Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κιμ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κιμ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Η «πολυεθνική» Dream Team του Γιάνης και η Ευκλείδεια Τσακαλώτεια Γεωμετρία



Όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου καλούσε τον πρώην Υπουργού Οικονομικών και νυν διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα να καταθέσει στην Εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια, όφειλε να γνωρίζει ότι βρόνταγε στου κουφού την πόρτα.
Η βαρηκοΐα του Στουρνάρα σε θεσμικά καλέσματα οφείλεται όχι μόνο στη θεσμική προστασία που του παρέχει ο ρόλος του ούτε μόνο στο ότι όπως έχουμε περιγράψει κατά το παρελθόν χαίρει της πλήρους προστασίας της ΕΕ.
Οφείλεται επίσης στις πολύ στενές σχέσεις που έχει με τους δύο διαδοχικούς Υπουργούς Οικονομικών, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και το προκάτοχο του Γιάνη Βαρουφάκη.
Η σχέση του αυτοπροσδιοριζόμενου ως Κεϋνσιανού Στουρνάρα με τον Τσακαλώτο έχει περιγραφεί ως πάλαι πότε σχέση δασκάλου-μαθητή ενώ η γυναίκα του Ευκλείδη υπηρετεί εδώ και χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Ο Γιάνης επίσης έχει δημοσίως αποκαλύψει πως με τον άλλο Γιάννη έχουν φάει ψωμί κι αλάτι μαζί.
Αυτές οι σχέσεις μας θυμίζουν πόσο μικρός είναι ο κόσμος για τις Ελίτ. Μας θυμίζει τον ΓΑΠ και τον συμμαθητή του και συγκάτοικο του Αντώνη Σαμαρά.
Τρίγωνα και τετράγωνα, μια ευκλείδεια τσακαλώτεια  γεωμετρία των παρεών όχι άμεσα αναγνωρίσιμη για τους αγεωμέτρητους της πολιτικής ανάγνωσης.  
Ενθυμούμενοι το σύμπαν του ΓΑΠ, αναπόφευκτο το να αναφέρουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιάνης λειτουργεί ως αντηλιακό υψηλού βαθμού προστασίας για την υπερέκθεση των πολιτικών και των δράσεων τους στο έντονο φως της δημοσιότητας: Με την περίφημη θέση του «δεν φταιν οι πολιτικοί, οι πολιτικές φταίνε» ο Γιάνης έχει λεκτικά και ονομαστικά προστατεύσει όχι μόνο τον φίλο του Γιώργο Παπανδρέου αλλά και τον Παπακωνσταντίνου. Δεν έχουμε θέμα με τα αντιηλιακά. Αλλά όταν αυτά αφορούν την προστασία από τον ήλιο της δικαιοσύνης τον νοητό, τότε αυτά ακριβέστερο θα ήταν να περιγράφονται ως αντιλαϊκά.
Συνεπής με όλα τα προηγούμενα ήταν και  η θέση του Γιάνη για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους καθώς δημοσίως έκρινε τη σύσταση της όχι μόνο άσκοπη αλλά και παραπλανητική.
Το ελληνικό χρέος έχει αλλάξει τόσες φορές χέρια που θα ήταν μάταιο πλέον να ελεγχθεί, ισχυρίστηκε δημοσίως ο Βαρουφάκης, λες και ο κύριος σκοπός της επιτροπής ήταν να ιχνηλατήσει τη διαδρομή του χρέους και όχι να ξεκαθαρίσει ποιο κομμάτι του προϋπολογισμού πήγαινε παράνομα στις τσέπες κυβερνητικών αξιωματούχων και ιδιωτών και ποιο ποσοστό των δανείων κάλυπτε αυτού του είδους τις μαύρες τρύπες.  
Η θέση γενικά του Γιάνη σε αυτά τα επίδικα ήταν ουσιαστικά μια θέση πολύ δημοφιλής για τους Έλληνες πολιτικούς: Περασμένα ξεχασμένα, μην γινόμαστε αρχαιολόγοι, ας κοιτάξουμε μπροστά. Ας αλλάξουμε τις πολιτικές στον κόσμο.
Για να αλλάξουν οι πολιτικές στον κόσμο, συστρατεύτηκαν  εθελοντικά μαζί με το Γιάνη μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου οικονομικού παιχνιδιού, ενώ ο Γιάνης φρόντισε να στρατολογήσει επ’ αμοιβή ακόμη περισσότερα.
Αρκετοί από αυτούς όπως οι Γκάλμπρεηθ, Σακς και Παναρίτη υπήρχαν και στο περιβάλλον του ΓΑΠ.
Ο Πιγκάς της Lazard είχε εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα με το ρόλο του στο PSI ενώ οι Σορός Σαμπαγιατί και Γκλεν Κιμ ήταν σχετικά καινούριοι στο ελληνικό παιχνίδι.
Κανένας από αυτούς δεν έχει σκοτώσει τη μάνα του αλλά από όλους αυτούς μόνο ο Γκάλμπρεϊθ δεν έχει σκοτώσει μάνες και κόρες χιλιάδων άλλων:
Η Παναρίτη ήταν η μαθητευόμενη μάγισσα της Παγκόσμιας Τράπεζας που συμβούλευε τον πρόεδρο του Περού Αλμπέρτο Φουτζιμόρι καθώς αυτός διέπραττε στο όνομα της μεταρρύθμισης τα πολλαπλά εγκλήματα εναντίον του λαού του Περού ενώ ο Σακς, «κεϋνσιανός» κι αυτός, πήρε τη σκυτάλη από το εργαλείο του αμερικάνικου οικονομικού ιμπεριαλισμού Μίλτον Φρίντμαν για τη ρευστοποίηση του πρώην ανατολικού μπλοκ. 
Τρέμουν τα κόκκαλο του Τζον Μέυναρντ Κέυνς με αυτούς τους νεοκευνσιανούς όσο τρέμουν τα κόκκαλα του Μαρξ με τους μεταμοντέρνους κομμουνιστές.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην A Team του κεϋνσιανού Βαρουφάκη:
Ο Σαμπαγιάτι δούλεψε στην Goldman Sachs, την εταιρία που έχει διαβρώσει βαθύτατα το πολιτικό προσωπικό του Δυτικού κόσμου, που συνεχίζει να κερδοσκοπεί εις βάρος των πολιτών παρά τον ρόλο της στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-2008, τη Goldman Sachs που μέσω των Swap της κατάφερε η κυβέρνηση Σημίτη να μαγειρέψει τα ελληνικά στατιστικά και να βάλει τη χώρα στην Ευρωζώνη, με το αζημίωτο βέβαια για την Goldman Sachs που θα την πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες που μας προσέφερε.
Ο Ιρανός Σαμπαγιάτι έκανε καριέρα και στη Lehman Brothers, την εταιρία της οποίας οι κερδοσκοπικές πρακτικές οδήγησαν στην κατάρρευσή της που πυροδότησε την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-2008 και που οδήγησε στη διάσωση των αδερφών της εταιριών που ασκούσαν τις ίδιες κερδοσκοπικές πρακτικές με τα λεφτά των αμερικανών φορολογούμενων.
Στελεχάρα της Lehman Brothers υπήρξε και ο κορεάτης Γκλεν Κιμ. Στην περίπτωση του Κιμ θα σταθούμε λίγο περισσότερο καθώς τον κληρονόμησε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για να τον χρησιμοποιήσει για την άρση των capital controls. To μάρμαρο φυσικά για όλα αυτά συνεχίζουμε να το πληρώνουμε εμείς.
Αφού λοιπόν τα τσακάλια της Lehman και όχι μόνο, οδήγησαν τον πλανήτη σε παγκόσμια οικονομική κρίση, συμβουλεύουν τον οικονομολόγο υπουργό οικονομικών μιας κυβέρνησης οικονομολόγων για το πώς να σώσει την Ελλάδα.
O Βαρουφάκης δημιούργησε μια all star team θρύλων του παρελθόντος.
Ο Kim μάλιστα ήταν πιο all around παίχτης καθώς έχει δουλέψει και για ομοσπονδιακή υπηρεσία της Γερμανίας ενώ έχει βρεθεί και στον ESMS.
Αυτή την ομάδα οικονομικών δολοφόνων, καζινοκαπιταλιστών και εφαρμοστών του δόγματος του σοκ που χουν γαμήσει χώρες και πληθυσμούς αντέταξε ο Βαρουφάκης απέναντι στα γερμανικά Πάντζερ.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως δεν είναι κακό να χρησιμοποιείς τα μέσα του αντιπάλου σου.
Το θέμα είναι το ποιος χρησιμοποιεί ποιον.
Οι Τσίπρας/Βαρουφάκης προσπάθησαν να αντιπαραθέσουν στους Γερμανούς την ψευδαίσθηση ότι είχαν μαζί τους ένα κομμάτι του αμερικάνικου παράγοντα και των αγορών ώστε οι Γερμανοί να κάνουν παραχωρήσεις και να επιτρέψουν ένα μαλακό μνημόνιο που ήταν εξ αρχής ο στόχος της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο: Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, οι Γερμανοί δεν τσίμπησαν. Δε θα ήταν δυνατό να τσιμπήσουν. Οι Γερμανοί, όντας σκληροί ρεαλιστές δε θα μπορούσαν να εξαπατηθούν. Οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά πως οι Αμερικάνοι δεν θα άφηναν την κόντρα για την ηγεμονία και τη μορφή της ΕΕ, την οποία ήμουν από τους πρώτους που ανέδειξα, να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Όσο σημαντική κι αν είναι η Ελλάδα για τις ΗΠΑ γεωπολιτικά –και όντως είναι- η Γερμανία, η πρώην υποτακτική της, είναι κατά πολύ σημαντικότερη και με τίποτε δε θα ήθελαν οι ΗΠΑ να την εξωθήσουν στο να αυτονομηθεί ακόμη περισσότερο.
Ήταν πολύ εύκολο λοιπόν για αυτόν τον λόγο αλλά και για άλλους που έχουμε περιγράψει κατά το παρελθόν, οι Γερμανοί να δουν την μπλόφα.
Και αυτό έκαναν. Την άφησαν μάλιστα να επιστρέψει ως μπούμερανγκ στην ελληνική πλευρά, ενισχυμένη από όλους τους εκβιασμούς που μπορούσαν να ασκήσουν ως οι ηγεμόνες της Ευρώπης που εδώ και καιρό είναι.
Σε όλη αυτή την καταστροφή μεγάλο ρόλο έπαιξε και η μεγαλομανία του Δραγασάκη του οποίου το end game ήθελε τη «Νέα Αριστερά» να αντικαθιστά το φθαρμένο και διεφθαρμένο σοσιαλδημοκρατικό πόλο εξουσίας, το ΣΥΡΙΖΑ να αποκτά ευρύτερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης ως μπροστάρης νέων συσχετισμών και ως εκ τούτο να γίνει εφικτό να περάσουν νέα ηπιότερα μείγματα πολιτικής που θα επέτρεπαν την πολιτική μακροημέρευση των νέων αριστερών κομμάτων στις χώρες τους.
Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Δραγασάκης θέλαν δηλαδή όχι ουσιαστική αλλαγή αλλά αντικατάσταση φθαρμένων τμημάτων του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας, ρεκτιφιέ.
Σε αυτό το ρεκτιφιέ οι Γερμανοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Δεν ήθελαν όμως να αμφισβητηθεί ο κινητήρας της νέας Ευρωπαϊκής μηχανής, το δόγμα της δημοσιονομικής σταθερότητας.
Δεν έχουν πρόβλημα να δεχτούν το ΣΥΡΙΖΑ ή τους Podemos, αρκεί αυτοί να μην έχουν αξιώσεις ισοτιμίας, αρκεί αυτοί να είναι υποτακτικοί.
Και αυτό οι Γερμανοί το κατάφεραν ήδη με το ΣΥΡΙΖΑ ήδη μέσα σε μερικούς μήνες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μαγεύτηκε τόσο από την επικοινωνιακή του δεινότητα που θεώρησε ότι θα μπορούσε να μεταφέρει τις θεαμαπάτες του και στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή κρατώντας δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.
Νόμιζε ότι μπορούσε να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά και μάλιστα με υλικά που σκόπιμα επέλεξε από το παλιό σάπιο πολιτικό δυναμικό στην προσπάθεια του να αποδείξει σε όλο τον πλανήτη πόσο ακίνδυνος και μη ριζοσπάστης είναι…
Τώρα θα πρέπει να αρκεστεί με όποιο κόκκαλο του πετάνε οι Γερμανοί σαν καλό σκυλί που είναι.
Οι ευθύνες της αριστερής και της ευρύτερης πρώην αντιμνημονιακής δημοσιογραφίας είναι για μια ακόμη φορά τεράστιες.
Για χάριν του οράματος μας τυφλώσαν στη συγκάλυψη. Καμιά από τις παραπάνω πληροφορίες τις εντελώς διαθέσιμες δεν πήρε την έκταση που έπρεπε στα αντιμνημονιακά μήντια. Στα ψιλά πέρασε και η υπόθεση φοροδιαφυγής ύψους 1,9 μυρίων του τωρινού αντιπροέδρου της Βουλής ΠΑΣΟΚογενή Αλέξη Μητρόπουλου. Ανασύρθηκε συμπτωματικά (;) αμέσως μετά το Παρών του στην ψήφιση του Μνημονίου Τσίπρα. Για μήνες δε βοούσαν «δε θέλουμε ΠΑΣΟΚΟ «φοροφυγά» για  βουλευτή στο ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον για αντιπρόεδρο της βουλής»  παρότι η προσφυγή του για την υπόθεση του απορρίφτηκε από το διοικητικό εφετείο Αθηνών ήδη από το Φεβρουάριο του 2014.
Ας γίνουν τώρα οι δημοσιογράφοι της αριστεράς πληρωμένοι δολοφόνοι του συστήματος για μια ακόμη φορά, να δολοφονούν όποιον μπαίνει στο μάτι των αποικειοκρατών και μάλιστα υπό το γενικό πρόσταγμα του αρχιστράτηγου του αυριανισμού Γιώργου Κουρή.
Άξιοι της μοίρας τους.
Εμείς πάλι δεν αξίζουμε την μοίρα που μας επιφυλάσσουν.
Μένει να το αποδείξουμε. Έμπρακτα.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 17/08/2015
Read More »