Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διαδικτυοκρατία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διαδικτυοκρατία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Διαδικτυοκρατία: 21ος αιώνας και κοινουβουλευτική δημοκρατία



Who is Who: Εδρούλφο Εσπινόζα: Ο Εδρούλφο Εσπινόζα ήταν πάντα παιδί θαύμα. Μισός Έλληνας και ημίαιμος Ινδιάνος, ο Εσπινόζα πάντα υπηρετούσε το ελληνικό πνεύμα. Αντιμέτωπος με τον νεοελληνικό κομφορμισμό αναγκάστηκε και αυτός να συμβιβαστεί... Σήμερα, πρωτοπόρος για τα ελληνικά πράγματα νευροχειρούργος και μέλος της Internatioanal High IQ society, ο Εσπινόζα αποφασίζει να βγει από το λήθαργο. Διαβάζοντας τις ατέλειες και το τέλος του κοινοβουλευτισμού όπως τον ξέραμε, ο Εσπινόζα θαρρετά προτείνει μια καινούρια και πραγματικά σύγχρονη πολιτική λύση: Τη Διαδικτυοκρατία. Τα AGRIAZWA (http://agriazwa.blogspot.com/ σε αποκλειστική συνεργασία με τον Diadiktyokrati παρουσιάζουν ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που είναι παράλληλα και τολμηρή πολιτική πρόταση εν τη γενέσει του και παρακολουθούν την εξέλιξη αυτής της νέας θαυμαστής περιπέτειας του ανθρωπίνου πνεύματος.




21ος Αιώνας και Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ


Του Εδρούλφο Εσπινόζα (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του σύντομα στο http://diadiktyokratis.blogspot.com/)


Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα μ.Χ. , η ανθρωπότητα εξακολουθεί να προσδοκά την ακώλυτη διασφάλιση των πολιτικών δικαιωμάτων της, μέσω διαδικασιών που διασφαλίζουν όλα όσα επιτάσσει μια ευνομούμενη κοινωνία. Μία κοινωνία ισονομίας και ισοπολιτείας, μια κοινωνία με εχέγγυα το Κράτος Δικαίου και το Κράτος Πρόνοιας. Μια Κοινωνία του Αυτονόητου.

Πως ορίζεται όμως το Αυτονόητο; Και κυριότερα, ποιος το καθορίζει; Η απάντηση στα παραπάνω είναι εξαιρετικά απλή και αδιαμφισβήτητη: Οι πράξεις και οι ανάγκες των πολιτών. Χωρίς «ίσως», χωρίς «αλλά». Οι ανάγκες και οι πράξεις των πολιτών, καθορίζουν το Αυτονόητο μιας κοινωνίας απεξαρτητοποιημένης από θεσμούς νωχέλειας και φαυλότητας. Μιας κοινωνίας του Αυταπόδεικτου δηλαδή, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την αποδοχή του τρόπου επιβολής των απόψεων μιας καταχρηστικά αποκαλούμενης «πλειοψηφίας». Της πλειοψηφίας του Κοινοβουλευτισμού.
Ακούγεται αρκετά ανατρεπτικό να αποδίδουμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία την αδυναμία της Πολιτικής να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις του σύγχρονου κοινωνικού ιστού. Το ερώτημα που θα έπρεπε να κυριαρχεί όμως, σαν πρώτη απάντηση στην προηγούμενη αιρετική προσέγγιση είναι το ακόλουθο: «Θα έπρεπε να αναρωτούμαστε για το Αυτονόητο;», Η αλήθεια του Λόγου, εκφράζεται μέσα από σχηματοποιημένα σύμβολα, τις λέξεις. Κάθε ένα από αυτά τα σύμβολα, αντιπροσωπεύει μια εγκεφαλική διαδικασία καταγραφής και αφομοίωσης της έννοιας, ως νοητικό αρχέτυπο. Πιο απλά, θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τον ήχο ενός τραγουδιού, τόσο γνώριμο στο αισθητήριο της ακοής όπου η αυτόματη ανάκληση του τίτλου του από τον «δέκτη» να αποτελεί κάτι το …αυτονόητο. Μοιάζει εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά απλό για να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας. Θα μπορούσε εάν η Γνώση που προσφέρεται μέσω της Εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσε κοινωνικό κεκτημένο και όχι κοινωνικό προνόμιο. Δυστυχώς, μέσω της αντιμετώπισης της Γνώσεως ως Κοινωνικού προνομίου, η αναγνώριση από ορισμένους και μόνο, της Αλήθειας του Λόγου και των εννοιών δημιουργεί ένα επιπλέον ανάχωμα της υπάρχουσας Οικονομικής Διαστρωμάτωσης, επιχειρώντας τη διατήρηση της συντηρητικής και ατελέσφορης επιβολής των Αστικών «θέλω» μέσω της μονόδρομης κατευθύνσεως με φορά από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.
Η Δημοκρατία και ο Κοινοβουλευτισμός αποτελούν, ίσως, ένα από τα πλέον αταίριαστα εννοιολογικά «ζευγάρια» που εμφανίστηκαν στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αποτελούν δύο έννοιες ουσιαστικά ανεξάρτητες μεταξύ τους. Ομολογώ πως, η παρουσίαση τους σε έναν αδαή και ετυμολογικά απαίδευτο άνθρωπο, ως ενιαίο και αδιαίρετο πολιτικό δόγμα, αποτελεί την εύκολη λύση για να επιλύσει τα προβλήματα που δημιούργησε και αντιμετώπισε κατά το παρελθόν της Ανθρώπινης Ιστορίας η Ολιγαρχία σαν εφαρμοζόμενο Πολίτευμα Διακυβέρνησης. Δυστυχώς όμως, τα προβλήματα που επιλύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μέσω αυτής της διαδικασίας διαχρονικής εξαπατήσεως των πολιτών σε σχέση με τα προβλήματα που διαιωνίζει και ακατάπαυστα δημιουργεί, οδηγούν την κοινωνία σε μια διαδικασία συνεχόμενης αυτοαναίρεσης και αυτοματαίωσης των προσδοκιών της για ένα ευτυχέστερο και ασφαλέστερο μέλλον. Το μέλλον της εκάστοτε επόμενης γενιάς.
Read More »

Διαδικτυοκρατία: Η εξελικτική πορεία της Δημοκρατίας


Ως αποτέλεσμα της Ανθρώπινης Σκέψης, η Δημοκρατία έχει υποστεί αρκετές τροποποιήσεις στο πέρασμα του χρόνου. Η res publica είναι η πρώτη μεγάλη Μεταρρύθμιση στην έννοια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Η εξελικτική πορεία της Δημοκρατίας
Του Εδρούλφο Εσπινόζα (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο σύντομα στο
Αν θέλουμε να αναλύσουμε ορθολογιστικά την πορεία της εξέλιξης μέχρι τις μέρες μας θα λέγαμε, πως αυτή ακριβώς η μεταρρυθμιστική διαδικασία κατά τα χρόνια της πρώτης Ιμπεριαλιστικής αντιμετώπισης κρατών από κράτος , είναι ο κύριος υπαίτιος για την μεταλλαγμένη μορφή «Δημοκρατίας» που βιώνουμε στις μέρες μας. Η res publica αποτέλεσε την εξασφάλιση της Ολιγαρχίας έναντι του Λαού, αντικαθιστώντας τον ένα από περισσότερους. Η res publica , ουσιαστικά αποτελεί ένα καχέκτυπο της άμεσης Δημοκρατίας, επηρεασμένο σαφώς από τη Ελληνική Παιδεία , τα Γράμματα και τις Τέχνες αλλά μόνο κατ όνομα. Είναι βέβαια άδικο να κατηγορηθεί η προσπάθεια αυτή των Ρωμαίων διότι δεν αποτέλεσε παρά μόνο ιδιωματικό αντίτυπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Κι αυτό διότι το Imperium δεν ήταν δυνατόν να κυβερνηθεί από μια συνέλευση στη Ρώμη. Οι αποστάσεις, οι διαφορετικές κουλτούρες των λαών του Imperium δεν θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Θεωρητικά πάντα. Ως εκ τούτου, η Ολιγαρχία απέκτησε έναν λαοπρόβλητο τίτλο, εξασφαλίζοντας πρώτα το συμφέρον της , μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες μεν (Σύγκλητος) πλην όμως παραλείποντας κάτι σημαντικό. Την ποσοτική αλλά και την ποιοτική βάση της Συμμετοχικότητας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της φαυλότητας, του κύκλου πολιτικών δολοφονιών, την αποχαύνωση του πληθυσμού μέσα από Θεάματα και την ουσιαστική δημιουργία μιας κοινωνίας πλήρους ανισότητας. Της κοινωνίας των Πατρικίων και των Πληβείων.
Με την διάλυση του Imperium και την δημιουργία δύο ουσιαστικά Αυτοκρατοριών, της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Δημοκρατία «βίωσε» την δεύτερη εξαφάνισή της στην Ιστορία. Και ναι μεν για την πρώτη μπορεί να ήταν υπεύθυνος ένας πολέμαρχος που έμελλε να κατακτήσει το μεγαλύτερο τμήμα του τότε γνωστού κόσμου (Μέγας Αλέξανδρος), την δεύτερη όμως, είχε να αντιμετωπίσει κάτι πολύ σπουδαιότερο. Το Μονοθεϊσμό. Είχε δηλαδή να αντιμετωπίσει κάτι με το οποίο δεν μπορούσε de facto να διαπραγματευθεί. Διότι είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα, ένα ανθρώπινο δημιούργημα. Το οποίο όμως υπερασπίζεται την ελεύθερη σκέψη και βούληση, τη συμμετοχή στα κοινά και συνεπώς την υποχρέωση των Πολιτών να είναι ενεργοί. Για μία χιλιετία η Δημοκρατία βρέθηκε απέναντι όχι σε Θεϊκή υπόσταση, όχι σε κάτι Θείο , αλλά στην Βασιλεία του Ουράνιου Πατέρα. Αν θέλαμε να γίνουμε σαρκαστικοί, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ατυχία της Δημοκρατίας στην μετά Imperium εποχή είχε να κάνει με το πολίτευμα που επικρατούσε στους Ουρανούς εκείνη την περίοδο. Στην πραγματικότητα όμως, ο μονοθεϊσμός δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπευθεί στην αντίληψη του απλού πιστού της εκπεσούσης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την…Δημοκρατία των Ουρανών. Και μπορεί ιστορικά να έχουμε διδαχθεί πως το οριστικό Σχίσμα των Εκκλησιών πραγματοποιήθηκε το 1054, στην πραγματικότητα όμως το πρώτο και ουσιαστικό έγινε με την διάσχιση σε Δυτική και Ανατολική Αυτοκρατορία. Η μεν πρώτη ακολούθησε τον Δρόμο του Ενός , η δε δεύτερη ακολούθησε τον Δρόμο του Τριαδικού Θεού.
Read More »