Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημοψήφισμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημοψήφισμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Τσίπρας τώρα και στην Καταλονία


Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μας προτρέψαμε τον Πρωθυπουργό της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι να βάλει μυαλό και να κάνει με το Καταλανικό δημοψήφισμα ότι έκανε κι ο Τσίπρας με το ελληνικό: όμορφα και πολιτισμένα να το γράψει στα αρχίδια του.

Που να το βρει το μυαλό ο Μαριάνος που με την πολιτική του έχει ρίξει λάδι στη αποσχιστική φωτιά της Καταλονίας με την καταστολή πολιτικών δικαιωμάτων που επέλεξε για τους Καταλανούς;

Την προτροπή μας δυστυχώς άκουσε ο πρόεδρος της καταλανικής βουλής Carles Puigdemont ο οποίος χθες έβγαλε μια ανακοίνωση ήξεις αφήξεις καθώς αναγνώρισε μεν το δημοψήφισμα και δήλωσε ότι θα προχωρήσει στην ανεξαρτησία αλλά επίσης ζήτησε διάλογο, ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση και πάγωσε τις "συνέπειες του δημοψηφίσματος".

Η ανακοίνωση του Puidgemont άφησε και τις δύο πλευρές δυσαρεστημένες καθώς οι Καταλανοί νιώθουν προδωμένοι ενώ η ισπανική κυβέρνηση δεν πήρε την πλήρη υποταγή που επεδίωκε.

Τι είναι αυτό που ανάγκασε τον πρόεδρο της Καταλονίας να τελειώσει ουσιαστικά την πολιτική του καριέρα;

Από τη μία είναι ο πραγματισμός σε σχέση με το πόσο εφικτή είναι η ανεξαρτησία: Η Καταλονία δεν έχει διαμορφώσει τους μηχανισμούς που θα της επέτρεπαν να σταθεί σύντομα στα πόδια της ως κράτος.

Πολύ περισσότερο βάρυνε ένας πολύ πιο αρχαίος μα πάντα σύγχρονος πραγματισμός: αυτός του τομαριού:

Στην δημοκρατική Ισπανία της δημοκρατικής Ισπανίας, ο Puigdemont δέχτηκε από το κυβερνών κόμμα απειλές ... ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ του!

Ο αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου κόμματος του Ραχόι Pablo Casado το πε έξω από τα δόντια μόλις προχθές:

"Ας ελπίσουμε πως τίποτε δε θα ανακηρυχθεί αύριο, γιατί ίσως το άτομο που θα κάνει την ανακήρυξη, θα καταλήξει όπως αυτός που έκανε την ανακήρυξη πριν από 83 χρόνια."

Πριν από 83 χρόνια, ο τότε πρόεδρος της Καταλονίας Lluis Company, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Καταλονίας.

Καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση. Δύο χρόνια μετά απελευθερώνεται από μια νέα ισπανική κυβέρνηση αριστερού συνασπισμού.
Μετά τον Ισπανικό εμφύλιο εξορίζεται στη Γαλλία.
Εκεί συλλαμβάνεται από τους Ναζί το 1940 κι έπειτα εκδίδεται στο καθεστώς του δικτάτορα Φράνκο.

Αφού τον βασανίζουν και τον εξευτελίζουν για βδομάδες, τα τσιράκια του Φράνκο τον εκτελούν.

Καθώς οι σφαίρες τον ζύγωναν και πριν του πάρουν τη ζωή, το τελευταίο πράμα που φώναξε ο Company ήταν "ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ!"

Λοιπόν... κανείς Ευρωπαίος πολιτικός δεν καταδίκασε τη δήλωση Company ενώ στα media είναι σχεδόν ανύπαρκτη...

Φυσικά δεν είναι απλά δήλωση: Είναι απειλή δολοφονίας. Τύφλα να χει ο Ερντογάν.

Κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί του ζήτησαν να αναθεωρήσει...

Κατά τ άλλα... μένουμε Ευρώπη. Και μένουμε πάντα μαλάκες με αυτά που βλέπουμε και ακόμη περισσότερο με αυτά που ζούμε.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/10/2017


Read More »

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Ραχόι μπετονόβλακα, κάν'το όπως ο Τσίπρας


Την Κυριακή 1/10/2017, το 90% των Καταλανών ψήφισαν  ναι στην απόσχιση της Καταλονίας από την Ισπανία.
Η αντιμετώπιση του δημοψηφίσματος από τον Ισπανό πρωθυπουργό έφερε σαρωτικά νούμερα στο ναι.
Με χουντική καταστολή, με 844 πολίτες τραυματίες, με τους μπάτσους να μπουκάρουν σε εκλογικά τμήματα και να ... κλέβουν κάλπες, ο Ραχόι κατάφερε να μετατρέψει το δημοψήφισμα από ναι ή όχι στην απόσχιση, σε δημοψήφισμα για το αν οι Καταλανοί μπορούν ή όχι να έχουν βασικά πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Ο Ραχόι αγνοώντας την παγκοσμίως κλάσης πολιτική πουστιά που περικλείεται στη φράση «Κάν’το όπως ο Τσίπρας», μετέτρεψε την ισχυρή αποσχιστική τάση σε ακλόνητη αποσχιστική βάση, ξυπνώντας μνήμες από Φράνκο.
Και συνέχισε να κάνει μια άσχημη κατάσταση πολύ χειρότερη δηλώνοντας πως "δεν έγινε δημοψήφισμα".
Τα χθεσινά αίσχη στην Καταλονία μπαίνουν κάτω από το χαλάκι της ΕΕ, η οποία σιχαίνεται ούτως ή άλλως τα δημοψηφίσματα, επεμβαίνει σε εκλογές και συχνά απαξιώνει δημοκρατικές διαδικασίες, αποδεικνύοντας το πόσο η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει διολισθήσει στον ολοκληρωτισμό.
Όπως χιλιάδες Έλληνες σχολιαστές επισήμαναν, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στην Βόρεια Κορέα, στην Βενεζουέλα η στη Ρωσία, όλοι θα μιλούσαν για «καθεστώς», «δικτάτορα», «κυρώσεις» και «επεμβάσεις» προκειμένου να προστατευτούν οι μειονότητες, επικαλούμενοι καταχρηστικά ακόμη και την «υπευθυνότητα να προστατεύουμε» (R2P) που ψηφίστηκε από τον ΟΗΕ το 2005.
Το ΝΑΤΟ όμως δεν σκοπεύει να βομβαρδίσει την Ισπανία όπως έκανε με την Γιουγκοσλαβία. Ο Ραχόι είναι δικό μας παιδί. Βέρος δημοκράτης. Αποδεδειγμένα.
Τα διπλά μέτρα και σταθμά είναι απλά ένα καλός δείχτης της υποκρισίας του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού που δεν είναι ένας απλός στυγνός ολοκληρωτισμός αλλά έχει πολλά φύκια και μεταξωτές κορδέλες.
Φύκια όπως το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού της τοστιέρας ως καφετιέρα και μεταξωτές κορδέλες όπως το δικαίωμα του μουσακά να αυτοχαρακτηρίζεται ως μπαγκλαβάς γωνία από τα 15  του, όταν σε ολόκληρους λαούς και έθνη απαγορεύεται να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοια. ..
Ο δικαιωματισμός ως αναμενόμενοι αντιπερισπασμός μιας ελληνικής κυβέρνησης που βάπτισε τα μνημόνια έντιμους συμβιβασμούς, την τρόικα θεσμούς και το κρέας ψάρι όταν ο λαός μαθαίνει όλο και περισσότερο να λέει τον ευρωδεσπότη Παναγιώτη και χάνει όλο και περισσότερο την οικονομική του ελευθερία κι ένα σωρό από κάποτε αυτονόητα δικαιώματα.

Θα κλείσουμε με μια υποσημείωση: οι Έλληνες γουστάρουν να ασχολούνται με τα θέματα των άλλων. Γουστάρουν να διχάζονται. Αδυνατώ να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που η τουρκική κατοχή στην Κύπρο αποτέλεσε αντικείμενο ενασχόλησης της ελληνικής κοινής γνώμης η οποία κινείται αμφιθυμικά ανάμεσα στις κυρίαρχες προπαγάνδες του παρόντος αλλά και του παρελθόντος.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 2/10/2017
Read More »

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Το μεγαλοϊδεατικό παραλήρημα ενός Έλληνα Πρωθυπουργού



«Η  Ελλάδα πάντα υποδέχεται με ανοικτές αγκάλες όλους τους καταπιεσμένους και τα θύματα και ποτέ δεν αφήνει μόνους τους ομογενείς της. Τα φυσικά μας σύνορα είναι διαφορετικά από τα σύνορα της καρδιάς μας. Θα πρέπει να γίνεται διάκριση μεταξύ τους. Εμείς φυσικά δείχνουμε σεβασμό για τα φυσικά σύνορα – αλλά δεν μπορούμε να χαράξουμε σύνορα στην καρδιά μας – ούτε το επιτρέπουμε. Κάποιοι μας ρωτούν “Γιατί νοιάζεστε για την Κύπρο;”. Ρωτούν “γιατί νοιάζεστε για τη Γεωργία, την Ουκρανία, την Κριμαία, την Οσετία, τα Βαλκάνια;”. Αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαν να επεκταθούν.
Ωστόσο, σημειώστε ότι κανείς δεν ρωτά τις χώρες που έρχονται στο άμεσο περιβάλλον μας από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κι από κοντά “τι δουλειά έχετε εκεί”. Καμία από τις περιοχές που μας ρωτούν “τι δουλειά έχετε εδώ” δεν είναι ξένη σε εμάς. Είναι δυνατόν να διαχωριστεί η Σάρτη από τη Σμύρνη;
Ή είναι δυνατόν να σκεφτούμε τη Θεσσαλονίκη χωρίς την Κωνσταντινούπολη; Πώς μπορούν να θεωρηθούν η Οδησσός, η Αστόρια, η Ανατολική Θράκη ως μέρη που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους; Βλέπετε κάτι από εμάς σε οποιαδήποτε χώρα της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής από το Χατάι έως το Μαρόκο. Σίγουρα θα συναντήσετε ένα ίχνος μας σε κάθε βήμα που θα κάνετε κατά μήκος της γεωγραφικής περιοχής που εκτείνεται από τη Θράκη έως την Ανατολική Ευρώπη».
Ανατολική Θράκη και Κύπρος
Η Ελλάδα δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη της στο Χαλέπι. Η Τουρκία δεν μπορεί να αγνοήσει τους ομογενείς της στην Ανατολική Θράκη, την Κύπρο, την Κριμαία και οπουδήποτε αλλού. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Γιουγκοσλαβία να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους. Διαφορετικά, ερχόμαστε σε δύσκολη θέση ενώπιον τόσο της ιστορίας μας όσο και των αδερφών μας που ζουν εκεί, οι καρδιές τους χτυπούν μαζί μας.
Ως εκ τούτου, λέω πάντα ότι θεωρούμε δική μας τόσο την ευτυχία όσο και τη δυστυχία των αδερφών μας που ζουν εντός των συνόρων της καρδιάς μας. Εκείνοι που μπερδεύουν αυτό μας το ενδιαφέρον με τις δικές τους αποικιοκρατικές ιστορίες τους ή με τις θρησκευτικές και εθνοτικές εμμονές τους θα πρέπει να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους αντί να δίνουν συμβουλές σε εμάς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το έθνος αυτό έχει την ευγενή καρδιά του  Σωκράτη καθώς επίσης περικλείει την στρατηγική διάνοια του Αλέξανδρου και τη διπλωματική ιδιοφυΐα του Ελευθέριου Βενιζέλου».
Όσον αφορά τη Μουσούλη είναι “εκτός συζήτησης” να μείνει η Ελλάδα εκτός της επιχείρησης που εξαπολύθηκε από τη Βαγδάτη για την ανακατάληψη της Μοσούλης, προπύργιου της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος στο βόρειο Ιράκ.»

Αυτή είναι η πρόσφατη ομιλία του Τούρκου προέδρου Τατζίπ Ερντογάν, προσαρμοσμένη τινά σε έναν νεοελληνικό μεγαλοϊδεατισμό. Είναι μια νεοοθωμανική θέση κι όραμα, δεν είναι απλά «πρόκληση».
Προκλήσεις είναι οι διαρκείς Νοταμ, πρόκληση είναι οι Τούρκοι δεν επέτρεψαν στον Τσίπρα να προσγειωθεί στην ... ΡΟΔΟ!!!, προκλήσεις είναι οι τουρκικές απαιτήσεις στην Κύπρο.

Και ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση είναι ότι παρόλα αυτά, ο Τσίπρας είναι καλός φίλος του Ερντογάν και σταθερός σύμμαχος στα ενταξιακά της Τουρκίας της ΕΕ, κάτι που θα αποτελέσει την οριστική ταφόπλακα της ήδη υπό εξαφάνιση Ελλάδας.
Η ομιλία του Ερντογάν στην Ριζέ, δεν είναι πρόκληση. Είναι θέση κι όραμα.
Και σε αυτή την ομιλία το υπουργείο εξωτερικών δημιούργησε κι ένα ιστορικό προηγούμενο απαντώντας στα περί δημοψηφίσματος στη Θράκη από λανθασμένη πληροφόρηση του ΑΠΕ.
Πιστέψτε με. Δεν είναι τόσο αθώο.
Στα επόμενα χρόνια αυτή η πατάτα θα γίνει καυτή. Είμαι βέβαιος το ότι όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, θα ακούσουμε την Τουρκική πλευρά να επιχειρηματολογεί πως ο πρώτος που αναφέρθηκε σε δημοψήφισμα για τη Θράκη είναι η Ελληνική κυβέρνηση, κι όχι η τουρκική.

Θα μπορούσε όμως ποτέ κανείς να περιμένει να ακούσει μια τέτοια ομιλία από Έλληνα Πρωθυπουργό;
Όχι.
Ποτέ.
Για μια σειρά λόγων:
α) Ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός οδήγησε τελικά σε συνθλιβή του ελληνισμού
β) Ήταν ακριβώς οι Τούρκοι με τη συνδρομή ενίοτε και των μεγάλων δυνάμεων που εκδίωξαν και γενοκτόνησαν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Πόλης ώστε σήμερα τα νούμερα τους να είναι ισχνότατα και για να μπορεί σήμερα ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης να φιλολογεί περί της διαφοράς ανάμεσα σε γενοκτονία κι εθνοκάθαρση
γ) Μεγάλο κομμάτι της αριστεράς που εμφανίζεται ως ιδεολογική κυρίαρχη, λειτουργεί ως ο χωροφύλακας υπέρ άλλων εθνικισμών, αποτρέποντας με κάθε κόστος την ανάδειξη ενός αντίστοιχου ελληνικού, λειτουργώντας λες κι η Ελλάδα είναι κάποιο μητροπολιτικό κέντρο κάποιου υπαρκτού διεθνισμού κι όχι μια μικρή και εξαιρετικά γεωπολιτικά ευαίσθητη χώρα στην οποία σκάνε κάθε λίγο και λιγάκι τσουνάμια ξένου ιμπεριαλισμού και μεγαλοϊδεατισμού.
Είναι η αριστερά που χειροκρότησε τους Ναζί της Ουκρανίας και τους ισλαμιστές της Βοσνίας και της Μέσης Ανατολής ως δημοκράτες/απελευθερωτές, είναι η αριστερά των Ζενάκου και Νάτση που επιχειρηματολογούσαν στο Unfollow πως το Ισλαμικό Κράτος ΕΙΝΑΙ διαφωτισμός, είναι το αριστερό χέρι μάτι και αυτί του Μεγάλου Αδερφού.
Η αριστερά που συγκάλυπτε τα κυκλώματα λαθρεμπορίας και τη χρήση του μεταναστευτικού/προσφυγικού ως όπλο εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, τον βαθύτατο ρατσισμό των αμερικάνων μπάτσων προς τους αφροαμερικάνους που τους σκοτώνουν σαν νομιστεράκια, που ξεχνούν πως ο αμερικανικός «Εξαιρετισμός» είναι αμερικάνικη θέση κι όραμα πολύ πιο υπαρκτός και καταστροφικός από τον νεοοθωμανισμό του Ερντογάν, τον οποίον κι αυτόν παραδόξως ξεχνά.
Που ξεχνά πως δεν υπάρχει αμερικάνος πρόεδρος που να μην ξεκινά τους λόγους του με το είμαστε «το μεγάλο αμερικάνικο έθνος», ένα έθνος που χτίστηκε πάνω στην μεγαλύτερη ίσως γενοκτονία της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά που αν τολμήσει κάποιος ντόπιος φουκαράς να εκστομίσει τις λέξεις έθνος, ή χώρα, ή πατρίδα τον έχουν στείλει στο κοινωνικό περιθώριο ή ακόμη χειρότερα, στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.
Ναι, αυτή η αριστερά, είναι ο καλύτερος μπάτσος των ξένων εθνικισμών, εφάμιλλος κι ίσως πιο αποτελεσματικός από την πατριδοκάπηλη Δεξιά του παρελθόντος.

Είναι η αριστερά που αν σκάσει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αυτοί θα λένε μεταξύ τους: «Είναι πυρηνικά αυτά που σκάνε σύντροφε; Όχι σύντροφε είναι απλά μια ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη», λες κι η μόνο πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία της αριστεράς.
Μια αριστερά ναζιστικά αυτάρεσκη.

Ας δούμε όμως τι ακριβώς γίνεται στον πλανήτη τώρα:

Το ψυχροπολεμικό κλίμα οξύνεται μέρα με τη μέρα.
Βρετανική τράπεζα κλείνει τους λογαριασμούς του βρετανικού παραρτήματος του ρωσικού καναλιού RT, του πέμπτου σε τηλεθέαση τηλεοπτικού δικτύου παγκοσμίως.
Το 'παν και το κάναν: Από το 2011, η Hillary Clinton είχε προειδοποιήσει πως οι ΗΠΑ χάνουν τον πόλεμο της πληροφορίας αναφερόμενη στο RT και ζητώντας από το κονγκρέσο περισσότερα λεφτά για προπαγάνδα, ενώ αμερικάνοι αξιωματούχοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το RT ως … τρομοκρατική οργάνωση….
Και συνεχίζουμε με την Ελευθερία του Λόγου στις «Δυτικές Τύπου Δημοκρατίες»: Μετά από πάμπολλες διαρροές που έπλητταν την εκλεκτή του βαθέως αμερικάνικου παρακράτους Hillary Rodman Clinton, Αμερικάνοι αξιωματούχοι είχαν προειδοποιήσει για κυβερνοεπίθεση στη Ρωσία. Την πραγματοποιούν μόλις προχθές, πείθοντας τις αρχές του Ισημερινού να κόψουν το  Ίντερνετ στον Ρομπέν της πληροφορίας που λέγεται Julian Assange
Θα ταν γελοίο αν δεν ήταν τραγικό.  
Και καθώς το χάνουν τον έλεγχο στο χάος που δημιούργησαν στη Συρία, οι ΗΠΑ κάνουν δύο πολεμικές επιχειρήσεις.
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη:
Εδώ και μήνες οι Σαουδάραβες, με δυτικό εξοπλισμό και λογιστική υποστήριξη, προσπαθούν να κονιορτοποιήσουν τους εξεγερμένους σιϊτες Χούθι στην Υεμένη και να στηρίξουν τον εκλεκτό τους σουνίτη βασιλέα. Φυσικά, στην Υεμένη άμαχοι δεν υπάρχουν ούτε για τους Σαουδάραβες ούτε για τις δεκάδες αμερικάνικες επιθέσεις drones.
Ακόμη κι έτσι, οι 139 νεκροί άμαχοι μόλις πρόσφατα ανάγκασαν τις ΗΠΑ να πάρουν αποστάσεις από τη Σαουδαραβική σφαγή στην Υεμένη.
Κι αυτό λύθηκε με δύο πυραυλικές επιθέσεις έναντι του USS Mason στα στενά της Υεμένης, επιθέσεις μάλλον προβοκάτσιες που έλυσαν τα χέρια στους Αμερικανούς ώστε να επιτεθούν κι αυτοί στην Υεμένη.
Ας μην ξεχνάμε πως προσφάτως, ο πρόεδρας Ομπάμα, υπό την απειλή της Σαουδικής Αραβίας για ρευστοποίηση θέσεων της στην αμερικανική οικονομία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, δεν αναγνώρισε στους συγγενείς των θυμάτων της 9/11 το δικαίωμα να μηνύσουν τη σαουδική αραβία για διαφαινόμενη εμπλοκή της στις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους με τη δικαιολογία πως κάτι τέτοιο θα άνοιγε το δρόμο για να μηνύσουν πολίτες άλλων χωρών τις ΗΠΑ…
Θα ταν γελοίο αν δεν ήταν τραγικό.
Κι ενώ για χρόνια τώρα οι αμερικανοί παρακολουθούσαν τους τζιχαντιστές να προελαύνουν στο Ιράκ και στην Συρία, τρώγοντας Ποπ Κορν με το υπέροχο θέαμα των αποκεφαλισμών και των βιασμών και στέλνοντας και κανά ντόλαρ για το ταμείο της προστασίας του παραδοσιακού ουαχαμπιτισμού, αφού στόχος ήταν η διάλυση του εμποδίου που λεγόταν Συρία του Άσαντ, έχοντας πλέον χάσει τον έλεγχο του χάους, σκοπεύουν να το ενισχύσουν κάνοντας επίθεση στους τζιχαντιστές στη Μοσούλη του Ιράκ.
Θα είναι αιματηρό, πολύ αιματηρό, καθώς οι τζιχαντιστές κρατούν τον πληθυσμό της Μοσούλης σαν ανθρώπινη ασπίδα.
Αυτήν την πρακτική τους έσπασε ο Συριακός στρατός αποκόπτοντας απάνθρωπα κάθε ανεφοδιασμό σε κατεχόμενες από μισθοφόρους και τρομοκράτες πόλεις της Συρίας. Η πείνα νικάει και τον Αλλάχ ώρες ώρες για αυτό κι άλλωστε ξεκίνησε προ εβδομάδων η προπαγάνδα για τις φρίκες που προκαλούν ο Συριακός στρατός και η Ρωσία στο Χαλέπι και οι κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου της Ρωσίας στο Χαλέπι, ώστε να ανεφοδιαστούν οι ισλαμιστές και να μην πέσει άμεσα το Χαλέπι στα χέρια της Συριακής Κυβέρνησης.
Με κάθε επιφύλαξη, ο βραχυπρόθεσμος στόχος λοιπόν της αιφνίδιας επέμβασης των αμερικανών στη Μοσούλη φαίνεται να είναι η απώθηση των τζιχαντιστών προς το Χαλέπι ώστε να συνεχιστεί το μακελειό εντός της Συρίας.
Και μέσα σε όλα αυτά οι αμερικάνοι μας αποκαλύπτουν κάτι που ήδη γνωρίζαμε. Πως φοβούνται επίθεση με χημικά όπλα από τους τζιχαντιστές. Τώρα τα αποκτήσανε τα χημικά όπλα οι τζιχαντιστές και δεν τα χρησιμοποίησαν ποτέ πριν;


Από το φονιάδες των λαών αμερικανοί ως το απελευθερωτές των λαών αμερικανοί, σημαντικό κομμάτι της αριστεράς έχει κάνει μεγάλα βήματα.

Βέβαια, με την πτώση της σοβιετικής ένωσης από κάπου έπρεπε να πιαστεί- και γιατί όχι; Να μεγαλοπιαστεί.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
Ούτε το να είσαι ο μπάτσος της σκέψης στη χώρα σου για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών.
Τις συνέπειες όλων αυτών των εξελίξεων θα τις γευτούμε στο κοντινό μέλλον.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/10/2016
Read More »

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Ποιος σκότωσε την Jo Cox;


Τι μέρα είναι σήμερα; Είναι Τετάρτη, 22 Ιουνίου 2016, μια μέρα πριν το βρετανικό δημοψήφισμα. Επίσης, είναι τα γενέθλια της Jo Cox, της βρετανίδας βουλευτού του εργατικού κόμματος που συμμετείχε στην εκστρατεία υπέρ της παραμονής της Μ.Βρετανίας στην ΕΕ που δολοφονήθηκε πριν από 6 μέρες.
Τι σύμπτωση!
Μία μέρα πριν το δημοψήφισμα, είναι μέρα μνήμης για την Jo Cox κι όλη η Μ.Βρετανία είναι υποχρεωμένη να θυμάται το που οδηγεί η αντιευρωπαϊκή μισαλλοδοξία: Στο θάνατο.
Δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει αποτελεσματικότερη και μαζικότερη ψυχολογική επιχείρηση για να ψυχαναγκαστεί ο πληθυσμός να ψηφίσει κάτι που δεν επιθυμεί σε πείσμα της πολιτικής του ηγεσίας: Την παραμονή στη γερμανοκρατούμενη ΕΕ.
Πριν τη δολοφονία Cox ήταν δημοσκοπικά ξεκάθαρη η δυναμική νίκης του Brexit. Σήμερα, το αποτέλεσμα δείχνει πάλι αμφίρροπο.
Ο φερόμενος ως δράστης, ο 52χρονος Thomas Mair, εμφανιζόμενος για πρώτη φορά ενώπιον δικαστηρίου, διακήρυξε πως τ’ όνομα του είναι Ελευθερία και φώναξε «Θάνατος στους προδότες».
Η περιγραφή κοντινών του ανθρώπων τον ήθελαν ήρεμα και μοναχικό, μη βίαιο.
Πότε έγινε η μεταστροφή του σε φανατικό;
Μας αποκαλύπτεται πως ο Mair είχε ψυχιατρικά προβλήματα.
Κι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη σύμπτωση.
Το 2003, δολοφονείται με πολλαπλές μαχαιριές  η Σουηδή βουλευτής κι υπουργός Anna Lindh, που συμμετείχε στην εκστρατεία υπέρ της ένταξης της Σουηδίας στο Ευρώ λίγες μέρες πριν το σχετικό δημοψήφισμα.
Ο δράστης ήταν ο σερβικής καταγωγής Mijailo Mijailovic.
Ο ίδιος δήλωσε πως δεν είχε τίποτε το προσωπικό με την Lindh κι η δολοφονία δεν είχε πολιτικά κίνητρα, απλά η Lindh βρέθηκε στο δρόμο του ενώ αυτός βρισκόταν υπό την επήρεια υπνωτικού χαπιού.  
Μια ακόμη σύμπτωση που σωρεύεται πάνω στη μεγαλύτερη ακόμη σύμπτωση πως ο Mijailovic βγήκε από ψυχιατρικό ίδρυμα 5 μέρες πριν το δολοφονία.
Τα δημοψηφίσματα αυξάνουν την επικινδυνότητα ψυχιατρικών ασθενών;
Δεν μπορούμε φυσικά να ισχυριστούμε πως αυτά τα συμβάντα είναι κάτι παραπάνω από συμπτώσεις. Και τι συμπτώσεις.
Σύμπτωση ήταν άραγε κι η Marfin;
Θα μπορούσε.
Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια. Και κάποια από αυτά τυχαίνει είναι εύθραυστα.
Αν αυτή η ορθοπεδική ευπάθεια του διαβόλου είναι σκόπιμη, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε.
Απλά περιγράφουμε τι συμβαίνει στα ποδάρια του διαβόλου σε δημοψηφίσματα σε σχέση με την ΕΕ.
 Η υπόθεση της σκοπιμότητας πίσω από τέτοιες ενέργειας είναι ερμηνευτικά πανάκριβη.
Προαπαιτεί σχεδιασμό, επιλογή κατάλληλων προφίλ και προγράμματα ψυχολογικού ελέγχου.
Θα μου πείτε ξεχνάτε το ιστορικά αποδεδειγμένο MK-Ultra κύριε Αργυρίου;
Φυσικά και όχι.
Απλά ιστορικά παραδείγματα δεν μπορούν να εφαρμόζονται ως ερμηνευτική αρχή καθολικής αξίας.
Κι οι συμπτώσεις όντως μπορούν να συσσωρεύονται σε βαθμό που να μοιάζουν ευφυείς.
Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, οι δολοφονίες Cox και Lindh είναι συμπτώσεις ευνοϊκές για την ΕΕ.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/6/2016
Read More »

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Το ΟΧΙ που έγινε ναι.


“Feeling lucky punk?” ήθελε η Guardian την Μέρκελ να λέει στον Τσίπρα σε ένα φανταστικό σενάριο που δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.
Με τα Magnum του ευρωσυστήματος κολλημένα στον κρόταφο της ελληνικής οικονομίας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να αισθάνεται απλά τυχερός.
Πρέπει να νιώθει ευλογημένος καθώς καταφέρνει κινηματογραφικά να αποδράσει από όλα τα αδιέξοδα μπροστά στα οποία τα συστήματα εξουσίας προσπαθούν να τον φέρουν.
Δυστυχώς η χώρα παραμένει στο αλκατράζ της και μάλιστα υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες που έχουν υπάρξει εδώ και δεκαετίες.
Το δημοψήφισμα που ο Τσίπρας Χουντίνι σκαρφίστηκε αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της διάλυσης της κυβέρνησης στην περίπτωση που ο ίδιος αποδεχόταν το τρίτο μνημόνιο και επιχειρούσε να το περάσει από το κοινοβούλιο, υπήρξε μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα.
Παρά την πρωτοφανή και συντονισμένη μέσα και έξω επιχείρηση προπαγάνδας που έφτασε στο σημείο όχι απλά χυδαίων παρεμβάσεων της ΕΕ στο εσωτερικό της χώρας, όχι μόνο σε μια δυσθεώρητη τρομοκρατία των τσοντακάναλων αλλά μέχρι και σε στυγνούς εκβιασμούς εργοδοτών προς τους εργαζόμενους τους σε μια περίοδο μάλιστα με τις κλειστές τράπεζες να παράγουν τεράστια αβεβαιότητα για το εγγύς μέλλον της χώρας και των πολιτών της, ο λαός ψήφισε σε συντριπτικά ποσοστά τη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας του πάση θυσία, παρέχοντας παράλληλα ομπρέλα προστασίας στην κυβέρνηση του και γυρνώντας μπούμερανγκ τις πραξικοπηματικές πρακτικές η συντριβή των οποίων είχε ως αποτέλεσμα να απαιτηθούν δημοσίως στην Ευρώπη οι παραιτήσεις Γιουνγκέρ, Σουλτς και Ντάισενμπλουμ και στην Ελλάδα να αποκεφαλιστεί  με συνοπτικές διαδικασίες ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.
Και πως ανταποκρίθηκε η κυβέρνηση σε αυτόν τον ηρωισμό του λαού;
Αναβαθμίζοντας τους ηττημένους παραλίγον πραξικοπηματίες σε συνομιλητές, συγκαλώντας συμβούλιο πολιτικών αρχηγών με τα ανδρείκελα της ελληνικής ολιγαρχίας και μεταμορφώνοντας το ηχηρό ΌΧΙ στη συμφωνία Γιούνγκερ σε συμφωνία η οποία μετατράπηκε μετά την ανακοίνωση σε συμφωνία εντός 48ώρου, λες και οι αποφάσεις εξαρτώνται μόνο από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό το οποίο είναι σε θέση να επιβάλει παγκοσμίως ότι του κατέβει στο κεφάλι.
Οι «48 ώρες», αυτή η ταινία δράσης θα έχει φυσικά πολλά sequels. Θα έχει κι «άλλες 48 ώρες» και «ακόμη περισσότερες 48 ώρες».
Έχει ήδη όμως κουράσει. Η Ευρώπη θέλει να δοθεί τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό, σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς, σε αυτόν τον ανταρτοπόλεμο όπου η κυβέρνηση δεν διστάζει να χρησιμοποιεί αλόγιστα σαν πολεμοφόδιο την λαϊκή εμπιστοσύνη για να τη ξοδεύει σε πυροτεχνήματα.

Είχαμε περιγράψει πως μετά το δράμα αυτής της πενταετίας, οι κυβερνητικοί μακιαβελισμοί δείχνουν να στοχεύουν όχι σε χειραφέτηση του λαού αλλά σε μια νέα μεταπολίτευση όπου τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος θα ξεχαστούν μπροστά στην ανάγκη μιας «εθνικής ενότητας». Η σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αμέσως μετά την απόπειρα ενός άτυπου πραξικοπήματος επιβεβαιώνει αυτήν την υπόνοια.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την επικοινωνιακή ικανότητα αυτής της κυβέρνησης. Στο εξωτερικό ήδη κατάφερε να γνωστοποιήσει πτυχές του ελληνικού ζητήματος που ήταν απαγορευμένες στο δημόσιο διάλογο, κάτι που συνδυαστικά με άλλες συνθήκες έχει επιφέρει ρήξεις σε ένα μέχρι και πρόσφατα αραγές μέτωπο,
Στο εσωτερικό πεδίο όμως δεν παράγεται πολιτική, ή μάλλον το παραγόμενο τελικό πολιτικό αποτέλεσμα είναι κάκιστο με τη χώρα να σέρνεται σιδεροδέσμια στις εξελίξεις:  
Η χώρα αποδέχτηκε την κυβερνητική συνέχεια και πλήρωνε μονομερώς δόσεις που της στέρησαν και την τελευταία της οικονομική ικμάδα στεγνώνοντας κάθε είδους ρευστότητα και καθιστώντας μια χώρα ούτως ή άλλως προσαρμοσμένη στο ευρωσύστημα να εξαρτάται πλέον πλήρως από αυτό. Η μάχη με τη διαπλοκή αναβλήθηκε επ αορίστον, ενώ με το χειρισμό και τη μεγάλη περιπέτεια του δημοψηφίσματος που συνέθλιψε τον παλαιοκομματισμό, παράλληλα παρέλυσε και η εσωτερική αντιπολίτευση.
Ο Τσίπρας, παίζει πλέον μπάλα μόνος του στο εσωτερικό. Και μοιράζει πάσες σε αντιπάλους σωριασμένους στο έδαφος με πολλαπλές κράμπες. Γιατί άραγε;
Η κυβέρνηση λοιπόν από πολέμιος του συστήματος εμφανίζεται πλέον ως γαμπρός με προσόντα.
Δε φαίνεται να θέλει τη ρήξη, ούτε καν στο εσωτερικό, προτιμώντας απλά να πλαισιωθεί καλύτερα στο υπάρχον σύστημα, παρέχοντας μικρές βελτιώσεις στους ιδιοκτήτες του αντί να επιδιώξει έστω να το αλλάξει ριζικά.
Δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε πατριωτική, πόσο μάλλον ριζοσπαστική.
Το αν μετά τις επικοινωνιακές της νίκες, το σύστημα εντός και εκτός θα αποδεχθεί μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο, πιο δίκαιο σύστημα του καπιταλισμού για να εξισορροπήσει τις τρομερές ανισότητες που ο νεοφιλελευθερισμός παράγει και το πόσο ακόμη θα αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της κυβέρνησης, μένει να φανεί.
Προειδοποιούσαμε την κυβέρνηση από νωρίς πως είναι άλλο πράγμα τα τεχνάσματα κι άλλο τα στρατηγήματα.
Η κυβέρνηση διάλεξε τη μέθοδο του Οδυσσέα, φαίνεται να έχει ξεχάσει όμως την Ιθάκη της.
Μένει να φανεί το αν κι εφόσον βρεθεί ανάμεσα στους μνηστήρες της Πηνελόπης, θα προτιμήσει να τρωγοπίνει μαζί τους από το να υπερασπίσει την εκλεκτή της καρδιάς του που του είναι ακόμη πιστή παρά τις δικές του απιστίες.
Ελπίζουμε σύντομα να δούμε έμπρακτα κάτι από τον προεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ.
Κι η υπομονή μας δεν είναι Ιώβεια.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 7/7/2015
Read More »

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Δημοψήφισμα για μια νέα Deutschland uber alles.


Ας είμαστε ξεκάθαροι.
Μετά από την κίνηση τακτικής των Γερμανών να αποσύρουν την μνημονιακή πρόταση τους από το τραπέζι ως απάντηση στην αιφνιδιαστική προκήρυξη δημοψηφίσματος επ’ αυτής από τη συγκεβέρνηση, όπως άλλωστε προέβλεψε ο αξιότιμος κύριος Δελαστίκ, το δημοψήφισμα έχει μετεξελιχτεί σε κάτι αρκετά διαφορετικό από το ίδιο του το περιεχόμενο.
Όχι βέβαια στο ερώτημα «Ευρώ ή Δραχμή» το οποίο κυρίως το ελληνικό σύστημα διαπλοκής προπαγανδίζει ότι είναι το κύριο και ερώτημα του δημοψηφίσματος, κάτι που άλλωστε διαψεύδουν ακόμη και κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι.
Τα ερωτήματα στα οποία πλέον καλείται να απαντήσει ο λαός είναι περισσότερα από ένα:
Είναι το αν η Ευρώπη λαμβάνει υπόψη τη λαϊκή βούληση.
Αν αντέχει τη δημοκρατία.
Αν επιτρέπεται στους Γερμανούς και στους ντόπιους συνεργούς τους να επιβάλουν άνευ όρων το δικό τους σχεδιασμό για μια ολοκληρωτική Ευρώπη.
Είναι το αν ο λαός θα επιτρέψει τον εξευτελισμό ή και την ανατροπή μιας ακόμη εκλεγμένης κυβέρνησης και την αντικατάστασή της με ανδρείκελα της εξάρτησης και της διαπλοκής.
Είναι επίσης ένα ερώτημα ταξικού χαρακτήρα: θα υποταχτούν οι μεγάλες λαϊκές μάζες στα συμφέροντα του Ευρώ που αφορούν όλο και λιγότερους;
Μπορούμε απολύτως να καταλάβουμε την παράταξη του ΝΑΙ που απαρτίζεται κυρίως αν και όχι αποκλειστικά από αυτούς που έχουν εντός του Ευρώ διατηρήσει ή και αυξήσει τα προνόμια τους.
Ιστορικά αντίστοιχη ήταν και η παράταξη που επί της περιόδου της οθωμανοκρατίας φρονίμευε ή και ακόμη φοβέριζε τις φτωχές ελληνικές κοινότητες να μην μπουν στην ιστορική περιπέτεια της εθνικής ανεξαρτησίας καθώς κάτι τέτοιο απειλούσε τα προνόμια του εμπορίου και της ελεύθερης μετακίνησης.
Ιστορικά αντίστοιχη ήταν και η τάξη των προνομιούχων που επί κατοχής ευχόντουσαν την ναζιστική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Οι Φρόνιμοι του τότε και του τώρα είχαν τα δίκια τους.
Η επανάσταση του 21 βασάνισε και οδήγησε στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους.
Φοβερές ήταν και οι συνέπειες της εθνικής αντίστασης.
Μα ήταν αυτές οι τραυματικές εμπειρίες που διαμόρφωσαν την ταυτότητα αυτού του έθνους, ως ένα έθνος αντιδραστικό σε κάθε είδους επιβολή, μια ταυτότητα που οι ψευτοδιανοούμενοι της μεταπολίτευσης σε συνδυασμό με την καταναλωτική πλύση εγκεφάλου φρόντισαν να εξαλείψουν.
Έτσι και σήμερα λοιπόν, η τάξη των «φρονίμων» μας προειδοποιεί για τα χειρότερα.
Και έχει τα δίκια της. Ο δρόμος προς την εθνική περηφάνια δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα: Αντίθετα είναι ένας δρόμος στρωμένος με δάκρυα, αίμα και ιδρώτα. Τα πρώτα βήματα του τα κάναμε ήδη και είδαμε το πόσο δύσκολο είναι το να υποστεί μια ευρωεξαρτημένη οικονομία capital controls.
Εκεί έγκειται και η πολιτική απάτη που διέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και στις κυβερνητικές του εξαγγελίες: Αντί να προετοιμάσει το λαό για τα δύσκολα, έκανε τα δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη να φαντάζουν ως μια πολύ καλή ιδέα.
Έταξε σε μια κοινωνία πρεζάκι ότι και τη δόση του θα παίρνει, και την ηδονή θα έχει και καμιά οδύνη και παρενέργεια δε θα ξαναβιώσει ποτέ πια, κάτι το οποίο έχει αποδεχτεί περίτρανα από την ίδια την πραγματικότητα πως ουδεμία σχέση είχε με αυτήν.
Ο δρόμος όμως της αμφισβήτησης, παρότι γεμάτος κατσάβραχα και οδύνες είναι ο μόνος δρόμος.
Και θα σας εξηγήσουμε το γιατί: Γιατί το ΔΝΤ και η ΕΕ, δήθεν σκληροί πραγματιστές, έχουν αποδειχτεί πολύ πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καν τα ελαφρυντικά των καλών προθέσεων που ο ίδιος έχει. 
Γιατί το ΔΝΤ, Γερμανία και ΕΚΤ, γνώριζαν πολύ καλά και εξ αρχής πως το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο. Αυτό αποδεικνύεται κι από σχετικές διαρροές της NSA όπως αυτές παρουσιάζονται σε πρόσφατα Wikileaks.
Η Μέρκελ γνώριζε ότι χρειαζόταν ένα γενναίο κούρεμα όπως άλλωστε της το πρότεινε ο δυσάρεστος υπουργός οικονομικών Σόιμπλε, συμφώνησε όμως τελικά σε μια επιχείρηση τερατώδους και επικερδούς μέχρι σήμερα για τη Γερμανία δανεισμού της Ελλάδας όταν γνώριζε πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν ποτέ σε θέση να αποπληρώσει τα δάνεια της, ίσως ακόμη και μετά από νέο γενναίο κούρεμα. 
Το πρόγραμμα ευθανασίας της ελληνικής οικονομίας που βαπτίστηκε πρόγραμμα διάσωσης δεν ήταν κάποια λάθος εκτίμηση: το ΔΝΤ γνωστοποίησε πρόσφατα πως ακόμη και αν η ελληνική πλευρά εφάρμοζε πλήρως τις μεταρρυθμίσεις, οι προγραμματισμένοι από την αρχή στόχοι οικονομικής ανάκαμψης για το 2013, θα ήταν εφικτοί μόλις το … 2020 και μάλιστα υπό την προϋπόθεση εκ νέου κουρέματος του χρέος κατά 30% και παγώματος του ακόμη και μέχρι το 2030.
Με άλλα λόγια, το ελληνικό χρέος δεν ήταν και μετά από μια πενταετία πόνου και ανθρωποθυσιών εξακολουθεί να μην είναι ούτε κατά διάνοια βιώσιμο. Τα πάντα έγιναν για να προστατευτούν οι Γερμανογαλλικές τράπεζες με τίμημα τον θανάσιμο τραυματισμό της ελληνικής οικονομίας.
Όσο για την ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ που δικαίως επικαλείται το κόμμα του Ναι, αυτή δεν απαλλάσσει ούτε τους δανειστές που για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και προκειμένου να συνεχιστεί η πολιτική του γερμανικού ολοκληρωτισμού όχι μέσω της σύγκλισης αλλά μέσω της διεύρυνσης του χάσματος Βορρά Νότου και επιβάλλοντος στο δεύτερο οθωμανικής οξύτητας φορομπηχτισμούς, δεν διστάζει να ρισκάρει εκατοντάδες δις απωλειών για την παγκόσμια οικονομία για να συνθλίψει κάθε ευρωπαϊκή αμφισβήτηση, αρχής γενομένης με την ανατροπή των συριζανέλ.
Ούτε φυσικά απαλλάσσει από τις ευθύνες του το κλεπτοκρατικό μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα, του οποίου το πλιάτσικο αγγίζει εκατοντάδες δις, και το οποίο γυρεύει με την πρόφαση του ΝΑΙ να νεκραναστηθεί πολιτικά και επιστρέφοντας να επιρρίψει όλες τις ευθύνες στην ολιγόμηνη συγκυβέρνηση Συριζανέλ.
Φυσικά, αυτές τις «μικρές» λεπτομέρειες, το κόμμα του ΝΑΙ φροντίζει να τις συγκαλύπτει.
Όπως άλλωστε αποκρύπτει και τις δηλώσεις καταπέλτη κατά της ελληνικής βοθροκρατίας του γερμανού αντικαγκελαρίου Sigmar Gabriel που φωτογραφίζουν τους πρωταίτιους της ελληνικής κρίσης: «Για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο λαός της, ούτε η σημερινή κυβέρνηση.Το λάθος που κάναμε και δεν υπολογίσαμε σωστά, είναι ότι δεν λάβαμε υπό όψη μας, ότι στη χώρα υπάρχει μια διεφθαρμένη οικονομική ολιγαρχία, που την λυμαίνεται χρόνια τώρα, ακόμα και με την κρίση.Τα προγράμματα στην Ελλάδα απέτυχαν, γιατί τα δυο διεφθαρμένα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα, εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν αυτά τα συμφέροντα»
Αλλά τα περί των πραγματικών ποινικών ευθυνών για το δράμα της Ελλάδας είναι ψηλά γράμματα για καλοταϊσμένα παχύδερμα που συνηθίσαν στη σκιά μιας ομπρέλας πλήρους ασυλίας που τους προστατεύει από της δικαιοσύνης τον ήλιο τον νοητό.
Καταλαβαίνω το κόμμα του ΝΑΙ.
Είναι ωραία η Ευρώπη τους. Είναι ωραίες οι τσάρκες στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις με το πορτοφόλι γεμάτο. Είναι ωραία να σε υπηρετούν οι διάφοροι χαμηλόμισθοι αχθοφόροι της ΕΕ.
Εγώ όμως ανήκω σε εκείνη την τάξη που χέστηκε αν θα δει το Παρίσι γιατί δεν έχει ακριβώς λεφτά για το καθημερινό της εισιτήριο.
Χέστηκε που δεν θα έχει ευρωπαίους να τον υπηρετούν γιατί δεν έχει καν την πολυτέλεια να υπηρετεί επ΄ αμοιβής ο ίδιος άλλους: Είναι ένας από τους εκατομμύρια ανέργους
Είναι διαφορετική η Ευρώπη σας από τη δικιά μας Ευρώπη. Εσείς μένετε Ευρώπη και περνάτε καλά, εμείς μένουμε πατρίδα και υποφέρουμε όσο εσείς κάνετε την  Dolce Vita σας.
Εσείς ζείτε στην Ευρώπη της χλιδής και εμείς στην Ευρώπη των ανισοτήτων. Η ανισότητα είναι αυτή που μετουσιώνεται στη δικιά σας χλιδή.
Δεν είναι υπερβολικό λοιπόν να αναπτύσσεται τοξικό ταξικό μίσος. Δεν οφείλεται σε φθόνο, δε θέλουμε να ψοφήσει ο γάιδαρος σας. Δε θέλουμε παντεσπάνι. Θέλουμε ψωμί παιδία ελευθερία.
Και το κόμμα του ναι μας ειρωνεύεται: Όπως η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του Ποταμιού Λυμπεράκη που δηλώνει ανερυθρίαστα δημοσίως «πως οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές».
Φυσικά και κάνουν. Όπως εκείνος ο φτωχοδιάβολος που έκανε τη λάθος επιλογή να βρεθεί στην κρίσιμη στιγμή που ο γνωστός ηθοποιός και υποψήφιος βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Γιαννόπουλος παραβίαζε το κόκκινο με το όχημα του, κάτω από τις ρόδες του.
Να τον πάρει το Ποτάμι.
Και ξέρετε γιατί ο ηθοποιός εγκατέλειψε το θύμα του; Γιατί το Ποτάμι πίσω δεν γυρνά.
Είναι λοιπόν το λιγότερο θρασύτατο το να γυρνάει μετά τα θανατηφόρα «τροχαία» η μεταπολίτευση στον τόπο του εγκλήματος με καινούριο όχημα, να ξαναπατάει το θύμα με την όπισθεν και να του ζητάει να προχωρήσουν μαζί μπροστά, πάντα κάτω από τις ρόδες του, με μόνo επιχείρημα πως καλύτερα να σε πατάει BMV παρά αγροτικό Datsun.
Αλλά τι περιμένεις από αλήτες που ακόμη και η νέα εκδοχή τους, το Ποτάμι έχει για αρχηγό έναν τύπο που δηλώνει πως «καλωσορίζει τον Τσίπρα στο γκρουπ των ανθρώπων που πιστεύουν στη Γερμανία;»
Και με ακόμη πιο περισσό θράσος επικαλούνται οι γερμανοτσολιάδες τον εθνικό διχασμό. Αυτοί που ούτε για μια στιγμή δεν τον συλλογίστηκαν όταν κατέστρεφαν με τα μνημόνια τη μεσαία τάξη, τον πυλώνα της ταξικής ειρήνης και της οικονομίας, μας φοβερίζουν τώρα με διχασμό.
Όχι κύριοι. Δεν είναι εθνικός διχασμός. Είναι ταξικός.
Το όχι λοιπόν δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην νεόκοπη κυβέρνηση που τα χει κάνει ήδη σκατά και που εφευρίσκει τεχνάσματα για να βγει από τα αδιέξοδα πετώντας την μπάλα στην εξέδρα.
Το ΟΧΙ είναι πλέον θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και συνάμα και ταξικής συνείδησης. Είναι θέμα προάσπισης της δημοκρατίας από τους ολιγάρχες και τους υπάλληλους τους και απόπειρα αναχαίτισης του γερμανικού ολοκληρωτισμού.
Είναι ένα πρώτο όχι στο νέο Deutschland uber alles. Είναι ένα όχι στους Ουμπεράλες και τους νεοφιλελέδες και την ανίερη συμμαχία τους που προσποιείται ότι πιστεύει στην ελεύθερη αγορά ενώ κάνει τα στραβά μάτια όχι απλά στους παρεμβατισμούς αλλά και στους κεντρικούς σχεδιασμούς της Γερμανίας, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Fed.
Έχουμε ταξικό πόλεμο κύριοι. Δεν τον ξεκινήσαμε εμείς. Και ξέρουμε ποιος κερδίζει μέχρι σήμερα. Είναι οι Ουμπεράλες και οι νεοφιλελέδες. Και μας κουνάν το ματωμένο τους δάχτυλο.
Δεν τον ξεκινήσαμε εμείς αυτόν τον πόλεμο. Μα οφείλουμε να τον τελειώσουμε.
Παρακαλούνται λοιπόν οι άμαχοι, κάτι αυτοδημιούργητοι και μερικοί αθώοι εύποροι που συντάσσονται από σύμπτωση και όχι συνειδησιακά με το Ναι των λαμογιών και των δοσιλόγων, να μη διαλέξουν πλευρά.
Ακόμη κι αν αυτοί έχουν ατομικά τα μεγάλα δίκια τους, να ξέρουν ότι συμπαρατάσσονται με αυτούς που έχουν προξενήσει τις μεγαλύτερες αδικίες σε αυτό τον τόπο.
Όχι στην απόπειρα μιας ακόμη εκτροπής. Όχι στην γερμανική Ευρώπη. Όχι στα ντόπια λαμόγια.
Αν υπάρχει ένας τρόπος να σωθεί ο τόπος κι η Ευρώπη που κάποτε πολλοί αγαπούσαμε, είναι αυτός και μόνο αυτός.
Πλέον η ευθύνη πέφτει όλη στις πλάτες μας. Κανείς λοιπόν να μη διανοηθεί να γκρινιάξει για αυτό που ο ίδιος επέλεξε για τον εαυτό του, τους συμπολίτες του και τις επόμενες γενιές.
Η γκρίνια μπορεί να γκρεμίσει σπιτικά. Όχι ολοκληρωτικά καθεστώτα.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa,blogspot.com, 3/7/2015
Read More »

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Δημοψήφισμα και λαϊκή κυριαρχία




 Το δημοψήφισμα που προκήρυξε στις 26/6/2015 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας είναι μια κίνηση πρωτίστως στρατηγικού χαρακτήρα.

Η συγκυβέρνηση μετά από μια σωρεία στρατηγικών λαθών που πήγαζαν από την απροθυμία της να έρθει σε ρήξη και τον ευρωρομαντισμό της, υποχρεώνεται πλέον από τη σκληρότητα των δανειστών σε επιθετικότερη διαπραγμάτευση υψηλών ρίσκων για όλους.

Δυστυχώς, οι πέντε μήνες επιθέσεων φιλίας εκ μέρους της έχουν κοστίσει ήδη πολύ στην κοινωνία και την οικονομία και έχουν οδηγήσει την κυβέρνηση και τη χώρα από την υπόσχεση της γης της επαγγελίας μπροστά στο Ρουβικώνα τους.

Δεν είναι η κυβέρνηση αυτή ο ορισμός της αποτυχίας. Μέχρι τώρα έχει καταφέρει να φέρει τις απαιτήσεις για πρωτογενές πλεόνασμα στο 1% για φέτος από το απάνθρωπο 3% στο οποίο στόχευαν οι προκάτοχοί της, να αναδείξει σε μια πιο αληθινή διάσταση διεθνώς το ελληνικό ζήτημα και να σπαταλήσει πολύτιμο χρόνο από τις λειτουργίες της ΕΕ, κάτι που αυξάνει την πίεση στους Ευρωπαίους αξιωματούχους για επίλυση της ελληνικής κρίσης.
Αυτά όμως σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν λόγω της ιστορικότητας της συγκυρίας και των με λίγες λαμπρές εξαιρέσεις κάκιστων μέχρι τώρα στρατηγικών επιλογών σε συνδυασμό με τις υψηλών προσδοκιώ που οι κυβερνώντες δημιούργησαν προεκλογικά.  
Με το δημοψήφισμα λοιπόν αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να βελτιώσει τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στους δανειστές και να πιέσει πιο δυναμικά για μια βιώσιμη συμφωνία που δε τη σκοτώσει πολιτικά ήδη από τα γεννοφάσκια της και δε θα βλάψει περεταίρω τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό.  

Τι διακυβεύεται όμως πραγματικά σε αυτό το δημοψήφισμα;

Ένα ναι του ελληνικού λαού υπό το καθεστώς υψηλής οικονομικής και ψυχολογικής πίεσης τον καθιστά απολύτως έρμαιο των προθέσεων των δανειστών. Η υπόθεση Ελλάδα θα κλείσει με την κηδεία της δίπλα στους πολιτικούς εκείνους που επιχείρησαν να την υπερασπιστούν. .
Πολύ πιο απρόβλεπτες είναι οι συνέπειες ενός ΟΧΙ το οποίο φυσικά και δεν είναι ταυτόσημο με το Grexit: Οι Γερμανοί φοβούμενοι να μην ξυπνήσουν τα αντιναζιστικά αντανακλαστικά των λαών της Ευρώπης, οφείλουν να καλωσορίσουν ακόμη και τη δημοσκοπική έκβαση της αψηφισιάς και να παίξουν το παιχνίδι της αφόρητης πίεσης έμμεσα, βγάζοντας μπροστά τις υποτελείς τους κυβερνήσεις για να κάνουν αυτές τη δουλιά τους.
Όπως κι αν επιλέξουν να πράξουν οι Γερμανοί, το ΟΧΙ θα περιέχει ένα μήνυμα αναγνωρίσιμο από όλες τις πλευρές: Το ελληνικό στοίχημα έχει τραβήξει πάρα πολύ και τα κόστη του είναι πλέον μεγαλύτερα από τα κέρδη όχι μόνο στο οικονομικό αλλά και στο πολιτικό επίπεδο. Το ΟΧΙ θα εκκινήσει μια διαδικασία όπου το Ελληνικό πρόβλημα δε θα μπορεί πλέον να κρύβεται κάτω από το χαλάκι: Μετά το ΟΧΙ 2015, το ελληνικό ζήτημα θα πρέπει είτε να λυθεί, είτε να διαλυθεί.
Επειδή όμως το πρώτο ενδεχόμενο θα φανεί σαν ελληνικός θρίαμβος και το δεύτερο σαν γερμανική θηριωδία, οι διαπραγματεύσεις μάλλον θα συνεχιστούν με προτάσεις λίγο περισσότερο βελτιωμένες, που θα φαίνονται σαν να σέβονται την ελληνική δημοκρατία.

Το δημοψήφισμα δεν μπορεί λοιπόν να σώσει από μόνο του τη χώρα. Απλά μπορεί να κερδίσει για την κυβέρνηση κάποιους πόντους που θα έχουν όμως σαν συνέπεια μια ακόμη βαθύτερη γερμανική αντιπάθεια, η οποία θα εκδηλωθεί μάλλον σε κάποιο ύστερο χρονικό σημείο.
Αντισταθμιστικά όμως της βαθύτερης γερμανικής αντιπάθειας, το ΟΧΙ ενδέχεται να αυξήσει την πίεση στο εσωτερικό του ΔΝΤ που βλέπει ανήμπορο και αυτή την ελληνική δόση να καθυστερεί, ανησυχώντας για το ενδεχόμενο του να χάσει τα λεφτά του και ως εκ τούτου κάποια στελέχη του να χάσουν τη δουλειά τους. Και αυτή η πίεση μπορεί να συμβάλει στο να δημιουργηθεί μια κάποια ρήξη στο μέχρι τώρα συμπαγές μέτωπο ΔΝΤ-Γερμανίας. Η απόπειρα πρόκλησης ρήξης ΔΝΤ Γερμανίας οφείλει να είναι κεντρική κυβερνητική στρατηγική.

Τι θα γίνει όμως τελικά στο δημοψήφισμα;

Αυτή τη στιγμή το ΟΧΙ είναι μάλλον κυρίαρχο. Ο απόλυτος μοχλός πίεσης θα είναι να σταματήσει ο ELA κάτι που θα στεγνώσει τις τράπεζες σε ορατό βαθμό και το μαύρο μέτωπο του εσωτερικού που έχει ήδη σύσσωμο συνταχθεί κατά του δημοψηφίσματος, θα φροντίσει να εκμεταλλευτεί πλήρως τη δυσχερέστατη θέση της χώρας.
Ακόμη κι έτσι όμως το μείγμα 5 ετών τρομοκράτησης, απελπισίας και και εξευτελισμού έχει κάνει τους ανθρώπους πιο ανθεκτικούς στο φόβο. Πολλοί άνθρωποι έχουν πια μάθει να ζουν στα δύσκολα. Ακόμη περισσότεροι θα μάθουν να μη φοβούνται το να ζουν στα δύσκολα. Ίσως έτσι προκύψει ένας ανθρωπότυπος που δεν έχει μόνο τα κουσούρια του χθες και του σήμερα αλλά έχει ξαναανακτήσει και κάποιες από τις αρετές του παρελθόντος με σημαντικότερη εξ αυτών την αξιοπρέπεια.
Πρέπει στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι παρά το ότι το ΝΑΙ μεταφράζεται αυτόματα, με το ΟΧΙ δεν συμβαίνει αυτό. Όσο μπορούμε να το φανταστούμε με τα τωρινά δεδομένα, το δημοψήφισμα δεν περιέχει εναλλακτική, δεν καθορίζει το ποια διαπραγματευτικά πλαίσια ο λαός επιτρέπει πλέον στην κυβέρνηση, δεν της δίνει εντολή για το τι νομιμοποιείται να πράξει, παρά της δίνει μοναχά συναίνεση ή άρνηση σε σχέση με κάτι που της επιβάλλεται απ’ έξω. Και αυτή η ασάφεια είναι που κάνει σαφή το στρατηγικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου δημοψηφίσματος.

Είναι όμως το δημοψήφισμα τυχοδιωκτικό; Απόλυτα. Σε ώρες απόγνωσης ο τυχοδιωκτισμός μπορεί να φανεί χρήσιμη στρατηγική επιβίωσης.

Είναι και μετάθεση ευθυνών από την κυβέρνηση στο λαό; Φυσικά και είναι και καλώς είναι έτσι: Είναι καιρός ο καθένας από εμάς να αναλάβει τις ευθύνες του για το μέλλον του και το μέλλον της χώρας μας και να σταματήσει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του.

Είναι δειλία ή θράσος; Θράσος είναι όταν ο αυτουργός των μνημονιακών πολιτικών, ο ΓΑΠ αποκαλεί το δημοψήφισμα της παρούσας κυβέρνησης δειλία, όταν το δικό του δημοψήφισμα το πρότεινε κατόπιν εορτής. Θράσος είναι να ξεχνάει ότι η δική αναφορά σε δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκε, με τη σύμφωνη γνώμη ίσως και πρωτοβουλία των δανειστών και των Σαμαροβενιζέλων, για να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και να μην τον πάρει η μπάλα για τα όσα εγκληματικά διέπραξε.
Δειλία θα ήταν να εγκατέλειπε η συγκυβέρνηση το καράβι που βουλιάζει όπως της το προτείνει ο Καραμπελιάς. Παρά την προσωρινή κατακραυγή που θα δέχονταν, κάποιοι έστω πολιτικοί της θα μπορούσαν να ελπίζουν σε μια υστεροφημία του τύπου «τουλάχιστον αυτοί το πάλεψαν». Και φυσικά αυτού του είδους η αφοσίωση που επιδεικνύει η σημερινή συγκυβέρνηση δεν είναι ανεπηρέαστη από τη σαγήνη της καρέκλας…

Είναι το δημοψήφισμα αυτό αντισυνταγματικό;

Δυστυχώς εν μέρει είναι. Ακόμη και το αφράτο περίττωμα που λέγεται Βενιζέλος έχει δίκιο σε αυτό: Το άρθρο 44 παρ. 2 του συντάγματος περιγράφει πως δημοψήφισμα δεν προβλέπεται για ζητήματα με χαρακτήρα πρωτίστως δημοσιονομικό. Το κωμικοτραγικό πάντως που ξεχνάει ο πολιτικά τελειωμένος άντρας είναι πως το ίδιο άρθρο στην παρ1 περιγράφει πως οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προβλέπονται μόνο για ζητήματα κρίσιμα και απρόβλεπτα. Και από ένα σημείο και έπειτα δεν υπήρχε τίποτε πιο προβλέψιμο από το να χρησιμοποιούνται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για να περνάει με το τσουβάλι και με τον πιο αντισυνταγματικό τρόπο ο Σαμαροβενιζέλος μνημονιακούς νόμους. Όπως και να χει, πρέπει να είμαστε το λιγότερο επιφυλακτικοί όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται, ασχέτως προθέσεων και προφάσεων των επιόρκων. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι πολύ περισσότερο από επιφυλακτικός απέναντι στο δημοψήφισμα και όχι αποκλειστικά επειδή αυτό είναι αντισυνταγματικό.
Μιλώντας όμως για αντισυνταγματικότητα, καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως η καρδιά του Συντάγματος, ο πυρήνας του, είναι το πρώτο άρθρο του, αυτό που ορίζει πως θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Όχι δεν είναι αριστερίστικα και ανεδαφικά αυτά. Είναι το Σύνταγμα Ηλίθιε.

Είναι όμως ο λαός ώριμος για να παίρνει τόσο μεγάλες αποφάσεις;

Όχι βέβαια. Στη δικιά μου αντίληψη η ποιότητα και η μορφή ενός πολιτεύματος καθορίζονται από την ποιότητα αυτών που μετέχουν σε αυτό, το βαθμό συμμετοχής αυτών καθώς και το σε πόσους επιτρέπεται η συμμετοχή σε αυτό.
Σε αυτά τα σημεία έχουμε μείνει πίσω. Ε καιρός να κάνουμε βήματα μπροστά.
Μπορεί να μην έχουμε το λαό που θα θέλαμε να έχουμε αλλά είναι το μόνο που έχουμε.
Όσοι λοιπόν βλέπουν το λαό αφ υψηλού κατηγορώντας τον για ανωριμότητα αντί να τον παιδαγωγούν για να ωριμάσει, μπορούν μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας ελεύθερα να εκφράσουν την αηδία τους και να περιγράψουν τη δημοκρατία ως την μορφίνη της πλέμπας ή την εκδίκηση της γυφτιάς. Να μην ξεχνάνε όμως το πρώτο άρθρο του συντάγματος που ορίζει πως θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και πως όσοι θέλουν να βγάλουν αυτά τα θεμέλια αναπόφευκτα γκρεμίζουν το πολίτευμα.  
Όσο κι αν χτυπάμε το κεφάλι στον τοίχο, αν ο λαός πει θα φάμε σκατά, ε σκατά θα φάμε εκτός κι αν καταφέρουμε να τον πείσουμε πως τα σκατά δεν τρώγονται.
Για αυτό και άλλωστε χτυπούσαμε το κεφάλι μας στον τοίχο κατά τη διάρκεια του μεγαλυτέρου διαστήματος της μεταπολίτευσης.
Μα τώρα ας γιορτάσουμε και ας τιμήσουμε τη δημοκρατία. Γιατί τα δημοψηφίσματα είναι η γιορτή της δημοκρατίας. Ακόμη κι αν οδηγήσουν στην καταστροφή. Στη δημοκρατία ο λαός είναι κυρίαρχος. Ώριμος ξεώριμος, μαλάκας ξεμαλάκας, αυτός αποφασίζει.
Τα δημοψηφίσματα είναι μια άσκηση δημοκρατίας. Ας ασκηθούμε σε αυτήν. Ας τη γιορτάσουμε. Γιατί μέχρι τώρα ξέραμε μονάχα τη δημοκρατία εμείς να την γλεντάμε κι οι άλλοι να μας την πισωγλεντάνε.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 27/6/2015
Read More »