Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δαρβίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δαρβίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2021

Επίσημα Fake news:To RNA μπορεί να αλλάξει το DNA μας.

 


Μπορεί λοιπόν το RNA να αλλάξει το DNA μας;

Η πιο γνωστή και διαδεδομένη επιστημονικά απάντηση είναι αυτή που με τόση σιγουριά ο κύριος Μόσιαλος, τα Hoaxes και άλλοι, χρησιμοποιούν για να μας αποστομώσουν: Όχι.

Προτού όμως προχωρήσουμε στην αποστόμωση της αποστόμωσης, την οποία κρατούσα ως πεντασφράγιστο μυστικό (μια δύο σφραγίδες τις έσπασα για χάρη φίλων) για τη δεύτερη επικαιροποιημένη έκδοση του πανδημικού βιβλίου μου «Χωρίς ανάσα: τα χρονικά του Μεγάλου Φόβου», η οποία λόγω δυσχερειών καθίσταται εξαιρετικά αμφίβολη,  ας κάνουμε ότι έκανα σε ένα τμήμα του βιβλίου: Να εξηγήσουμε όσο πιο απλά γίνεται μερικούς βασικούς όρους βιολογίας. Κι έπειτα να πλεύσουμε σε αχαρτογράφητα νερά. 

DNA και mRNA

Το DNA μας είναι μια διπλή έλικα που ευθύνεται για το θαύμα της δημιουργίας πλήρων οργανισμών από το μονοκυτταρικό σπερματοζωάριο και για την ανάπτυξη τους.



Για να συμβούν τα παραπάνω, η διπλή έλικα του DNA σπάει στη μέση, η κάθε αλυσίδα της φτιάχνει μια κόπια της κι έτσι από μια διπλή έλικα DNA, παίρνουμε τελικά δύο,  κλώνους της (αντιγραφή)  κι έτσι τελικά δημιουργούνται νέα κύτταρα (μίτωση). Αυτός ο μηχανισμός δημιουργεί από ένα κύτταρο, το σπερματοζωάριο, μέσω της εκθετικής του αναπαραγωγής, έναν οργανισμό, ενώ είναι υπεύθυνος όπως είπαμε και για την ακόλουθη ανάπτυξη του.



Το DNA επίσης παρέχει επίσης το blueprint για τις πρωτεϊνες που χρειάζονται τα κύτταρα του οργανισμού στη διάρκεια της ζωής του. Έτσι η διπλή του έλικα του DNA ανοίγει σε κάποια σημεία, το κομμάτι της αυτό αντιγράφεται (μεταγραφή) και δημιουργείται έτσι το mRNA το οποίο βγαίνει από τον πυρήνα των κυττάρων μας και πηγαίνει στα εργοστάσια πρωτεϊνών του οργανισμού, τα ριβοσώματα. 



Σκεφτείτε το mRNA σαν SMS που στέλνετε σε ένα εστιατόριο του οποίο ένα πιάτο είδατε στο φυλλάδιο του και το ορεχτήκατε τόσο που το φωτογραφήσατε. Το εστιατόριο βλέπει την φωτογραφία του αγαπημένου σας πιάτου στο SMS που στείλατε και πηγαίνει στην κουζίνα του για να σας φτιάξει το φαγητό που παραγγείλατε, γιατί χωρίς φαγητό, απλά θα πεθάνετε της πείνας.

Αυτό κάνει το mRNA. Είναι το γενετικό SMS.

Τώρα, το βασικό δόγμα της βιολογίας ήταν για πολλές δεκαετίες από την ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA, «DNA προς RNA, RNA προς πρωτεΐνες». 



Αυτό το δόγμα εξακολουθεί να κυριαρχεί στους μηχανισμούς της ζωής με τη διαφορά ότι δεν είναι πλέον δόγμα. Όπως συνέβη και με την Νευτώνεια φυσική που εξακολουθούμε να την χρησιμοποιούμε κατά κόρο στην καθημερινότητα μας, χρησιμοποιώντας την σχετικότητα και την κβαντική σε άλλες κλίμακες, έτσι και από τα τέλη του 1980, έγινε αντιληπτό πως η διαδρομή της γενετικής πληροφορίας είναι συχνά αλλά όχι πάντα μονόδρομος, καθώς το RNA μπορεί όχι μόνο να επηρεάσει το DNA αλλά και να το αλλάξει, με το να ενσωματωθεί σε αυτό.

Ο ιός του ανθρώπου

Η πιο ξεκάθαρη απόδειξη για αυτό είναι το ίδιο το DNA μας: Το 8% του DNA μας δεν είναι ανθρώπινο, αλλά αποτελείται από ρετροϊούς (ρετροϊός: ιός που έχει RNA για γενετικό υλικό και χρησιμοποιεί το ένζυμο αντίστροφη τρανσκριπτάση για να μετατρέψει το RNA του σε DNA και να κολλήσει στο δικό μας DNA, με μηχανισμό αντίστροφο από αυτόν με τον οποίο το RNA φτιάχνεται από το DNA, εξού και ο όρος αντίστροφη μεταγραφάση, ώστε να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς του κυττάρου μας για να πολλαπλασιαστεί και να φτιάξει τα υπόλοιπα δομικά στοιχεία του. Οι ανθρώπινοι ενδορετροϊοί (το επιλέγω αντί του Ενδογενείς Ρετροϊοί του Ανθρώπου) είναι λοιπόν ρετροϊοί που ενσωματώθηκαν στην εξελεκτική μας πορεία στο DNA μας. Με το διάβα των αιώνων, αυτά τα γονιδιώματα έχασαν την λειτουργία τους και για αυτό αποκαλούνται και γενετικά απολιθώματα.

Υπό συνθήκες όμως, τα γονίδια αυτών των ανθρώπινων ενδορετροϊών μπορούν να εκφραστούν και να φτιάξουν τις δικές τους πρωτείνες. 



Χαρακτηριστικότερη και σημαντικότερη όλων αυτών των περιπτώσεων όπου ενεργοποιούνται οι ανθρώπινοι ρετροϊοί είναι η κύηση: Τα θηλαστικά ουσιαστικά χρησιμοποιούν τους ενδορετροϊούς  τους για να φτιάξουν την πρωτεϊνη συνκυτίνη (σχετική με το θέμα και η αίτηση στον EMA των Wodarg και του πρώην αξιωματούχου της Pfizer, Yeadon για διακοπή των εμβολιασμών mRNA[1]) , θεμελιώδη για τα δημιουργία του πλακούντα. Δεν θα ήταν λοιπόν αυθαιρεσία να ισχυριστούμε ότι τα θηλαστικά δεν θα υπήρχαν ή έστω ότι θα είχαν ακολουθήσει μια ελαφρώς ή αρκετά διαφορετική εξελεκτική πορεία χωρίς την συνεξέλιξή τους με κάποιους έστω ιούς.



Οι ενδορετροιοί είναι μέρος ενός ευρύτερου γενετικού δικτύου, των ρετροτρανσποζονιών (ρετρο από την αντίστροφη τρανσκριπτάση ή μεταγραφάση, Re-verse Tra-nscriptase, τρανς από το δια, ποζόνια από το position, αντιμεταδιαθεσόνια για να μην κακοκαρδίζουμε και τον Μπαμπινιώτη), τα οποία για δεκαετίες τα θεωρούσαμε άνευ σημασίας (ενδεικτικά, στο διαδίκτυο, ο όρος ρετροτρανσποζόνια έχει κάτω από 400 συνδέσμους, οι περισσότεροι από τους οποίους εκπαιδευτικοί ή ερευνητικοί) και στην αρχή τα ονομάζουμε σκουπίδια.

Τι κάνουν αυτά; Συνήθως τίποτε, καθώς παραμένουν ανενεργά με την πιο ενεργή σειρά τους να είναι  η Line-1.  Υπό συνθήκες όμως, όπως σε μια ίωση κι όχι μόνο, ενεργοποιούνται.

 Και τι κάνουν; Ότι να’ ναι. Είναι πράκτορες γενετικού χάους, ικανοί να μεταπηδήσουν από ένα σημείο του DNA μας σε ένα άλλο και να αλλάξουν την αλληλούχιση. Όταν ενεργοποιηθεί ένα από δαύτα, δημιουργεί ένα RNA αντίγραφο του που φέρει αντίστροφη τρανσκριπτάση. Σε αντίθεση με το mRNA που πηγαίνει στα ριβοσώματα, το RNA αντίγραφο του ρετροτρανσποζονίου γίνεται στο κυτταρόπλασμα μέσω της αντίστροφης τρανσκριπτάσης ξανά DNA και πάει και κολλάει σε άλλο σημείο του γονιδιώματός μας.  

Σκεφτείτε ένα πιάνο που κάποια πλήκτρα του έχουν την ικανότητα να πολλαπλασιάζονται και πάνε και κολλάνε σε άλλα σημεία του πιάνου σας.

Τα ρετροτρανσποζόνια λοιπόν, ανακατεύουν την γενετική τράπουλα, βάζοντας καινούρια φύλλα μέσα της, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν τους.

Είπα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν; Όχι πάντα. Γιατί στο κυτταρόπλασμα τα ρετροτρανσποζόνια μπορεί να τσιμπήσουν και κάποιο άλλο κομμάτι RNA, να το μετατρέψουν κι αυτό σε DNA (χιμαιρικό RNA) και να κολλήσουν έτσι νέο γενετικό υλικό στο DNA μας. Αυτός είναι άλλωστε ο μηχανισμός, πέραν της όποιας ατελούς μεταγραφής των ιών στο DNA μας που μπορεί να αφήσει κομμάτια τους σε αυτό,  που έχει οδηγήσει σήμερα το 8% του DNA μας να είναι ιϊκό.

Αν υποθέσουμε ότι τα γονίδια που κωδικοποιούν (που παραγγέλουν) πρωτεϊνες, είναι η τάξη, τα ρετροτρανσποζόνια είναι το χάος. Γιατί υπάρχουν λοιπόν;

Η απάντηση είναι: είναι η εξέλιξη ηλίθιε.

Εξέλιξη

Αν το DNA μας ήταν σταθερό, η ζωή δεν θα εξελισσόταν. Η ποικιλότητα διασφαλίζεται με την γονιμοποίηση, όπου προκύπτει το σπερματοζωάριο που φέρει συνδυαστικά από ένα χρωμόσωμα του κάθε ζεύγους χρωμοσωμάτων από τον κάθε γονέα.

Η αλληλεπίδραση και συνδυασμός των γονιδίων δύο διαφορετικών οργανισμών τους οποίους το ανθρώπινο είδος τους λέει γονείς, δημιουργεί έναν διαφορετικό από τους γονείς, νέο οργανισμό κοκ.

Η ζωή, όμως δεν αρκείται σε έναν και μόνο μηχανισμό για την γενετική ποικιλότητα εντός του ίδιου είδους.  

Θέλει ένα κάποιο βαθμό αστάθειας για να υπάρχουν περισσότερα γονίδια που μπορεί σε κάποιες άγνωστες μελλοντικές συνθήκες να αποβούν κρίσιμες για την επιβίωση του είδους.

Αυτόν τον άχαρο ρόλο τον αναλαμβάνουν «οι τρελοί» του DNA μας, τα ρετροτρανσποζόνια.

Δυστυχώς, δεν είναι όλα τόσο χαριτωμένα όσο το πως εγώ γράφω.  Η εξέλιξη δεν είναι αναίμακτη. Προκειμένου να αυξηθεί η γενετική ποικιλότητα, κάποια άτομα του είδους θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν από τις γενετικές βλάβες που μπορεί να αθροίσει η τυχαία όπως σήμερα μας φαίνεται δράση των ρετροτρανσποζονίων.  

Ας δώσουμε όμως ένα χτυπητό παράδειγμα για την σημασία του «τρελού DNA» για την εξέλιξη και την επιβίωση των ειδών. Όπως οι ανθρώπινοι ενδορετροϊοί είναι τμήμα του ευρύτερου «δικτύου» των ρετρανσποζονιών, τα ρετροτρανσποζόνια ανήκουν στο ακόμη ευρύτερο δίκτυο των τρανσποζονίων, «κινητών» στοιχείων του DNA.

Τώρα: Τα τρανσποζόνια αποτελούν το 50% του ανθρωπίνου DNA. Μάλιστα κύριοι. Είναι, η σιωπηλή πλειοψηφία που μόνο στις εκλογές την θυμούνται.

Τα τρανσποζόνια μαζί με την ανθρώπινη βλακεία, είναι αυτά που μας κάνουν να χάνουμε έναν πόλεμο που είχαμε κερδίσει: Τον πόλεμο κατά των βακτηρίων. Εξαιτίας της εξελικτικής πίεσης που ασκήθηκε στα βακτήρια από την κατάχρηση των αντιβιωτικών (εδώ κολλάει η ανθρώπινη βλακεία), στελέχη βακτηρίων έγιναν όχι μόνο ανθεκτικά στα αντιβιωτικά αλλά και κατά τόπους κυρίαρχα. Κι αυτό το κατάφεραν χάρη στην γενετική τυχαιότητα που προσδίδουν τα τρανσποζόνια.

Κι έτσι, εξαιτίας των τρανσποζονιών και των ηλιθίων, εκατομμύρια ανθρώπων πεθαίνουν κάθε χρόνο από ανθεκτικά βακτήρια, με τα νοσοκομεία να είναι εστίες τους. ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΩ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΔΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΜΕ COVID, ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΕΧΕΤΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ.    

Είδαμε επίσης πως η γενετική ποικιλότητα επιδιώκεται και με την ενσωμάτωση ακόμη και ιών στο DNA μας, οι οποίοι γίνονται και αυτοί ρετροτρασποζόνια (θυμηθείτε τον ρόλο τους στην κύηση).

Και ποτέ κάτι τέτοιο δεν είναι πιο εύκολο, από όταν η ανθρωπότητα χτυπιέται από μία…

ΠΑΝΔΗΜΙΑ.

Πανδημικές χίμαιρες.

Σε μια ιογενή πανδημία, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα έρθει σε επαφή με τον ιό. Θα γίνουν ατελείς μεταγραφές, κομμάτια του ιού θα μείνουν στο ανθρώπινο DNA, θραύσματα του ανθρωπίνου DNA θα μείνουν στο δικό του, θα δημιουργηθούν μεταλλάξεις, καινούρια στελέχη κοκ. Η πανδημία είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην συνεξέλιξη και την ανταλλαγή γενετικής πληροφορίας, ή μάλλον θραυσμάτων της.  Είναι ενδεικτικό, ότι από όλες τις προσαρμοστικές αλλαγές που έγιναν μόλις στα 7.000.000 χρόνια της ύπαρξης των πρωτευόντων, το 1/3 αφορά πρωτεϊνες που αλληλεπιδρούν με ιούς[2].

Και κάπου εκεί εμπλέκονται οι τρελοί: τα ρετροτρασποζόνια. Αυτά όχι μόνο ενεργοποιούνται συχνότερα σε ίωση προκαλώντας ανοσοκαταστολή και/ή προστασία ή και ευπάθεια από/σε ιούς, αλλά στο κυτταρόπλασμα μπορεί να πετύχουν το ιϊκό RNA, να κολλήσουν σε μέρη του,  να κάνουν αντίστροφη μεταγραφή και να κολλήσουν σε κάποιο μέρος του DNΑ μας.

Σκεφτήκατε τώρα ότι εγώ είμαι ο τρελός; Η ανθωποκεντρική σας θέαση θα φταίει. Εσείς ποιος λέτε να έφερε το 8% ανθρωπίνων ενδορετροϊών στο DNA μας; Ο πελαργός;

Το παράλογο θα ήταν να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Σε αμερικάνικη προδημοσίευση μόλις του προηγούμενου μήνα που δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση επιστημονικά, ερευνητές βρήκαν σε βάσεις δεδομένων καλλιεργειών από ασθενείς με Covid, χιμαιρικά αντίγραφα, ανθρώπινες αλληλουχίες ενωμένες με αλληλουχίες του κορονιού. Βρήκαν επίσης πως ο κορονοιός ενεργοποιούσε τα ρετροτρανσποζόνια. Για περαιτέρω επιβεβαίωση, σε καλλιέργεια χρησιμοποίησαν αντίστροφη τρανσκριπτάση είτε από ρετροτρανσποζόνια Line 1, είτε από τον ρετροιό HIV-1 και ιδού: Κορονοϊκό RNA ενσωματώθηκε στο ανθρώπινο. Καλωσόρισες τέρας του Φράνκενστάιν.[3]   

Τι σημαίνει αυτό πέρα από τις όποιες επιπτώσεις στην παθογένεια; Τι σημαίνει αυτό πέρα από τις όποιες επιπτώσεις στην εξέλιξη;

Σημαίνει και επιπτώσεις στην διαγνωστική. Το αίνιγμα των ασθενών που βρίσκονται θετικοί σε PCR μήνες μετά την αποθεραπεία τους, μπορεί να οφείλεται όχι μόνο στο ότι

Α) ΤΟ PCR ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΣΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ (CT, κύκλοι κατωφλιού) ΤΟΥ PCR EINAI ΤΟΣΟ ΥΨΗΛΟΙ ΩΣ ΕΙΘΙΣΤΑΙ, ΠΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΨΥΛΛΟ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΙ

Β) ΣΤΟ ΟΤΙ TO PCR ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΟΥ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΗΚΑΝ (ΗΔΗ) ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ DNA, , ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ (CT, κύκλοι κατωφλιού) ΤΟΥ PCR EINAI ΤΟΣΟ ΥΨΗΛΟΙ ΩΣ ΕΙΘΙΣΤΑΙ, ΠΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΨΥΛΛΟ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ (υπάρχουν κεφαλαία στα κεφαλαία;), Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΕΣ ΠΡΟΓΟΝΙΚΩΝ ΤΟΥ COVID ΕΝΔΟΡΕΤΡΟΪΩΝ.

Με άλλα λόγια, πιασ το αυγό και κούρετο. Και επίσης η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;

Χιμαιρικά αντίγραφα ρετροτρανσποζονίων και αλληλουχιών κορονιού είχαν βρεθεί και σε κινεζική προδημοσίευση του Ιουνίου[4] (αξίζει να σημειωθεί ότι και ο παιδίατρος με εξειδίκευση στην ανοσολογία κος Καλαμπόκης, είχε βρει θετικά PCR σε δείγματα μη ασθενών COVID.)

Οι Κινέζοι ερευνητές προειδοποιούσαν επίσης πως, καθώς τα ρετροτρανσποζόνια μπορούν να δημιουργήσαν κι αυτά κάψα μπορούν να καταγραφούν λανθασμένα ως ιοί (όπως συμβαίνει και με τα λεγόμενα ανθρώπινα εξωσώματα), δημιουργώντας χάος όχι μόνο διαγνωστικά- αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά- αλλά και ερευνητικά.

Αυτά τα ευρήματα επιβεβαιώνονται από άλλη παντελώς ασύνδετη έρευνα: Τα γονίδια ARC, υπεύθυνα για τμήματα της μνήμης, και που προέρχονται από αρχαία ρετροτρανσποζόνια τα λεγόμενα «γύφτοι»,  περιβάλλονται από κάψα σαν να ταν ιοί και μεταφέρονται από νευρώνα σε νευρώνα, μεταφέροντας κάποιου είδους πληροφορία, με ένα μηχανισμό που έκανε τους ερευνητές να αναρωτιούνται: Είναι λοιπόν η μνήμη ιός;



Όλα τα παραπάνω, μας κάνουν να αναρωτηθούμε ξανά: Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Η στην περίπτωση μας, οι ενδορετροϊοί και τα ρετρανσποζόνια δημιούργησαν τους ρετροϊούς, όπως είχα εξωφρενικά προτείνει  για τον HIV χρόνια πριν στο βιβλίο μου «ΘανάσιμεςΘεραπείες» ή το αντίστροφο; Μάλλον η απάντηση βρίσκεται και στα δύο σκέλη της ερώτησης. Και μάλλον ο εξωφρενικός τότε ισχυρισμός μου, εν μέρει δικαιώνεται….



Ένα πράγμα είναι το μόνο σίγουρο: Αντίστροφη τρανσκριπτάση, αυτή που κάνει το RNA DNA, υπάρχει και έξω από τον πυρήνα, στον κυτταρόπλασμα. Υπάρχει όταν ενεργοποιούνται τα ρετροτρανσποζόνια. ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΤΡΟΤΡΑΝΣΠΟΖΟΝΙΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΕΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΙΟΥΣ. ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ.

ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΝΕΡΓΟΙ ΡΕΤΡΟΙΟΙ ΣΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν συνδυασμός ρετροτρανσπαζονίων και ρετροιών που μπορεί να δημιουργήσουν φαινόμενα θετικής ανάδρασης, ή λούπας.

Ως εκ τούτου, οι αφορισμοί του Κου Μόσιαλου, των Hoaxes και άλλων, ότι το RNA δεν μπορεί να μπει στο DNA μας γιατί δεν υπάρχει αντίστροφη τρανσκριπτάση έξω από τον πυρήνα των κυττάρων μας, είναι το λιγότερο αναχρονιστικοί. Μια επικίνδυνη γενίκευση. 

Ή αν θέλετε να μιλήσουμε στην γλώσσα τους, fake news.

Tο να μπει RNA, οποιαδήποτε RNA, είτε είναι ιϊκό, είτε είναι εμβολίου, είτε είναι δικό μας στο DNA μας, είναι θέμα συγκυριών, με τις πιθανότητες να αυξάνουν ανάλογα με το πόσο RNA θα πετύχουν τα ρετροτρανσποζόνια στο διάβα τους και υπό ποιες συνθήκες.

Δεδομένου ότι τα κύτταρα μας είναι ένας μικροσκοπικός ωκεανός γεμάτος με RNA, οι πιθανότητες ρετροτρανσποζόνιο να τσιμπήσει το mRNA εμβολίου πρέπει να είναι μικρές. Αλλά μεγαλώνουν όσο μεγαλύτερο είναι το πανδημικό κύμα, καθώς, όπως είπαμε, οι ιώσεις ενεργοποιούν τα ρετροτρανσποζόνια.

Ακόμη κι αν το εμβόλιο mRNA είναι ορθόσωστο που είναι αμφίβολο, το κάνουμε στην πιο λάθος φάση της πανδημίας. Και με τον πιο λάθος προγραμματισμό.

Όπως είπαμε, υπάρχει μηχανισμός για να μπει RNA στο DNA μας, αλλάζοντας το. Ακόμη και να μην υπήρχε όμως, υπάρχουν πολλαπλοί μηχανισμοί μέσω των οποίων το RNA μπορεί να επηρεάσει το DNA χωρίς να χρειαστεί να εισέλθει και να ενσωματωθεί σε αυτό με αντίστροφη μεταγραφή. 

ΓΕΝΕΤΙΚΗ VS ΕΠΙΓΕΝΕΤΙΚΗ

Φτάνουμε στο τέλος ταξιδιού μας. Κι αυτό είναι η αρχή της ζωής.

Το 2001, με τυμπανοκρουσίες έγινε η ολοκλήρωση του Human Genome Project. Είχαμε πλέον χαρτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα. Στην επόμενη στροφή μας περίμεναν οι εξατομικευμένες γονιδιακές θεραπείες. Η Νέα Ιατρική.

Αυτή η στροφή δεν ήρθε ποτέ. Και ήξερα από νωρίς το γιατί δεν θα ερχόταν, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα. Και θα σας πω το γιατί, όπως το περιέγραψα στο μνημειώδες έργο μου ¨Θανάσιμες Θεραπείες¨, η έρευνα για τις ανάγκες του οποίου, παρά τις όποιες αστοχίες και υπερβολές του, μου έδωσε αρκετές από τις βάσεις που απαιτούνται για να μπορώ να γράψω ετούτο εδώ το κείμενο.

Και να είμαι ένας από τους λιγοστούς ανθρώπους στη χώρα, που θα μπορούσε να το γράψει.

Δεν φτάσαμε ποτέ λοιπόν στην στροφή που o χάρτης του DNA που το Human Genome Project μας έδωσε, γιατί ο χάρτης μας ήταν λειψός.

Μόνο το 1,8% του DNA μας κωδικοποιεί (παραγγέλνει) για πρωτεϊνες. Το υπόλοιπο 98,2%, θεωρούνταν για δεκαετίες σκουπίδι (Junk).

Φυσικά, τόσο περιττό δεν το αντέχει η φύση. Επομένως, αυτό που μας έμοιαζε περιττό, σκουπίδι, δεν θα μπορούσε να είναι όντως περιττό. Το είδαμε με τα ρετροτρανσποζόνια αυτό.

Σκεφτείτε λοιπόν τώρα, ένα βιβλίο: Το βιβλίο της ζωής: Είναι βιβλίο γεμάτο γράμματα, συλλαβές, λέξεις, προτάσεις, παραγράφους, νοήματα, αλλά όλα κολλημένα μαζί τους, χωρίς κενά και σημεία στίξης.

Θα δυσκολευτείτε να βγάλετε άκρη από αυτό το βιβλίο. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κενό στον λόγο έχει νόημα και δεν είναι περιττό.

Έτσι υπάρχουν στοιχεία στο DNA μας που βάζουν σημεία στίξης και κενά και μας λένε πότε και πως διαβάζεται κάτι.

Και δεν υπάρχουν μόνο στο DNA μας.

Φανταστείτε έναν ηλεκτρολογικό πίνακα. Φανταστείτε ότι ανεβάζετε μια ασφάλεια και ανεβαίνουν άλλες δύο ενώ ταυτόχρονα πέφτουν άλλες δυο. Φανταστείτε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Και αθροίστε σε αυτήν την πολυπλοκότητα και διακόπτες έξω από τον πίνακα που κάνουν το ίδιο. Στο σαλόνι, στο χωλ, το μπάνιο. Η πολυπλοκότητα αρχίζει και μοιάζει με τυχαιότητα πλέον, σε τέτοιο βαθμό που το μόνο που μπορείτε να κάνετε, είναι να φωνάξετε, Γιωργάκη σταμάτα να παίζεις με τους διακόπτες την τρέλα μου μέσα.

Ή ας θυμηθούμε το πιάνο μας. Αν όλα τα πλήκτρα ήταν συγχρονισμένα, δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μουσική αλλά μόνο αλαλούμ. Οι συνδυασμοί των πλήκτρων με ορισμένο χρονισμό παράγει αρμονία. Μουσική.

Διάφορα στοιχεία εντός και εκτός του DNA μας, μπορούν να το παίζουν σαν πιάνο.

Αυτά που βρίσκονται εκτός του DNA μας, είναι πλείστα όσα και διαφορετικά. Ανάμεσα σε αυτά είναι και μόρια RNA που μπορεί να λειτουργήσουν ως ρυθμιστές, εκκινητές, αναστολείς κλπ κλπ. Μπορεί λοιπόν το mRNA στην μορφή που έχει, ή τα θραύσματα του μετά την ολιγοήμερή διάρκεια «ζωής» του, να έχουν κάποιον από αυτούς τους ρόλους όπως αναρωτήθηκε ο Κος Καλαμπόκης; Χωρίς την σχετική έρευνα, απλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε.

Λίγα χρόνια μετά το Human Genome Project, ξεκίνησε το Human Epigenome Project που εξέταζε την επίδραση παραγόντων εκτός DNA στο DNA, κάποιοι από τους οποίους ήταν ή μπορούσαν να γίνουν κληρονομικοί.

Η επιγενετική επίδραση μπορεί να είναι τόσο δραματική, που μπορεί να κάνει την διαφορά ανάμεσα στην μέλισσα εργάτρια και την βασίλισσα.

Ήδη είδαμε ένα παράδειγμα επιγενετικής επίδρασης σχετικής με τα ζητήματα μας: Οι ιώσεις ενεργοποιούν τα ρετροτρανσποζόνια (επιγενετικά), και αυτά με την σειρά τους προκαλούν τυχαία γενετική αλλαγή. Μπορούν δε μάλιστα, να μπολιάσουν το DNA μας με όποιο RNA πετύχουν στο διάβα τους υπό τις κατάλληλες συνθήκες.



Αυτό όλα, είναι μηχανισμός της εξέλιξης του είδους μας.

Η εξέλιξη μας είναι ένα μείγμα τάξης και χάους. Γενετικής και επιγενετικής. Σήμερα, αν συναντιόντουσαν ο Λαμάρκ με τον Δαρβίνο, θα λέγαν, ρε συ, είχαμε και οι δύο δίκιο.



Το ανθρώπινο είδος είναι το μόνο που μπορεί να αλλάξει το περιβάλλον του σε τέτοιο βαθμό και το μόνο που μπορεί να αλλάξει σκόπιμα το DNA του και την εξέλιξη του είδους του.

Δυστυχώς, σε αυτά τα ζητήματα, λόγω του απίστευτου βαθμού περιπλοκότητας, παρά την τεχνογνωσία μας, είμαστε ακόμη μαθητευόμενοι μάγοι. Βέβαια, πρόοδος χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει. Το θέμα είναι πόσο μεγάλο είναι αυτό το ρίσκο. Και ποιος το χρεώνεται.

Η πανδημία είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του ανθρωπίνου είδους και στην συνεξέλιξη του με τους ιούς. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μέχρι τώρα σταθήκαμε τυχεροί: μια πανδημία από έναν ιό με μικρές θνητότητες, αβλαβή σχεδόν στα παιδιά. Και μέχρι τώρα, είμαστε τυχεροί και τις με νέες τεχνολογίες εμβολίων. Γιατί όταν προχωράς σε πράγματα που δεν γνωρίζεις με την απόλυτη βεβαιότητα ότι πρέπει να προχωρήσεις, γνωρίζοντας ότι είναι τόσα αυτά που δεν ξέρεις, ή πολύ γενναίος πρέπει να είσαι, ή πολύ ηλίθιος ή πολύ απεγνωσμένος και σίγουρα, ότι και απ’ τα παραπάνω κι αν είσαι, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να επιβιώσεις. Και δεδομένου ότι η γενναιότητα έχει σχεδόν εξαφανιστεί πλέον από το είδος μας, συμπεραίνω ότι είμαστε πολύ τυχεροί, κι εύχομαι να συνεχίσει η καλοτυχία μας.

Το βιβλίο της ζωής μας

Όπως σας είπα στην αρχή του κειμένου, αυτό που διαβάζετε, προϊόν πολυετούς ενασχόλησης με τα συναφή ζητήματα, το κρατούσα δώρο για το βιβλίο μου, για την δεύτερη έκδοση του, το οποίο παραμένει κομβικότατο και στην τωρινή του μορφή. Και θα ήταν ακόμη πληρέστερο από ότι μπορείτε να φανταστείτε. Δυστυχώς, οι κακουχίες με τα βιβλιοπωλεία και την διανομή, καθιστούν μια δεύτερη έκδοση πολύ αμφίβολη σε συνδυασμό με το ότι κι εμένα μου έχουν κοπεί τα πόδια από το ότι έχω κάνει ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να νικήσουμε τον φόβο, και παρότι υπήρξε θερμό ενδιαφέρον από σκεπτόμενους αναγνώστες, η όλη προσπάθεια κολλάει σε πράγματα που με ξεπερνούν.

Για όσους ενδιαφέρεστε, και δικαίως, γιατί πρόκειται μόνο για τις ζωές μας και το μέλλον της ανθρωπότητας,  ζητήστε το «Χωρίς Ανάσα: Τα χρονικά του Μεγάλου Φόβου» από τα αγαπημένα σας βιβλιοπωλείο, για όσο είναι ακόμη ανοιχτά. Αν κάτι τέτοιο δεν καταστεί εφικτό μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, κάτι το απολύτως αναμενόμενο, μπορείτε να το παραγγείλετε από τον εκδοτικό, εκδ. Etra, τηλεφωνικά, Δευτέρα-Πέμπτη 11-3, 2109811753, ή στο e-shop του εκδοτικού.



Η γνώση είναι δύναμη. Μοιράστε και μοιραστείτε. Και στην σελίδα του Κου Μόσιαλου που ισχυρίζεται ότι το RNA δεν μπαίνει στο DNA γιατί δεν υπάρχει αντίστροφη τρανσκριπτάση έξω από τον πυρήνα των κυττάρων μας. Μπείτε εσείς λοιπόν. Είναι όχι μόνο εύκολο να του την μπείτε. Αλλά κι επιβεβλημένο.  

Ρηχά είναι. Μπείτε.     

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/1/2021.       



[1] https://2020news.de/en/dr-wodarg-and-dr-yeadon-request-a-stop-of-all-corona-vaccination-studies-and-call-for-co-signing-the-petition/

[2] https://www.nytimes.com/2018/10/04/science/neanderthal-genes-viruses.html

[3] https://www.biorxiv.org/content/10.1101/2020.12.12.422516v1.full.pdf

[4] https://www.researchgate.net/publication/342755021_Exogenous_coronavirus_interacts_with_endogenous_retrotransposon_in_human_cells

Read More »

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Η εξέλιξη του Καρκίνου



Το 2009 συνέγραψα το βιβλίο «Τι δεν σας λένε οι Γιατροί».

Σήμερα, οι θέσεις μου στο θέμα του καρκίνου και οι ενστάσεις μου για την αντιμετώπιση του που περιέχονται στο βιβλίο, δικαιώνονται από τη σύγχρονη επιστήμη.

‘Όπως έγραφα τότε: «Παρά την εξωφρενική τεχνολογική πρόοδο, η σύγχρονη ιατρική συχνά δεν χρησιμοποιεί τίποτε περισσότερο από σφεντόνες και βέλη για να υπερασπίσει τη ζωή αλλά και τον εαυτό της… Βέβαια η Μοντέρνα Ιατρική δεν αρκείται πάντα στις σφεντόνες και τα βέλη, ούτε σε πέτρες και ξύλα. Στα μεγάλα θέατρα του πολέμου της υγείας όπως είναι ο καρκίνος και το AIDS, η ιατρική χρησιμοποιεί συχνότατα βόμβες ναπάλμ και άλλα όπλα μαζικής κυτταρικής καταστροφής.»
Ποια είναι όμως η κατάσταση σήμερα ώστε να μου επιτρέπεται να κάνω έναν τόσο αλαζονικό χαρακτηρισμό;

Ο επικεφαλής του Ινστιτούτου για την έρευνα του καρκίνου στο Λονδίνο Alan Ashworth μας την περιγράφει:

«Σήμερα, χρησιμοποιούμε ακόμη μεσαιωνικές μεθόδους για να επιτεθούμε στους περισσότερους καρκίνους: κόβουμε (χειρουργική επέμβαση, καίμε (ακτινοθεραπεία), και δηλητηριάζουμε (μη εξειδικευμένη χημειοθεραπεία)».

Τι είχα λοιπόν προτείνει τότε στην επιστημονική κοινότητα με ένα λόγο προεπιστημονικό μεν αλλά προς την ορθή κατεύθυνση;

«Ο ομηρικός Οδυσσέας ήταν φημισμένος για την πολυτροπία του. Ήταν αυτός που σκαρφίστηκε το τέχνασμα του δουρείου ίππου για να αλώσει την Τροία που φαινόταν άτρωτη στα όπλα, την ανδρεία και τη δύναμη. Ήταν αυτός που δραπέτευσε από τη σπηλιά του κύκλωπα Πολύφημο αφού πρώτα τον παραπλάνησε πως το όνομα του ήταν Κανένας, τον τύφλωσε και πέρασε απαρατήρητος μαζί με τους συντρόφους του δεμένος στην κοιλιά των προβάτων του κύκλωπα. Όταν οι σύντροφοι κύκλωπες έσπευσαν να βοηθήσουν τον κραυγάζοντα τυφλωμένο αδερφό τους εκείνος τους εξηγούσε εις μάτην πως ο Kανένας των τύφλωσε. Τώρα, σχεδόν 3.000 χιλιάδες χρόνια αργότερα, η έρευνα του καρκίνου είναι μονόφθαλμη σαν τους Κύκλωπες, τυφλωμένη από απληστία σαν τον Πολύφημο. Όταν ερωτόμαστε ποιος μας πλήγωσε απαντάμε ο Καρκίνος χωρίς να ξέρουμε καν το πραγματικό του όνομα. Αιώνες ιατρικής προόδου και ο καρκίνος παίζει μαζί μας σαν ένας μικροσκοπικός Οδυσσέας. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να φερθούμε τουλάχιστον τόσο έξυπνα όσο αυτός.»

Και τι προτείνει σήμερα η επιστημονική κοινότητα με τα νέα δεδομένα που έχει στα χέρια της για τον καρκίνο;

Όπως περιγράφει ο Charles Swanton, επικεφαλής της εξατομικευμένης Ιατρικής του Καρκίνου στο πανεπιστήμιο College του Λονδίνου και επικεφαλής επίσης της ερευνητικής ομάδας που εξετάζει τη γενετική ποικιλομορφία του καρκίνου στο ινστιτούτο Francis Crick:
«Παραδοσιακά, θέλουμε να συρρικνώνουμε τους όγκους όσο δυνατόν περισσότερο μέχρι του σημείου μόλις και μετά βίας να μπορούμε να τους εντοπίσουμε. Φυσικά, οποιοσδήποτε θα νόμιζε πως όσο λιγότερος είναι ένας καρκίνος τόσο το καλύτερο»
Αν όμως οι ερευνητές κι οι κλινικοί γιατροί θέλουν να αξιοποιήσουν το τι φέρνει η θεωρία της εξέλιξης στην αντιμετώπιση του καρκίνου, θα πρέπει να σκεφτούν περισσότερο δημιουργικά και στρατηγικά.
«Εμείς οι γιατροί θα πρέπει να πολεμήσουμε την εξέλιξη. Θα πρέπει να σκεφτούμε για το πώς χειριστούμε την εξέλιξη με έναν πολύ έξυπνο τρόπο και ακόμη σημαντικότερο το πώς  μπορούμε να μάθουμε από την περιβαλλοντική οικολογία και από τους βιολόγους της εξέλιξης του καρκίνου.»
Όπως περιγράφεται σε σχετικό άρθρο: «Η μάχη της ευφυίας  με την εξέλιξη μάλλον θα κρατήσει πολύ, αλλά τουλάχιστον τώρα πλέον ο εχθρός είναι ορατός».
Ας θυμηθούμε το τι έγραφα στο «Τι δεν σαν λένε οι γιατροί;»
«Η αντίληψη του ενός φαρμάκου, του ενός μαγικού χαπιού για την αντιμετώπιση όλων των μορφών καρκίνου, αποκαλύπτει μια υποστρωματική γιγάντια παρανόηση: Αυτή του ενός Καρκίνου για όλους και της μιας αγωγής για όλες τις μορφές καρκίνου. Και παρόλο που σχεδόν κανένας ειδικός του καρκίνου δε θα συμφωνήσει με την έννοια του αδιαίρετου και ομοούσιου καρκίνου, το οικοδόμημα της έρευνας του καρκίνου φαίνεται ανεπίσημα να επικυρώνει τη δοξασία του ενός καρκίνου…. Και ο καρκίνος ανταπαντά στις προκλήσεις και διακηρύττει αλαζονικά: "Είμαι λεγεώνα, γιατί είμαι πολλοί"... Πολλοί καρκίνοι, πολλοί ασθενείς με καρκίνο, πολλές στρατηγικές για τον καρκίνο, όλοι ίσοι και όλοι διαφορετικοί. Αυτός είναι ο τρόπος για να προχωρήσουμε.»
Και είχα δίκιο:  Μέχρι και πρόσφατα η Ιατρική θεωρούσε πως συμβαίνει μια μετάλλαξη σε ένα κύτταρο, αυτό πολλαπλασιάζεται και δημιουργεί έναν όγκο γενετικά ομοιόμορφο αποτελούμενο από κλώνους του αρχικού καρκινικού κυττάρου.
Μέγα λάθος. Τα καρκινικά κύτταρα συνεχίζουν να μεταλλάσονται και διαφοροποιούνται από τον πρόγονο τους.
Σε έναν όγκο ενός μόνο ανθρώπου μπορεί να βρεθούν 100 διαφορετικές μεταλλάξεις. Από αυτές μόνο το ένα τρίτο είναι κοινές για όλα τα καρκινικά κύτταρα.
Τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο;
Ότι μέσω της βιοψίας ο ιατρός θα αποκτήσει μέρος μόλις της συνολικής γενετικής εικόνας του όγκου.
Η χημειοθεραπεία που θα δώσει είναι εκ των πραγμάτων όχι ιδιαίτερα αποτελεσματική βασισμένη καθώς είναι σε ελλιπή δεδομένα.

Και τα πράγματα χειροτερεύουν: Τα καρκινικά κύτταρα μέσα σε ένα όγκο ανταγωνίζονται για ενέργεια και τροφή. Αυτό σημαίνει πως εξαφανίζοντας με ένα φάρμακο μια κατηγορία τους, οι υπόλοιπες κατηγορίες για τις οποίες το φάρμακο δεν είναι αποτελεσματικό θα μείνουν άνευ ανταγωνισμού και θα πολλαπλασιάζονται ελεύθερα δίνοντας παράλληλα καινούριες  μεταλλάξεις και όγκους.

Ακόμη κι αν στοχεύσουμε σε αυτό τον δεύτερο όγκο ανθεκτικό στο πρώτο φάρμακο με ένα ειδικό για αυτόν τον δεύτερο τύπο φάρμακο, μια άλλη κατηγορία ανθεκτική σε αυτό μπορεί να αναδυθεί.

Τι κάνουμε λοιπόν; Σήμερα προτείνεται το να χτυπήσουμε αρχικά δυνατά τον όγκο με πρόθεση ναι μεν να τον μειώσουμε αλλά όχι να τον εξαφανίσουμε περιορίζοντας αμέσως μετά την θεραπεία, ώστε ο όγκος να ελέγχεται από τη δυναμική ισορροπία εντός του.

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;

Να αναπτύξουμε φάρμακα που δεν στοχεύουν στον ίδιο τον καρκίνο αλλά στο μικροκυτταρικό περιβάλλον του, όπως ακριβώς είχα προτείνει στο «Τι δεν σας λένε οι γιατροί».
Και ακόμη σημαντικότερα έγραψα τότε: «Όσο παράξενο φαίνεται, μια επιτυχημένη ανοσολογική στρατηγική του καρκίνου δεν έχει να κάνει πάντα με την ισχύ ή την υπεροπλία. Έχει περισσότερο να κάνει με την εκπαίδευση. Έχει να κάνει με το να εκπαιδεύσουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα να αναγνωρίζει τον φίλο από εχθρό, το πλεόνασμα από την έλλειψη, το πάρα πολύ από το πολύ λίγο, την υπερβολική έκθεση από την ανεπάρκεια, την ισορροπία από την ανισορροπία.»

Το 2016, ο Swandon βρήκε πως εντός του όγκου βρίσκονται κύτταρα του ανοσοποιητικού που αναγνωρίζουν τα καρκινικά κύτταρα και τα εξουδετερώνουν. Τα κύτταρα αυτά μπορούν να παρθούν από τον οργανισμό και να πολλαπλασιαστούν για να ξαναμπούν στον οργανισμό και να πολεμήσουν τον καρκίνο.
Βοηθάμε δηλαδή τον εαυτό μας να πολεμήσει με τα δικά του μέσα τις μεταλλάξεις του εαυτού του που λέγονται καρκίνος.

Είχαμε δίκιο. Ο καρκίνος δεν είναι ένας. Είναι πολλοί, ακόμη και μέσα στον όγκο ενός και μόνου ανθρώπου. Είναι λεγεώνα. Και είναι πολύτροπη ωσάν τον Οδυσσέα.
Δεν είχαμε όμως δίκιο στα πάντα. Σε πρόταση για τη θεραπεία του καρκίνου ο συγγραφέας Beldeu Singh πρότεινε την λαετρίλη (αμυγδαλίνη ή Β17) που βρίσκεται σε κουκούτσια φρούτων και κάποιους ξηρούς καρπούς.
Σε μετέπειτα ενασχόληση μου με το θέμα διαπίστωσα ότι η επιστημονική βάση της θεωρίας της αντικαρκινικής δράσης της λαετρίλης δεν έστεκε. Και δεν είμαι σε θέση να κρίνω τα όποια κλινικά δεδομένα από τη χρήση της. Αυτό που είμαι απόλυτα σε θέση να επιβεβαιώσω είναι πως υπήρξαν και στην Ελλάδα κρούσματα δηλητηριάσεων από τη λαετρίλη. Αν λοιπόν επιλέξετε για δικούς σας λόγους μια τέτοια προσέγγιση, παρακαλώ να το κάνετε με προσοχή. (Περισσότερα για το θέμα στο https://agriazwa.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html)

Τι κάνουμε λοιπόν για να προστατεύσουμε τους αγαπημένους και τους εαυτούς μας απέναντι σε κάτι τόσο συχνό που η έρευνα του όμως μόλις άρχισε να μπαίνει στις σωστές ράγες;
Λέγεται μεσογειακή διατροφή και μπορεί να συμβάλει ως ένα σημείο στην πρόληψη του καρκίνου. Στο αμέσως επόμενο μας άρθρο θα δούμε το γιατί και το πώς.  
(Άρθρο μου στο εναλλακτικό Free Press Holistic life (http://holisticlife.gr) που κυκλοφορεί
Το holistic life μπορείτε να το βρείτε δωρεάν εδώ: http://holisticlife.gr/simia-dianomis
Για όσους ενδιαφέρονται για το παρασκήνιο των παγκοσμίων πολιτικών δημόσιας υγείας μπορούν να ενημερωθούν από τα σχετικά βιβλία μου "Τι δεν σας λένε οι γιατροί", "Θανάσιμες Θεραπείες", "Παρά Φύση" από τις εκδόσεις ETRA)
Read More »