό κρούσμα της γρίπης των χοίρων . Αυτή η μαζική παράνοια και αυτή η δεισιδαιμονία που φοράει επιστημονικό μανδύα δε φαίνεται να γνωρίζει όρια. Ακολουθώντας αυτή τη λογική ο μόνος ασφαλής τρόπος να προστατευτούμε είναι να εξαφανίσουμε κάθε είδος ζωής.

Όπως θα δούμε και στη συνέχεια, οι καινές επιδημίες έχουν τόσα πολλά κοινά χαρακτηριστικά που μοιάζει να χουν βγει από το ίδιο καλούπι. Για την ακρίβεια, έχουν βγει από το ίδιο καλούπι:

α) Σε όλες τις πιθανές «πανδημίες» υπεύθυνοι ήταν οι ιοί, μια βιολογική παραλλαγή για τον πραγματικό ρόλο της οποίας στη βιόσφαιρα δεν ξέρουμε παρά ελάχιστα.

β) Καμία από τις προβλέψεις πανδημίας δεν δικαιώθηκε, ούτε κατά προσέγγιση.

γ) Ελάχιστα κρούσματα κάποιον νόσων μεταμορφώθηκαν εν ριπή οφθαλμού από το μαγικό ραβδάκι του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σε πιθανές ¨πανδημίες¨.

δ) Τεράστια συμβόλαια με φαρμακευτικές υπογράφηκαν για την αγορά ¨αντιϊκών¨ και την ανάπτυξη εμβολίων.

ε) Σε όλες αυτές τις επιδημίες η φύση ήταν ο εχθρός. Μακάκοι, νυχτερίδες, κουνούπια, κότες, γουρούνια θεωρήθηκαν ότι μετέφεραν στους ανθρώπους νόσους που θα μπορούσαν να εξελιχτούν πανδημίες.

Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο. Ποιος και πως είναι δυνατόν μέσα σε αυτό το πλαίσιο να ιεραρχεί υψηλότερα την τυχαία φυσική μετάλλαξη από την ανθρωπογενή επέμβαση; Και αυτό είναι το γενικό πλαίσιο. Γιατί στην γρίπη των χοίρων και των πουλερικών υπάρχει ειδικότερο πλαίσιο παραλογισμού και επικινδυνότητας.



Αντιϊκά κέρδη

Τόσο στην γρίπη των πουλερικών όσο και στην γρίπη των χοίρων, ο κερδισμένος ήταν το αντιϊκό tamiflu και φυσικά όλοι όσοι είχαν κέρδη από αυτό. Ένας από αυτούς, όλως τυχαίως ήταν ο Donald Rumsfeld, τότε υπουργός αμύνης των ΗΠΑ, παλιά καραβάνα των φαρμακευτικών εταιριών και μεγαλόμετοχος της Gilead sciences, της εταιρίας που αρχικά κατασκεύασε το tamiflu, έναν αναστολέα νευροαμινιδάσης.
Οκ, δεν είναι κακό να βγάζει κανείς λεφτά. Το tamiflu μπορεί να είναι ένα από τα ελάχιστα σκευάσματα που διαθέτουμε, μάλλον δεν είναι το κατάλληλο για την αντιμετώπιση επιζωοτικών γριπών και των ιών τους.
Ήδη από το 2005, ο τότε γενικός γραμματέας Υγείας Michael Leavitt δήλωνε στο Κογκρέσο πως δεν υπήρχε καμία απολύτως βεβαιότητα πως το tamiflu (οσελταμιβίρη), θα ήταν αποτελεσματικό κατά του H5N1, του ιού της γρίπης των πουλερικών. Τρία χρόνια αργότερα ένας γιατρός που χειρίστηκε 41 ασθενείς με γρίπη των πουλερικών σύμφωνα με τις οδηγίες του ΠΟΥ έκρινε πως το tamiflu είναι αναποτελεσματικό. Και παρότι αυτό το συμπέρασμα έχει την περιορισμένη ισχύ μιας προσωπικής εκτίμησης ενός επαγγελματία υγείας, συμβαδίζει και ενισχύεται από τα συμπεράσματα του Cochrane Collaboration, ενός από τα τελευταία φρούρια της ανεξάρτητης ιατρικής, σύμφωνα με τα οποία: «εξαιτίας της μέτριας αποτελεσματικότητας των αναστολέων νευραμινιδάσης, πιστεύουμε ότι δε θα ‘πρεπε να χρησιμοποιούνται στο καθιερωμένο έλεγχο της εποχιακής γρίπης. Είμαστε αβέβαιοι για τη γενίκευση των συμπερασμάτων μας από την εποχιακή στην πανδημική γρίπη. Δεδομένα για τα αποτελέσματα της οσελταμιβίρης σε επιπλοκές από λοιμώξεις της κατώτερης αναπνευστικής οδού... μπορεί να είναι αναξιόπιστα. Τα δεδομένα για σοβαρές βλάβες (σε σχέση με) τους αναστολείς νευραμινιδάσης είναι περιορισμένα...» .
Ας δούμε λοιπόν τι μας λένε μέχρι τώρα περιορισμένα στοιχεία που έχουμε στη διάθεση μας για τις παρενέργειες των αναστολών νευραμινιδάσης: κυρίως για την οσελταμιβίρη (Tamiflu, Relenza), παρά τα εκατομμύρια χρηστών της, οι επιπλοκές της βρέθηκαν να είναι υποαναφερόμενες και τα δεδομένα που συλλέχθηκαν για αυτές ποικίλης και πολλές φορές κακής ποιότητας. Αν και οι 562 καταγεγραμμένες σοβαρές νευροψυχιατρικές παρενέργειες (οι οποίες διαπιστώθηκαν μετά από έρευνα εντολέας της οποίας ήταν η ανησυχούσα Ιαπωνική κυβέρνηση) κρίνονται σπάνιες σε σχέση με τα εκατομμύρια των χρηστών, οι παρενέργειες αυτές είναι πολύ σοβαρές για να αγνοηθούν και περιλαμβάνουν ψευδαισθήσεις, αυτοκτονικές τάσεις και αιφνίδιο θάνατο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Μπορεί λοιπόν οι παρενέργειες να ναι σπάνιες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι αυτονόητα αποδεκτές σε σχέση με ένα φάρμακο που το ίδιο το Cochrane κρίνει ότι είναι μετρίως αποτελεσματικό και δεν προκρίνει τη χρήση τους στον καθιερωμένο έλεγχο της εποχιακής γρίπης.

Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα: ήδη από το 2005 η ερευνήτρια Anne Moscona δήλωνε πως «όπως κάθε μολυσματικός παράγοντας, ο ιός της γρίπης, πιθανόν θα εξελιχθεί για να διαφεύγει από κάθε ορισμένο φάρμακο... σήμερα βασιζόμαστε σχεδόν αποκλειστικά στους αναστολείς νευροαμινιδάσης (βλ. Tamiflu)... Είμαστε υποχρεωμένοι να εφεύρουμε πανδημικές στρατηγικές που δεν θα ευνοούν την ανάπτυξη ανθεκτικών στην οσελταμιβίρη (tamiflu) στελεχών ιών. Αλόγιστη χρήση προσωπικών αποθεμάτων οσελταμιβίρης μπορούν να ευνοήσουν την ανάπτυξη ανθεκτικών στελεχών και θα πρέπει να αποθαρρύνεται...»

Τα μικρόβια κάτω από την πίεση συνθηκών μεταλλάσσονται και αναπτύσσουν στελέχη τους στα οποία το φάρμακο δεν δρα πλέον.
Εκατομμύρια σκευασμάτων tamiflu αγοράστηκαν από κυβερνήσεις και ιδιώτες. Ο φόβος και ο πανικός έπιασε τόπο οικονομικά. Δυστυχώς όμως η Moscona είχε απόλυτο δίκιο.
Το 2009 αποκαλύφτηκε πως το tamiflu ήταν πλέον κατά 99% αναποτελεσματικό κατά του κυρίαρχου στελέχους της κοινής γρίπης στις ΗΠΑ. Ο ιός είχε ήδη αποκτήσει αντίσταση.
Ο Dr Kent Sepkowitz δήλωσε: «Είναι σοκαριστικό. Ποτέ πριν δεν χάσαμε αντιβιοτικό τόσο γρήγορα. Με άφησε άναυδο...»

Ο πραγματικός εχθρός

Είναι λογικό αν και όχι ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι ο κίνδυνος ενός καταστροφικού τύπου πανδημίας σήμερα δεν προέρχεται τόσο από την τυχαία μετάλλαξη κάποιου τυχαίου «φυσικού» ιού αλλά πολύ περισσότερο από την ανθρωπογενή επέμβαση στο περιβάλλον και από συγκεκριμένες πολιτικές στη δημόσια υγεία και τη διατροφή. Έχουμε αυξήσει κατά πολύ τους μεταλλαξιογόνους παράγοντες για τα μικρόβια και έχουμε προσανατολίσει τον μηχανισμό επιβίωσης τους προς το τεχνητό περιβάλλον που δημιουργήσαμε. Τα απόβλητα, πυρηνικά, χημικά ακόμη και οργανικά, τα μεταλλαγμένα, το νέο ηλεκτρομαγνητικό περιβάλλον των πόλεων, η εκτεταμένη ενδονοσοκομειακή χρήση αντιβιοτικών, η υπερκατανάλωση αντιβιοτικών από ιδιώτες είναι μόνο μερικοί παράγοντες που μπορούν να εκτρέψουν την μετάλλαξη προς παθογόνους προς το είδος μας οδούς και να πυροδοτήσουν πραγματικές πρωτόγνωρες πανδημίες.

Αν και τα μοντέλα πρόβλεψης πανδημιών έχουν πρόσφατα αποτύχει φανερώνοντας την ψευδοεπιστημονική και πρόχειρη ανάλυση πάνω στην οποία αναπτύχθηκαν, η αλήθεια είναι πως σήμερα υπάρχουν συνθήκες που ευνοούν την εκδήλωση πανδημίας και αυτές είναι η μεγάλη πληθυσμιακή πυκνότητα και η εύκολη μετακίνηση ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Με λίγα λόγια οι μολυσματικές νόσοι μπορεί να εξαπλωθούν και γρήγορα και παντού.

Λογικό θα μου πείτε, αφού ζούμε σε κοτέτσια ή μάλλον ζούμε σαν γουρούνια;

Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτή τη διατύπωση. Γιατί οι συνθήκες στα εκτροφεία και την εμπορία φαίνονται να είναι ευνοϊκές τόσο για την έναρξη όσο και για την εξάπλωση επιδημίας. Στοιβαγμένοι οργανισμοί, μη ισορροπημένη διατροφή τους, γρήγορη μετακίνηση του κρέατος σε όλο τον πλανήτη. Και δυστυχώς οι φιλικοί προς την πανδημία παράγοντες δεν τελειώνουν στον παραλληλισμό των πόλεων με τα κοτέτσια και τα χοιροστάσια. Η βιομηχανία κρέατος σήμερα αποτελεί γυμναστήριο για τους μικροοργανισμούς. Το 60% της κατανάλωσης αντιβιοτικών στις ΗΠΑ γίνεται από τη βιομηχανία κρέατος. Τα αντιβιοτικά δε, χρησιμοποιούνται από την κρεατοβιομηχανία όχι για θεραπευτικούς λόγους αλλά για να μεγαλώνουν τα ζώα γρηγορότερα και περισσότερο. Περισσότερα αντιβιοτικά για περισσότερο κρέας. Ακούγεται τίμιο έτσι δεν είναι; Δυστυχώς έχει και συνέχεια. Περισσότερα αντιβιοτικά, περισσότερο κρέας, περισσότεροι και περισσότερο ανθεκτικοί στα φάρμακα μικροοργανισμοί, περισσότεροι ασθενείς χωρίς αποτελεσματική θεραπεία, περισσότερος κίνδυνος για αθεράπευτες πανδημίες.


Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Γιατί ο κίνδυνος έχει την κακή συνήθεια να εξαπλώνεται και να μην περιορίζεται στο κρέας ή στους ζωντανούς οργανισμούς.
Όπως θα δούμε και στη συνέχεια, κάποια ανθεκτικά μικρόβια περνούν όχι μόνο στον αέρα αλλά μέσα από τα απόβλητα των εκτροφείων περνούν και στο έδαφος και το νερό, περνούν δηλαδή στα οικοσυστήματα με ανυπολόγιστες συνέπειες . Το 2001 ο μικροβιολόγος JA Zahn βρήκε ανθεκτικά μικρόβια στον αέρα χοιροστασίων . Το 2005 μια άλλη έρευνα έδειξε μια περισσότερο εκτεταμένη αερογενή διασπορά ανθεκτικών μικροβίων από αυτή που η έρευνα Zahn είχε εντοπίσει . Η ίδια εικόνα ισχύει λίγο πολύ και στα πτηνοτροφεία: το 2001 το CMV (Food and Drug Administration's Center for Veterinary Medicine) πρότεινε την απόσυρση της έγκρισης του αντιβιοτικού Baytril (ενροφλοξασίνη) για χρήση του στα πτηνοτροφεία. Ο λόγος; Ο μεγάλος όγκος ερευνών για τη δυνατότητα εμφάνισης ανθεκτικών λοιμώξεων σε καταναλωτές πουλερικών στα οποία είχαν χορηγηθεί αντιβιοτικά .

Δεν είναι η απληστία της φύσης που μας απειλεί πρωτίστως. Είναι η απληστία της φύσης μας.

Το παιχνίδι των ονομάτων νο2

Πάνω που είχαμε συνηθίσει και σχεδόν αποδεχτεί τους όρους, τα πορίσματα και τις προβλέψεις των ειδικών γίνεται μια μικρή μανούβρα. Η γρίπη των χοίρων μετονομάζεται σε ¨νέα γρίπη¨. Φυσικά όπως έχουμε δει και σε άλλες μετονομασίες, οι λόγοι τους δεν ήταν αμιγώς επιστημονικοί, ίσως να μην ήταν και καθόλου επιστημονικοί. Δεν μεταλλάχθηκε ο ιός όπως μας εκφοβίζουν αλλά το όνομα του και κατ επέκταση και η επιστήμη πίσω από αυτό. Η μετάλλαξη του ονόματος δεν είχε να κάνει με επιστημονική σχολαστικότητα. Οι μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί κάνουν πρώτα πολιτική και έπειτα επιστήμη. Κάποιες φορές κάνουν απλά μόνο πολιτική. Στις 28 Απριλίου 2009 οι New York Times γράφουν:

«Η γρίπη των χοίρων προκαλεί επιφυλάξεις στην κατανάλωση χοιρινού… καθώς περισσότερα περιστατικά της νέας γρίπης προέκυψαν… μεγαλώνοντας τις ανησυχίες για μια πιθανή πανδημία, διάφορα κράτη σταμάτησαν την εισαγωγή χοιρινού από ΗΠΑ και Μεξικό. Αναλυτές της Wall Street προέβλεψαν μια ραγδαία πτώση πωλήσεων χοιρινού …Η βιομηχανία χοιρινού αντέδρασε με απογοήτευση»...
«Το όνομα γρίπη των χοίρων είναι λανθασμένο» είπε ο C. Larry Pope, στέλεχος της Smithfield Foods, δηλώνοντας ότι φοβήθηκε τον πανικό των καταναλωτών. «Πρέπει να τους απασχολεί η γρίπη αλλά όχι το να μην τρώνε χοιρινό…»

Η ακριβής επιστήμη έχει ακριβείς όρους. Η πυρηνική ενέργεια δεν μετονομάστηκε σε ειρηνική ενέργεια για να αποσυσχετιστεί από τα πυρηνικά όπλα, ούτε οι καρχαρίες ονομάστηκαν καρχαρίνια για να μην τρομοκρατούνται οι τουρίστες. Στην καθαρή επιστήμη δεν υπάρχουν σκοπιμότητες. Τέτοιες σκοπιμότητες και πολιτικές στην επιστήμη ακολουθούν μονάχα οι πολιτικοί της επιστήμης, οι γραφειοκράτες των κεντρικών οργανισμών.


Οι πραγματικοί λόγοι της παγκόσμιας εμβολιαστικής απόπειρας του 2009


Έχοντας παρακολουθήσει τη βιομηχανία παραγωγής καινών επιδημιών και τις τακτικές της, η μοναδική απορία που είχα για τη γρίπη των χοίρων ήταν «γιατί τώρα η απόπειρα παγκόσμιου εμβολιασμού». Η απορία μου λύθηκε όχι από «εναλλακτικά» έντυπα, ούτε φυσικά από τα φερέφωνα της εξουσίας που αυτοαποκαλούνται Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας αλλά με ωμή ειλικρίνεια από την ίδια τη φαρμακοβιομηχανία και τους αναλυτές και συμβούλους της.


Μετά το χτύπημα της 11η Σεπτεμβρίου, ο G.W.Bush και τα επιτελεία του ξεκινάν μια παγκόσμια προπαγάνδα τρόμου κατά της «τρομοκρατίας»… Παράλληλα με το Patriot Act ψηφίζονται τα Bioshield I και ΙΙ που υποτιθέμενα ενισχύουν την εθνική ασφάλεια έναντι σε ενδεχόμενα βιοτρομοκρατίας αλλά παράλληλα παρέχουν πρωτόγνωρες ελευθερίες και διευκολύνσεις στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες όπως η απόσυρση των ευθυνών από οποιεσδήποτε παρενέργειες των σκευασμάτων τους σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης δημόσιας υγείας, όπως π.χ. σε περιπτώσεις βιοτρομοκρατίας αλλά και πανδημιών (γρίπη των πουλερικών, γρίπη των χοίρων κλπ.)
Αυτές οι νομοθεσίες κάνουν πολύ ελκυστική τη δράση των εταιριών σε τομείς όπως αυτοί των εμβολίων αφού σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης δημόσιας υγείας, απομακρύνεται ο κίνδυνος μηνύσεων για παρενέργειες, πιθανών μηνύσεων που κάλλιστα θα μπορούσαν να φτάσουν συνολικά το ύψος εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Bush αφαίρεσε αυτόν τον αποκρουστικό για τις εταιρίες κίνδυνο μηνύσεων, για να μπορέσει να τις προσελκύσει στο χώρο των εμβολίων, ένα χώρο που μέχρι και σχετικά πρόσφατα χαρακτηριζόταν από μικρή σχετικά κερδοφορία και μεγάλα ρίσκα….

Ήδη από το 2002, μέσα στο κλίμα τρόμου και εκτάκτων μέτρων που δημιούργησε η κυβέρνηση Bush, ο G.W.Bush επιχειρεί την έναρξη ενός μαζικού προγράμματος εμβολιασμού κατά της ευλογιάς. Παρότι η ευλογιά έχει εξαφανιστεί, οι άνθρωποι των προγραμμάτων βιολογικού εξοπλισμού των ΗΠΑ που κατά επίφαση αποκαλείται «βιοάμυνα» γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ευλογιά αποτέλεσε κεντρικό αντικείμενο εκτεταμένων πειραματισμών του σοβιετικού προγράμματος βιολογικών εξοπλισμών Biopreparat. Το αποτυχημένο πρόγραμμα μαζικών εμβολιασμών στις ΗΠΑ το 2002 είχε τα πάντα να κάνει με το πρόγραμμα των βιολογικών εξοπλισμών και τίποτα να κάνει με τη δημόσια υγεία. Το ίδιο όπως είδαμε ισχύει και για τη γρίπη των πουλερικών. Δύο επιστήμονες, οι Taubenburger και Tumpey ισχυρίζονται ότι το υποτιθέμενο ιϊκό πανδημικό στέλεχος της «ισπανικής γρίπης» σχετιζόταν με στελέχη γρίπης πτηνών. Ο «δολοφονικός ιός του 1918» ανασυντίθεται και αποθηκεύεται σε ποσότητες. Το αμερικανικό πρόγραμμα βιολογικών εξοπλισμών ενισχύεται με ένα στέλεχος που κάποιοι θεωρούν ως ένα θανατηφόρο βιολογικό παράγοντα όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας πουλάει φτηνή και αβάσιμη προπαγάνδα στους πληθυσμούς για μια νέα ανυπόστατη πανδημία, αυτής της γρίπης των πουλερικών.
Εξειδικευμένες εταιρίες βιοτεχνολογίας που παραδοσιακά υπογράφουν συμβόλαια με τον αμερικανικό στρατό για την παρασκευή εμβολίων όπως η Acambis, η Chiron, η Battele, ενισχύονται οικονομικά και η στρατηγική συμμαχία ανάμεσα στον αμερικανικό στρατό και κάποιες εταιρίες βιοτεχνολογίας αναβαθμίζεται.
Ήδη γνωρίζουμε για τους οικονομικούς δεσμούς ανάμεσα στον Rumsfeld και την αγορά αντιϊκών σκευασμάτων όπως το tamiflu. Τι συμβαίνει όμως με τα εμβόλια; Όπως ήδη έχουμε δει, με εξαίρεση τα βασικά εμβόλια, στο χώρο της ανάπτυξης και παρασκευής νέων εμβολίων κυριαρχούν μέχρι και το 2006 «μικρές» εταιρίες βιοτεχνολογίας που συνεργάζονται με τον αμερικανικό στρατό. Λίγο πριν την προπαγάνδα της ¨πανδημίας¨ της γρίπης των πουλερικών, οι μεγαλοφαρμακευτικές, ενθαρρυμένες από τις διευκολύνσεις που η πολιτική Bush τους παρέχει, επιστρέφουν στο χώρο της ανάπτυξης νέων εμβολίων, δίνοντας πολλά δισ. για την εξαγορά μικρότερων εταιριών βιοτεχνολογίας.
Αυτή η επένδυση είχε τα πάντα να κάνει με τις εξελίξεις που ζήσαμε στο πετσί μας με τη γρίπη των πουλερικών, τη γρίπη των χοίρων και την απόπειρα παγκόσμιου εμβολιασμού. Οι εταιρίες έπρεπε να δουν της επένδυσή τους να κερδοφορεί και o W.H.O μάλλον καταλάβανε απόλυτα αυτή την αδήριτη ανάγκη της φαρμακοβιομηχανίας.
Ας φτάσουμε τώρα στην κομβική ανάλυση που συμφωνεί απόλυτα με την ανάλυση που κάνω εδώ και χρόνια πάνω στα θέματα των πολιτικών δημόσιας υγείας και την προέλευσή τους. Η ανάλυση αυτή δεν προέρχεται από το δημοσιογραφικό ή τον πολιτικό χώρο ή το χώρο του ακτιβισμού ή της αντίδρασης αλλά από την ίδια την πηγή, τον σκληρό πυρήνα της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Το Drug Discovery World έχει γίνει τα τελευταία 8 χρόνια (όλως τυχαίως;) ένας από τους επιφανέστερους πάροχους συμβουλευτικής και ανάλυσης της φαρμακοβιομηχανίας. Ας δούμε πως το ίδιο αυτοσυστήνεται:
¨… Τα τελευταία 8 χρόνια το DDW έχει καθιερώσει τον εαυτό του ως ένα αξιοσέβαστο περιοδικό και σημείο αναφοράς μέσα στην αρένα της ανακάλυψης και ανάπτυξης φαρμάκων. Το DDW είναι πασίγνωστο για το ότι δίνει φωνή στις απόψεις ορισμένων από τους ηγέτες της (φαρμακο-) βιομηχανίας και έχει γίνει μια αναγνωρισμένη πλατφόρμα για ¨Γκουρού της βιομηχανίας¨ όπου μιλούν και ενθαρρύνουν το διάλογο σε ορισμένα από τα πιο καυτά θέματα που αφορούν τις τεχνολογικές και επιχειρηματικές πτυχές της βιοφαρμακευτικής βιομηχανίας. Το DDW τηρεί πιστά το σύνθημα «Μετατρέποντας την επιστήμη σε Επιχείρηση»

Ας εξετάσουμε λοιπόν την ανάλυση που το ίδιο το DDW έκανε για τον πελάτη και συνεργάτη της, τη φαρμακοβιομηχανία, στο θέμα των εμβολίων. Η ανάλυση τιτλοφορείται: «Τα εμβόλια του 21ου αιώνα, μια αναπτυξιακή αναγέννηση»:
«… Οι εμβολιασμοί έγιναν ευρέως αποδεκτοί στο κοινό, καθώς ένα νέο πνεύμα συμμόρφωσης αναδύθηκε, μερικώς ως αποτέλεσμα της στρατικοποίησης και μιας αυξημένης δημόσιας εμπιστοσύνης στην ιατρική… Πριν την έλευση των Μ.Μ.Ε ήταν δύσκολο να κλονιστεί η αντιγνωμία που περιέβαλε τα εμβόλια η οποία ξεκίνησε τον 19ο αιώνα… Ο στρατός φαίνεται πως ήταν ένας από τους θεσμούς που θα μπορούσε να εξαναγκάσει την κοινωνία να πιστέψει ότι τα εμβόλια ήταν ωφέλιμα… Όντως, ο στρατός των ΗΠΑ ήταν ο μεταρρυθμιστής όσον αφορά το εμβόλιο της ανενεργούς γρίπης και βοήθησε στο να ενσταλάξει – μέσω εντολών και εξαναγκασμών- ευρεία και βαθύτατη αποδοχή των εμβολίων ως δημοσίου καλού…
… από το 1949-1960 η ανάπτυξη επιβραδύνθηκε και μόνο μια χούφτα εμβολίων αναπτύχθηκαν σε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο της τριακονταετίας, ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Εν μέρει εξαιτίας… στενών περιθωρίων κέρδους … περισσότερο από 90% των παρασκευαστών εμβολίων αποσύρθηκαν από την αγορά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Οι κίνδυνοι από τα εμβόλια- πάντα ένα μέρος του τοπίου των εμβολίων- άρχισαν να γίνονται σχετικά πιο ορατοί καθώς οι ίδιες ασθένειες που τα εμβόλια προλάμβαναν άρχισαν να μειώνονται στην επίπτωσή τους. Το 1967, υπήρχαν 26 εταιρίες που παρασκεύαζαν εμβόλια στις ΗΠΑ… Μέχρι το 2006 μόνο 6 μεγάλες εταιρίες παρέμειναν στην αγορά περιλαμβανομένων των Merck, Sanofi-Aventis, GlaxoSmithKline, Wyeth και Novartis… Στη στροφή του 21ου αιώνα, ένας συνδυασμός τεχνολογικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων θα συνέρχονταν για να δώσουν ώθηση σε μια αναγέννηση της ανάπτυξης εμβολίων…
Η πολιτική και ο πόλεμος ιστορικά είχαν επίπτωση στην αποδοχή των εμβολίων. Το 1961, ο πρόεδρος John F. Kennedy έκανε τους εμβολιασμούς ένα κεντρικό θέμα της διακυβέρνησής του, και το ενδιαφέρον του στο πρόγραμμα ανοσοποίησης καθιέρωσε ένα μοτίβο, έτσι ώστε για τα επόμενα 32 χρόνια, κάθε φορά που μια Δημοκρατική ηγεσία αναλάμβανε καθήκοντα, ο δημόσιος τομέας της υποστήριξης για τα εμβόλια έπαιρνε ώθηση.

Οι επιρροές του πολέμου, ή στο παράδειγμα που ακολουθεί (οι επιρροές) της τρομοκρατίας, μπορούν να φανούν εξετάζοντας τις εξελίξεις στην ανάπτυξη των εμβολίων που ακολούθησαν τις επιθέσεις της 11 Σεπτέμβρη 2001. Το Δεκέμβριο του 2002, ο πρόεδρος George W. Bush εμβολιάστηκε κατά της ευλογιάς στο πλαίσιο μιας εκστρατείας δημόσιας υγείας για τον εμβολιασμό 10 εκατομμυρίων αστυνομικών και εργαζομένων υγείας κατά της ευλογιάς μέχρι το φθινόπωρο του 2003, προετοιμάζοντας το έθνος για μια τρομοκρατική επίθεση μικροβιακού πολέμου. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο φόβος παρακινεί αυξήσεις στον εμβολιασμό ενός πληθυσμού. Με πολιτική επιρροή, το CDC πρότεινε τον εμβολιασμό 500.000 εργαζομένων στα νοσοκομεία, αστυνομικών και πυροσβεστών τον πρώτο μήνα του 2003, και 10 εκατομμυρίων άλλων μέχρι το τέλος του καλοκαιριού»

Η ανάλυση του DDW ήταν έξοχη και κατατοπιστικότατη. Πολιτική, στρατός, φόβος, πειθαναγκασμός των πληθυσμών, ΜΜΕ, ότι ακριβώς βλέπουμε σήμερα στην υπηρεσία του φαρμακευτικού κέρδους. Τους διέφυγε βέβαια ο ρόλος της μισθωμένης επιστήμης και του ιερατείου του WHO στην προπαγάνδα δημόσιας υγείας αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλης ανάλυσης. Οι πληθυσμοί είναι απλά φυτοπλαγκτόν, φτιαγμένοι για να αμβλύνουν την πείνα και την απληστία των «μεγάλων».

Συνοψίζοντας για να κάνουμε αυτό το τεράστιο πεδίο λίγο περισσότερο εύληπτο:

Οι περισσότερες μεγάλες φαρμακευτικές αποσύρθηκαν από το χώρο της ανάπτυξης νέων εμβολίων λόγω χαμηλής κερδοφορίας και ουσιαστικά προσκλήθηκαν να επιστρέψουν τη δεκαετία του 2000 από την πολιτική Bush. Και αυτό ακριβώς άρχισαν να κάνουν από το 2006 και έπειτα επενδύοντας τεράστια ποσά σε εξαγορές εταιριών βιοτεχνολογίας, «παραδοσιακών» παρασκευαστών εμβολίων. Η επένδυση τους όφειλε να διασφαλιστεί, να κεφαλαιοποιηθεί και να αποβεί κερδοφόρα.

Όλοι οι διαθέσιμοι μηχανισμοί στρατευθήκαν στο πλευρό της επένδυσης: πολιτικοί, επιστήμονες, μήντια -κάποιοι εν αγνοία τους, κάποια συνειδητά. Εξ ου και οι μαζικοί εμβολιασμοί κατά της γρίπης των χοίρων. Ζούμε μέσα στα σπλάχνα της επιχειρηματικότητας της υγείας και βιώνουμε ένα από τα λαμπρά κομμάτια της ιστορίας της, βιώνουμε ένα από τα πιο μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά της πλάνα: να ανοίξει ξανά η αγορά των εμβολίων. Και όλα αυτά με την πρόφαση της περιφρούρησης της δημόσιας υγείας.
Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν πλήρως την ανάλυση του Drug Development World και τις προγενέστερες πολιτικοοικονομικοστρατιωτικές αναλύσεις που δημοσιεύω στον ελληνικό κυρίως εναλλακτικό τύπο από το 2006. Όπως αναφέρεται στο Huffington Post: «Για τους κατασκευαστές εμβολίων το 2009 ήταν μια αξιοσημείωτη χρονιά Μέχρι τον Ιούνιο του 2009, τα κέρδη της Cls Limited είχαν ανέλθει κατά 63% σε σχέση με το 2008. Τα κέρδη της GlaxoSmithCline εκτινάχθηκαν κατά 30% μόνο στο τρίτο τέταρτο του 2009 φτάνοντας τα 2,19 δισεκατομμύρια. Η Roche ανέβασε τα κέρδη της 12 φορές στο δεύτερο τέταρτο του 2009…» .
Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την παραεπιστημονική παραφιλολογία που μεταδίδεται σκόπιμα στους κόλπους μεγάλου τμήματος της ιατρικής κοινότητας για την ωφέλεια και την ασφάλεια των αντιγριπικών εμβολιασμών, η πραγματικότητα δεν δείχνει υψηλό βαθμό συμμόρφωσης σε αυτή. Χαρακτηριστικότατη είναι μια ανάλυση που δημοσιεύτηκε το 2008 στο περιοδικό Virology με τίτλο «Πάνω στην επιδημιολογία της Γρίπης» όπου οι συγγραφείς της αναφέρουν πως παρότι, στις ΗΠΑ, τις δεκαετίες του 80 και του 90 υπήρξε δραματική αύξηση του αντιγριπικού εμβολιασμού στους γέρους, για αυτήν ακριβώς την κατηγορία, οι εισαγωγές σε νοσοκομεία και η θνησιμότητα σε σχέση με τη γρίπη αυξήθηκε σημαντικά!!!

Το τελευταίο σύνορο

Τον Ιανουάριο του 2009 εν μέσω του φιάσκου των εκατομμυρίων αδιάθετων παρτίδων αντινεογριπικών εμβολίων που κραταιές ευρωπαϊκές χώρες χρεώθηκαν, συντελείται μια συγκλονιστική εξέλιξη: Η πολιτική και η επιστήμη έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την ανεξέλεγκτη φαρμακευτική επιχειρηματικότητα και τα πολιτικά και επιστημονικά τσιράκια της.

Ήδη έχουμε δει μια πολύ ακριβή ανάλυση για την εμπορευματοποίηση της υγείας με επιχείρημα το φόβο, αυτή του Drug Discovery World. Η επόμενη ανάλυση που είχε τα χαρακτηριστικά της ανάλυσης που διαβάζετε, έρχεται από το ίδιο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Πριν φτάσουμε εκεί όμως ας δούμε ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των προβλέψεων και των εκτιμήσεων που σχετίζονται ή προκαλούν τις καινές επιδημίες:

Την διάψευσή τους, μια διάψευση που συνήθως δεν αναφέρεται στα ΜΜΕ, περνάει απαρατήρητη και αφήνει άθικτες τις όποιες τρομοκρατικές και φοβικές εντυπώσεις έχουν μέχρι εκείνη τη στιγμή δημιουργηθεί.

Ας δούμε λοιπόν μερικά στιγμιότυπα του χρονικού της διάψευσης μέσα από τη ροή πληροφοριών του BBC αν και η διάψευση η ίδια, για κάποιο λόγο ποτέ δεν τόσο ειδησεογραφικά σημαντική ώστε να αποτελέσει κεντρικό θέμα από μόνη της:
«… τα συμβόλαια (για τα εμβόλια) υπογράφηκαν νωρίτερα αυτόν τον χρόνο εν μέσω πρόωρων και ανησυχητικών πληροφοριών για τους θανάτους από τον ιό στο Μεξικό. Οι ρυθμοί θανάτου στο Μεξικό αργότερα μειώθηκαν…»
«Μια νέα μελέτη υπολόγισε ότι έχουν υπάρξει 26 θάνατοι για κάθε 100.000 περιστατικά της γρίπης των χοίρων στην Αγγλία. Οι συντάκτες (της μελέτης) λένε ότι αυτό καθιστά την πρώτη (και με είχαν αφήσει με την εντύπωση ότι η γρίπη των πουλερικών ήταν η πρώτη) πανδημία του 21ου αιώνα, σημαντικά πολύ λιγότερο θανατηφόρο από ότι είχε εκ των προτέρων φοβηθεί ότι θα είναι (προσέξτε την ακριβή διατύπωση: φοβηθεί, όχι εκτιμηθεί ή προβλεφθεί- φοβηθεί).
…(η έρευνα) καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η γρίπη έχει ένα ρυθμό θνησιμότητας 0.026%....
… αυτό την καθιστά 10 φορές λιγότερο θανάσιμη από τις πανδημίες γρίπης του 50 και του 60 …
Ο αρμόδιος ιατρικός αξιωματούχος, ο Σερ Liam Donaldson, είπε ότι οι βελτιώσεις στη διατροφή, τη στέγαση και την υγειονομική περίθαλψη μπορούν να εξηγήσουν κομμάτι της εμφανούς μείωσης της θνησιμότητας από τη μία πανδημία στην άλλη»


Στο προηγούμενο βιβλίο μου με τίτλο «Τι δεν σας λένε οι γιατροί» (εκδ. ETRA) έχει ήδη αναλυθεί πως οι βελτιωμένες συνθήκες ζωής σε συνδυασμό με την τεχνολογική πρόοδο και όχι η φαρμακευτική ιατρική (με ελάχιστες πάντα εξαιρέσεις) είναι αυτές που οδήγησαν στην άνοδο του μέσου όρου ζωής στον ανεπτυγμένο κόσμο. Σε αντίθεση, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις, ο λομπισμός και οι πολιτικές της φαρμακευτικές ιατρικής υπονομεύουν την υγεία και τη μακροβιότητα.

Παρά ταύτα, η προπαγάνδα και οι πολιτικές επικεντρώνονται σε φάρμακα και εμβόλια και όχι στη βελτίωση των συνθηκών ζωής. Και ο λόγος είναι προφανής. Δεν μιλάμε για επιστήμη αλλά για επιχειρηματικότητα, στυγνή και απάνθρωπη.
Γιατί η επιστήμη δεν κάνει προβλέψεις χωρίς καν υποστρωματικά μοντέλα, προβλέψεις που ακόμη και η αστρολογία έχει κάθε λόγο να καταφρονεί και να χλευάζει:
«Κυκλοφορεί (πλέον) ελάχιστη γρίπη των χοίρων. Τα τελευταία νούμερα μαρτυρούν ότι υπήρξαν λιγότερα από 5000 νέων περιστατικών στην Αγγλία την τελευταία βδομάδα. Και αυτοί που φτιάχνουν τα μοντέλα πρόβλεψης συμβούλεψαν (την αρμόδια) υπηρεσία ότι ένα τρίτο κύμα της γρίπης των χοίρων είναι απίθανο αυτό το χειμώνα… (με βάση ποια κριτήρια πάλι και ποιο μοντέλο πρόβλεψης;)
Ο Σερ Liam υπέδειξε ότι αυτοί είναι ακριβώς οι ίδιοι ειδικοί που προέβλεψαν ότι μέχρι 65000 άτομα μπορεί να πέθαιναν από τη γρίπη των χοίρων αυτό το χειμώνα- ένα νούμερο που αργότερα υποβαθμίστηκε σε 1000»

Όταν καταλαγιάζει ο θόρυβος της προπαγάνδας η υποστρωματική πραγματικότητα αρχίζει να διαφαίνεται. Οι ειδικοί πέσαν τουλάχιστον 2.750% έξω. Και αυτό τους κάνει ειδικούς σε τι; Στην κακή πρόγνωση, στην έλλειψη υποστρωματικών μοντέλων, στη σφαλερή αναδρομή σε ιστορικά στιγμιότυπα και στη εξωφρενικά αποτυχημένη προβολή δεδομένων και μοντέλων, στη δημιουργία επιστημονικοφανών εικασιών που εξυπηρετούν επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα;

Στην Ελλάδα ειδικότερα, από τότε που ξεκίνησε η «πανδημία», κάθε μήνα γίνονταν ανακοινώσεις για το πρώτο ή το επόμενο ή το μεθεπόμενο ή το καινούριο ή το πιο καινούριο ή το επερχόμενο ή το αναμενόμενο πανδημικό κύμα. Και αυτή η τηλεοπτική ιατρική δημοσιογραφία έγινε σε σχέση με τι; Τον καιρό, τα άστρα, την οιωνοσκοπία, τη νεκυιομαντεία, σε σχέση με ποια επιστημονική βάση; Καμία. Μόνο εικασίες, θόρυβος, προπαγάνδα και θόρυβος υπέρ μιας άκριτης εμβολιαστικής πανάκειας δια πάσα νόσον και μαλακίαν.

Ας δούμε λοιπόν πως εξελίχθηκαν οι προγενέστερες πανδημικές προβλέψεις για να εμπεδώσουμε οριστικά την ψευδοεπιστημονικότητά τους:

AIDS:

19 Νοεμβρίου 2007: Ο αριθμός των κρουσμάτων του AIDS παγκοσμίως υπερεκτιμήθηκε κατά 6 εκαττομύρια
20 Νοεμβρίου 2007: Οι κορυφαίοι επιστήμονες του AIDS των Ηνωμένων Εθνών, σκοπεύουν αυτή τη βδομάδα να αναγνωρίσουν ότι από μακρόν έχουν υπερεκτιμήσει τόσο την πορεία όσο και την πορεία της επιδημίας

SARS:

24 Απριλίου 2003: «Τοπικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι υγείας ισχυρίστηκαν σήμερα ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει υπεραντιδράσει και υπερεκτιμήσει τη σοβαρότητα του ξεσπάσματος εδώ (στον Καναδά)»

29 Απριλίου 2003: «…αξιωματούχος του ΠΟΥ δήλωσε ότι ο κίνδυνος από το SARS… είχε υπερεκτιμηθεί.»

Γρίπη των πουλερικών:

Ιανουάριος 2008: «Ο κίνδυνος υπερεκτιμήθηκε». Ο φόβος άμεσης πανδημίας από τον Η5Ν1 ήταν «μια επιστημονική υπόθεση».
Όσο για την τυχαία μετάλλαξη; «Δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ τόσο σταθερό στέλεχος».
Bernand Vallat, γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού για την υγεία των ζώων (OIE).

Γρίπη των χοίρων:

Οκτώβριος 2009: «Αν έχετε διαγνωστεί … με 2009 Η1Ν1 ή γρίπη των χοίρων τους τελευταίους μήνες, μπορεί να εκπλαγείτε μαθαίνοντας ότι: οι πιθανότητες είναι ότι δεν είχατε H1N1 γρίπη. Στην πραγματικότητα, μάλλον δεν είχατε τη γρίπη καθόλου.¨»
Δεκέμβριος 2009: «Οι ρυθμοί θνησιμότητας υπερεκτιμήθηκαν»
Δεκέμβριος 2009: «Η γρίπη των χοίρων ήταν το μεγαλύτερο ιατρικό σκάνδαλο αυτού του αιώνα»- Wolgang Wodarg, προεδρεύων της επιτροπής υγείας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Για ποιες πανδημίες μιλάμε λοιπόν; Μάλλον για την πολιτική δημόσιας υγείας που οι Luc Bonnex και Win Van Damme ονομάζουν ως «ιατρογενή πανδημία πανικού»

Μετά λοιπόν από τουλάχιστον 25 χρόνια ακατάσχετων ιατρογενών πανδημιών πανικού, η 5η Ιανουαρίου του 2009 όπως θα δούμε αποκτά ιστορική σημασία: Είναι η μέρα που η επιστήμη και η πολιτική της έκφανση αποφασίζει να σταθεί απέναντι στους μηχανισμούς του κέρδους.
Ήδη από τον Αύγουστο του 2009, ο Wolfgang Wodarg, προεδρεύων της επιτροπής υγείας του ευρωπαϊκού συμβουλίου, είχε προειδοποιήσει για τους πολλούς κινδύνους που σχετίζονται με το εμβόλιο για τον ιό H1N1. Περιέγραψε επίσης ότι πολύς κόσμος φοβάται ότι η πανδημία είναι ενορχηστρωμένη. «Είναι μεγάλη μπίζνα για τη φαρμακοβιομηχανία» είχε πει τότε.
«…οι φαρμακευτικές εταιρίες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το φόβο της πανδημίας της γρίπης των χοίρων…»

Το Δεκέμβριο του 2009, ο Wodarg, παρακολουθώντας τον παραλογισμό των εξελίξεων σκληραίνει ακόμη περισσότερο την κριτική του στις πολιτικές δημόσιας υγείας σε σχέση με τη γρίπη των χοίρων:

«Είχαμε μια ήπια γρίπη- και μια ψευδή επιδημία» δηλώνει έξω από τα δόντια και συνεχίζει αποκαλώντας την ανακήρυξη της γρίπης των χοίρων (σε άλλο δημοσίευμα και των πουλερικών) ως «ένα από τα μεγαλύτερα ιατρικά σκάνδαλα του αιώνα…»
Οι αποκαλύψεις του Wodarg δε σταμάτησαν εκεί:

«Η γρίπη των πτηνών ήταν πιο επικίνδυνη από τον Η1Ν1 αλλά πολύ λιγότερο μεταδοτική, και ακολούθως τα (τότε) επιχειρήματα για μια επερχόμενη πανδημία ήταν το λιγότερο αδύναμα. Αλλά η γρίπη των πτηνών βοήθησε στο να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα πανικού και επηρέασε πολλές χώρες στο να δημιουργήσουν ένα πανδημικό σχέδιο εκτάκτου ανάγκης. Επιπρόσθετα η Γερμανία, η Δανία και πολλές άλλες χώρες αγόρασαν μεγάλα αποθέματα Tamiflu αν και το εν λόγω σκεύασμα δεν έχει δοκιμαστεί επαρκώς…»
Αργότερα δηλώνει: «… Για να καταλάβουμε θα πρέπει να επιστρέψουμε στο επεισόδιο της γρίπης των πτηνών από το 2005 μέχρι το 2006. (που συμπίπτει χρονικά με την περίοδο της εξαγοράς των “παραδοσιακών” εταιριών εμβολίων που χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ από τις μεγαλοφαρμακευτικές-σμ συγγραφέα). Ήταν τότε που νέα διεθνή πλάνα ορίστηκαν για την αντιμετώπιση ενός πανδημικού συναγερμού. Αυτά τα πλάνα αναπτύχθηκαν επισήμως για να εξασφαλίσουν ταχεία παραγωγή εμβολίων στην περίπτωση ενός συναγερμού (θυμηθείτε τo Bioshield ΙΙ περίπου την ίδια περίοδο –σμ συγγραφέα). Αυτό οδήγησε σε διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε φαρμακευτικές και κυβερνήσεις. Από τη μία πλευρά, τα εργαστήρια δεσμεύτηκαν να είναι έτοιμα για την ανάπτυξη των σκευασμάτων, από την άλλη, τα κράτη τους βεβαίωσαν ότι θα τα αγοράσουν όλα. Μετά από αυτή την παράξενη συμφωνία, η φαρμακευτική βιομηχανία δεν είχε κανένα απολύτως οικονομικό ρίσκο από την εμπλοκή της σε νέα εμβόλια. Και ήταν βέβαια ότι θα έπιανε το Λόττο σε περίπτωση πανδημικού ξεσπάσματος.»

«… οι κυβερνήσεις έχουν κλειστά συμβόλαια με κατασκευαστές εμβολίων όπου εξασφαλίζουν προκαταβολικά παραγγελίες και αναλαμβάνουν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη. Με αυτόν τον τρόπο οι κατασκευαστές εμβολίων διασφαλίζουν τεράστια κέρδη χωρίς να παίρνουν οποιοδήποτε οικονομικό ρίσκο. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να περιμένουν μέχρι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ-WHO) να πει “πανδημία” ώστε να ενεργοποιήσουν τα συμβόλαια τους.»

Ο Wodarg αναφέρεται επίσης στη διάβρωση της ίδιας της επιστημονικής μεθοδολογίας από τον ΠΟΥ σε σχέση με τη νέα γρίπη, με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που εδώ και μια εικοσαετία οι αντιφρονούντες της HIV θεώρησης του AIDS καταφέρονταν κατά των στατιστικών μαγειρεμάτων του ΠΟΥ. Σύμφωνα με τον Wodarg, από τον Ιούνιο του 2009 δεν είναι πλέον απαραίτητο κριτήριο για την ανακήρυξη μιας πανδημίας ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων να κολλήσουν τη νόσο ή να πεθαίνουν. Έπρεπε απλά να υπάρχει ένας ιός που να μεταδίδεται εκτός συνόρων σε σχέση με τον οποίο οι πληθυσμοί δεν έχουν ανοσία. Και αυτό έγινε ακριβώς γιατί ο ΠΟΥ σκοπίμως άλλαξε τα πανδημικά κριτήρια προκειμένου η συγκεκριμένη κατάσταση να αναβαθμισθεί σε απειλητική πανδημία με υψηλά επίπεδα συναγερμού δημόσιας υγείας.
Ο προεδρεύων της επιτροπής υγείας αναφέρει πως δεν υπάρχει έλεγχος του ΠΟΥ και πως μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να ασκήσουν επιρροή σε αυτόν.
«Ο καθένας που γνωρίζει από επιδημιολογία θα έπρεπε από την αρχή να έχει διερωτηθεί για τους χειρισμούς του ΠΟΥ σε αυτή την υπόθεση» «… Ανάμεσα στα πράγματα που έγειραν τις υποψίες μου ήταν… από την μία πλευρά αυτή η αποφασιστικότητα να σημάνουν συναγερμό. Από την άλλη μερικά περίεργα δεδομένα. Όπως για παράδειγμα η σύσταση του ΠΟΥ να γίνουν δύο ενέσεις για τα εμβόλια. Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ πριν… Δεν υπήρχε κανένας επιστημονικός λόγος για αυτό…». «…η νέα γρίπη είναι απλά ένα συνηθισμένο είδος γρίπης. Δεν προκαλεί ούτε καν το ένα δέκατο των θανάτων που προκαλούνται από την κλασσική εποχιακή γρίπη. Το μόνο που είχε σημασία και αυτό που οδήγησε στην μεγάλη καμπάνια πανικού που είδαμε ήταν ότι ήταν μια χρυσή ευκαιρία για αντιπροσώπους των εργαστηρίων (των μεγαλοφαρμακευτικών) που γνωρίζαν ότι θα πετύχαιναν το Λόττο στην περίπτωση ανακήρυξης μιας πανδημίας…» «Μια ομάδα ανθρώπων στον ΠΟΥ σχετίζεται πολύ στενά με τη φαρμακοβιομηχανία…» «… Ένα πολύ συμπαγές παράδειγμα είναι το πώς ο Klaus Stohr, που ήταν ο επικεφαλής στο επιδημιολογικό τμήμα του ΠΟΥ την περίοδο της γρίπης των πουλερικών, και που επομένως ήταν αυτός που προετοίμασε τα πλάνα για την αντιμετώπιση της πανδημίας που ανέφερα προηγουμένως, στο μεταξύ έγινε κορυφαίο στέλεχος της εταιρίας (και μιας από τις παρασκευάστριας των εμβολίων της νέας γρίπης) Novartis. Και παρόμοιοι δεσμοί υπάρχουν ανάμεσα στις Glaxo, Baxter κ.λ.π με σημαντικά μέλη του ΠΟΥ. Αυτές οι μεγάλες εταιρίες έχουν τους ανθρώπους τους και κινούν τα νήματα ώστε να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις. Οι αποφάσεις δηλαδή εκείνες που θα τους επιτρέψουν να αντλήσουν περισσότερα λεφτά από τους φορολογούμενους…» « … εκατομμύρια ανθρώπων εμβολιάστηκαν με προϊόντα με εγγενείς κινδύνους υγείας… Αυτό οδήγησε επίσης σε μια σημαντική κακοδιαχείριση δημοσίων κονδυλίων.» «…Γιατί αυτή η επιλογή (των μονοπωλίων της παρασκευής εμβολίων από τις μεγαλοφαρμακευτικές) απαιτεί να θυσιάσουμε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές στο όνομα της προάσπισης των εταιρικών μονοπωλίων»

Οι θέσεις Wodarg δεν καλύπτουν όλο το φάσμα της ανεπάρκειας ή των σκοπιμοτήτων γύρω από τις καινές επιδημίες. Γιατί όχι μόνο μαγειρεύουμε ή κατασκευάζουμε στοιχεία και καταστάσεις δημόσιας υγείας, αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι δε διαθέτουμε καν τα κατάλληλα εργαλεία για να παρακολουθήσουμε με ακρίβεια τις εξελίξεις στη δημόσια υγεία ακόμη και αν το θέλαμε. Πάρτε για παράδειγμα τα διαγνωστικά τεστ. Σύμφωνα με τον EMEA, εμβολιασμός κατά της γρίπης των χοίρων μπορεί να οδηγήσει σε ακόλουθες εξετάσεις σε ψευδώς θετικώς αποτελέσματα για HIV και ιούς της ηπατίτιδας. Πως είναι δυνατόν οποιοδήποτε τεστ να θεωρείται αξιόπιστο όταν συγχέει σε κάποιο βαθμό τους ιούς της ηπατίτιδας με τους «HIV» και H1N1 αλλά παρά ταύτα το θεωρούμε αρκετά ασφαλές και ακριβές για να διακρίνει τον H1N1 από τους ιούς της εποχιακής γρίπης; Και αυτή ακριβώς η αναξιοπιστία και η μη ειδικότητα των διαγνωστικών εργαλείων καταγγελλόταν χωρίς καμία ανταπόκριση ήδη από την εποχή του AIDS.

Μέχρι τώρα είδαμε ότι δύο στιβαρές πρόσφατες αναλύσεις από διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα, ωθούμενες από εντελώς διαφορετικά κίνητρα, αυτή του φαρμακευτικού συμβούλου και αναλυτή Drug Development World και αυτή του προεδρεύοντα της επιτροπής υγείας Wolgang Wodarg, επιβεβαιώνουν πτυχές της ανάλυσης που περιέχεται στο παρών βιβλίο, ο κορμός της οποίας είχε ήδη συγκροτηθεί από το 2006:
Το πολιτικό-οικονομικό-στρατιωτικό-επιστημονικό πλέγμα έχει διαβρώσει την επιστήμη και διαστρεβλώσει τις πολιτικές υγείας προφασιζόμενο αόρατους δημόσιους κινδύνους, επιδιδόμενο σε πολιτικές φόβου για να εξυπηρετήσει συμφέροντα, επιβαρύνοντας το προφίλ της παγκόσμιας υγείας.
Οι πρωτοβουλίες Wodarg σε συνδυασμό με την δυσπιστία των πολιτών του κόσμου απέναντι στα παιγνίδια των αρμοδίων φορέων και τη δυσαρέσκεια ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που έμειναν με εκατομμύρια αδιάθετα εμβόλια στα χέρια τους οδήγησε τον Ιανουάριο του 2009 σε ομόφωνο ψήφισμα των μελών της επιτροπής υγείας του Ευρωπαϊκού συμβουλίου για τη σχέση και την επιρροή της φαρμακοβιομηχανίας στον ΠΟΥ σε σχέση με τη γρίπη των χοίρων. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν. Πιθανώς, όπως η απληστία και η αλαζονεία μιας ηγετικής πολιτικοοικονομικής ομάδας οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση και την αποδυνάμωση των πρώην παντοκρατόρων ΗΠΑ, με τον ίδιο τρόπο η απληστία και η αλαζονεία μιας άλλης συναφούς ομάδας θα οδηγήσει σε μια κρίση εμπιστοσύνης και την αποδυνάμωση του φαρμακοκρατούμενου ιατρικού δεσποτισμού και σε φαινόμενα ντόμινο που θα φτάσουν μέχρι το αρχικό καλούπι των καινών επιδημιών. Ήδη, οι εξελίξεις οδήγησαν σε μια κεντρική αποστασία μέσα στη ίδια τη φωλιά του πολιτικοφαρμακευτικού λομπισμού που ονομάζεται Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Όπως δήλωσε ο διευθυντής του κέντρου συνεργασίας για την επιδημιολογία του ΠΟΥ Ulrich Keil, συνοψίζοντας και επιβεβαιώνοντας σε μια γραμμή το περιεχόμενο και την ανάλυση του παρόντος βιβλίου: «Με το SARS, τη γρίπη των πουλερικών πάντα οι προβλέψεις είναι λάθος… Γιατί δεν μαθαίνουμε από την ιστορία; (Η γρίπη των χοίρων) παρήγαγε πολύ αναστάτωση στην κοινή γνώμη και απολύτως υπερδιογκώθηκε σε αντίθεση με όλα τα πραγματικά σημαντικά θέματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη δημόσια υγεία»
Ένα άλλο στιγμιότυπο της πανδημίας είναι εξίσου διαφωτιστικό για τη λογική και τις πρακτικές των οργανισμών που περιφρουρούν τη δημόσια υγεία.

«Στα τέλη του Ιούλη, το CDC άξαφνα συμβούλεψε τις πολιτείες να σταματήσουν να εξετάζουν για γρίπη H1N1 και σταμάτησε να μετρά ατομικά περιστατικά. To σκεπτικό για την οδηγία του CDC να εγκαταλείψει τις εξετάσεις και τον εντοπισμό ατομικών περιστατικών ήταν: για ποιο λόγο να ξοδεύουμε πόρους για να εξετάζουμε την H1N1 όταν η κυβέρνηση έχει ήδη επιβεβαιώσει ότι υπάρχει μια επιδημία; (περίπου την ίδια περίοδο σταμάτησε και ο παγκόσμιος οργανισμός Υγείας την καταμέτρηση- σμς συγγραφέα)
…Η απόφαση του CDC να σταματήσει να μετρά περιστατικά H1N1 γρίπης έγινε τόσο βιαστικά που οι πολιτείες δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν δεδομένα…
… Όταν το CDC δεν μας παρείχε το υλικό (που αιτήθηκε), καταθέσαμε μια αίτηση αποδέσμευσης της πληροφορίας (Freedom of Information request)… Περισσότερους από δύο μήνες μετά, η αίτηση δεν είχε απαντηθεί. Ζητήσαμε επίσης από το CDC για αποτελέσματα εξετάσεων για κάθε πολιτεία αλλά πάλι το CDC αρχικά δεν ανταποκρίθηκε… ενώ περιμέναμε… ζητήσαμε από 50 πολιτείες τα στατιστικά που διέθεταν σε σχέση με εργαστηριακά επιβεβαιωμένους H1N1. Τα αποτελέσματα αποκαλύπτουν ένα μοτίβο που εξέπληξε έναν αριθμό επαγγελματιών υγείας που συμβουλευτήκαμε. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν αρνητικές για H1N1 όπως και για την εποχιακή γρίπη, παρά το γεγονός ότι πολλές πολιτείες εξετάζαν συγκεκριμένα ασθενείς που ήταν πιο πιθανό να έχουν την Η1N1 γρίπη, βασιζόμενοι στα συμπτώματα και τους παράγοντες κινδύνου, όπως ταξίδι στο Μεξικό.
… Με τις περισσότερες περιπτώσεις βασιζόμενες αποκλειστικά στα συμπτώματα και τους παράγοντες κινδύνου, η H1N1 γρίπη μπορεί να φαίνεται χειρότερη από ότι είναι…

… ένα επιδημικό ξέσπασμα σε 250 φοιτητές (στο πανεπιστήμιο Georgetown) θα ήταν ένας ιδιαίτερα ανησυχητικός (επιδημικός) πυρήνας. Ωστόσο, ο αριθμός των άρρωστος φοιτητών δεν ήλθε από εργαστηριακά επιβεβαιωμένες εξετάσεις αλλά από εκτιμήσεις που γίναν μετρώντας «φοιτητές που πήγαν με συμπτώματα γρίπης στο φοιτητικό κέντρο υγείας, φοιτητές που τηλεφώνησαν στην τηλεφωνική γραμμή αναφοράς H1N1… και φοιτητές που πήγαν στα επείγοντα”»

Οι κεντρικοί οργανισμοί υγείας σταματήσαν να μετράνε. Σταματήσαν να μετράνε ακριβώς στην πιο κρίσιμη φάση της «πανδημίας». Σταματήσαν την προσεκτική καταγραφή. Σταματήσαν να κρατάνε ακριβείς αριθμούς ακριβώς σε εκείνη τη φάση που η άγρυπνη παρακολούθηση της «πανδημίας» ήταν επιτακτική. Γιατί το κάναν αυτό;
Γιατί όπως φαίνεται, η κύρια τους έγνοια ήταν να δικαιολογηθεί ο πανδημικός ισχυρισμός ώστε να μπορέσουν τα πλάνα των εταιριών να μπουν σε κίνηση…
Οργανισμοί όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) και το αμερικάνικο CDC πήραν την πόζα της H1N1 “επιδημίας” που τους βόλευε και σταματήσαν να μετράνε. Και σταματήσαν να μετράνε όταν όλα αυτά τα χρόνια η λογική και λάτρα του ΠΟΥ ήταν να παρακολουθεί μανιωδώς κάθε πανδημικό υποψήφιο. Και σταματήσαν να μετράνε όταν ακριβώς -σύμφωνα πάντα με αυτούς- υπήρχε επιβεβαίωση του πανδημικού ισχυρισμού και μάλιστα με ένα στέλεχος που είχε ιδιαίτερη και μάλλον απρόβλεπτη συμπεριφορά. Που πήγε σε αυτήν την περίπτωση η σχολαστικότητα και η επιφυλακή του ΠΟΥ που βαρούσε συναγερμό για ψύλλου πήδημα;
Ο πραγματικός λόγος που σταματήσαν να μετράν ήταν άλλος φυσικά. Ήταν ο φόβος. Ο φόβος του ότι αν συνεχίζαν την απόπειρα ακριβούς καταγραφής κρουσμάτων τα νούμερα τελικά θα πρόδιδαν τον πανδημικό ισχυρισμό.
Οι καινές πανδημίες πατάν πάνω στο πτώμα της σχολαστικής επιστήμης. Πως ακριβώς όμως έγινε ο φόνος;

Παράρτημα:
Η ελληνική πραγματικότητα

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθούν μερικά σπαρταριστά σημεία της ελληνικής προσαρμογής των κυρίως αμερικανόφερτων πολιτικών δημοσίας υγείας και της βιομηχανίας των καινών επιδημιών.

Ένα από τα πρώτα προβλήματα που νομοθετικές ρυθμίσεις λύσαν ήταν το ζήτημα της εύρεσης αγορών για της παρασκευάστριες εταιρίες εμβολίων: Η Ελληνική, όπως και πολλές άλλες κυβερνήσεις-υπάλληλοι των διεθνών καρτέλ, εξασφαλίσαν για τις εταιρίες σίγουρα κέρδη για το εμβολιαστικό τους εγχείρημα μέσω της διαδικασίας των απευθείας αναθέσεων. Fast track και στους εμβολιασμούς και τις κλινικές δοκιμές τους λοιπόν.
Δύο παντελώς άσχετοι –ως συνήθως- με το αντικείμενο διαδοχικοί υπουργοί υγείας, Αβραμόπουλος και Ξενογιαννακοπούλου, ακολούθησαν με ζήλο τις εντολές. Αρχικά 10 εκατομμύρια που τελικά περιορίστηκαν σε 5 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων που δεν είχαν ακόμη παρασκευαστεί πόσο μάλλον δοκιμαστεί, παραγγέλθηκαν με το μηχανισμό της απευθείας ανάθεσης, κάτι που φανέρωνε τις προθέσεις του Αβραμόπουλου (όπως αυτές άλλωστε διατυπώθηκαν στο Associated Press) να εμβολιάσει ολόκληρο τον Ελληνικό πληθυσμό χωρίς καμιά απολύτως επιστημονική επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου σπάταλου και πιθανώς επικίνδυνου εγχειρήματος σε μια περίοδο που τα λεφτά για δαπάνες στη δημόσια υγεία περικόπτονται δραματικά και δεν φτάνουν για να καλύψουν βασικές και πάγιες ανάγκες περίθαλψης.

Τα ελληνικά ευτράπελα δε σταματούν εδώ: Με τον επίσης παντελώς άσχετο με τη δημόσια υγεία νέο υπουργό, το παραεπιστημονικό γαϊτανάκι συνεχίζεται.

Για τις επιδημίες κεντρικό όργανο αποτελεί το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων. Ανάμεσα στους περισσότερο ή λιγότερο ειδικούς επιστήμονες του διοικητικού συμβουλίου του μας περιμένει μια έκπληξη: Ανάμεσα στους επιστήμονες θα βρούμε και δύο ρασοφόρους που το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ δεν έχει τίποτε να παρουσιάσει για την επιστημονική τους κατάρτιση, μάλλον επειδή αυτή είναι ανύπαρκτη. Μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ είναι λοιπόν οι:

Σεβασμιότατος κ.κ. Δανιήλ.
Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνα και Υμηττού.
Εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Αναπληρωματικό Μέλος: Αρχιμανδρίτης κ. Ν. Λιόλιος.
Κληρικός στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών - Εκπρόσωπος Εκκλησίας της Ελλάδος
;;;

Τι δουλειά έχουν οι παπάδες σε ένα επιστημονικό οργανισμό; Μόνο ένας θεός ξέρει. Φαντάζομαι ότι όταν θα προκύψει μια πραγματική πανδημία ή όταν ξεσπάσουν οι δυσμενείς συνέπειες των εταιριοκρατούμενων πολιτικών δημόσιας υγείας, το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ θα χρειαστεί τη θεία παρέμβαση…

Και τα ευτράπελα συνεχίζονται. Ενώ ήδη από το 2005 η Moscona μας προειδοποιεί για τις συνέπειες της αλόγιστης χρήσης οσελταμιβίρης (Tamiflu, Relenza), πρόβλεψη που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε το 2009 όπως καταμαρτυρείται από τη δήλωση Sepkowitz για την ανάπτυξη στελεχών γρίπης ανθεκτικών στην οσελταμιβίρη, το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ προτρέπει:

«Η χορήγηση αντι-ιικών πρέπει να ξεκινήσει όσο το δυνατόν συντομότερα. Στην
κοινότητα τα αντι-ιικά πρέπει συνήθως να χορηγούνται μέσα σε 48 ώρες από την
έναρξη των συμπτωμάτων. Σε νοσηλευόμενους ασθενείς, η αντι-ιική θεραπεία μπορεί
να ξεκινήσει πέραν της περιόδου των 48 ωρών.

Η απόφαση της χορήγησης αντι-ιικών φαρμάκων για την αντιμετώπιση της γρίπης βασίζεται κυρίως στην κλινική εκτίμηση και αξιολόγηση των ενδείξεων θεραπείας από τους υπεύθυνους ιατρούς.»

Και αλλού:

«Η σωστή χρήση των αντι-ιικών φαρμάκων κατά της γρίπης, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες ενδείξεις κατά την κρίση των θεραπόντων ιατρών, η οποία πρέπει να ξεκινά όσο το δυνατόν συντομότερα, με απλή ιατρική συνταγή και χωρίς να αναμένεται η εργαστηριακή επιβεβαίωση».

Ποιο είναι το πρόβλημα σε αυτή τη θέση; Ότι σε επίπεδο κλινικής διάγνωσης, είναι αδύνατη η διαφοροδιάγνωση ανάμεσα στο ευρύ φάσμα αιτιών και συμπτωμάτων που συνιστούν τη μεγάλη οικογένεια της γριπώδους νόσου ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται το κοινό κρυολόγημα, από την εποχιακή ή τη γρίπη των χοίρων. Με άλλα λόγια, ο ιατρός σας έχει και το δικαίωμα και την ελευθερία να σας συνταγογράψει πιθανώς επικίνδυνα αντι-ιικά σκευάσματα για ένα κοινό κρυολόγημα, κυρίως όταν αυτό συμπίπτει χρονικά με μια επιδημία γρίπης.
Read More »

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Βιβλία-υπό έκδοση: PARANOIA DEMENTIA


Το μυθιστόρημα αυτό γράφηκε αρχικά το 2003-2004, λίγους μήνες μετά τα ¨Άγρια ζώα της πόλης”. Μικρές προσθήκες έγιναν το 2009 προκειμένου να ενταχθεί σε μια χαλαρή τριλογία με το επόμενο βιβλίο “Την Κραυγή” να είναι ακόμη μέσα μου. Βλέπετε, το εκδοτικό τοπίο των μεγαλομπακάλιδων εκδοτών και των μεγαλοκοπελών και των μικρών κυρίων με διώχνει. Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού μου λέει συνεχώς.
Αμ δε.




___Paranoia Dementia
Έτος γραφής: 2003-4__



Αποσπάσματα

Α)

Οι δίδυμοι μπύργοι



Είναι ο καιρός της έριδας και στο μόνο πράγμα που οι άνθρωποι συμφωνούν είναι ότι διαφωνούν.

¨Τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι πύργος γαμώ το στανιό μου.¨. Όποιος ήθελε να κοιτάξει αυτόν τον άντρα δε θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από το πηγούνι του. Αφύσικα πλατύ, ιδανικό για να ακονίζει αιχμηρά αντικείμενα δέσποζε πάνω σε ένα κατά τα άλλα συνηθισμένο πρόσωπο.

¨Είναι ουρανοξύστης ρε βλάκα. Εκτός από χαζός είσαι και πέρα για πέρα τυφλός;¨.

Ο άντρας που τολμούσε να αμφισβητήσει την εκτίμηση του Πηγούνια , έκανε μια άχαρη προσπάθεια να αποδεσμεύσει το βλέμμα του από όλη αυτήν την ανοικονόμητη έκταση πηγουνιού και να διακρίνει πέρα από αυτή το γειτονικό κτήριο. Αλλά ούτε το χαμηλό ανάστημα του άντρα ούτε τα μάτια του, στενά τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο, σαν μάτια κοτσυφιού, έκαναν το εγχείρημα του ευκολότερο.

¨Όλοι μα όλοι το λένε πύργο, εσύ την είδες έξυπνος και το λες ουρανοξύστη; Βλέπεις εσύ την οροφή να ξύνει πουθενά τα αρχίδια τ’ ουρανού;¨. Ο πηγούνιας άπλωσε τον μακρύ και χοντρό του δείχτη προς το κτήριο για να δώσει περισσότερη έμφαση στο ερώτημα του, περήφανος πια για την αποστομωτική ρητορική του.

¨Γιατί ρε μπινέ, εσύ που το λες πύργο, δείξε μου τις πολεμίστρες και τις επάλξεις και όλα αυτά που κάνουν ένα πύργο, πύργο.¨

Οι δύο άντρες με τα γκρίζα πουκάμισα δεν είχαν έρθει ως εδώ για να λογομαχήσουν για την κατάλληλη ονομασία ενός κτηρίου. Ήταν απλά περαστικοί και το κτήριο στο δρόμο τους ήταν απλά η αφορμή. Ο λόγος της διαφωνίας τους ήταν άλλος: μετά από χρόνια υποχρεωτικής αγρανάπαυσης, είχαν επιτέλους ραντεβού με γκόμενες, σπουδαία μέρα της ζωής τους αλλά ούτε ο καιρός ούτε ο χρόνος συμμερίζονταν αυτή την ιδιαιτερότητα της μέρας δύο ανθρώπων. Γιατί αν τη σέβονταν θα φρόντιζαν η μέρα να είναι από κείνες τις ευχάριστες, ηλιόλουστες μέρες που σου ανοίγουν την όρεξη για περίπατο, κουβέντα και ποιος ξέρει; ίσως και έρωτα. Αλλά όχι, ο καιρός ήταν κυκλοθυμικός, είχε κολλήσει και αυτός την τρέλα και την αναποφασιστικότητα των ανθρώπων, το χάσιμο τους μες στον χρόνο. Πότε ήλιος, πότε μολυβένια νέφη να απειλούν με βροχή και πάλι τα ίδια. απ΄την αρχή. Και από την αρχή της μέρας οι δύο φίλοι διαφωνούσαν για τις προθέσεις του καιρού. Λιακάδα μάντευε ο ένας, βροχή ψυχανεμιζόταν ο άλλος, τραβούσαν με πείσμα το σκοινί της αντίληψης προς τα στενά όρια του μυαλού τους. Καθώς κανένας από τους δύο τους όμως δεν εμπιστευόταν αρκετά τη γνώμη του για να την υποστηρίξει έμπρακτα, αποφάσισαν και οι δύο να ακολουθήσουν την μέση οδό, τον ασφαλή δρόμο: ούτε καλός ούτε κακός καιρός, ούτε άσπρο ούτε μαύρο πουκάμισο για την περίσταση, γκρίζο, παντός καιρού πουκάμισο, ρούχο παντός ενδεχομένου. ¨όπως και να χε, θα ταν πραγματικά γελοίο να μαλώσουν για το ότι φορούσαν το ίδιο χρώμα πουκαμίσου, το όνομα του κτηρίου ήταν σαφώς μια σοβαρότερη πρόφαση. Όχι λοιπόν, δεν στέκονταν μπροστά από το κτήριο γιατί σκόπευαν εδώ, κάτω από τον τσιμεντένιο ίσκιο να καταλήξουν, ο ουρανόπυργος ήταν απλά μια στάση στη διαδρομή προς το παραπέρα, εκεί που τους περίμεναν οι γκόμενες, μια στάση προς ένα ευκταίο ακόμη παραπέρα που κατάληγε ανάμεσα στο μπούτια των γυναικών που τους περίμεναν.

Σε τελική ανάλυση, αυτό για το οποίο διαφωνούσαν οι δύο άντρες ήταν για το ποιος θα γαμήσει πρώτος. Αυτό συνήθως βρίσκεται στη ρίζα κάθε αντρικής διαφωνίας, όσο σοβαροφανής και αν υποκρίνεται ότι είναι αυτή. Ακόμη και στην πιο άκαυλη πολιτική διαφωνία μπορείς να βρεις απραγματοποίητα γαμήσια να επιτηδεύονται πολιτικό πολιτισμό, πόσο μάλλον σε μια διαφωνία για ένα ψηλό στητό κτήριο. Ο πηγούνιας έμοιαζε να αξιώνει περισσότερο να γαμήσει, για αυτό και το δάκτυλο του έμεινε προτεταμένο προς το κτήριο σε μια στάση διαγώνιας στύσης. Ο Κοτσυφομάτης απλά κοιτούσε το δάκτυλο του φίλου του και αντίζηλου με μάτια λες και φτιαγμένα αποκλειστικά για να συγκλίνουν αποσβολωμένα στην θέα του μουνιού, έμμονα βυθόμετρα μιας αόρατης αβύσσου.

Ήταν και οι δυό περαστικοί με μια χρόνια ανεκπλήρωτη στύση να τους έχει σουβλίσει τα μυαλά. Αλλά ο ατημέλητος γεράκος που καθόταν σε ένα παγκάκι μόλις λίγα μέτρα μακριά, έμοιαζε να ναι εκεί από πάντα, μια καρφιτσωμένη στον τοίχο του ανέκαθεν καρτ ποστάλ του πάντα.

Αν τον παρατηρούσες προσεκτικά, όχι πως ποτέ σου θα το έκανες _ το βλέμμα είναι εκπαιδευμένο να αποφεύγει να βλέπει αυτό που δεν επιθυμεί να δει_ θα ορκιζόσουν ότι αφουγκραζόταν μια συμφωνία των όλων και του τίποτε. Θα ορκιζόσουν επίσης ότι η ακινησία ήταν η φυσική του στάση, όπως τα φυσικά τοπία και αυτός, του ήταν αδύνατο να μετακινηθεί, σε μια πόλη που είχε ξεριζώσει τα δέντρα από τη ζωή, αυτός είχε βαλθεί να γίνει το υποκατάστατό τους. Όταν σηκώθηκε και άρχισε να κινείται προς τους δύο γκρίζους, η κίνηση του έμοιαζε και αυτή με κίνηση δέντρου, εάν είναι ποτέ κάτι τέτοιο δυνατό, μια αδιόρατη μετατόπιση της ακινησίας. Το μπαστούνι του έμοιαζε με γέρικο, ασθενικό κορμό που σήκωνε όλο το βάρος της περιττής του ύπαρξης. Ακόμη και τα φθαρμένα ρούχα του που τρίβονταν μεταξύ τους, ακουγόντουσαν σαν θρόισμα. Αυτός ο άνθρωπος ιτιά, γιατί για συκιά δεν έμοιαζε, με τη μακριά γενειάδα του κιτρινισμένη στα άκρα και με παχιές νιφάδες λευκότητας στα μέσα της, πλησίαζε ανεπαίσθητα τους δύο άντρες που λογομαχούσαν. Στάθηκε ανάμεσα τους, μύρισε λίγο την έριδα με τον ίδιο δύσπιστο τρόπο που οι άλλοι μύριζαν την απλυσιά του και…
μίλησε:
¨Έχετε και οι δυό δίκιο και …
άδικο,
μαζί.
Ο πύργος και ο ουρανοξύστης είναι όλα εδώ μέσα¨

Αν οι δύο γκρίζοι δεν είχαν ενοχληθεί από την παρέμβαση του γέρου μέχρι τώρα, σίγουρα νιώθαν ενοχλημένοι τώρα, καθώς ο γέρος, απτόητος, χτυπούσε με τους δείκτες του τα μηνίγγια τους, σα να ταν εκσκαφέας που θελε να βγάλει τον νοητό πύργο και το φανταστικό ουρανοξύστη από τα κεφάλια τους και να τα θέσει σε κοινή θέα.

¨Χτίζοντας πύργους και κάστρα ο καθένας χωριστά υψώνετε μαζί τον πύργο της Βαβέλ. Και όταν τον κάνετε αρκετά ψηλό και αρχίσει να ξύνει τα αρχίδια του θεού, τότε, όλοι μαζί, και σεις, και αυτοί, και ο ουρανόπυργος θα σωριαστούν με γδούπο στο πάτωμα, σκόνη και αλοιφή που θα σιγοψιθυρίζουν ότι ποτέ και τίποτε δεν τόλμησε να υψωθεί ότι όλα τα πράγματα γεννιούνται και πεθαίνουν ισουψή με το έδαφος. ¨

Οι γκρίζοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους σαστισμένοι. Ο πηγούνιας ένιωσε την πρόκληση: κάποιος ήθελε να του γαμήσει κάτι, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο για αυτόν. Όχι ότι δεν είχε ξαναγίνει, όχι ότι κάποιος δεν είχε θελήσει ποτέ να του γαμήσει κάτι, όχι πως δεν το χε πετύχει, όχι πως ο πηγούνιας δεν είχε γαμηθεί από γνωστούς και αγνώστους. Αλλά όχι σήμερα. Σήμερα θα γαμούσε αυτός, σήμερα αυτός ήταν το Α’ στο αρσενικό, και όποιος πήγαινε σήμερα να τον γαμήσει, θα του γαμούσε πρώτος.

¨Άκου σκατόγερε, θες να δεις ποιος θα σωριαστεί σήμερα πρώτος; Θες σκέπη από μπάτσες κωλοάστεγε να γλυτώσεις την κούτρα σου από τα κλωτσομπουνίδια;¨

Μπροστά στην απειλή του Πηγούνια, στην γενειάδα του γέρου έμοιαζε να φυτρώνει μια κίνηση, σαν στραβό χαμόγελο, σαν να ήξερε κάτι που ο άλλος δε γνώριζε.

Κοίταξε το στόμα του άντρα, το ατελείωτο πηγούνι του και συνέχισε στον λαιμό, τον ώμο, τον βραχίονα για να φτάσει στον ακόμη προτεταμένο δείκτη του που έδειχνε προς τον ουρανόπυργο.

Εκείνη ακριβώς κάτι έσπασε και ο ήχος της θραύσης πρόδωσε την κρυφή ρωγμή στην καρδιά του είναι. Ακριβώς στο σημείο που λες και σκόπιμα έδειχνε ο δείκτης του πηγούνια. Τα βλέμματα στράφηκαν προς την πηγή του ήχου. Γυαλιά, σπασμένα γυαλιά και μια φιγούρα που τα ακολουθούσε και ολοένα και μεγάλωνε όσο πλησίαζε στο τελικό σημείο της πτώσης της.

¨Γδουπ. Οι δύο γκρίζοι και ο γέρος έτρεξαν –όσο μπορούσαν- προς το μέρος του ουράνιου παρείσακτου που σιχαινόταν τα αλεξίπτωτα.

Μπορούσαν καθαρά τώρα να δουν το σάρκινο γκραφίτι που ακολουθούσε το περίγραμμα του συνθλιμμένου κορμιού.

Όταν πλησίασαν ακόμη πιο κοντά, ο έκπτωτος, σε μια τιτάνια προσπάθεια, ξεκόλλησε το πρόσωπο του από τις υπόλοιπες σάρκες του πεζοδρομίου για να πει μόνο ένα πονεμένο ¨γαμώτο, όχι αρκετά ψηλά¨ και να ξανακολλήσει σε σάρκες που χαν τώρα χάσει κάτι από το αρχικό τους σχήμα.

Β)

Η Άπτερος Ήττα

Ο Νίκος δεν είχε προλάβει καλά καλά να βγάλει τα υπαρξιακά του στο τρίτο σάντουιτς όταν αντίκρυσε ένα παράξενο και ακόμα πιο αλλόκοτα σύνηθες θέαμα: ένα ανθρώπινο πλάσμα αναμφισβήτα, απροσδιόριστου φύλου, τυλιγμένο σε φτερά και πούπουλα: Ένας άνθρωπος που μεταμφίεζε τη γύμνια του κορμιού του και της ψυχής και περνιόταν για εξωτικό πουλί. Κρατώντας φτερά στα χέρια του, τα τίναζε και σφηνωμένη από την πουτάνα τη βαρύτητα γερά στο έδαφος πετούσε με τη φαντασία του σε ένα τόπο φυλογένεσης όπου μπορούσε να ξαναφτιάξει τον εαυτό του όπως έκρινε αυτός-αυτή. να ξαναγίνει δημιουργός.

¨Φτερά¨ έκρωζε, ¨φτερά¨ επαναλάμβανε. Όλοι τον-την ξέρανε, κανείς δεν ήξερε τίποτε για αυτήν, κανείς δεν ρώτησε. Στην αρχή γελούσες με την εμφάνιση και την κωμική της παρουσία, μετά συνήθιζες το τακτικό της πέρασμα και ποτέ μα ποτέ σου δεν κατάλαβες ούτε καν ενδιαφέρθηκες για αυτό.

¨Φτερά¨, ¨φτερά¨ είπε με το αργόσυρτο πέταγμα της και συνέχιζε να αργοξεπουπουλιάζεται καθόλη τη διάρκεια του καθιερωμένου και τακτικού πέρασματος της από την πλατεία. Το μάτι ερεθιζόταν μονάχα αρχικά, μετά ξεχνιόταν στο προφανές, δειλός εραστής, ηδονοβλεψίας.

¨Φτερά, φτερά, φτερά ….¨

Η γελοία φωνή της έσβηνε από την απόσταση, τον χρόνο, την αδιαφορία, τη συνήθεια. Ο δυνατός ήχος μιας σειρήνας την έθαψε εντελώς, την αποτελείωσε. Σε αντίθεση με τις κραυγές της φτερούς, το μήνυμα της σειρήνας ήταν αναγνωρίσιμο, αναντίρρητο: κάποιος πέθανε, κάποιος πέθαινε, κάποιος κινδύνευε να πεθάνει.

Το έξαλλο ασθενοφόρο πέρασε μερικά μέτρα μπροστά από τον Νίκο. Το ασθενοφόρο πήγαινε προς τον πύργο, τον δικό του πύργο, τον πύργο όπου δούλευε δεκατρία χρόνια τώρα. Από περιέργεια άρχισε να το ακολουθεί με το νωχελικό του βήμα, να δει που θα κατέληγαν τα πράγματα.
Κοιτώντας τον από πίσω ο Νίκος έμοιαζε με ένα τσαμπί φτιαγμένο από άκομψες καμπυλότητες, με μια μπάμπουσκα που κάποιος ερωτομανής Τσεπέτο είχε φέρει στη ζωή για τους δικούς του σκοπούς. Όταν ο Νίκος περπατούσε έμοιαζε πραγματικά πλωτός να γλιστράει πάνω στον εαυτό του σαν μια κορίνα που ήθελε να αποδράσει από διάδρομο του Bowling.

Κόσμος πολύς μαζεμένος ανάμεσα στο ασθενοφόρο και τον πύργο. Κάτι κακό είχε συμβεί, οι άνθρωποι συνήθως ενώνονται μόνο στο κακό ή για το κακό σπάνια στο καλό ή για το καλό. Έχωσε τη μούρη του κάπου ανάμεσα στις άλλες αδιάκριτες μούρες, και είδε στο πάτωμα κάτι σαν ανθρώπινο τοματοπελτέ που οι διασώστες προσπαθούσαν να τον συσκευάσουν στο φορείο.

Ο Νίκος παραξενεύτηκε όταν είδε τον θυρωρό του κτηρίου του να χειρονομεί δείχνοντας εναλλάξ ψηλά στον πύργο και χαμηλά στο σημείο της πρόσκρουσης. Έμοιαζε με τουριστικό οδηγό του ατυχήματος που εξιστορούσε το συμβάν λες και ήταν αυτόπτης μάρτυρας λες και η εξιστόρησή του θα του δινε ένα καινούριο κύρος, θα τον αναβάθμιζε στα μάτια των άλλων από απλό θυρωρό σε αυτόπτη μάρτυρα της δυστυχίας των άλλων.

¨ Απα, πα, πα, πα, παπα τι τα θελε και πήγε και γκρεμίστηκε από κει ψηλά;¨ πέταξε μια μεσόκοπη κυρά που χε μάλλον όρεξη για κουβέντα.

Ο Νίκος κοίταξε το όρυγμα που ο λιωμένος άντρας μες στην αυτοκτονική φούρια του είχε σκάψει μες στα μούτρα του ουρανοξύστη και που τον έκανε να μοιάζει με γέρο φαφούτη.
Ο θυρωρός συνέχιζε την ξενάγηση στο σκηνικό της φρέσκιας απόπειρας. ¨Τον ήξερα αυτόν. Χρηματιστής στον 16ο ήταν¨

Ένας άλλος φιλοθεάμων συμπολίτης έσπευσε να προσθέσει: ¨α ρε πουτάνα οικονομική κρίση που τρως τα παλικάρια μας¨ και όλα αυτά καθώς οι διασώστες πάσχιζαν να διασώσουν ότι είχε απομείνει από την αιμορραγούσα πρόσφατη χαλκομανία του βρώμικου πεζόδρομου.

Ο Νίκος δεν κατάφερε να αναγνωρίσει το συνάδερφο του από κάτω ορόφου. Όχι με τα χάλια που είχε. Σκεφτόταν τα θραύσματα, την πτώση, το τελικό γδουπ, τον πόνο… από αυτό, ακόμη και οι αιώνιοι εχθροί του τα ασανσέρ ήταν σίγουρα προτιμότερα. Πιάνει ξαφνικά ένα αεράκι, απαλό, από αυτά που ανασαλεύουν τα πράγματα από τα μέσα και τα έξω. Ο Νίκος σκέφτεται την φτερού και τα φτερά της, που ο άνεμος τώρα θα τα σκανδαλίζει, θα τα ανυψώνει λιγάκι, προσδίδοντας σε αυτά και στο μυαλό της, στην ψυχή της και το όλο της μια υπόνοια πτητικότητας. Την σκέφτεται τώρα, να ανασηκώνεται το παχύ της κορμί μερικά χιλιοστά με τον άνεμο και εκείνη να νιώθει σίγουρη, περήφανη που είναι η φτερού. Τη σκέφτεται και καταλαβαίνει για πρώτη φορά το μήνυμα της: Φτερά. Είναι για κείνον, τον συνάδερφο του που έπεσε μόλις τώρα δα από την δέκατη έκτη πολεμίστρα του πύργου, είναι για όλους εκείνους που πέφτουν από τα ψηλά στα χαμηλά, είναι για εκείνους που θυσιάζουν τους εαυτούς τους στο πνεύμα της βαρύτητας και τσακίζονται στους ασφαλτοστρωμένους βωμούς της.
Φτερά…

Ο άνεμος συνεχίζει να δείχνει με πνοές τους δρόμους της ύπαρξης. Δείχνει εκεί παραδίπλα έναν ρακένδυτο γεράκο με τα δύο του χέρια στην λαβή του μπαστουνιού του να κάθεται σε ένα παγκάκι. Τα φύλλα του γέρου θροίζαν όλα νοήμα και δείχναν και αυτά σε μια κατεύθυνση. Πέρα από το μαζεμένο πλήθος, πέρα από τον κόκκινο ματωμένο χυλό του ξεχασιάρη αλεπτωτιστή, ένα νέο αλησμόνητο κόκκινο γεννιέται. Ο Νίκος με βουβαμένο δέος παρακολουθεί το πρώτο τέτοιο κόκκινο της ζωής του να γίνεται μορφή, να γίνεται γυναίκα. Μα πριν καλά καλά η αντίληψη του Νίκου γραπώσει την όψη της γυναίκας, το κόκκινο του φορέματος που φοράει χάνεται με γοργή θλίψη πίσω από μια γωνία. Η ουρά ενός φουστανιού, αυτό είναι το μόνο που προλαβαίνει να δει, η αρχή μιας αγάπης και αυτό είναι τα πάντα που προλαβαίνει να νιώσει. Κατά κάποιο παράδοξο τρόπο ο Νίκος ξέρει, γνωρίζει ότι αυτό το φόρεμα ανήκει στη γυναίκα που θα του αλλάξει ολόκληρη τη ζωή, που θα φέρει τα πάνω κάτω με μισό της βλέμμα, με μισή της κουβέντα.

Η καρδιά του χτυπά δυνατά, διατυμπανίζει την αναστάτωσή της. Ποτέ δεν του είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, ούτε καν όταν είχε πρωτογνωρίσει τη γυναίκα του τη Λίνα. Εκείνη η γνωριμία χρόνια πριν έμοιαζε με ξάστερη ανοιξιάτικη νύχτα, μα αυτό που νοιώθει τώρα είναι μπουρίνι και καταιγίδα και τυφώνας μαζί. Και τι μπορείς να κάνεις απέναντι σε ένα τυφώνα παρά να κοιτάς ανήμπορος ελπίζοντας να επιβιώσεις, περιμένοντας πρώτα να κοπάσει για να κάνεις έπειτα τον απολογισμό σου; Έτσι ακριβώς νοιώθει ο Νίκος τώρα: ανήμπορος, παραδομένος. Μα αυτό τον τυφώνα πρέπει να τον γνωρίσει, να μπει στην καρδιά του, στο μάτι του, να παρασυρθεί από την ανελέητη φορά του.

Γ)Η Κρυφή πόλη



Φαντάσματα. Παντού τριγύρω. Άνθρωποι σκιές. Ο γεράκος, ο άνθρωπος-Ιτιά, τους έβλεπε. Τους ήξερε κιόλας έναν προς έναν. Οι υπόλοιποι άνθρωποι τη μέρα τους αγνοούσαν, τη νύχτα τους απόφευγαν. Οι κανονικοί άνθρωποι ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικοί στο να μη βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν. Ο άνθρωπος-Ιτιά όμως είχε μάθει να βλέπει. Τώρα πια τους ήξερε έναν προς ένα: ήξερε τον άνθρωπο πουλί, ήξερε τον άνθρωπο σηματοδότη, ήξερε τον ξυπόλητο Δον Ζουάν που είχε ξεχάσει να φλερτάρει, ήξερε και τον τύπο κουβαλούσε τον κόσμο του σε μια χειρολαβή.

Ήταν φίλοι του, όλοι τους. Ήταν φίλοι του ανθρώπου επίσης. Ήταν ήρωες και μάρτυρες, μικροί Χριστοί που βλέποντας ένα σταυρό χωρίς ¨τετέλεσται¨ τους έστριψε. Ήταν συνοριοφύλακες, ακρίτες, προστάτες που φυλούσαν τα σύνορα ανάμεσα στον κόσμο των ανθρώπων και την πιο άγρια ανθρωποφάγα τρέλα, σαλταρισμένοι άγγελοι χωρίς καβλί, τρελαμένοι άγιοι που χαν ρουφήξει όλη την τρέλα και την κακία του κόσμου μέσα τους και χαν καταπιεί το κλειδί, και χαν καταπιεί το κλειδί που της φυλακής που φυλούσε το κλειδί που φυλούσε τη φυλακή που φυλούσε το χάος. Όλοι τους μαζί ήταν ένα ανώνυμο γκουαντάναμο, ένας τόπος χωρίς δικαιώματα, χωρίς λογική, ένας τόπος ανεκδιήγητου μαρτυρίου. Ήταν το Αλκατράζ, φυλακές υψιλής ασφαλείας, ήταν τα θησαυροφυλάκια της τρέλας.

Καλά κάναν οι άνθρωποι που δεν τους μιλούσαν, καλά κάναν που τους αποφεύγαν. Μπορεί οι τρελοί να τους εμπιστευόντουσαν, να τους λέγαν τον συνδυασμό της κλειδαριάς, να τους μυούσαν στην ξέφρενη αγιοσύνη τους, να τους κολλούσαν.

Ο Ιτιάς ήξερε και τους άλλους, τους πολλούς, τους τύπους που χαν έρθει απ έξω κατά χιλιάδες ψάχνοντας το αύριο.

Είχαν καταλάβει μερικά σημεία της πόλης όπου οι ιθαγενείς δεν πατούσαν πια ούτε τη μέρα. Είχαν έρθει από παντού και μέσα στα γκέτο τους είχαν γκέτο, και μέσα σε αυτό τα γκέτο και άλλα μικρά γκέτο. Άνομες, άναρχες κυψέλες όπου ο νόμος και οι τιμητές του σκόπιμα αποφεύγαν, ανθρώπινα μελίσσια που μια εσωτερικοποιημένη βία τα τάιζε καρτερικά. Και όταν από έπαρση και όχι από αγάπη θα ξεπερνούσαν το φόβο της ξενιτιάς και του ξένου οι ξενιστές της, εκείνη, η πουτάνα η Βία, θα σήκωνε τα πελώρια κύματα της να σκεπάσει τον κόσμο στην απόγνωση.

Από αυτή την τρέλα, ούτε οι τρελοί δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τους ανθρώπους, ούτε τους ντόπιους, ούτε τους αλλοδαπούς.

Οι πολλοί από έξω, ψάχνοντας την ελπίδα, είχαν φέρει άθελα τους την φυλακή τους μέσα σε αλλωνών τις φυλακές. Και κανένας δήμαρχος δεν ήρθε να τους δώσει το κλειδί της πόλης. Όλοι ίσοι στις φυλακές του φόβου να γαλουχούν κρυφά την καριόλα την περιφρόνηση και την πουτάνα τη βία. Πόλεις μήτρες με ξενοφοβικές παρθενοραφές που κόβαν τους ανθρώπους φέτες στη γέννα, πόλεις κόρφοι που γαλουχούσαν τα παιδιά τους και των άλλων με τοξίνες. Στέρφες φόνισσες, τερατογόνες μάνες και κανίβαλες μαμές. Οι πόλεις δεν ήταν πια λίκνα του ανθρώπου. Ήταν οι ταφόπλακες του.
Είχε δει και τους άλλους. Δύσμορφους που γίναν φαντάσματα από ατυχία, τέρατα που θα δίναν τα πάντα για να ξαναγίνουν άνθρωποι, να σβήσουν τα σημάδια του χρόνου και τις έμπρακτες αμαρτίες από πάνω τους. Ήταν λίγοι, φοβεροί, απαρηγόρητοι, ανέγγιχτοι, αόρατοι, μα έτοιμοι να ξαναπολεμήσουν.1

Ο Ιτιάς περήφανα αντίκρυζε το επερχόμενο τέλος των πραγμάτων. Ο κύκλος ήταν έτοιμος να ολοκληρωθεί. Φτου και από την αρχή.


Δ)
Ακόμη και οι ιτιές σπάνε

Η νύχτα είναι ο πιο φιλόξενος ξενώνας της φρίκης. Εκεί άνετα μπορεί να γυμνώνεται και να ξεδιπλώνεται απαρατήρητη. Είναι πολλές οι φρίκες όμως που ξεδιάντροπες, κυκλοφορούν ακόμη και τη μέρα.

Σήμερα όμως η μέρα ήταν καλή. Ο Ιτιάς, καθόταν με τα χέρια του απλωμένα στο προσφιλές του παγκάκι και ευχαριστιόταν.

Ήταν μια καλή ηλιόλουστη μέρα, από αυτές τις μέρες που λες θα γυρίσει ο τροχός, που λες ότι υπάρχουν ακόμη καλές ψυχές κει έξω, καλές ιδέες, ότι βρε αδερφέ μπορεί να τα καταφέρουμε, να μην έχει έρθει το τέλος ακόμη.

Μια τέτοια μέρα όλα φάνταζαν πιθανά.

Ο γεράκος έγλειφε απαλά τα χείλη και πλατάγιζε με ευχαρίστηση. Ο ίδιος ήταν έτοιμος να υποδεχτεί το κάθε τέλος. Για την ακρίβεια, τον γεροΙτιά δεν τον ένοιαζε τόσο πολύ το τέλος, δεν τον απασχολούσε, ήταν εξοικειωμένος με το πέρασμα των εποχών. και τη διαδοχή τους από άλλες. Θα προτιμούσε όμως να μην έχει έρθει το τέλος ακόμη, οι άνθρωποι να μπορούσαν να αντεπεξέλθουν με τα στοιχήματα που βάλουν με τον εαυτό τους για το τέλος σήμαινε συχνά πόνο, μαζικό ανυπόφορο. Ήξερε τι κάνει ο πόνος στους ανθρώπους.
Έβλεπε συχνά ένα από τα φαντάσματα του πόνου να κυκλοφορεί τη νύχτα, πάντα νύχτα, μόνο νύχτα. Αυτό το φάντασμα ήταν διαφορετικό από τα άλλα, από τους φίλους του Ιτιά. Οι φίλοι του ήταν αραχνούφαντοι, ανύπαρκτοι, είχαν μετουσιωθεί σε τρέλα, μια ματιά και μια βελόνα τους διαπερνούσε εύκολα, τους προσπερνούσε άνετα.
Αυτός ήταν διαφορετικός. Απτός, με βαρύτητα, υλικότατος. Και δεν ήταν τρελός. Ήταν όμως φάντασμα και αυτός. Και ήταν φάντασμα γιατί οι άνθρωποι αποφεύγαν να τον δουν. Αποφεύγαν να τον δουν γιατί ήταν δυσάρεστος. Δεν ήταν δυσάρεστος γιατί ήταν άσχημος, ο τύπος φαινόταν ότι πίσω από τη μέτρια γενειάδα του ήταν αρκετά όμορφος.
Ήταν δυσάρεστος γιατί έμοιαζε με κάποιον που ανέπνεε τον ίδιο τον πνιγμό, που ζούσε από αυτόν. Ένα ψαροκόκκαλο στο λαιμό, όχι, όχι μόνο αυτό, όλη του η ηθική ραχοκοκκαλιά είχε στραβώσει και του τρυπούσε το λαιμό, την καρδιά και το μυαλό. Δεν ήταν τρελός, ήταν διεστραμμένος. Δεν ήταν δύσμορφος μα η ραχοκοκκαλία του, η βασική του ύπαρξη έμοιαζε να προεξέχει και να τον διαπερνά από παντού.

Ο ίδιος πίστευε ότι είχε τελειώσει με τον κόσμο και ότι ο κόσμος είχε τελειώσει με αυτόν, ο Ιτιάς όμως διάβαζε ότι θα έπαιζε κάποιο ρόλο στα πράγματα που θα ρχονταν.

Και ο Ιτιάς ήταν σίγουρος για αυτά που έβλεπε, όχι γιατί ήταν αλαζόνας αλλά γιατί ήξερε να βλέπει πέρα από την φυλακή της προσωπικότητας.

Την αμέσως επόμενη στιγμή, όλη η σιγουριά του χάθηκε. Γιατί τα μάτια του δεν μπορούσαν παρά να λαθεύουν για αυτό που βλέπαν. Τα πάντα γύρω από ένα σημείο άρχισαν να κινούνται σε αργή κίνηση. Η εικόνα των ανθρώπων άρχισε να θολώνει, λες και ο ίδιος έπαθε ξαφνικά διπλωπία, το είναι τους να τραβιέται από μέσα τους σαν ξεκρέμαστο έντερο. Ο κόσμος είχε γίνει ένας χαλασμένος προτζέκτορας, ο ίδιος ο χρόνος έμοιαζε να χει χαλάσει, τα καρέ του, οι στιγμές του επιτυπώνονταν πάνω στις επόμενες στιγμές.
Τα πάντα μπορεί να μην έχουν αιτίες έχουν όμως εστίες. Ο Ιτιάς κοίταξε την εστία του παραδόξου. Ένας άνθρωπος με σκούρα γκαμπαρτίνα, καραφλός, ίσως και απολύτως άτριχος. Γαμψή μύτη, περπατούσε γυρτός μα περήφανος, σαν αυτή να ταν η φυσική του στάση και να την τιμούσε παλικαρίσια, σαν να χε έρθει από κόσμο με δέκα βαρύτητες. Τα πάντα γύρω του στρεβλώνονταν, σαν να ταν ο ίδιος η πηγή της βαρύτητας του κόσμου του. Ήταν ο Γύπας!!!

Το μοχθηρότερο φάντασμα του κόσμου, κατάλαβε ότι τον βλέπαν και αυτό έμοιαζε με αδιανόητη προσβολή. Έστρεψε το πρόσωπο του να αντικρίσει τον υβριστή του, τον Ιτιά. Για πρώτη φορά από τότε από πού είχε πρωτοφυτρώσει, ο Ιτιάς σηκώθηκε και έντρομος άρχισε να τρέχει. Δεν έτρεχε ποτέ του, δε βιαζόταν να πάει πουθενά, ο χρόνος τον ταξίδευε, ο ίδιος δεν πήγαινε κάπου. Τώρα όμως καταλάβαινε ότι ο χρόνος τον πετούσε από πάνω του σαν ενοχλητικό τσιμπούρι, ότι ο χρόνος τον είχε ξεπεράσει. Και έτρεχε, έτρεχε.

Έπρεπε να μιλήσει σε κάποιον για αυτό, έπρεπε να τους πει για τον γύπα όσο ήταν νωρίς. Και ο μόνος που θα μπορούσε να καταλάβει την στρέβλωση, ήταν ο διεστραμμένος, το μόνο άλλο φάντασμα που δεν ήτα ν φίλος του.


Ε)

Δύο εξέχοντα φαντάσματα και ένας μπάτσος


Ο γέρος είχε χάσει το διαβατήριο που του επέτρεπε να κυκλοφορεί σχεδόν απαρατήρητος ανάμεσα στους ανθρώπους. Το θέαμα του Γύπα τον είχε κάνει να φοβάται και ήξερε καλά ότι τον φόβο τον μύριζαν οι άνθρωποι όπως όλα τα άλλα ζώα.. Βιαζόταν να βρει το διεστραμμένο, να του μιλήσει και ήξερε καλά ούτε και η βιασύνη περνούσε απαρατήρητη. Τώρα δεν ήταν ο άνθρωπος Ιτιά, τώρα ήταν ένας χεσμένος από το φόβο του γεράκος που σερνόταν στα λάθος μέρη τη λάθος στιγμή.

Ευτυχώς δεν άργησε να τον βρει.
Φορούσε τζιν, ελαφρώς ατημέλητος αλλά όχι παραμελημένος, όχι παραιτημένος αλλά ηττημένος. Κρατώντας ένα μπουκάλι αλκοολικής λήθης μέσα σε μια χαρτονένια σακούλα, έχει πάρει ότι ζητούσε από αυτόν τον κόσμο και επέστρεφε με το λάφυρο του στο ησυχαστήριο του.

¨Σ’ έχω δει¨. Ο γεράκος τον σταμάτησε με αυτή την παρατήρησή του.
Ο Στρεβλός γύρισε ενοχλημένος. Κοίταξε τον γεράκο.
¨Και εγώ εσένα¨
¨Σε έψαχνα¨
¨Εγώ πάλι όχι. Παράτα με¨
¨Είναι σημαντικό. Η ανθρωπότητα…¨
¨Ναι ξέρω… κινδυνεύει… Εκεί που είσαι ήμουν γέρο. Και ξέρεις κάτι; Δε μου καίγεται καρφάκι. Ότι και να πάθουν το κεφάλι τους τα φταίει. Η φύση τους, η βασική φύση τους… Είναι χειρότεροι και από τα ζώα, πιο μοχθηροί από αυτά. Πιστέψαν ότι είναι καλύτεροι και ότι έχουν δίκιο. Αλλά στην ηλικία σου τα ξέρεις αυτά έτσι δεν είναι;¨
¨Δεν είναι ο άνθρωποι…¨
¨Φυσικά και δεν είναι. Είναι τα τέρατα… Όλοι τέτοιοι είναι¨
¨Αυτό το τέρας δε βγήκε από ανθρώπινη μήτρα¨
Τα μάτια του Στρεβλού στενέψαν, το κεφάλι του έκλεινε προς τα αριστερά, να δει τον γέρο υπό γωνία.
¨Λέγε¨
Ο γεράκος αναθάρρεψε. Τελικά σε αυτό το φάντασμα είχε μείνει κάτι από άνθρωπο… Και αυτό ήταν χρήσιμο. Αν ο Στρεβλός μάθαινε για τον Γύπα, αν τον ενδιέφεραν ακόμη οι άνθρωποι και ο κόσμος τους έστω και λίγο, θα μπορούσε να τους μιλήσει. Αυτόν θα τον άκουγαν κάποιοι, και κάποιοι άλλοι θα κουγαν αυτούς τους κάποιους. Από κρίκο σε κρίκο, η αλυσίδα θα δενε και ίσως να δενε τον Γύπα.

Ο γεράκος ξεκίνουσε να μιλάει για αυτό που είδε και ένιωσε
και δεν μπόρεσε να αρθρώσει κουβέντα!
Τα λόγια για να το περιγράψει απλά δεν ήταν εκεί.
Σοκαρισμένος κοιτούσε τον Στρεβλό να τον κοιτάει περίεργος.





Ο Σάκης ο Πεχλιβανίδης, ο άνθρωπος, ο σύζυγος, γυρνούσε σπίτι από τη πιο σύντομη και πιο επικίνδυνη οδό ως συνήθως.
Ο Σάκης ο Πεχλιβανίδης ο μπάτσος είδε αυτό τη περίεργο ζευγάρι να στέκονται στη μέση του σοκακιού. Ο Σάκης διάβαζε τη γλώσσα του σώματος, η εμπειρία του το χε διδάξει. Ο γέρος φαινόταν φοβισμένος και σαστισμένος και ο άλλος, ο μουσάτος φαινόταν να του ζητάει κάτι. Τους ήξερε και τους δύο εμφανισιακά, τους πετύχαινε στο δρόμο ενίοτε, πρώτη φορά όμως είχε την ευκαιρία να τους παρατηρήσει.

Ο μουσάτος φαινόταν ότι είχε ζήσει την καλή ζωή και ότι για κάποιο λόγο είχε πάρει την κάτω βόλτα. Το μπουκάλι στα χέρια του ίσως να ταν η αιτία ίσως και το αποτέλεσμα.

Με το που τους πλησίασε ο Σάκης ο γεράκος άρχισε έμοιαζε να χάνει κάποιο από το φόβο του κα τη σαστιμάρα του και άρχισε να απομακρύνεται με τον αργόσυρτο τρόπο του. Ο Σάκης τον άφησε. Του αρκούσε ότι το χειρότερο, όποιο και αν ήταν αυτό, είχε αποφευχθεί. Το μόνο που του μενε να κάνει ήταν να υπενθυμίσει στον μουσάτο ότι ο Νόμος ήταν παρόν ακόμα και στα πιο σκοτεινά σοκάκια.

Ο μουσάτος γύρισε να δει τον μπάτσο να πλησιάζει. Με το που ο μουσάτος έστρεψε το βλέμμα του πάνω του, ο Σάκης ένοιωσε κάποιο αδιόρατο φόβο, όχι το φόβο της σωματικής απειλής που ήξερε καλά να αντιμετωπίζει αλλά μια ανησυχία, μια αναστάτωση, μια βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος απέναντι του μπορούσε να του γαμήσει τις ισορροπίες του. Και αυτό που τον φόβιζε ακόμη περισσότερο ήταν ότι φοβόταν, έστω και λίγο και ότι το θάρρος του τον πρόδιδε.

Ανασκουμπώθηκε.

¨Μπάτσος είσαι¨ του είπε αδιάφορα ο μουσάτος βγάζοντας τον από τον κόπο να εξηγήσει.

¨Ναι, και από τους καλούς μπάτσους μάλιστα. Και αν εσύ είσαι από τους καλούς τότε δεν τρέχει τίποτε.¨

Ο μουσάτος σάρκασε. ¨Χα… οι καλύτεροι έχουν γαμήσει τη μάνα τους. Μπάτσε, εσύ πιστεύεις ακόμη στο παραμύθι του καλού και του κακού; Όλοι είναι ζώα, μια μεγάλη τροφική πυραμίδα. Και αυτός που βρίσκεται στην κορυφή της έχει τη μερίδα του λέοντος2. Εσείς απλά είστε τα τσομπανόσκυλα που κρατάτε το κοπάδι σε μια νόστιμη τάξη.¨
Ο Σάκης κατάλαβε ότι ο τύπος δεν ήταν για να χεις πολλά πάρε δώσε μαζί του. Μισάνθρωπος που έπρεπε να τον αφήνεις μακριά από τους άλλους.

¨Ταυτότητα¨

¨Εγώ δεν την χρειάζομαι, τι να την κάνεις εσύ;¨

¨Όνομα έχεις;¨
¨Τα ονόματα είναι για τους ανθρώπους. Εσύ είσαι μπάτσος. Το όνομα δε σου χρειάζεται. Γιατί να χρειάζεται σε μένα;¨

Ο Σάκης πέταξε ένα ¨θα σε προσέχω¨ για να εισπράξει ένα ¨εγώ πάλι όχι¨ και να απεμπλακεί από το πάρε-δώσε με αυτόν τον δυσάρεστο άνθρωπο. Δεν είχε καμία αμφιβολία ότι ο μουσάτος ήταν ένας δυνητικά επικίνδυνος άνθρωπος, αλλά όπως και με τους δυνητικά ωφέλιμους δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να αποτρέψεις ή να ενθαρρύνεις τη δράση τους. Τέτοιοι τύποι και από τις δύο πλευρές του νομίσματος, όταν έρθει η ώρα τους, θα δράσουν, για το καλό ή το κακό. Μέχρι τότε είναι συνετό να τους αφήνεις στην ησυχία τους. Και ο Σάκης ο Πεχλιβανίδης, ο καλός μπάτσος, το διαμάντι της αστυνομίας έκανε ακριβώς αυτό. Τον άφησε στην ησυχία του, στην μισάνθρωπη χειμερία του νάρκη.

ΣΤ)

Ξυπνώντας κάθε μέρα νεκρός



Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο πολύ μαθαίνεις να ξυπνάς με ήχους. Πιτσιρικάς είχες μονάχα μια ανυπόφορη στύση που ζητούσε τρελαμένα ανακούφιση. Τώρα πια που η στύση σου δεν είναι και τόση επίμονη αυτό που σε βασανίζει είναι οι κριγμοί: το κρακ της κακοποιημένης από την καθιστική ζωή σπονδυλική σου στήλη, το κρακ του μονίμως πιασμένου αυχένα σου, όλη η πνευματική, η εργασιακή και η ηθική σου οσφυιοκαμψία σου έχει πια για τα καλά σωματοποιηθεί. Αν είσαι καπνιστής δε, ακούς τα ασφαλτοστρωμένα με μπόλικη πίσσα πνευμόνια σου να αγκομαχούν, ακούς μαζί με τους συντρόφους σου τον υπέροχο ήχο των εκπνευστικών συρριγμών σου, τα βροχγιόλια σου να σου τραγουδάν ότι μαλάκα πνίγεσαι διαρκώς εδώ και μέσα, ότι χωρίς οξυγόνο δεν ζεις και πάρα πολύ. Αυτά συμβαίνουν κατά την υπέροχη διαδικασία της ωρίμανσης. Δεν γίνεσαι πιο έξυπνος, ούτε πιο σοφός, ούτε πιο
όμορφος απλά πιο έτοιμος για να ψοφήσεις.

Το περίεργο είναι ότι τον Πέτρο όταν ξύπνησε εκείνο το πρωινό δεν τον απασχολούσε ιδιαίτερα καμιά από αυτές τις ¨ώριμες¨ ενοχλήσεις. Το πρόβλημα του ήταν άλλο: Πονούσε, πολύ σε όλο του το σώμα και για κάποιο περίεργο λόγο αδυνατούσε να κινηθεί. Προσπάθησε να ρίξει μια ματιά στο πονεμένο του κορμί να καταλάβει τι του συνέβαινε αλλά ούτε και αυτό του ήταν μπορετό. Όλο του σώμα είχε κλειδώσει.

Τότε θυμήθηκε πια ήταν η τελευταία του πράξη. Άρχισε να γελάει και γελώντας πονούσε και πονώντας γελούσε ακομη περισσότερο. Ήταν ζωντανός ο πούστης, ήταν ζωντανός και γραφε τον Νεύτωνα και τον νόμο του στα αρχίδια του. Αν είχε απομείνει κάτι από αυτά.

Γιατί ο Πέτρος ήταν ο χρηματιστής που βούτηξε από τους δίδυμους πύργους. Και δεν το κανε από απόγνωση. Αντίθετα το κανε από επίγνωση.

Στο μυαλό του λίγο πριν σπάσει την τζαμαρία επιμελώς με τον πυροσβεστήρα και κάνει το βήμα στο κενό μουρμούριζε στιχάκια: ¨Αδρεναλίνη, κανένας δε θα μείνει … πριν απ τα με-σά-νυ-χτα να ρθεις, ταξίδι στο κέντρο της γης¨
Κάπου εκεί φιλοδοξούσε να φτάσει, πολύ πιο βαθιά από το αντίστοιχο τόλμημα χιλιάδες χρόνια πριν, να φτάσει στον πυρήνα ενός πλανήτη που οι ανθρώπινοι ένοικοι του μες στο αυτοκαταστροφικό τους ταλέντο γουστάραν να τον σβήσουν από τους αστρικούς χάρτες. Ναι ο καυτός πυρήνας της γης ήταν πολύ πιο ασφαλής από τις κυψέλες των ανθρώπων. Μονάχα που το ταξίδι του διακόπηκε νωρίς από τα πλακάκια του πεζοδρομίου. Λιακόπουλος και κούφιες γαίες και κουφιοκεφαλιές. Κάθε αυτοκτονικός που βουτούσε από ψηλά ξεχνώντας να βάλει μπόλικη θάλασσα από κάτω του το ήξερε αυτό το απλό γεγονός. Το σώμα που πέφτει από ψηλά δεν πάει πιο βαθιά από την επιφάνεια, δεν αποδρά σε κάποιο μυστικό υπόκοσμο. Απλά σκάει σαν καρπούζι.

Ο καθηλωμένος Πέτρος είδε την νοσοκόμα να μπαίνει στο θάλαμο. Ήξερε πλεον που ήταν. Στο νοσοκομείο βρισκόταν, προφανώς ζωντανός ακόμη. Δεν θεωρούσε ότι στον παράδεισο υπήρχε θάλαμος νοσηλείας για τις πληγωμένες ψυχές. Άρα; Ήταν ζωντανός. Είχε γλυτώσει από τις ίδιες του τις προθέσεις.
¨Είστε πολύ τυχερός που ζείτε¨ ήταν το πρώτο πράγμα που του είπε η νοσοκόμα, ευγενικά μα μάλλον επικριτικά.
Να χαρώ εγώ τύχη. Ο κόσμος πήγαινε κατά διαόλου, οι ασκοί του Αιόλου σκάγαν στα μούτρα της ιστορίας και η νοσοκόμα, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι, να νομίζουν ότι παίζουν σε μιούζικαλ, από κείνα τα παλιά, με τον Φρεντ Αστέρ και την Τζίντζερ Ρότζερς.

Ο Πέτρος κατάφερε να ρίξει μια ματιά στο κορμί του σκύβοντας με τεράστια προσπάθεια το κεφάλι του. Γύψοι και μέταλλα και βίδες. Ένοιωσε σαν νεοκλασσικό που αναστηλωνόταν. Φοβάταν να σκεφτεί πως ήταν από μέσα η κατάσταση. Σκέφτηκε πως αν ήταν βασιλιάς το κορμί του τώρα πρέπει να ταν βασιλικός πολτός.
Μουρμούρισε κάτι. Η νοσοκόμα έσκυψε να ακούσει την απαίτηση του. Όλοι οι άρρωστοι για αυτήν ήταν το ίδιο: γκρινιάρηδες που νόμιζαν πως η αρρώστια τους τους έδινε το δικαίωμα να ζητούν ότι θέλουν, πως τους έκανε καλύτερους, προνομιούχους. Είχε δει ετοιμοθάνατους κωλόγερους να τις πιάνουν τον κώλο, και άλλους να της ζητάνε να τους κάτσει στην ύστατη στιγμή τους. Παρηγοριά στον άρρωστο το λεν αυτό; Τόσα χρόνια σπουδών για να ξεσκατώνει ερείπια που πότε πότε της την πέφταν και από πάνω; Αυτή ήταν η ανταμοιβή της. Ε όχι. Εδώ δεν είναι μουσουλμανικός παράδεισος ρε, οι νοσοκόμες δεν είναι ουρί, εδώ είναι νοσοκομείο. Γίνετε καλά και τσακιστείτε από δω, ή ψοφήστε μια ώρα αρχύτερα. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να σου κάτσει το τυχερό. Μπορεί κάτω από την γύψινη θήκη του αυτοκτονιάρη να κρυβόταν ένος νέος, ρομαντικός, ωραίος και πετυχημένος γαμπρός που δεν είχε βρει ακόμη την κατάλληλη γυναίκα. Ναι, μπορεί να ταν αυτό που τον οδήγησε στην απόπειρα, το ότι δεν είχε βρει ακόμη τη σωστή γυναίκα, και ποια σωστότερη από αυτήν; Η μητέρα της πάντα της έλεγε να μην κλωτσάς την τύχη σου. Που ξέρεις, μπορεί ακόμη και αυτός. να ταν το τυχερό της, το γραφτό της. Χρηματιστής δεν είπαν ότι είναι; Όχι και άσχημα.
Με αυτή την προοπτική στο μυαλό της έσκυψε να ακούσει την παράκληση του οριζόντιου αγάλματος από κάτω της, του αυτοκτονιάρη. Αυτό που άκουσε απλά την ξενέρωσε:
¨Ήρθε το τέλος, ήρθε το τέλος¨
Γαμώ την τύχη της, εκτός από αυτοκτονιάρης ήταν και παλαβός. Άσε τέτοια γονίδια δεν τα θελε για τους γόνους της.

Ο Πέτρος κοιτούσε τη νοσοκόμα να φεύγει αλλά το μόνο που σκεφτόταν ήταν η δικιά του πτώση. Για χιλιάδες χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι επιχειρούσαν να πετάξουν και το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Κανείς δεν τους μνημόνευε, οι αδερφοί Wright και η επιτυχία τους ήταν οι μόνοι που επιβιώσαν της λήθης, ούτε ένα δάκρυ για τους χιλιάδες αποτυχημένους αδερφούς Wrong δε σώθηκε. Αυτός όμως, ο Πέτρος Αλεξάνδρου, παρότι δεν επιχείρησε να πετάξει, απλά να πέσει, είχε επιβιώσει εκεί που οι περισσότεροι ονειροπόλοι είχαν γίνει ένας σάρκινος λεκές. Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό. Ναι σίγουρα. Από σήμερα δεν ήταν πια ο Πέτρος. Όχι, από σήμερα ήταν ο Πτέρος.


Ζ)

Ενδοκλινικώς

Λευκό, πιο λευκό και από λευκό. Αυτό το χρώμα κυριαρχεί παντού τριγύρω του τις τελευταίες μέρες. Κάθε πρωινό πρέπει να υπομένει το ξεπλυμένο αυτό λευκό. Και δεν είναι το μόνο που πρέπει να υπομένει. Είναι και ο πόνος. Και τα βάσανα του δεν τελειώνουν εκεί γιατί συν τις άλλοις νοιώθει πολύ μα πάρα πολύ άβολα. Με τους γύψους και όλα αυτά. Άσε που φαγουρίζεται σαν τρελός. Ο Πέτρος Αλεξάνδρου ποτέ του πριν δεν μπορούσε να φανταστεί πόση ελευθερία σου χαρίζει ένα υγιές ή τουλάχιστον ένα ακέραιο σώμα. Τώρα ούτε να αυτοκτονήσει δεν μπορεί, μα τι λέει, ούτε να ξυθεί, ούτε να κατουρήσει δεν μπορεί. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κοιτάει, να κοιτάει τα άσπρα ταβάνια, τις λευκές ποδιές και τους υπόλοιπους τους κακομοίρηδες τους ασθενείς. Γιατρούς, νοσηλευτές και νοσηλευόμενους. Νιώθει σαν να παίζει ένα μικρό ρόλο σε κάποιο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς ¨στην εντατική¨. Δεν είναι ζωή αυτή, αυτό είναι μια κακόγουστη σειρά σκέφτεται από τις πρώτες κιόλας ώρες της νοσηλείας του που δεν μπορεί ούτε θέλει να φανταστεί πόσο μακρά θα ναι.
Τον παραξενεύει λοιπόν όταν τον πλησιάζει ένας νέος άνθρωπος που δε φορά προβιά γιατρού ή νοσοκόμας αν και καταλαβαίνει ήδη ότι είναι και αυτός γιατρός, απλά λίγο διαφορετικός από τους άλλους.

¨Λοιπόν; Πως νιώθουμε σήμερα;¨ τον ρωτά ο νεαρός που κάθεται με άνεση στο κρεβάτι του πόνου του.
Πως νιώθουμε; Σκέφτεται από μέσα του ο Αλεξάνδρου. Πως νιώθουμε; Λες και είναι η ψυχή του τώρα που πονά και βασανίζεται και όχι το σπασμένο το κορμί του. Κοράκια που έρχονται να τραφούν με ότι έχει απομείνει απλό το γεύμα των λιονταριών. Κωλοιερατείο που έρχεστε για να επιβεβαιώσετε την εξουσία σας πάνω στα ανθρώπινα. Αντί για όλα αυτά ο Πέτρος λέει λακωνικά: ¨Άντε γαμήσου μαλάκα ψυχόμπατσε. Τσακίσου να φέρεις κανάν ορθοπεδικό που τουλάχιστον ξέρει να κάνει και κάτι χρήσιμο¨

Ο νεαρός ειδικευόμενος ψυχίατρος που ούτε καν πρόλαβε να συστηθεί στον ασθενή σηκώθηκε κακήν κακώς από το κρεβάτι του πόνου έχοντας καταλάβει ένα πράγμα. Δεν τον έπαιρνε να χει τέτοιους ασθενείς. Είχε ξαναεισπράξει εχθρικές συμπεριφορές στο παρελθόν και αντιλαμβανόταν ότι αυτές προέρχονταν κυρίως από την άρνηση των ασθενών, την άρνηση τους να αντιληφθούν και να συμφιλιωθούν με τα χάλια τους, τη σωματική τους ή την ψυχολογική τους κατάπτωση. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν ένοιωθε ότι ο ίδιος άξιζε μια τέτοια συμπεριφορά. Εντάξει ο καθένας είχε τα προβλήματα του, άλλοι περισσότερα και άλλοι λιγότερα. Μήπως όμως έδειξε ποτέ κανείς τους κατανόηση ή έστω ενδιαφέρον στο τι πέρασε για να βγάλει την ιατρική; Ή τι αγώνα έδινε όντως ακόμα ένας απλός ειδικευόμενος απέναντι σε ένα φαρμακευτικό κατεστημένο που μοίραζε τα ψυχοφάρμακα σαν να ταν καραμέλες;. Ο ίδιος πίστευε ότι οι ψυχώσεις ήταν γεωμετρικά σχήματα, ψυχονοητικά ιδιώματα που μπορούσες να αποκρυπτογραφήσεις, ψυχολογικοί, νοητικοί και συναισθηματικοί λαβύρινθοι που αν τους παρακολουθούσες προσεκτικά μπορούσες να αποτυπώσεις τη διαδρομή τους και ίσως ίσως να βρεις και το συμβολικό κλειδί με το οποίο μπορούσες να βγάλεις τον ασθενή από κει μέσα. Πίστευε ακόμη και στη δύναμη του λόγου, στην αξία της ανθρώπινης επαφής. Προφανώς όμως δεν ήταν αρκετά καλός σε αυτό. Όχι τόσο καλός όσο η Κύρα, η κλινική ψυχολόγος που είχαν μέχρι και μερικούς μήνες πριν. Αυτή είχε την ικανότητα να κάνει τους ασθενείς να την εμπιστεύονται, να τους μαλακώνει, να τους κάνει πιο εύκολους στο χειρισμό τους από άλλους γιατρούς. Του λειπε η συμβολή της στο νοσοκομείο αυτό ήταν αλήθεια. Και ίσως να ταν αλήθεια αυτό που του λεγε ο διευθυντής της ψυχιατρικής, ο Θόδωρος Σκλαβούνος: ¨Αγόρι μου, είσαι πολύ νέος για να καταλάβεις και πολύ ενθουσιώδης για να εκτιμήσεις σωστά. Με τα χρόνια θα στρώσεις και συ.¨
Ίσως να ταν και έτσι. Ίσως ο ενθουσιασμός, οι φρέσκιες ιδέες και η αφοσίωση να ταν απλά κουσούρια, βλέννα νεογέννητου ψυχίατρου που με το χρόνο θα απόβαλλε και θα γινόταν ένας σκληροπυρηνικός και ψυχρός επαγγελματίας όπως ο διευθυντής του. Για αυτό που ταν σίγουρος όμως από τότε που έφυγε η Κύρα, ήταν πως ο ικανότερος να χειριστεί τέτοιους εχθρικούς ασθενείς όπως ο Αλεξάνδρου ήταν ο διευθυντής του ο Σκλαβούνος ακόμη και αν αυτό απέβαινε τελικά σε βάρος τους.

Ο Σκλαβούνος καθόταν στο γραφείο του. Το πρώτο πράγμα που έβλεπες πάνω του ήταν η γαμψή του μύτη, ατόφια μύτη αρπακτικού και τα αραιά κιτρινισμένα μαλλιά του χτενισμένα προς τα πλάγια. Ήταν χωρίς αμφιβολία ένας αντιπαθητικός στην εμφάνιση τύπος και αυτή η εντύπωση επέμενε ακόμη και αν τον γνώριζες καλύτερα είτε ως ασθενής είτε ως άνθρωπος. Το δεύτερο πράγμα που παρατηρούσες ήταν ένα πλήθος αναμνηστικών κειμηλίων αραδιασμένα στο γραφείο του που μαρτυρούσαν την παρουσία του σε κάθε άκρη του πολιτισμένου κόσμου.
Ήταν διευθυντής πια, του πήρε τόσα χρόνια να φτάσει εδώ που έφτασε και δεν άφηνε στιγμή να μην το εξαργυρώσει. Άλλωστε ακόμη και σήμερα πλήρωνε μεγάλο τίμημα για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην κοινωνία: Κάθε μέρα είχε να κάνει με ανθρώπους που η κοινωνία δεν τους άντεχε στους κόλπους της και τους πετούσε σε ψυχιατρεία και ιδρύματα. Μέσα του ένοιωθε σαν να ναι ο διευθυντής σκουπιδότοπου, αφού τους τρελούς τους αντιπαθούσε σφόδρα και τους θεωρούσε χωρίς καμιά επιφύλαξη …σκουπίδια. Ευτυχώς το κύρος του γιατρού, και ακόμη περισσότερο του διευθυντή τον απάλλασσε από την δυσωδία της τρέλας με την οποία είχε καθημερινά πάρε δώσε. Δεν πίστευε ότι οι τρελοί θεραπεύονταν, απλά ότι φυλάσσονταν. Όταν σπάει κάτι καλύτερα να το πετάς και να παίρνεις καινούριο. Αυτή ήταν η φιλοσοφία του για τα πράγματα, την ζωή και την τρέλα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, για την δυσάρεστη δουλειά που έκανε και για τα τόσα χρόνια σπουδών πίστευε ότι άξιζε κάθε είδους ανταμοιβή. Ήθελε να εξαργυρώσει κάθε λεπτό που έχασε σπουδάζοντας, κάθε δευτερόλεπτο που χαράμισε δουλεύοντας, τη νεότητα που ξόδεψε, τις χαρές που δεν έζησε, τα ήθελε όλα πίσω, και μάλιστα με τόκο. Ευτυχώς για αυτόν, οι φαρμακευτικές ήταν πρόθυμες να του τα δώσουν και με το παραπάνω. Το να γράφεις φάρμακα απέδιδε περισσότερο από το να αγοράζεις μετοχές τους. Σκέτο χρυσωρυχείο. Γιατί φυσικά, τα ενθύμια στο γραφείο του δεν ήταν τα μόνα δώρα τους. Τα ταξίδια από τα οποία προέρχονταν ήταν μονάχα ένα από τα πολλά είδη είδος ανταμοιβής, από αυτά που επιτρεπόταν να επιδεικνύεις στους άλλους. Τα κρυφά τα είχε στα γκαράζ του, ή στην θυρίδα του ή απευθείας στους λογαριασμούς του. Και υπάρχαν και τα άλλα. Οι γκομενάρες που δούλευαν κράχτες στις φαρμακευτικές… Κάποιες έστω και λίγες από αυτές ήταν προς πώληση ή ενοικίαση και κάποιες άλλες πάρα πολύ πρόθυμες να φέρουν καλά νούμερα στα αφεντικά τους και μπόνους στις τσέπες τους. Η συνταγογράφηση ήταν μεγάλη μουνοπαγίδα. Παρά ταύτα, η ίδια η δουλειά εξακολουθούσε να ναι δυσάρεστη. Και το μόνο που ταν χειρότερο από τη δουλειά ήταν η πολλή δουλειά. Αυτό ακριβώς που απευχόταν και απεχθανόταν ο Σκλαβούνος, αυτό ακριβώς θα του φέρναν οι επόμενες μέρες. Δουλειά, πολύ δουλειά, τρελούς με το τσουβάλι


Η)

Φωτιά και λαύρα

Ήταν αναμενόμενο. Το είχε δει να ρχεται καιρό πριν. Μένοντας ακίνητος μπορούσες να μάθεις τα πάντα από τον χρόνο. Και ο γέρος με την γκρίζα μακριά γενειάδα και τα ρεμάλια να σκεπάζουν πρόσωπο και κορμί είχε μάθει ήδη τόσα πολλά που μέχρι να δει τον Γύπα νόμιζε ότι τα είχε δει όλα. Ο Ιτιάς μέχρι και τη μοιραία συνάντηση, μπορεί να έμοιαζε ακίνητος μα ταυτόχρονα ήταν παντού, σε ότι συνέβαινε στην πόλη. Ήταν εκεί, στην πτώση ενός ανθρώπου, στην πτώση του από ένα κτήριο απόγευμα, στην πτώση ενός άλλου ανθρώπου μες στην λάσπη λίγες μέρες μετά, ήταν παντού όπου οι άνθρωποι είχαν ανάγκη, ήταν ένας σχεδόν διαφανής παρατηρητής, ήταν η ζωντανή ιστορία. Οι άνθρωποι εύκολα τον αναγνωρίζαν μα ακόμη πιο πρόθυμα τον ξεχνούσαν. Μα ο ίδιος ήταν πάντα εκεί δίπλα τους, παρατηρούσε, κατέγραφε και κάποτε κάποτε, συμβούλευε. Μπορεί να χε βγει από τον κόσμο τους πολλά χρόνια πριν για τους δικούς του λόγους, λόγους που ποτέ του σκόπιμα δεν θυμόταν, μα ήταν ακόμη εκεί δίπλα στις ζωές τους. Ήταν ένα μέρος της κρυφής τους ζωής, αόρατος στα μάτια τους, αόρατος όσο η ψυχή, τόσο αόρατος που ακόμη και ο ίδιος έφτασε να πιστεύει πως κυρίως όταν το ήθελε, όσο και αν τον κοιτάζαν, δεν θα μπορούσαν ποτέ ουσιαστικά να τον δουν. Τον βόλευε αυτή του η ιδιότητα, το να ναι απαρατήρητος, τον αποδέσμευε από κάθε νόμο, από τον ίδιο τον χρόνο, τον έκανε να νιώθει ώρες ώρες σχεδόν απρόσβλητος. Του δινε την απίστευτη ελευθερία να παρατηρεί χωρίς να τον παρατηρούν και έτσι μάθαινε πολλά, ανεμπόδιστος πλούταινε και βάθαινε, αποκτούσε μια όλο και μεγαλύτερη γνώση για όσα είχαν γίνει και μια όλο και μεγαλύτερη διαίσθηση για όσα έμελαν να ρθουν. Είχε αποκτήσει βαθιές ρίζες στην ιστορία των ανθρώπων, είχε γίνει ο άνθρωπος ιτιά. Όχι, όχι δεν ήταν ο Γαρύφαλλος πια, ήταν ο άνθρωπος ιτιά. Και ο άνθρωπος ιτιά ένιωθε τον άνεμο της αλλαγής στα φυλλώματα του. Και ήταν ο άνεμος αυτός που τον έσπρωξε σε εκείνη την πλατεία. Ο άνεμος της αλλαγής που κουνούσε πράγματα στην ψυχή των ανθρώπων, που άλλαζε τα δεδομένα. Για πολλά χρόνια ήταν η εποχή της απάθειας, μετά για λίγο καιρό κράτησε η εποχή της έριδας και τώρα κατέφθανε η εποχή της βίας.

Ήταν επόμενο. Για μέρες έβρεχε και οι άνθρωποι νιώθαν ανήμποροι και θυμωμένοι για την ανημποριά τους. Σήμερα είχε σταματήσει, είχε βγάλει ήλιο. Το νερό είχε στεγνώσει μέχρι το μεσημέρι. Ήταν η ώρα. Θα βγαίναν οι άνθρωποι σαν τα σαλιγκάρια, θα ξεφωλιάζαν μαζί και το θυμό που τόσα χρόνια κρατούσαν φαρμακερό μέσα τους και θα βρίσκαν μια πόλη καυσόξυλο να της τον βροντοφωνάξουν. Δεν είχαν τη γλώσσα να το κάνουν τόσα χρόνια. Και ούτε τώρα τη βρήκαν. Αλλά βρήκαν την κρυψώνα του θυμού μέσα τους και αποφασίσαν να ξετρυπώσουν αυτό που τόσα χρόνια τους σκότωνε.
Ολοένα και ερχόντουσαν, νέοι οι περισσότεροι τους. Ο βουβός θυμός που γινε απόγνωση ήθελε να εκφραστεί.
Γίναν πολλοί. Μαζευτήκαν στην πλατεία. Φωτιές στα μάτια τους, φωτιές στα χέρια τους.

Ο άνθρωπος ιτιά τρόμαζε από την φωτιά, κάθε φωτιά απειλούσε τον κόσμο απειλούσε και τον ίδιο. Μα συνέχιζε να παρακολουθεί.

Έβλεπε όλο το τοπίο με τα μάτια του να χει γίνει ιώδες. Έβλεπε τα νέα παιδιά και έβλεπε λουλούδια, αθώα, όμορφα να χουν γίνει λουλούδια με τρομερά φλεγόμενα αγκάθια, να γεννοβολούν διαρκώς πύρινες γλώσσες μέσα σε αυτό το ιώδες τοπίο. Αντιδρούσαν στην ίδια τους τη μεταμόρφωση, αντιδρούσαν σε αυτό που τους είχαν κάνει. Σε λίγο το μέρος είχε γεμίσει φωτιές, και μετά από αυτό, απρόσμενα, γέμισε από πραιτοριανούς, από ανθρώπους με γκλομπς και στολές και κράνη και πιστόλια. Δεν είχαν έρθει για να σβήσουν τις φωτιές, ούτε για να τις αποτρέψουν, ήρθαν απλά για να σπάσουν τα οργισμένα λουλούδια που αντί να τσιμπηθούν από τα αγκάθια τους και να μαραθούν τολμούσαν να τα στρέψουν αλλού, τυφλά, με το ένστικτο αυτού που παλεύει για την επιβίωση του. Ήρθαν για να τα σπάσουν από το μίσχο.

Ο άνθρωπος ιτιά είδε κορμιά να τρέχουν πάνω σε κορμιά, κορμιά να τρέχουν από άλλα κορμιά, άψυχα πράγματα ζηλόφθονα να στοχεύουν να σκοτώσουν την ψυχή. Τα πάντα είχαν αρπάξει φωτιά, η ψυχή του κόσμου φλεγόταν.
Είχε ξαναδεί τη σπίθα της βίας, τον τρόμο και το κακό που προκαλούσε αλλά πρώτη φορά έβλεπε τόσους πολλούς απέναντι σε τόσους πολλούς σε μια μάχη χωρίς τρόπαια. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Αυτή τη φορά ο Γύπας είχε βγει παγανιά, να δρέψει αυτό που καλλιεργούσε τόσα χρόνια. Και κανείς μα κανείς δεν ήταν ασφαλής, ούτε καν τα φαντάσματα. Ούτε καν οι αόρατοι. Ούτε καν οι ανέγγιχτοι. Η ανθρωπότητα κινδύνευε από τον γύπα και αυτός, ο άνθρωπος Ιτιά, σε αντίθεση με τον Στρεβλό, δεν την είχε απαρνηθεί.

Ο Ιτιάς, περισσότερο ορατός κοντά στις φωτιές της νεανικής ψυχής, περισσότερο ορατός από το δηλητήριο του φόβου που με μισή του ματιά ο Γύπας είχε σταλάξει μέσα του χαμογέλασε στο πλησίασμα των δύο αστυνομικών. Τώρα πια μπορούσε να το δει και αυτό. Τώρα ο Γύπας ήταν μέρος της ιστορίας. Τώρα μπορούσε να δει κρυφούς και φοβερούς θυλάκους στο μέλλον. Τώρα ήταν κομμάτι της ιστορίας που καταγραφόταν. Και τώρα καταλάβαινε ότι ο ρόλος του τέλειωνε, ότι δεν μπορούσε να μιλήσει σε κανένα για τον Γύπα, ότι οι άνθρωποι έπρεπε να ναι δυνατοί αρκετά, έξυπνα αρκετά, άνθρωποι αρκετά για να καταλάβουν τη δράση του.

Οι δύο αστυνομικοί τον γράπωσαν από τα αδύνατα σαν κλαράκια χέρια του και τον έσυραν σε μια κλούβα;

¨Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά¨ του είπε ο μπάτσος σφαλίζοντας την πόρτα πίσω του με δύναμη.

Δεν μπορούσε να ξέρει πόσο δίκαιο είχε!

Θ)

Παρηγοριά στον άρρωστο


¨Γιατί βρε παιδάκι μου να πας να κάνεις κάτι τέτοιο; Τι σου λειπε εσένα¨. Ο Αλεξάνδρου, μπλαστρωμένος με τους γύψους καθόταν στην αναπηρική καρέκλα και ζύγιζε με τα μάτια του την κατάσταση. Απέναντι του είχε τον Σκλαβούνο, το διευθυντή της ψυχιατρικής και πελάτη του για λίγο καιρό. Είχε διαχειριστεί ποσά για αυτόν που ούτε ο μισθός του διευθυντή ούτε το ιδιωτικό του ιατρείο αρκούσαν να δικαιολογήσουν. Ένας λόγος παραπάνω να μην τον εμπιστεύεται, ένας λόγος παραπάνω να μην του κρύψει απολύτως τίποτε. Αν κάποιοι έπρεπε να ξέρουν ήταν τύποι σαν τον Σκλαβούνο, τέτοια αχρεία υποκείμενα.
Ο Αλεξάνδρου δυσκολευόταν να μιλήσει δυνατά και η δυσκολία του δεν ήταν ψυχολογική αλλά καθαρά σωματική, με όλες αυτές τις σπασμένες αρθρώσεις μέσα του και τα πρόσθετα υλικά αναστήλωσης πάνω του. Μα θα έκανε την προσπάθεια του, άξιζε τον κόπο.
¨Θες να μάθεις γιατί σάλταρα; Άκου λοιπόν. Ξέρεις τι δουλειά κάνω και όλοι ξέρουν πόσο καλά την έκανα.¨
¨Ναι παιδί μου, είσαι από τους καλύτερους χρηματιστές της χώρας. Δεν υπάρχει κανείς που να το αμφισβητεί αυτό¨
Ο Αλεξάνδρου δεν αντέδρασε καλά στην φιλοφρόνηση.
¨Και αυτό ακριβώς είναι που με κάνει από τους μεγαλύτερους καραγκιόζηδες του κόσμου. Γιατί όλοι οι χρηματιστές είναι καραγκιόζηδες, ψωροπερήφανα πιόνια.¨
¨¨Είχα πελάτες με δισεκκατομύρια, όχι φτωχομπινέδες και βλάχους σαν του λόγου σου, λεφτάδες, τόσο που δεν μπορείς να φανταστείς¨
Το πρόσωπο του Σκλαβούνου στράβωσε από την προσβολή που δέχτηκε. Για χάρη της ωφέλιμης για αυτόν οικονομικής σχέσης που είχαν στο παρελθόν και για χάρη της ωφέλιμης για αυτόν οικονομικής σχέσης που μπορεί να είχαν στο μέλλον αν και εφόσον ο Αλεξάνδρου ανέκαμπτε, άφησε την προσβολή να περάσει αναπάντητη.
¨ Έμαθα πολλά από αυτούς. Αλλά το χειρότερο είναι τι έμαθα για αυτούς.¨
¨Οι τύποι ήταν τα παλιά λεφτά. Πετρέλαια, διαμάντια, όπλα, τράπεζες. Και ξέρεις τι ανακάλυψα ρε μάγκα; Θες να μάθεις;¨
¨Ελεύθερα¨ απάντησε ο Σκλαβούνος μπας και τσιμπούσε καμιά χρήσιμη για αυτόν χρηματιστηριακή πληροφορία.
¨Οι τύποι είναι ο Αρμαγεδδών ο ίδιος. Είναι οι λέρες που παραγγέλνουν τους πολέμους όπως εγώ και συ παραγγέλνουμε πίτσα. Όπου μπορεί να πάει ο νους σου, σε όποια συμφορά, σχεδόν σε κάθε μαζικό αιματοκύλισμα είναι χωμένοι.¨
Το μόνο που σκέφτηκε ο Σκλαβούνος μπροστά σε αυτήν την μεγάλη ¨αποκάλυψη¨ του Αλεξάνδρου ήταν η αγαπημένη του ατάκα. ¨Σκάσε και ωρίμασε πια¨. Πάλι όμως τον άφησε να συνεχίσει

¨Τώρα τελευταία άρχισαν να μην τους αρκούν οι τοπικοί πόλεμοι και τα κέρδη τους. Βλέπεις είναι ότι έχουν γίνει και πανάκριβοι, δεν κοστίζουν μόνο φτηνές ανθρώπινες ζωές πλέον. Όχι δεν τους αρκούσαν οι μικροπόλεμοι. Τους είχαν μπει στο μάτι οι πληροφορικάριοι και η σκατοεπανάσταση τους που δεν την πρόλαβαν και που τους καπέλωσε. Και τι πήγαν και κάναν τα άτομα; Άρχισαν να ανεβάζουν το πετρέλαιο τόσο ώστε να κλονίσουν την παγκόσμια οικονομία και να τη στεγνώσουν από ρευστό. Είναι οι τύποι που ξεκίνησαν την κρίση για να μπορούν την επόμενη μέρα να αγοράσουν τα πάντα: τις νέες τεχνολογίες, το νερό που πίνεις, τον αέρα που αναπνέεις και να ταίζουν τα παιδιά σου με τα μεταλλαγμένα τους¨
¨Εσύ περισσότερο από όλους τα καταλαβαίνεις αυτά με τις φαρμακευτικές και τα φράγκα που σου στάζουν για να κάνεις τον άρρωστο κόσμο απλά αθεράπευτο¨
Ο Σκλαβούνος κοιτούσε τον Αλεξάνδρου σχεδόν με περιφρόνηση πλεόν
¨Πάντα έτσι ήταν ο κόσμος, πάντα έτσι θα ναι. Δεν το ξερες. Ήταν αυτός σοβαρός λόγος για να αυτοκτονήσεις¨
Ο Αλεξάνδρου κοίταξε τον ψυχίατρο οργισμένα.
¨Πάντα στη ζωή μου πίστευα στην οικονομία σαν μια δύναμη προόδου. Εντάξει δούλευα για λαμόγια και λωποδύτες αλλά όσο το πράγμα λειτουργούσε και όλοι γινόντουσαν πλουσιότεροι όλα ήταν Ο.Κ. Όταν έμαθα ότι ήμουν συνεργός σε μαζικές δολοφονίες, εργαλείο στο χτίσιμο μιας παγκόσμιας δικτατορίας, ε ναι τότε κάτι μέσα μου έσπασε. Ήμουν ακόμη άνθρωπος και την πίστη μου την είχα στην ανθρώπινη φυλή. Όταν μου το πήραν αυτό, ένοιωθα να μη μου χει μείνει τίποτε. Ήμουν ένα κούφιο πράγμα και μονάχα ενοχές με γέμιζαν. Ξέρεις τι σημαίνει ενοχή Σκλαβούνε, αίσθημα ευθύνης; Η συνείδηση μου δεν το άντεχε αυτό¨

Ο Σκλαβούνος κοιτούσε τον αυτοκτονικό γύψο μπροστά του με παγερή αδιαφορία. Δεν τον αναιρούσε ο Αλεξάνδρου, δεν τον έκανε να νιώθει αμφιβολίες, αντίθετα τον επιβεβαίωνε. Αν δεν ήσουν αρκετά ισχυρός, αν δεν ήσουν αρκετά αναίσθητος, αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα κατέληγες σαν τον Αλεξάνδρου ή ακόμη χειρότερα σαν τους άλλους ασθενείςς. Η ανθρωπιά ήταν αρρώστια και το μόνο που ταν χειρότερο από αυτήν ήταν η συνείδηση.

¨Σε ποιον τα λέω ε; Να σου πως κάτι όμως Σκλαβούνε; Οι μάγκες την πατήσαν χοντρά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί οι ίδιοι με τις λαμογιές τους είχαν υποσκάψει την πιο μεγάλη τους επιδίωξη. Η κρίση ξέφυγε από τον έλεγχο τους και ήταν από τους πρώτους που πήρε η μπάλα. Ειρωνικό δεν είναι; Με όλες τις λαμπρές δεξαμενές σκέψεις, τους πουλημένους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους στη δούλεψη της, με όλοι τη δύναμη του κόσμου στα χέρια τους, αυτοί να καταφέρνουν να βάζουν τα χεράκια τους να βγάζουν τα ματάκια τους; Μαλάκες ολκής, αυτό αποδείχτηκε ότι είναι, μαλάκες που την πατήσαν από την ίδια τη μαλακία τους. Και τώρα τα κεφάλια μέσα και πίσω στο σχεδιαστήριο. Αυτά φέρνει η απληστία Σκλαβούνε, αυτά θα πάθεις και συ αργά ή γρήγορα. Και η κατρακύλα θα σε πονέσει περισσότερο από ότι με πόνεσε εμένα η πτώση¨

Εντάξει, αρκετή υπομονή έδειξε μέχρι τώρα. Όσο σπουδαίος και αν υπήρξε ο Αλεξάνδρου, τώρα είχε προφανώς τελειώσει. τώρα ήταν απλά ένας ασθενής, ο δικός του ασθενής μάλιστα και δε θα δεχόταν άλλες προσβολές ή απειλές. Το μόνο που ήθελε αυτή τη στιγμή ο Σκλαβούνος είναι να τελειώσει αυτή η κουβέντα μια ώρα αρχύτερα. Γι αυτό και είπε συγκαταβατικά:
¨Εντάξει Πέτρο, όλους μας έχει επηρεάσει αυτή η κωλοκρίση. Αλλά μπόρα είναι, θα περάσει. Και θα δεις ότι όλα θα γίνουν όπως πριν. Λίγη υπομονή θέλει μονάχα. Εντάξει Πέτρο αγόρι μου;¨

Ο Αλεξάνδρου κάρφωσε τα μάτια του στα μάτια του ψυχίατρου

¨Δε με λένε Πέτρο. Με λένε Πτέρο και είμαι η επανάσταση¨
Read More »