Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκλογές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκλογές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2023

Aμερικανικές εκλογές 2024: Που είμαστε και που βαδίζουμε

 

RFK Jr. leads Trump, Biden in voters under 45 in key states: Poll

Για όσους από μας σταθήκαμε απέναντι στον υγειονομικό φασισμό/ναζισμό και παράλληλα καταλαβαίνουμε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία σε συνδυασμό με τις συνέπειες των καραντινών είναι ένα άπατο που βαρέλι που τσακίζει τις Ευρωπαϊκές οικονομίες και προοπτικές, εντείνει την κρίση του κόστους ζωής κι επιπρόσθετα, ότι οι ηγεσίες της Δύσης αδιαφορούν για την μοίρα ή την ελευθερία της Ουκρανίας, την χρησιμοποιούν ως νέο Αφγανιστάν και ότι η Ευρώπη λειτουργεί ως δεκανίκι των αμερικανικών γεωπολιτικών βλέψεων κι ενάντια στα συμφέροντα της, δύο είναι τα βασικά κριτήρια μας για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, εξαιρώντας το Παλαιστινιακό καθώς λίγο πολλοί, όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι είναι φιλοισραηλινοί:

Η στάση των υποψηφίων κατά την διάρκεια του υγειονομικού φασισμού και η στάση τους για το ζήτημα της Ουκρανίας.

Το πρώτο κριτήριο το πληρούν μόνο δύο υποψήφιοι: Ο ρεπουμπλικανός κυβερνήτης της Καλιφόρνια Ron DeSantis που τάχθηκε κατά των υποχρεωτήτων και ο επί δεκαετίες ακτιβιστής υπέρ της ελευθερίας και της ατομικής επιλογής, δικηγόρος Robert F.Kennedy.

Ο Kennedy πληροί και το δεύτερο κριτήριο, αναγνωρίζοντας ότι ήταν το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του 2014,  η επακόλουθη απόπειρα εθνοκάθαρσης των ρωσοφώνων της ανατολικής Ουκρανίας και η επέκταση της αμερικάνικης επιρροής στη σφαίρα του πρώην ανατολικού μπλοκ όλο και πιο κοντά στην Ρωσία, παρά τα συμφωνηθέντα κατά και μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που οδήγησαν στον πόλεμο στην Ουκρανία, κι όχι κάποιες νεοτσαρικές βλέψεις του Πούτιν.

Ο DeSantis θέλει να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της Ουκρανίας.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι δεν είναι η ώρα του DeSantis να διεκδικήσει το χρίσμα και πως το ότι το επιχείρησε, ήταν μάλλον λάθος του.

Παρότι η διαφορά του με τον Trump αρχικά ήταν δημοσκοπικά μόλις 10 μονάδες, πλέον έχει εκτοξευτεί στις 45, με τον Trump να έχει φτάσει στο 56% της πρόθεσης ψήφου των Ρεπουμπλικάνων ψηφοφόρων.

Το γεράκι Nikki Halley, που θέλει πάση θυσία να συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία μέχρι να σβήσει ο ήλιος, από το πουθενά, πλησιάζει πλέον τον DeSantis, ενώ ο πολύς, πρώην υπουργός εξωτερικών επί Trump, Mike Pompeo, που στήριξε τον Bidden για επιπλέον χρηματοδότηση στην Ουκρανία, δεν κατέβηκε παρά τις αρχικές προθέσεις του για το χρίσμ, ενώ ο αντιπρόεδρος του Trump, Mike Pence, αποσύρθηκε από την κούρσα.

Τα πράγματα για το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων, είναι ξεκάθαρα εδώ και καιρό, με τον Trump να είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Παρά την αμφιλεγόμενη κι επαμφοτερίζουσα στάση του κατά διάρκεια της πανδημίας, απ’ όλους τους ρεπουμπλικάνους υποψηφίους, ο Trump, είναι ο μόνος που θέλει και μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Το μόνο που έχει να κάνει, είναι σταματήσει την χρηματοδότηση στην Ουκρανία. Με τους πληθυσμούς της Δύσης να αντιμετωπίζουν την κρίση του κόστους ζωής και να στηρίζουν όλο και λιγότερο την χρηματοδότηση της Ουκρανίας, αργά ή γρήγορα, την πολιτική Trump, θα ακολουθήσουν και οι Ευρωπαίοι, και η Ουκρανία, εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί σε συνθηκολόγηση.

Οι νομικές περιπέτειες, δεν έβλαψαν τον Trump. To αντίθετο: Τον ηρωοποίησαν στα μάτια πολλών ρεπουμπλικανών που θεωρούν ότι αυτές κρύβουν πολιτική σκοπιμότητα.

Να σημειωθεί, ότι ο Bidden, επιλέχθηκε στις προηγούμενες εκλογές από τους Δημοκρατικούς για το χρίσμα ως καμένο χαρτί, γιατί δεν πίστευαν προ τις πανδημίας ότι κάποιος υποψήφιος τους θα μπορούσε να νικήσει τον Trump. Ήταν η πανδημία και οι συνέπειες της που έβγαλαν τον Bidden πρόεδρο. Και τώρα οι Δημοκρατικοί, καλούνται να ξαναψηφίσουν για πρόεδρο έναν άνθρωπο που υποφέρει από άνοια και δεν ξέρει τι του γίνεται.

Για τους Δημοκρατικούς, τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά. Με την ανεξαρτητοποίηση του δεύτερου δημοσκοπικά πρώην δημοκρατικού υποψηφίου Kennedy, ο Bidden, τρέχει ουσιαστικά μόνος του. Κι αυτό από μόνο του, είναι απελπιστικό.

Ο αστάθμητος παράγοντας Kennedy

Oλόκληρο το άρθρο, στο συνδρομητικό 

https://petrosarguriou.substack.com/p/2024

Read More »

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Το τέλος του "προοδευτισμού"



Τα αποτελέσματα των εκλογών στο κρατίδιο της Θουρηγίας αποτελούν την απόλυτη επιβεβαίωση των προβλέψεων μου των τελευταίων ετών,  όπως αυτές έχουν κατατεθεί κυρίως στην αρθρογραφία μου για το περιοδικό Hellenic Nexus.
Το κόμμα της Αριστεράς, απόγονος του ΚΚ της Ανατολικής Γερμανίας έπιασε 31% και το ευρωσκεπτιστικό και αντιμεταναστευτικό AFD 23,4 ενώ οι Χριστιανοδημοκράτες έχασαν 10% κι έπεσαν στο 20 και οι σοσιαλδημοκράτες έγιναν ΠΑΣΟΚ με 8%.
Οι ανατολικογερμανοί, με τα μισά εισοδήματα από τους Δυτικούς δεν πείθονται πλέον από το ενωσιακό παραμύθι.
Δεν μιλάμε πλέον για την μεγαλύτερη πολιτική κρίση στην Γερμανία αλλά για την πλήρη διάλυση του γερμανικού πολιτικού σκηνικού.
Παρουσίασαν την εκλογή Τραμπ και το Brexit ως δύο εξαιρέσεις σε έναν κανόνα η εκλογή Μακρόν δήθεν επιβεβαίωσε.
Δεν είναι έτσι. Ο νεοταξίτικος ευρωατλαντισμός διατηρεί μόνο τα γραφειακρατικά του κόκκαλα.
Σε όλα τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης, η απόκλιση είναι ο κανόνας.
Ακόμη κι ο Μακρόν, μετά τα κίτρινα γιλέκα, έχει πάρει το μάθημα του και δεν είναι απλά ο πρόσκοπος του ευρωατλαντισμού αλλά μετατρέπεται σε πολιτική προσωπικότητα που με εξαίρεση των ευρωπαϊκή ενοποίηση και εμβάθυνση σε πολλά καίρια ζητήματα είναι πολύ πιο κοντά στην Λε Πεν από ότι οι ιεροκήρυκες του προοδευτισμού θα ήθελαν να παραδεχτούν.
Στην Βρετανία, παρά το εχθρικό κοινοβούλιο, ο «γελοίος» Johnson έχει πάρει φαλάγγι τον κάποτε φέρελπι Τσίπρα της Αγγλίας  Jeremy Corbin.
Η πολιτική σκηνή της Γερμανίας έχει διαλυθεί.
Στην Ούμπρια, προπύργιο της κεντροαριστεράς. Ο υποψήφιος Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι σάρωσε με ποσοστά κοντά στο 60% και ο Σαλβίνι, με ένα ποσοστό 30% στο τσεπάκι του, περιμένει την ώρα των εκλογών για να πάρει την εκδίκησή του από το προδοτικό πλέον κίνημα των 5 αστέρων.
Ο Μακρόν τίναξε στον αέρα την ένταξη Αλβανίας και Σκοπίων με αποτέλεσμα πολιτική κρίση στα Σκόπια που θα εξελιχτεί και σε εθνική κρίση.
Στην Λατινική Αμερική, ξαναήρθε η ώρα των Σοσιαλιστών, που καμιά σχέση δεν έχουν με τους δυτικούς εκφυλισμένους και διεφθαρμένους ομολόγους τους, κάτι που σημαίνει μειωμένη δυτική επιρροή των δυτικών τα επόμενα χρόνια.
 Τυχόν επανεκλογή Τραμπ, η οποία παρά τις παλινωδίες του είναι πιθανή γιατί το πορτοφόλι του μέσου Αμερικάνου είναι λιγάκι πιο παχύ με αυτόν Πρόεδρο και θα γίνει παντελώς απίθανη μόνο αν σκάσει παγκόσμια οικονομική κρίση –ενδεχόμενο καθόλου απίθανο- θα αλλάξει για πάντα τον χάρτη των παγκοσμίων συσχετισμών.
Κι εδώ, τον χαβά μας. Οι ειδήσεις μας παρουσιάζουν αυτά τα κοσμογονικά γεγονότα ως γραφικά ή απλές αναφορές. Κανένας, ούτε το πολιτικό σύστημα ούτε ο κοσμάκης δεν είναι προετοιμασμένος για την μεθεπόμενη μέρα με μια Τουρκία μάλιστα έτοιμη να κάνει το επόμενο επεκτατικό της βήμα σε ένα μόλις χρόνο από τώρα, καθώς είναι το μόνο βήμα που μπορεί να κρατήσει τον Ερντογάν στην εξουσία.
Οι αυταπάτες δεν ήταν μόνο του Σύριζα. Όλο το «προοδευτικό» σύστημα ταϊζει με τις αυταπάτες του τον κόσμο σε όλη την Δύση και με εξαίρεση την Ελλάδα και την Ισπανία, ο κόσμος αντιδρά- με όποιον τρόπο βρει. Με ότι βρει πρόχειρο.
Είχα ανακοινώσει το 2017 το τέλος εποχής. Η αρχή του τέλους έχει έρθει.
Περιθωριοποιήθηκα, κακοχαρακτηρίστηκα,  τα αλκοολικά μου παραληρήματα μια στο τόσο δώσαν τροφή σε όλους για να με αγνοήσουν. Οι προβλέψεις μου όμως είναι εδώ, κρυστάλλινες, να πάρουν την εκδίκηση τους.
Κι είναι μόνο η αρχή.
Πέτρος Αργυρίου, 29/10/2019, agriazwa.blogspot.com

Read More »

Τρίτη 9 Ιουλίου 2019

Εκλογές 2019 και η νέα κανονικότητα



Νέα κανονικότητα. Όλοι για αυτό μιλάνε.

Έτσι περιγράφουν τον Νέο Δικομματισμό.

Την συρρίκνωση των ποσοστών των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων.

Το κόμμα της αποχής ως πρώτο κόμμα.

Την εξαϋλωση των αντιμνημονιακών κομμάτων.

Την ανυπαρξία ευροσκεπτισκιστικών κομμάτων σε μια Ευρώπη που βρίθει τέτοιων.

Ο Σύριζα, έχοντας συμβάλλει σε όλα τα παραπάνω, έχοντας οδηγήσει τη χώρα από το Σεπτέμβριο του 2015 σε συνθηκολόγηση και ηττοπάθεια, επιβίωσε των εκλογών και των δικών του εγκλημάτων, σε πείσμα των προβλέψεων.
Οι εκλογές δεν είχαν κανένα αίτημα για απονομή δικαιοσύνης. Για την τιμωρία των μνημονιακών κλοπών.
Τίποτε. Οι εκλογές αυτές αφορούσαν το που θα βρεθεί ο κώλος του καθενός μέσα στην νέα «κανονικότητα».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Σύριζα ΝΔ αντί για ΠΑΣΟΚ ΝΔ.
Τόσα χρόνια κοινωνικών αγώνων πεταμένα στα αζήτητα της ιστορίας.

Οι εκλογές αυτές επιβεβαίωσαν το θάνατο της αριστεράς στην χώρα και τη βαθειά πασοκίλα της.

Τα ποσοστά του ΚΚΕ πέσαν, παρότι ήταν από τις σπάνιες φορές που έκανε κάποια ανοίγματα.
Όσο για τα μικρά κόμματα της αριστεράς, ούτε κουβέντα δεν αξίζει να γίνει καθώς φλερτάρουν έντονα με την ανυπαρξία.
Τα ρούχα μαζί που πλύθηκαν και γίναν όλα ροζ οδήγησαν στο βαθύτερο μπλε της χειρότερης Νέας Δημοκρατίας που γνώρισε ποτέ η χώρα.
Π@υτσες μπλε.
Πάμε λοιπόν για μια δεκαετία συνολικά μνημονιακής βουλής με ευρωμανή κόμματα.

Οι συγκυρίες αυτή την στιγμή είναι ευνοϊκές. Η πολιτική αστάθεια σε όλη την ΕΕ επιβάλλει στους Ευρωπαίους να παίξουν μπαλίτσα με το πιο κραταιό κομματικό δίπολο σε όλη την ΕΕ. Να του δώσουν κι ένα success story αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό μέσα στον νεοφιλελεύθερο ζουρλουμανδύα.
Άντε γεια και στην Χρυσή Αυγή. Μαζί της φεύγει και το αφήγημα του κρυφοναζί και φασίστα ελληνικού λαού και της αντιφασιστικής τρομοκρατίας που από κοινού συνέβαλαν τόσο πολύ στο να επιβληθούν οι μνημονιακοί μονόδρομοι της κυρίαρχα φασιστικής ΕΕ, αποπροσανατολίζοντας τον λαό με απειλές διογκωμένες πολύ πέραν των πραγματικών τους διαστάσεων.
Οι υπηρεσίες της ΧΑ και του μπαμπούλα του φασισμού δεν κρίνονται πλέον απαραίτητες. Αφού έχουμε κανονικότητα πια.
Να σημειωθεί ότι ναι, στο 2019 η τηλεόραση συνεχίζει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στα αποτελέσματα των εκλογών.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Αλλά τα έχω γράψει ήδη από το Φεβρουάριο του 2015 κατά το διάστημα της απίστευτης συγκάλυψης και προπαγάνδας που η τότε κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της διέσπειραν κατά τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων», τότε που η Τρόικα έγινε «οι Θεσμοί» και τα μνημόνια συμφωνίες, μιας προπαγάνδας που τότε συνοψιζόταν σε μία και μόνη φράση: «Έντιμος συμβιβασμός ή ρήξη».

Ήδη από τον Φεβρουάριο του 2015, προειδοποιούσα τον νεαρότερο πρωθυπουργό όλων των εποχών: «Πρόσεχε Αλέξη: Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι μια νέα μεταπολίτευση».
Τον ίδιο μήνα πάλι: «Επιδιώκεται μια νέα μεταπολίτευση.
Ο Τσίπρας θα φροντίσει για τη διαιώνισή των προκρούστειων πολιτικών. Απλά θα επιδιώξει να πετάξει ένα ξεροκόμματο στο λαό, να χορτάσει την πείνα του για να ξεχάσει το πως έγινε επαίτης. Εκεί που η προηγούμενη κυβέρνηση έβγαλε στο κλαρί και τζάμπα τη χώρα, την πόρνη του ο ΣΥΡΙΖΑ θα φροντίσει να της εξασφαλίσει και κανά ψίχουλο από τα γαμήσια.»

Όπως και έκανε στα τελευταία της.

Απρίλιος 2015: «Μια μόνο μεγάλη δύναμη έχει την ικανότητα να φέρει τους εγκληματίες πίσω στο προσκήνιο. Ούτε οι δανειστές ούτε οι ολιγάρχες δύνανται να τους αναστήσουν.
Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ένας άλλος Χριστός που γυρνάει και το άλλο μάγουλο, ο Χριστός που με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια θα ταϊσει λαό και δανειστές μαζί. Μόνο ένας Χριστός έχει τη δύναμη να αναστήσει πολιτικά νεκρούς, να συγχωρέσει ληστές με μια τους δήλωση μετανοίας και να αγαπάει αυτούς που τον σταυρώνουν. 
Εσείς κύριε Τσίπρα.

Our own personal Jesus.»

Όπως και έγινε σε αυτές τις εκλογές.

Μάιος 2015: «Εμπρός λοιπόν για τη νέα κανονικότητα.
Εμπρός για μια νέα μεταπολίτευση με τη χώρα πιο φτωχή, πιο εξαρτημένη.
Γι’ αυτό παλεύαμε τόσα χρόνια; Για αυτό θέλαμε να σκίσουμε την παλιά μεταπολίτευση; Για ένα πρόσημο; Για ένα αδειανό πουκάμισο;
Και σαν να μη μας έφταναν όλα τα άλυτα, να σου, πετιέται ολόρθος ο νέος κομματισμός.
Παλιοί Μανωλιοί βάλαν το πουκάμισο το αδειανό αλλιώς.»

Ιούνιος 2015: “Ο εκβιασμός λοιπόν συριζοφρουρών προς την εσωτερική αντιπολίτευση πως αν πέσουμε εμείς θα γυρίσουν οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μπούμερανγκ: όχι μόνο δεν έχουν φύγει ποτέ τα σκουλήκια του συστήματος εξουσίας της χώρας αλλά αυτούς που σας ψηφίσαμε να πετάξετε από το παράθυρο τους ξαναβάζετε στο σπίτι μας μπροστά στα μάτια μας από την κεντρική είσοδο...
Ο γύψος της μεταπολίτευσης είναι εδώ. Το ξέρει μέχρι και η κουτσή Μαρία. Η νέα μεταπολίτευση είναι εδώ...
... Το μόνο που θα καταφέρεις στο τέλος είναι .... να νεκραναστήσεις το σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα”

Κι απορούν κι εξίστανται πως μετά από τέσσερα χρόνια όταν κι έγραφα τα παραπάνω, ο Κούλης κατάφερε κι έγινε το πιο ισχυρό πολιτικό ανδρείκελο της τελευταίας εικοσεατίας.
Φταίει ο αχάριστος λαός, όπως με περισσή αλαζονεία ισχυριστήκανε μετά το χαστούκι των ευρωεκλογών.
Η κανονικότητά τους μας κανόνισε για τα καλά.
Κι η νεοελληνική φαρσοκωμωδία συνεχίζεται...

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/7/2109

Read More »

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Να ζει κανείς ή να μη Σαρκοζί;


Ο Νικολά Σαρκοζί νοκ αουτ από τον πρώτο γύρο των εκλογών του ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Αυτό σημαίνει ένα και μόνο πράμα: Οι πιθανότητες για να γίνει η Μαρί Λεπέν πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας αυξάνουν ακόμη περισσότερο σε συνδυασμό και με την εκλογή Trump αν και παραμένουν όχι εξαιρετικά μεγάλες καθώς τα δύο μεγάλα στο δεύτερο γύρο πάντα συνασπίζονται για να κρατάν την πίτα της εξουσίας μεταξύ τους. 

Τα δύο μεγάλα κόμματα είπα; Επιτρέψτε μου να διορθώσω. Εδώ και αρκετό καιρό υπάρχει ένα από δυο παλιά μεγάλα κόμματα καθώς ο Ολαντρεού είναι ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος στην ιστορία της γαλλικής δημοκρατίας με ποσοστά αποδοχής κοντά στο 10%.
Αυτό συμβαίνει σε όσα κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα παίρνουν την εξουσία στην περίοδο της γερμανικής λιτότητας. 
Εξαφανίζονται. 
Ο Σαρκοζί, προσπάθησε να επανεφεύρει τον εαυτό του ως εθνικιστής. Ο συνομώτης της ελληνικής κρίσης, ο χασάπης της Λιβύης προσπάθησε να κλέψει κάτι από την ατζέντα της Λεπέν στο προσφυγικό και στη γαλλορωσικές σχέσεις υποσχόμενος περισσότερο Γαλλία. 
Ο άνθρωπος που τον υποσκέλισε, ο πρώην πρωθυπουργός Φιγιόν, έκλεψε κάτι από την κλεμμένη ατζέντα του Σαρκοζί, αλλά παραμένει ένας φανατικός νεοφιλελεύθερος με ίχνη ευρωφυγόκεντρης ρητορικής, που αν δεν την τηρήσει στην περίπτωση που τυχόν κερδίσει την προεδρία θα οδηγήσει και το δικό του κόμμα στην εξαφάνιση, εκτός κι αν αλλάξει κάτι δραματικά στον γερμανικό σχεδιασμό καθώς οι Γάλλοι δεν είναι Έλληνες για να δεχτούν να γίνουν κομπάρσοι και γκαρσόνια των Γερμανών. 

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το αν θα γίνει η Λεπέν πρόεδρος. Το ζήτημα είναι απλά το πότε. 

Ο αποκλεισμός του Σαρκοζί ήταν φυσικά και αποτέλεσμα πολιτικής συμπαιγνίας. 

Μόνο 60% των ψήφων στις εσωκομματικές εκλογές ήταν παραδοσιακών ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων καθώς με ζήλο έσπευσαν να ψηφίσουν αντισαρκοζί αριστεροί και πιθανώς ακόμη πιο δεξιοί. 

Το παιχνίδι αυτό το έχουμε ξαναδεί πρόσφατα και δεν βγήκε σε καλό: Το είδαμε στις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές όταν το δημοκρατικό κόμμα σαμποτάρισε την εκστρατεία Σάντερς και προώθησε ως πιο εύκολους αντιπάλους τους Κρουζ και Τραμπ. 

Φημολογείται πως το δοκίμασε άτυπα κι ο ΣΥΡΙΖΑ στις προεδρικές τις ΝΔ όπου ήθελε να βγάλει τον Άδωνη πρόεδρο για ευνόητους λόγους, οι ολιγάριθμοι κομματικοί του όμως δεν του επέτρεψαν να επηρεάσει τους συσχετισμούς. 

Τώρα: οι εθνικισμοί επιστρέφουν στην κεντρική πολιτική.

Το γιατί βγάζει μάτι: Οι εθνικιστές ψήφοι είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ αντιπαγκοσμιοποιητικές ψήφοι.

Η παγκοσμιοποίηση έφερε μπόλικα εφήμερα κέρδη αρχικά, σταδιακά όμως οι δουλειές πήγαν στην Ασία και τα λεφτά σε offshore και Hedge funds με την παράλληλη απομείωση ελεγκτικών μηχανισμών και περιορισμών ακριβώς σε αυτές τις κινήσεις που έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια περιβάλλον αποεπένδυσης. 

Παράλληλα, ο κρατικός δανεισμός σε περιβάλλον αποεπένδυσης και υπερσυσσώρευσης πλούτου εκτός των εθνικών συνόρων οδηγεί σε υπερφορολόγηση των πολιτών, μείωση μισθών και συντάξεων και δραματική επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου, κάτι που οδηγεί και σε μεγαλύτερη συρρίκνωση της εσωτερικής κατανάλωσης κι αγοράς. 

Η μετανάστευση σε αναπτυξιακό περιβάλλον μπορεί να την ενισχύσει ακόμη περισσότερο. Σε περιβάλλον αποεπένδυσης συμβάλλει στην εργασιακή ανασφάλεια και επιτείνει τη γηγενή ανεργία. 

Αυτοί είναι οι "προοδευτικοί" παράγοντες που οδηγούν σε υφεσιακό σπιράλ κι οδηγούν τους πληθυσμούς να ξαναθέλουν να γυρίσουν σε πιο κλειστά εθνικά σχήματα. 

Τόσο απλά. 

Αυτοί που θέλουν να παρουσιάζουν τους νέους "εθνικισμούς" ως καυλωμένα φαντάσματα του παρελθόντος, είναι αυτοί ακριβώς που υποχρεώνουν τους πληθυσμούς να τους αναβιώσουν ως ύστατη γραμμή άμυνας απέναντι σε μια παγκοσμιοποίηση που πάντα κινούταν από τους λίγους, τα οφέλη της όμως πλέον κατευθύνονται σε όλο και λιγότερους. 

Ρίξτε μια ματιά στην πορεία της ανισοκατανομής του πλούτου τα τελευταία χρόνια. Δεν χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα.

Κι αν τα πατριωτικά κόμματα παρουσιάζονται ως λαϊκίστικα, τα παγκοσμιοποιητικά κόμματα που παράγουν και την αντίστοιχη προπαγάνδα δεν μπορούν να πείσουν ότι δεν είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΕΛΙΤΊΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ. 

Πως θα μπορούσαν άλλωστε;  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/11/2016 





Read More »

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Πρώτη φορά ... ο ελληνικός λαός ψήφισε ... μνημόνιο!!!



Η μεγάλη νικήτρια των χθεσινών εκλογών είναι αδιαμφισβήτητα η Άνγκελα Μέρκελ.
Μας πήρε 5 χρόνια πλύσης εγκεφάλου, συρρίκνωσης του βιοτικού μας επιπέδου, καταστολής και ανυπολόγιστης κοινωνικής καταστροφής για να συνθηκολογήσουμε.
Τον Ιανουάριο του 2015 το 52% των βουλευτών ανήκαν σε κόμματα με αντιμνημονιακή ρητορική.
Σήμερα και μετά την μνημονιακή στροφή Συριζανέλ, το ποσοστό των βουλευτών με δηλωμένη μνημονιακή αφοσίωση ανέρχεται στο 87%.
Ο «ηγέτης» κατάφερε να τελειώσει το «μνημόνιο αντιμνημόνιο». Από δω και πέρα και με τη βούλα του ελληνικού λαού έχει μόνο μνημόνιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, το παιδί λάστιχο, κατάφερε τα αδιανόητα: Μετά την μεταδημοψηφισματική απαξίωση της αντιμνημονιακής λαϊκής βούλησης, τη διάλυση του κόμματος του κατ απαίτηση των δανειστών και την ψήφιση του μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο επιβίωσε αλλά έβαλε τον ίδιο τον ελληνικό λαό να υπογράψει το τέλος του.
Ο βιρτουόζος μίμος του Ανδρέα έχει πια περάσει όλες τις εξετάσεις του διεθνούς συστήματος εξουσίας και μάλιστα και με το παραπάνω και αποτελεί πλέον ένα από ποια χρήσιμα εργαλεία της γερμανικής Ευρώπης.
Χθες η Ελλάδα έπεσε. Και έπεσε από τα μέσα.
Ο γελαστός εφιάλτης κατάφερε να νομιμοποιήσει όλα τα μνημόνια, όλες τις πολιτικές ευθύνες, όλα τα εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού και εγκαινίασε την νέα μεταπολίτευση όπως είχα ξανά και ξανά προλέξει, μια μεταπολίτευση ελπίζω βραχείας διαρκείας.
Ελέω και της αποχής και με την εκβιαστική δύναμη των capital controls, μετέτρεψε το 61% του ΟΧΙ στα μνημόνια σε 87% ΝΑΙ σε μερικές μόνο βδομάδες, μεγαλειώδες επίτευγμα του γερμανικού σχεδιασμού σε συνδυασμό με τον απαράμιλλο πολιτικαντισμό του «ηγέτη».
Ο Αλέξης, δεν απαιτεί πολλά: Όπως κάθε καλός σατράπης, το μόνο που απαιτεί είναι από τους αυλικούς και τους υπηκόους του τυφλή πίστη.
Και αυτήν εισέπραξε.
Κατάφερε μάλιστα, πάλι ελέω αποχής, να διασώσει από την πανωλεθρία και τον κυβερνητικό εταίρο του, τον Πάνο τον Καμμένο του οποίου οι άσφαιρες μπαλοθιές κατά της διαπλοκής ακούγονται μέχρι τον Όλυμπο και έχουν και ηχώ τόσο κούφιες που είναι.
Ο «ηγέτης», μακιαβελικός μέχρι το κόκκαλο, είναι ο μεγάλος νικητής του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ο νέος Καρλομάγνος που ακούει στο όνομα Άνγκελα, πίνει μπυρόνια στο όνομα του Αλέξης.
Το σχέδιο Σόιμπλε βαίνει προς την ολοκλήρωσή του όσον αφορά την κατάκτηση της Ελλάδας.
Κάποτε ο Σόιμπλε είχε απευθύνει προς τον Τσίπρα το εύλογο ερώτημα «να δούμε πως θα το εξηγήσεις στους ψηφοφόρους σου» αναφερόμενος στο μνημόνιο που έμελλε να υπογράψει. .
Ο Αλέξης δεν χρειάστηκε να εξηγήσει τίποτε.
Με ελεεινούς τακτικισμούς επέβαλε στον ελληνικό πληθυσμό τη δική του αφήγηση, πως δεν γινόταν τίποτα παραπάνω από όσα ο ίδιος επιδίωξε, πως δεν υπήρχε εναλλακτική.
Αριστερά επέβαλε την ΤΙΝΑ και ανάγκασε τον «κυρίαρχο λαό» να βάλει πλατιά φαρδιά χθες την τζίφρα του στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, μέγα οξύμωρο.  
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας θα μας ξηγήσει τ’ όνειρο.
Όταν οι εφιάλτες ξηγούν τ’ όνειρα, κρύος ιδρώτας λούζει τα κορμιά των απλών ανθρώπων.
Να δούμε εμείς πως και σε ποιον θα εξηγήσουμε τις πορείες και τις αγώνες μας κατά του μνημονίου 3 που άμεσα ή έμμεσα ψηφίσαμε σε ποσοστό 87%.
Οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι Έλληνες όχι.
Καλώς ήρθατε στο υπόλοιπο της θλιβερής μνημονιακής ζωής μας.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 21/9/2015
Read More »

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Εκλο-yes man



Προειδοποιούσα από τις αρχές του Φλεβάρη, μέρες μόλις μετά τον αρχικό ενθουσιασμό της έλευσης του «καινούριου» πως αν η συγκυβέρνηση δεν επέλεγε να συγκρουστεί στο εξωτερικό μέτωπο με την ΕΕ και στο εσωτερικό με τους ολιγάρχες, αναπόφευκτα θα οδηγούνταν σε ρήξη στο εσωτερικό πρώτα με το κόμμα και μετά με το λαό.
Η ρήξη στο κόμμα είναι ήδη πραγματικότητα. Προσωπικοί φίλοι και επιλογές του νεαρότερου πρωθυπουργού αλλά και ιδρυτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον εγκαταλείπουν με ένα αίσθημα απέχθειας. Μένει να τον χωρίσει κι η γυναίκα του όπως ο ίδιος καλαμπουρίζοντας προειδοποίησε πως θα συνέβαινε αν αυτός δεν έφερνε μια καλή συμφωνία, 
Δεν είναι ότι τόσοι πολύ πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού: Το αντίθετο. Ο Τσίπρας πρόδωσε την λαϊκή και κομματική εμπιστοσύνη φέρνοντας το δικό του μνημόνιο ενώ παράλληλα επιχειρούσε και μια βίαια προσαρμογή όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας αλλά και του κόμματος το οποίο τελικά και μετέτρεψε σε ένα προσωπικό φέουδο, μια σύναξη αυλικών.
Η αριστερή παρένθεση ολοκληρώθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Ήταν απολύτως αναμενόμενο: Από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης άρχισε να διαφαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση πάση θυσία. Και αυτό στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα σήμαινε ένα και μόνο πράμα: Μνημόνιο 3, γνωστό στη συνέχεια ως «μνημόνιο Τσίπρα».
Με επικοινωνιακά τρικς επιχείρησε να κάνει πλύση εγκεφάλου στην κοινή γνώμη επιβάλλοντας ακόμη και στην ΕΕ το NEWSPEAK, φαντάζομαι με τις ευλογίες της: Θεσμοποίησε την τρόικα, βάπτισε το επερχόμενο μνημόνιο «έντιμο συμβιβασμό» και συμφωνία και προχώρησε στην κατάπτυστη απαξίωση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ στη συμφωνία Γιούνγκερ και την μετατροπή του σε ναι σε όλα, για να περάσει τελικά εν ριπή οφθαλμού όλα όσα δεν τολμούσαν να περάσουν οι προκάτοχοί του.

Μετά από αυτό το κρεσέντο μνημονιακής αφοσίωσης, ήταν αναμενόμενο να κερδίσει την εύνοια και της Γερμανίας και της ελληνικής ολιγαρχίας που μετά την ψήφιση του μνημονίου από την ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην πρόσφατη ιστορία έπιναν νερό στο όνομα του.
Ο Τσίπρας έγινε ο μπάτλερ της Γερμανίας που σέρβιρε μνημόνια με απαράμιλλη επιδεξιότητα.

Προειδοποιήσα έγκαιρα για τη μορφή που έπαιρνε το μέλλον (η συνολική αποτίμηση εδώ) και περιέγραψα τους λόγους που το μέλλον έπαιρνε τέτοια τροπή.

Όλα είχαν πάρει από πολύ νωρίς το δρόμο τους. 

Έχοντας υπνωτίσει τη λαϊκή αντίδραση, ένα μόνο εμπόδιο έμενε να ξεπεραστεί από τον πρωθυπουργό: Οι συντροφικές τρικλοποδιές.

Έτσι άρχισε η επιχείρηση του εσωκομματικού ακρωτηριασμού στην Τσιπροκρούστεια κλίνη:
Ο Αλέξης νέος μα παιδί του κομματικού σωλήνα, προσπάθησε στην αρχή να φιμώσει με το δημοψήφισμα την εσωτερική αντιπολίτευση: Με το ισχυρό ΟΧΙ του ελληνικού λαού να χαλάει τη μανέστρα του, ο Τσίπρας έπρεπε να περάσει σε πιο ενεργούς τρόπους μνημονιακού κοσκινίσματος.
Έτσι, όπως μας αποκάλυψε με την χθεσινή του συνέντευξη, ήδη από τις 13 του Ιούλη όταν και προχωρεί στην τελική συμφωνία με το κουαρτέτο πλέον, ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να προχωρήσει αιφνιδιαστικά σε εκλογές αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου για να ξεφορτωθεί τα βαρίδια που επέπλεαν στην μνημονιακό βούρκο, με την ΕΕ να είναι πλήρως ενημερωμένη για τις προθέσεις του πρωθυπουργού: Ή τον πρωθυπουργό να είναι πλήρως ενημερωμένος για τις προθέσεις του από την ΕΕ. Δεν ξέρουμε ακόμη ποια ήταν η κατεύθυνση του ραπόρτου. Αυτό που γνωρίζουμε ήταν πως η ΕΕ ήταν έτοιμη από καιρό για το ενδεχόμενο των ελληνικών εκλογών. Ποια καλύτερη αποτύπωση από το πράσινο φώς που έδωσε χωρίς πολύ περίσκεψη ο κύριος πολιτικός εκφραστής της Γερμανικής επικυριαρχίας στην Ελλάδα, η καγκελάριος Μέρκελ, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «οι εκλογές δεν είναι μέρος της κρίσης. Είναι μέρος της … λύσης…»
Κι όλα αυτά μέσα στο καλοκαίρι, με τα αντανακλαστικά του κόσμου να είναι αργά λόγω της θερινής μαστούρας όπως και όφειλαν να είναι προκειμένου να περάσουν όλα αυτά.
Και οι τακτικισμοί του ιντριγκαδόρου και οπουρτινιστή Τσίπρα δεν σταμάτησαν εκεί:
Για να εξαφανίσει τους εσωτερικά αντιπολιτευόμενους πολιτευτές από τον κοινοβουλευτικό χάρτη, επιχειρεί να κάνει τις εκλογές express παρακάμπτοντας τις διερευνητικές εντολές ώστε να μην προλάβει αυτό που σήμερα έχει βαπτιστεί Λαϊκή Ενότητα να σχηματιστεί.
Φυσικά ο Αλέξης μπορεί να είναι αλεπού, αλλά δεν είναι η μοναδική αλεπού στο παζάρι.
Ο Βαγγέλας ο Μεϊμαράκης, ένας πιο large Σαμαράς δίχως τικ και ορατούς κομπλεξισμούς που θα μπορούσε να είχε κάνει καριέρα δίπλα στον Κώστα Τσάκωνα, είδε την κίνηση Τσίπρα και την μπλόκαρε για να δώσει χρόνο στους πρωήν εσωκομματικούς αντιπάλους κάνοντας και αυτός την κίνησή του στην μεγάλη σκακιέρα της μικριπολιτικής που κυβερνά αυτή τη χώρα.

Κάποτε ο Τσίπρας έλεγε ότι θα συμμαχούσε και με το διάολο για να σωθεί η χώρα.
Το πε και το κανε: μόνο που οι διαβολικοί του σύμμαχοι δεν είχαν κατά νου να σωθεί η χώρα.
Έκτοτε τα πάντα πάνε κατά διαόλου.
Η εμμονή του Τσίπρα να σκέφτεται και να δρα με κομματικά κριτήρια έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα του.

Ο Τσίπρας ολοκλήρωσε το έργο των προκατόχων του: Μετά από δεκαετίες πλιάτσικου και προσαρμογής της οικονομίας στο ευρωσύστημα, επί Τσίπρα η χώρα ξεφορτώθηκε και τα ψιλά που είχαν απομείνει στα ταμεία της για να πληρώνει «υποχρεώσεις» απέναντι στους Ευρωπαίους μπαταχτζήδες. Οδηγήθηκε σε απρομελέτητα capital controls καταβαραθρώνοντας την ήδη άτυπα ποινικοποιημένη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα της χώρας. οδηγώντας την σε εξορία ή εξουθένωση.
Ενώ μαινόταν οικονομικός πόλεμος κατά της χώρας, ο κος Τσίπραςπουλούσε ελπίδα και έδινε ανθοδέσμες στη Μέρκελ και το Σόιμπλε ενώ και οι υπουργοί του βρίσκονταν σε ομηρεία περιμένοντας τα καλά μαντάτα του έντιμου συμβιβασμού για να μάθουν ποιος θα είναι ο προϋπολογισμός των υπουργείων τους.
Απροσάρμοστοι υπουργοί όπως οι Βαρουφάκης και Βαλαβάνη οδηγήθηκαν σε παραίτηση ενώ ο ΓΓ γραμματέας Δημόσιας Περιουσίας Ν Κλούδας απομακρύνθηκε βίαια με το που ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός ο συνδικαλιστής εφοριακός κος Αλεξιάδης, ίσως γιατί έσκαψε πολύ βαθειά και προσπαθούσε πάρα πολύ να δώσει αξία στη δημόσια περιουσία που ενόψει ξεπουλήματος της όφειλε να απαξιωθεί.
Από τη μάχη κατά της διαφθοράς, άγνωστο το γιατί, μόνο ο Νικολούδης απέμεινε.

Όλη αυτή η περίοδος θυμίζει έντονα τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΓΑΠ, όταν αυτός και ο ΥΠΟΙΚ του Παπακωνσταντίνου όργωναν το διεθνές σκηνικό για να φέρουν το πρώτο μνημόνιο.
Εκεί φυσικά οι ομοιότητες τελειώνουν: Ο ΓΑΠ είχε αποστολή να βουλιάξει τη χώρα, να τη λοιδορήσει και να φέρει το πρώτο μνημόνιο για χάρη του ΔΝΤ. Ο Τσίπρας με τη δική του τουρνέ προσπάθησε να αναδείξει τη χώρα και σε κάποιο βαθμό τα κατάφερε. Το τίμημα ήταν όμως βαρύτατο: η ετοιμοθάνατη οικονομία δέχτηκε βαρύτατα πλήγματα και τελικά υπέκυψε σε ένα ακόμη μνημονιακό κώμα, βαθύτερο ακόμη και από τα προηγούμενα δύο.

Ο Τσίπρας δεν υπήρξε προδότης: Απλά Τσίπρασπις και περισσότερο ευρωπαίος από ότι Έλληνας.

Σήμερα η χώρα βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση από το ευρωσύστημα.
Τα επιχειρήματα του Τσίπρα πως οι εκλογές γίνονται για να μη βρεθεί όμηρος του παλαιοκομματισμού απευθύνονται σε αφελείς. Εκεί που οδήγησε τα πράματα ο Αλέξης, η ομηρεία του ήταν αναπόφευκτη.
Απλά χρησιμοποιεί τις εκλογές με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα: για να νομιμοποίησει τις δικές του επιλογές. Και πλέον, και όλων των προκατόχων του.
Και για μια ακόμη φορά δε θα του βγει: Η αυτοδυναμία είναι όνειρο θερινής νυκτός, οι ΑΝΕΛ είναι μάλλον τελειωμένοι.
Μόνο το να βγει δεύτερο κόμμα, μόνο η απόδραση τον σώζει από την μνημονιακή πολιτική που κάτω από το καθεστώς ευρωβίας που του επιβλήθηκε, επέλεξε να επιβάλει.
Όπως είχαμε αναφέρει, το διακύβευμα αυτής της περιόδου για το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν η δημιουργία μιας νέας μεταπολίτευσης και η μετατροπή του ισχυρότατου αντιμνημονιακού λαϊκού αισθήματος σε κάτι το ξεπερασμένο, κάτι το αναχρονιστικό.
Εξού και η νέα ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ Β που θυμίζει τόσο πολύ την ρητορική των προκατόχων του: Υπευθυνότητα, αξιοπιστία, κοιτάμε μπροστά δεν σημαίνουν τίποτε άλλο από το δίνουμε συγχωροχάρτια και συγκαλύπτουμε.
Έτσι πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων σημαντικοί λαϊκοί πόθοι και αιτήματα όπως ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, οι γερμανικές αποζημιώσεις και τόσα άλλα.
Δυστυχώς για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, μια νέα μεταπολίτευση δεν είναι εφικτή. Όσο και να ποντάρουν στην μνήμη του χρυσόψαρου που χαρακτηρίζει ενίοτε τον λαό, το μνημονιακό άλγος της καθημερινότητας δεν επιτρέπει πλέον ούτε καν επιλεκτική αμνησία.
Οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ Β περί Παραλλήλου Προγράμματος είναι επίσης για αφελείς: Το παράλληλο πρόγραμμα των ισοδυνάμων, είναι σαν τα παράλληλα σύμπαντα: Μπορεί να υπάρχουν αλλά δεν εφάπτονται της πραγματικότητας που βιώνουμε.
Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να παραδεχτεί την συντριβή του από το γερμανικό ιμπεριαλισμό, να προχωρήσει στο δημοψήφισμα μετά στις εκλογές αρνούμενος να ακολουθήσει μνημονιακές επιταγές.
Αντ΄αυτού έκανε το δημοψήφισμα για να περάσει στο εσωτερικό του κόμματος το μνημονίο 3, εκτέθηκε από το δημοφησματικό αποτέλεσμα και τιμωρήθηκε από τους Γερμανούς για αυτό με ένα ακόμη σκληρότερο μνημόνιο από αυτό που διαφαινόταν στο τραπέζι μετά από την πάγια τακτική των διαπραγματευτικών μονομερών υποχωρήσεων που σε όλη τη διάρκεια της θητείας του ακολούθησε ο Τσίπρας.
Στη συνέχεια το πέρασε από τη βουλή και έπειτα προκηρύσσει εκλογές εμφανίζοντας τον εαυτό του πλέον ως αξιόπιστο μνημονιακό διαχειριστή.
Και αυτόν τον αμοραλισμό του «ηγέτη», του Τσε και Βαράτε με κι ας κλαίω, τον μοιράζονται και αρκετά στελέχη που έμειναν κοντά του, στελέχη που κορδώνονται που κάναν υπερβάσεις απέναντι στις αρχές τους και την ιδεολογία τους… Το μόνο πλεονέκτημα των ανθρώπων που υπερέβησαν τις αξίες τους για χάρη του ρεαλισμού είναι αυτό που έχουν οι αμοραλιστές: ότι δεν τους δεσμεύει κανένα ηθικό πλεονέκτημα ή δέσμευση.
Κλείνοντας, να προειδοποιήσουμε τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ, τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται πλέον μέσα από τη ΛΑ.Ε.
Παρότι το έργο το έχουμε δει, παρότι το σήκουελ της «Επιστροφής στο μέλλον» δεν πείθει, παρότι οι Λαφαζάνης- Στρατούλης έχουν γαλουχηθεί από το δηλητήριο του προνομιακού συνδικαλισμού, μια από τις πολλές κύριες παθογένειες της χώρας, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τον αντιμνημονιακό αγώνα.
Προαπαιτούμε όμως από τη ΛΑ.Ε να μην κάνει τα ίδια τερατώδη λάθη τα οποία όσο θα είναι στην αντιπολίτευση θα μοιάζουν ακίνδυνα:
Η χώρα είναι πλέον πλήρως εξαρτημένη από το ευρώ, πολύ περισσότερο από ότι ήταν το 2010, το 2012 κοκ. Έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι πραγματικά χορός του Ζαλόγγου.
Η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε πλήρη οικονομική απομόνωση και η καταστροφή θα είναι αναπόφευκτη μέχρι να καταφέρει η ελληνική οικονομία να προσαρμοστεί σε ένα μοντέλο αυτάρκειας.
Αν τα καταφέρει υπό τέτοιες συνθήκες, η ανάκαμψη θα έρθει γρήγορα.
Ο κος Λαφαζάνης ξεκίνησε στραβά: Άρχισε με μεγαλοστομίες ισχυριζόμενος πως η επόμενη βουλή θα είναι αντιμνημονιακή. Και ακόμη και αν υπάρχει προσχέδιο για εθνικό νόμισμα όπως αυτό περιγράφεται από τον κο Λαπαβίτσα και άλλους, αυτό δεν ισοδυναμεί με ολοκληρωμένο σχέδιο.
Οραματικές πολιτικές χωρίς ρεαλιστικά σχέδια υποκύπτουν εύκολα στο ρεαλισμό του Δεν Υπάρχει Εναλλακτική και συχνά γίνονται οι καλύτεροι του μπάτλερ. Τι καλύτερη απόδειξη από αυτό από την μνημονιακή κατάντια του κου Τσίπρα;
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει πως βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά: Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι η πλήρης υποταγή στο γερμανικό σχεδιασμό αν συνεχίσουν να επιβιώνουν και να επιβάλλονται οι μνημονιακές πολιτικές.
Δεν χρειάζεται αυτός ο λαός άλλες υπερβολές, ή μεγαλοστομίες ή ωραιοποιήσεις.
Όπως είχε τονίσει κάποτε και ο κος Βαρουφάκης για τον οποίον τρέφω μια κάποια εκτίμηση αλλά ελάχιστη εμπιστοσύνη, η ΛΑ.Ε οφείλει να κάνει αυτό που όφειλε να χε κάνει ως κάποτε ΣΥΡΙΖΑ: Δάκρυα και αίμα να τάξει αντί να τάζει μετά βεβαιότητας ένα καλύτερο μέλλον.
Όσοι τα προηγούμενα χρόνια έταξαν προεκλογικά εύκολες καλύτερες μέρες φέραν τελικά δάκρυα και αίμα.
Είναι πάρα πολύ το να ζητάμε από ένα κόμμα που ονομάστηκε Λαϊκή ενότητα να είναι Λαϊκό κι όχι λαϊκίστικο;


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 27/8/2015
Read More »

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Τι ψηφίζει ο γκασμάς (σχόλια για τα αποτελέσματα του α' γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010)


 Είμαστε έθνος ανάδελφο, έτσι μας είπαν. Μας εχθρεύονται όλοι. Έτσι μας είπαν. Οι χθεσινές εκλογές ήρθαν να επιβεβαιώσουν μια άλλη πολιτική πραγματικότητα όμως: ότι ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο Έλληνας. Ότι ο Έλληνας είναι ο χειρότερος ανθέλληνας, ίσως και ο μόνος ανθέλληνας.

        __Τι ψηφίζει ο γκασμάς__
         Του Πέτρου Αργυρίου
        (TVXS-09/11/2010)

Πρωθυπουργοί μας μας έχουνε πει φρενοβλαβείς. Πρόσφατα διεφθαρμένους. Και μονίμως μας συμπεριφέρονται σαν να ΄μαστε άβουλα, ανίκανα και ηλίθια πλάσματα. Και για μια ακόμη φορά η εκλογική διαδικασία επαλήθευσε τους χαρακτηρισμούς τους.
Γιατί οι εκλογές αυτές δεν ήταν αυτοδιοικητικές. Ο πρωθυπουργός σε ένα στοίχημα πολιτικού τσαμπουκά φρόντισε να τις μεταστοιχειώσει σε μνημονιακή δημοσκόπηση που θα έκρινε το μέλλον του τόπου. Και οι Έλληνες ψηφοφόροι αποφάσισαν ότι οι Έλληνες είναι ανίκανοι να αυτοδιοικηθούν, οι Έλληνες αποφάσισαν να μην πιστέψουν στους δυνάμεις τους και να νομιμοποιήσουν το νταβατζιλίκι του διπλού μηχανισμού “στήριξης” και τα πολιτικά ανδρείκελα του.
Δεν θα σταθώ στην ανεύθυνη στάση των υποψήφιων αυτοδιοικητικών που αντί, μπροστά στη θρασύτατη πρόκληση του πρωθυπουργού που απαξίωσε πλήρως την αυτοδιοίκηση, αντί λοιπόν να προστατεύσουν την αυτοδιοίκηση διαχωρίζοντας σαφώς τη θέση τους από το Δίλημμα Παπανδρέου και να παραδώσουν την κομματική τους ταυτότητα έδειξαν πόσο πιστά σκυλιά είναι, όχι δε θα σταθώ σε αυτούς. Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτούς, ακόμη και τους ικανότερούς τους.
Αυτό που περιμέναμε, ή ελπίζαμε τουλάχιστον, είναι ότι ο Ελληνικός λαός, μπροστά στην αδιαμφισβήτητη βαρβαρότητα της πολιτικής που του ασκείται, μπροστά σε πολιτικές κοκκαλοθραύστες που όμοιες της δεν έχει δει ο δυτικός κόσμος εδώ και δεκαετίες, μπροστά στην κατάργηση όλων των κεκτημένων και των περισσοτέρων υποχρεώσεων του κράτους προς τον πολίτη, μπροστά στην αδυσώπητη λαίλαπα του καπιταλισμού τελευταίου τύπου και μπροστά στην χούντα του δικομματισμού και την οικονομική κατοχή του από ξένα κέντρα, μπροστά σε όλον αυτόν τον απάνθρωπο παραλογισμό που σκάει με όλη του την ορμή πρώτα στην Ελλάδα για να συνεχίσει νομιμοποιημένος και σε άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς, μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα, περιμέναμε, ελπίζαμε, προσευχόμασταν ότι ο Ελληνικός λαός θα άρθρωνε ένα ηρωικό όχι και ότι θα έστελνε ένα βροντερό μήνυμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης...
Πούτσες μπλε και πράσινα άλογα. Κάπου εδώ, όπως έχει διατυπωθεί ξανά, οι φαντασιακές προβολές τελειώνουν. Κάπου εδώ η σκληρή πραγματικότητα ενός αναίσθητου και ανήθικου έθνους γίνεται οριστική και αμετάκλητη. Κάπου εδώ οι ελπίδες για μια ειρηνική μετάβαση προς τη δημοκρατία εξαντλούνται. Γιατί αυτοί οι Έλληνες, έχουν διαφθαρεί τόσο πολύ από την εξουσία, που ακόμη και μετά από εθνικές καταστροφές στηρίζουν πολιτικές και οικονομικές μαφίες, τις ομάδες ακριβώς που προκάλεσαν τις καταστροφές. 60% + των ενεργών ψηφοφόρων ψήφισαν τη δικομματική μαφία. Πολλοί από αυτούς είναι οι ίδιοι που βρίζουν τους ανθρώπους που ψήφισαν, που νιώθουν τη “δίκαια” οργή να τους γιαουρτώσουν, να μπουν στη βουλή, να απαλλοτριώσουν τις κλεμμένες από αυτούς περιουσίες... Τα λένε στις κουβέντες τους στις γυναίκες τους στα παιδιά τους. Και όταν έρχεται η ώρα να εκφραστούν πολιτικά, να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους, καταλαμβάνονται από το εξαρτημένο αντανακλαστικό της υποταγής. Ψευτοπερήφανοι, τσάμπα μάγκες, κατίνες. Και πλέον, συνένοχοι σε τεράστια εγκλήματα. Δεν υπάρχουν πλέον άλλοθι. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί για γιαούρτωμα και χλεύη. 60% + των Ελλήνων, η εκλογική ραχοκοκκαλιά της μαφίας, είναι εξίσου χυδαίοι και συνένοχοι. Άντε να εξαιρεθεί από αυτούς ένα 5% που ψήφισε αυτοδιοικητικά αποδεδειγμένα ικανούς και πρόθυμους να υπηρετήσουν τον τόπο τους υποψηφίους.
Οι υπόλοιποι τι έχετε πάθει; Το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Γιατί μας εκδικείστε τόσο ανάλγητα; Επειδή τολμάμε ακόμη να ονειρευόμαστε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο όταν εσείς έχετε στερέψει από όνειρα και οράματα;
Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν φρικιαστικά. Το ότι ήταν αναμενόμενα το κάνει ακόμη περισσότερα φρικιαστικά. Ένας κομματικός, σκανδαλώδης και χυδαία λαϊκιστής, αμόρφωτος και ακαλλιέργητος “Μακεδόνας” σαρώνει στη Θεσσαλονίκη. Η ελπίδα για ανεξάρτητο περιφερειάρχη στην Αθήνα έσβησε. Η ελληνική εκδοχή του ναζισμού, νομιμοποιείται πολιτικά στην Αθήνα με 5,+%. Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν πείθουν κανένα. Ναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χάνουν δυνάμεις... κρατούν όμως την εξουσία. Και για αυτό, είναι οι νικητές των εκλογών. Οι απώλειες τους είναι μεγάλες, ιστορικά χαμηλά τα ποσοστά τους, αλλά η νίκη τους δεν είναι πύρρειος. Τίποτε δεν θα αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό την επόμενη μέρα. Και φυσικά η αποχή δεν τους τρομάζει. Μέχρι και τους εκλογικούς καταλόγους αλλάξαν (τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη όπου ψηφίζω και όπου είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω το φαινόμενο) για να εκτρέψουν τους δυσαρεστημένους προς την αποχή.
Οι εκλογές αυτό που δείξαν είναι αμηχανία, αδυναμία, συμμόρφωση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι η εποχή και οι προκλήσεις της θα επέτρεπαν. Δείχνει τη βαθιά μοιρολατρία μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού. Τίποτε δεν άλλαξε με τις εκλογές αυτά σε μια εποχή που εναγωνίως ψάχνει για λύσεις και προτάσεις.
Οι εκλογές αυτές είχαν θεωρητικά τη δυναμική να σπάσουν και τα δύο μεγάλα κόμματα, να τα διαλύσουν μέσα σε διάστημα μηνών. Οι περισσότεροι από τους Έλληνες ψηφοφόρους δεν το θέλησαν αυτό. Τους αξίζουν οι πολιτικοί και οι πολιτικές που θα τους έρθουν. Είναι απολύτως άξιοι της μοίρας τους. Το θέμα είναι το τι θα συμβεί με το προοδευτικό και σκεπτόμενο κομμάτι της Ελλάδας.
Για δεκαετίες τώρα μας δηλητηριάζουν με πολιτικούς μύθους για τον Έλληνα που μισεί την εξουσία. Μας λένε ψέματα. Ο Έλληνας μισεί να του επιβάλλονται σε ατομικό και μόνο επίπεδο. Σε συλλογικό επίπεδο οι Έλληνες είναι φίλοι και πυλώνες της εξουσίας. Όσο υπήρχε η βασιλεία ισχυρή, πολλοί από τους Έλληνες ήταν βασιλόφρονες, όσο η ορθόδοξη εκκλησία είναι ισχυρή, οι περισσότεροι Έλληνες προσδιορίζονται από αυτήν την εξουσία, όσο η δικτατορία ήταν κραταιά οι περισσότεροι Έλληνες απλά ζούσαν τις ζωές τους. Ο καταλληλότερος πρωθυπουργός είναι πάντα ο εν ενεργεία πρωθυπουργός. Οι Έλληνες, σε συλλογικό επίπεδο, συνήθως φιλούν τα πόδια της εξουσίας, όσο βρώμικα και αν είναι αυτά, σε όσα πτώματα και αν έχει πατήσει αυτή.
Ο Έλληνας, περισσότερο συχνά από ότι όχι, υπήρξε καθεστωτικός. Και σήμερα το ψυχολογικό κλίμα ανάμεσα σε καθεστωτικούς και σε λιγότερο ή περισσότερο αντικαθεστωτικούς είναι εξαιρετικά άσχημο. Η απόσταση αγεφύρωτη.
Δεν τους λυπάμαι πλέον τους καθεστωτικούς. Η αμάθεια και η απάθεια απέναντι στους βιαστές τους δεν είναι άλλοθι. Έχουν τη δύναμη να πολεμήσουν, ειρηνικά ακόμη, και την πετούν στα σκουπίδια της ιστορίας βλάπτοντας μαζί με τον εαυτό τους και όλους τους συμπολίτες τους και το μέλλον των παιδιών τους. Βρε άθλιοι, τα παιδιά το Δεκέμβρη του 2008 τι νομίζετε ότι θέλαν, περισσότερα Ps; Δεν καταλαβαίνετε ότι είστε ο καταστροφέας του παρόντος τους και ο εχθρός του μέλλοντος τους;
Όχι δεν τον λυπάμαι τον καθεστωτικό. Τους υπόλοιπους Έλληνες λυπάμαι. Και το ερώτημα δεν είναι πλέον πως θα ξυπνήσουμε τη σπίθα της κριτικής σκέψης και του ανθρωπισμού μέσα τους, αλλά πως θα οργανωθούμε για να αυτοπροστατευτούμε από δαύτους. Πως θα χτίσουμε την κιβωτό της Νόησης σε μια εποχή κατακλυσμιαίου απανθρωπισμού.
Και σε αυτό η ευθύνη της αριστεράς είναι τεράστια. Η πολυφωνία είναι και επιθυμητή και αναγκαία για τη δημοκρατία. Η πολυδιάσπαση όμως είναι απλά το τρικ της εξουσίας για να κρατά μια αριστερά απέλπιδα και εκτεθειμένη. Αρκετούς οπλαρχηγούς είχαμε μέχρι τώρα. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα χωρίς μια ποικιλόμορφη αλλά ενιαία αριστερά που αναγνωρίζει τις συνθήκες του 21ου αιώνα. Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτή την ιστορική ανάγκη ως αυτονόητη δεν μπορεί να θεωρείται αριστερός σε μια εποχή άλυτων κρίσεων και καταπιέσεων.
Read More »

L' etat, c' est moi (Πως ο ΓΑΠ μετέτρεψε τις αυτοδιοικητικές του 2010 σε δημοσκοπικό εκβιασμό)



    Παρακολούθησα με ενδιαφέρον το βράδυ της Δευτέρας 25ης Οκτωβρίου 2010 την τελετουργία που προαναγγέλθηκε ως “Διακαναλική συζήτηση με τον Έλληνα Πρωθυπουργό” και που ήταν απλά μια ακόμη φάρσα. Ο πρωθυπουργός, Γιωργάκης Παπανδρέου, αποφάσισε να δώσει δημοκρατικό χαρακτήρα στο πρωθυπουργικό του διάγγελμα, γιατί περί αυτού επρόκειτο και όχι φυσικά περί συζήτησης, λες και η παρουσία δημοσιογράφων από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια θα έκανε ένα αυταρχικό και σκανδαλώδες μήνυμα δημοκρατικότερο, λες και τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία και δεν είναι στην πραγματικότητα θανάσιμοι εχθροί της. Και ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελε να μεταφέρει ο Πρωθυπουργός στα εκατομμύρια των “ανωνύμων”, άφωνων και χωρίς καμιά αντιπροσώπευση στο πολιτικό σύστημα ανθρώπων που κυβερνάει;

    __L' etat, c' est moi__

    Τoυ Πέτρου Αργυρίου

    (TVXS/ 30/10/2010)-

Ξεχάστε αυτά που λέγαμε μεταξύ τυρού και αχλαδιού για πολιτικούς πολιτισμούς και κάτι άλλα που λέγαμε για τη σημασία της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλες τέτοιες νόστιμες πολιτικές φαντασιώσεις και ονειρώξεις. Βρισκόμαστε σε καιρό κρίσης, σε καιρό πολέμου, οι ατομικές ελευθερίες δεν επιτρέπονται, τα ατομικά δικαιώματα και οι συλλογικές συμβάσεις είναι προδοτικές επιδιώξεις και οι αυτοδιοικητικές απλά υπάρχουν για να επικυρώνουν την κεντρική απολυταρχία. Αν ο Γιωργάκης έπαιζε το Λεωνίδα στους καρτουνικούς 300 η ατάκα που θα έμενε από την ταινία θα ήταν: This is Parta... Come and get it.
Δε θυμίζουν τίποτα από Λεωνίδα αυτά. Δε θυμίζουν τίποτα από μια ηρωική στάση απέναντι στη νέα μορφή ληστρικού-βαμπιρικού καπιταλισμού που στεγνώνει χώρες και ψυχές και ζωές αφήνοντας συντρίμμια πίσω του. Όλα αυτά μου θυμίζουν εφιάλτη.
Μάλιστα.
Ή ΠΑΣΟΚ ή γράφουμε στα παλιά μας υποδήματα και καταργούμε την “εντολή του λαού” την οποία τόσο συχνά επικαλούμαστε για να νομιμοποιήσουμε πολιτικές απόλυτα αντίθετες με τα συμφέροντα και τη βουλή των πολλών.
Η βουλή των Ελλήνων ακούγεται πια ως πρόστυχη φράση, χυδαία. Η Βουλή των Ελλήνων δεν είναι η βουλή των Ελλήνων. Και η δημοκρατία των κομματικών κλικών, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδικηγόρων, των μεγαλοσυνδικαλιστικών, των μεγαλοσυνδικαλιστών, των τηλεοπτικών μεγαλοηθοποιών και των μεγαλοαθλητών δεν είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Είναι ένα σταρ σύστεμ, το ριάλιτι σόου των Ελίτ.
Η δημοκρατία στην Ελλάδα (αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο) έχει καταλυθεί δεν επανήλθε ποτέ. Τώρα, με αυτή τη κυβέρνηση, καταλύεται και τυπικά. Μια χώρα που έχει χάσει έστω και τις ψευδαισθήσεις της εθνικής κυριαρχίας, της αυτονομίας και της δημοκρατίας, μια χώρα που βρίσκεται υπό οικονομική, πολιτική, ηθική και αισθητική κατοχή.
Κατοχή.
Ο Παπανδρέου πετάει στα μούτρα των Ελλήνων πολιτών τον εκβιασμό ¨ή συμμορφώνεστε με τις εχθρικές προς εσάς και καταστροφικές για εσάς πολιτικές μου ή πάμε σε εκλογές και πιθανότατα πολιτική αστάθεια”.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Λέγεται απολυταρχία για να το θέσω ευγενικά. Ο Παπανδρέου ουσιαστικά λέει αυτό που εικάζεται ότι είπε ο Λουδοβίκος ο 14ος: Είμαι το κράτος... μετά από μένα το χάος...
Ενώ με σένα τι; Βασανιστικός στραγγαλισμός μέχρι τελικής εξάντλησης κάθε οικονομικής, πολιτισμικής και επιστημονικής ικμάδας, εκφυλισμός της παιδείας σε όλα της τα επίπεδα, καταστροφή του δημοσίου συστήματος υγείας, πλειστηριασμός σημαντικών τμημάτων του Ελληνικού Δημοσίου Πλούτου.
Το εκβιαστικό δίλημμα Παπανδρέου κάνει το χάος να φαίνεται πολύ ελκυστικό. Όπως μας λέει και η φυσική, από το χάος προκύπτει τάξη αλλά από τη μαύρη τρύπα τίποτα δεν ξεφεύγει, ούτε το φως ούτε η ελπίδα. Και η πολιτική αυτή είναι μια μαύρη τρύπα. Πεινασμένη για ύλη και χρήμα. Γίνεται αντιληπτή μόνο από το σκοτάδι που παράγει.
Κανένα φως στο τούνελ Παπανδρέου. Καμιά ελπίδα.
Γιατί όμως αυτό το μήνυμα G. Pap (αυτό ήταν το χαϊδευτικό του σε κάποιους νεολαϊκίστικους κύκλους του ΠΑΣΟΚ) και γιατί τώρα;
Ένας παράγοντας είναι η εσωτερική ανασφάλεια των κομμάτων και ένας ήπιος παρά ταύτα πολύ υπαρκτός πανικός των πολιτικών που βλέπουν μέρα με τη μέρα τον εαυτό τους περισσότερο γυμνό από τη μεγαλειώδη αύρα των υποσχέσεων που είχαν ενδυθεί. Το ΠΑΣΟΚ, κόμμα που από ακραία λαϊκίστικο μετατράπηκε σε εφαλτήριο του βαμπιρικού καπιταλισμού δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του πασόκου χωρίς υποσχεσιολογία, αυτό ήταν πάντα το έρεισμα του στις μάζες. Το παραμύθι. Και κάπου εκεί, στο τέλος του παραμυθιού ο δράκος έφαγε τον πρίγκηπα. Το μόνο που υπόσχεται ο Παπανδρέου είναι η δέσμευσή του η χώρα να μη χρεοκοπήσει. Αηδίες. Όλες οι σοβαρές οικονομικές αναλύσεις γνωρίζουν ότι η χώρα είναι ήδη χρεοκοπημένη, αδυνατεί να αποπληρώσει τα επιτόκια και μέρα με τη μέρα συσσωρεύει χρέος που είναι σημαντικό ποσοστό του υπάρχοντος ενώ παράλληλα καταστρέφει ότι έχει απομείνει από τις οικονομικές υποδομές της. Με αυτούς τους ρυθμούς μαθηματικά σε μια τετραετία το δυσθεώρητο αρχικό χρέος των 350 δισ θα έχει διπλασιαστεί. Αργά, βασανιστικά και καταστροφικά θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε το ίδιο χρέος που θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αν κάναμε το αδιανόητο, την έξοδο δηλαδή από το Ευρώ και την χάραξη εθνική νομισματικής πολιτικής (υποτίμηση) με κάποιες από τις υποδομές της χώρας ακέραιες ακόμα. Αλλά αυτή η επιλογή δεν υπήρχε. Γιατί; Γιατί απλά δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση που κυβερνάει, και όταν κάποιες φορές φαίνεται οι επιλογές να ναι κυβερνητικές είναι γιατί απλά λόγω ανικανότητας ή διαφθοράς εφαρμόζει λάθος τις εντολές που παίρνει.
Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί του μηνύματος Παπανδρέου: Η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Και ανεξάρτητα από τι θα κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, είναι οι πιστωτές της χώρας που θα αποφασίσουν το πότε η αναλογία πολιτικού και οικονομικού κέρδους προς κόστος της αποστράγγισης της Ελλάδας δε θα τους είναι ευνοϊκή, το πότε θα κατεβάσουν τα ρολά του γωνιακού μικρομαγάζου που λέγεται Ελλάδα.
Ο Παπανδρέου το μόνο που θέλει είναι να αντλήσει νομιμοποίηση και πολιτική ισχύ από τις επερχόμενες εκλογές για να αποδείξει στους προϊσταμένους του ότι μπορεί να εφαρμόσει ακόμη σκληρότερα μέτρα που θα τους επιτρέψουν να στραγγίσουν κάτι ακόμη από μια χωρά υπό κατάρρευση.
Ζητά πίστωση χρόνου όπως έχασε (μάλλον σκόπιμα) χρόνο για την εκστρατεία παγκόσμιας επαιτείας και δημόσιων σχέσεων με τις κυβερνήσεις των Ελίτ για να οδηγήσει τη χώρα του σε ένα απόλυτο διέξοδο και σε δανεισμό με τους πλέον καταχρηστικούς όρους, για να την οδηγήσει πιστά εκεί που την πήγαιναν και όλοι οι προκάτοχοι του έπαρχοι.. εμ συγγνώμη. Εννοούσα Πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Στον τάφο. Στα τάρταρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της Οδύσσειας ενός ξενιτεμένου Πρωθυπουργού, τα κοράκια της Goldman-Sachs παίξαν το κερδοσκοπικό παιχνίδι τους, η Merkel ανησύχησε αρχικά για τη σταθερότητα του Ευρώ και καθώς σκόπιμα χρονοτριβούσε κατάλαβε ότι η γερμανική οικονομία θα έβγαινε -βραχυπρόθεσμα έστω- κερδισμένη από την ελληνική αποδόμηση. Εξού και το διπλό ντου Γερμανοκρατούμενης Ευρώπης και ΔΝΤ το οποίο προπαρασκευάστηκε, καλοψήθηκε και σερβιρίστηκε στο πιάτο της πολιτικής Παπανδρέου.
Και μην αυταπατάστε. Όλοι γνωρίζαν για το κρυμμένο χρέος. Από τους Έλληνες πρωθυπουργούς και πρωτεργάτες του μέχρι τους Ευρωπαίους ηγέτες και αμερικάνους αναλυτές, όλοι τους ανεξαιρέτως ξέραν. Η Ελλάδα δεν ήταν ούτε καν ένα καπιταλιστικό ατύχημα. Ήταν μια τεράστια κομπίνα που οι Έλληνες καλούνται τώρα να πληρώσουν με το αίμα τους.
Μετά λοιπόν την καταχρηστική οικονομική πίστωση, ο Παπανδρέου ζητά τώρα από τους προϊσταμένους του πίστωση χρόνου ώστε να μη χρεοκοπήσει και τυπικά η χώρα στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, να κάνει τη ταχυδακτυλουργία Καραμανλή και να εξέλθει από μια χώρα που βουλιάζει με το μικρότερο δυνατό κόστος και έχοντας επιτελέσει την αποστολή του, να βλέπει πλέον ένα καλύτερο μέλλον σε κάποιον διεθνή οργανισμό, μακριά από τη θητεία του σε μια διεφθαρμένη επαρχία.
Ο πρόεδρος της διεθνούς σοσιαλιστικής, ο καλοαναθρεμμένος γόνος του Λαϊκιστή Ανδρέα, ο βραβευμένος διεθνώς για τις υπηρεσίες του Έλλην πρωθυπουργός, στη “συνέντευξη” εμφάνισε αυτόν ακριβώς το διχασμό: Ως γόνος Παπανδρέου και “σοσιαλιστής¨ άσκησε στον κυβερνητικό του εαυτό με συγκινητική ειλικρίνεια αντιπολιτευτικού τύπου κριτική. Λογικό θα μου πείτε. Τα δύο μεγάλα μεγάλα κόμματα δεν υπήρξαν συχνά αντιπολιτευτικά αλλά μάλλον υπήρξαν η συμπολίτευση που ανάλογα με την πολιτική φθορά κάναν αλλαγές στο 50 ή στο 60 ή στο 70στο λεπτό του στημένου ποδοσφαιρικού αγώνα που παίζανε για να μειώσουν την κριτική από τις εξέδρες, από τους θεατές-πολίτες.
Ναι καταλαβαίνω ότι σας πουλάω, αλλά καταλάβατε με και σεις. Δεν το κάνω από κακία. Αν δεν το κάνω μπορεί και να χάσω την τίμια μου δουλειά, την εύνοια των προϊσταμένων μου και το brandname Παπανδρέου δε θα πουλάει έξω πια. Οπότε για τη δουλειά μου και το μέλλον των Παπανδρέου αξίζει να κάνετε τη θυσία εσείς και να χάσετε και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες δουλειές.
Η Ελλάδα δεν έχασε την εθνική κυριαρχία της γιατί ακριβώς ποτέ δεν την είχε. Και η υποτέλεια της Ελλάδας έχει προκύψει μέσω πολιτικών σε εντεταλμένη υπηρεσία από ξένα κέντρα επιρροής και κατέφυγαν σε κάθε δυνατή μέθοδο για να διαφθείρουν τους πολίτες. Και το πέτυχαν, μέχρι σήμερα. Είναι τρομακτικό να σκεφτεί κανείς πως ενώ στη Γερμανία η Siemens βρίσκεται στο εδώλιο, ο στρατηγός του Σημίτη, ο Τσουκάτος, την βγάζει καθαρή για υπόθεση πολιτικής δωροδοκίας λέγοντας ότι τα λεφτά της Siemens τα πήγαινε κατευθείαν στα ταμεία του κόμματος. Και το κόμμα ποιοι είναι δηλαδή; Η Siemens είναι μόνο μια από τις γερμανικές εταιρίες που κάναν πάρτυ επί εποχής Σημίτη και μάλλον μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι χρειάστηκε για να περάσει η χώρα στη σφαίρα της γερμανικής οικονομικής επιρροής από ένα πρωθυπουργό που συμπαρέσυρε τους Έλληνες στο μεγαλύτερο σε όγκο Ελληνικό χρηματιστηριακό σκάνδαλο όλων των εποχών, από ένα πρωθυπουργό που έκανε ότι ήταν δυνατό για να βάλει την Ελλάδα στο Ευρώ της Γερμανίας και όχι για να εξυπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα, σε ένα πρωθυπουργό που έπρεπε στα Ίμια να πει ευχαριστώ στους Αμερικάνους για να μην ξεχνάνε ότι η Ελλάδα μπορεί να άλλαξε για λίγο τη σφαίρα της οικονομικής επιρροής στην οποία ανήκε αλλά δε συνέβη το ίδιο με τη γεωπολιτική σφαίρα επιρροής. Παρά ταύτα, ή μάλλον ακριβώς για αυτό, η σιωπή γύρω από το όνομα Σημίτη είναι εκκωφαντική. Χωρίς να αναφέρομαι καθόλου στον κ. Σημίτη, η επιλογή των Γερμανών υπήρξε εξαιρετική. Η σεβάσμια σιωπή των μήντια και των πολιτικών αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Ομερτά τη λένε αλλού.
“Να ξαναγυρίσει η χώρα μας στις διεθνείς αγορές” λοιπόν μας λέει ο Παπανδρέου. Αυτό είναι το κύριο μέλημα του. Και μένα, και την πλειοψηφία των Ελλήνων, τι μας νοιάζει, όταν αφού ήδη έχουν χάσει τις οικονομίες τους θα χάσουν και τις δουλειές τους και το μέλλον και κάποιοι τη ζωή τους; Τι με νοιάζει ρε Πρωθυπουργέ; Και όταν η Ελλάδα θα ξαναγυρίσει στις διεθνείς αγορές (που δεν πρόκειται να γίνει στα επόμενα δέκα χρόνια εκτός και αν σκόπιμα μας σπρώξουν) τι θα κάνουμε με αυτή τη διαλυμένη, μη παραγωγική οικονομία; Θα παίζουμε μπιρίμπα με τα μεγάλα αγόρια και τους καρχαρίες τους και με τους κολοσσούς; Ή απλά ρουφάμε το αίμα των Ελλήνων για να μπορούμε κάποτε να ξαναγίνουμε μεγαλοκαταναλωτές όπως επί εποχής Ανδρέα;
Δε μας ενδιαφέρει η συμμετοχή μας στις διεθνείς αγορές. Δε μας ενδιαφέρει το παιχνίδι τους. Μας ενδιαφέρει η ελληνική οικονομία και η ζωή μας. Ο Παπανδρέου ακούγεται τόσο παράλογος όσο θα ακουγόταν ένας γιατρός που κουράρει έναν κυνηγό που η καραμπίνα του έσκασε στα μούτρα του. Ρωτάνε εναγωνίως οι συγγενείς του κυνηγού: Γιατρέ πως πάει, θα ζήσει; Και ο γιατρός τους απαντάει “αν συνεχίσει να πεθαίνει με αυτό το ρυθμό σε λίγα χρόνια από τώρα θα ξανακυνηγήσει”.
Ο παραλογισμός Παπανδρέου αποδεικνύει ξεκάθαρα την κατεύθυνση και την μέριμνα του που δε φαίνεται να ναι καθόλου η Ελλάδα αλλά το διεθνές πεδίο. Ο ασθενής πρέπει πρώτα να επιβιώσει, να ζήσει, να σταθεί στα πόδια του, να περπατήσει, να τρέξει και έπειτα, αν έχει την όρεξη και τη διάθεση, να κυνηγήσει στο αιματηρό παιχνίδι των διεθνών αγορών. Η ρητορική Παπανδρέου παρά τις όποιες ψευτοειλικρινείς αποστροφές του λόγου του αποκαλύπτει ακριβώς την πραγματική του πολιτική ταυτότητα. Ένας σκληροπυρηνικός νεοφιλελεύθερος, ταγός των μεγάλων συμφερόντων.
Και ενώ εμείς ρωτάμε ¨θα ζήσει;”, οι επενδυτές ρωτάνε “πόσο πάει;”. Γιατί η Ελλάδα μπορεί να είναι μικρό μαγαζί αλλά είναι γωνιακό, είναι φιλετάκι, οι επενδυτές ενδιαφέρονται, απλά οι τιμές είναι τσιμπημένες. Βραχυπρόθεσμα μπορούν με λιγότερα λεφτά να βγάλουν περισσότερα κέρδη αλλού. Μακροπρόθεσμα όμως η Ελλάδα είναι το λιγότερο ένας τουριστικός και ενεργειακός παράδεισος δισεκατομμυρίων κερδών ετησίως. Η κυβέρνηση Παπανδρέου φροντίζει να ρίξει εξευτελιστικά τις τιμές. Επιπρόσθετα, όπως έχει επισημάνει ο αναλυτής Ιωάννης Μιχαλέτος, η Ελλάδα, έχοντας επιδοθεί για δεκαετίες σε έναν ιδιότυπο κρατισμό, έχει συγκεντρώσει στις δημόσιες επιχειρήσεις της τεράστια περιουσιακά στοιχεία. Αυτή την περιουσία, η κυβέρνηση αντί να την εκμεταλλευτεί, εφόσον θεωρεί τον εαυτό της ανίκανο να τη διαχειριστεί η ίδια, έστω και με δίκαιες συμφωνίες παραχώρησης δικαιωμάτων εκμετάλλευσης της για κάποιο διάστημα στον ιδιωτικό τομέα, αποφασίζει να την κάνει δώρο στους “επενδυτές”, επιδιώκοντας την πώληση μέρος των δημοσίων επιχειρήσεων στην εξευτελιστική χρηματιστηριακή τους τιμή. Αυτό δεν είναι διάσωση ή αναγκαστική πολιτική. Αυτό είναι ξεπούλημα. Με το κομμάτι.
Πόσο πάει λοιπόν; Οι νταβατζήδες αποφάσισαν ότι η χώρα που οι πολιτικοί μας την κάναν πουτάνα, είναι ακριβή για τα γούστα τους. Ρίχνουν την τιμή λοιπόν και ξεπουλάνε την π...ανα τους σε περισσότερο στυγνούς και έμπειρους διεθνείς νταβατζήδες. Όλοι κερδισμένοι βγαίνουν. Εκτός από την καημένη την πουτάνα. Αυτή την έχει γαμήσει.
Οι εξελίξεις τους επόμενους μήνες θα είναι ραγδαίες. Η ΝΔ έχει ρηγματωθεί και το αν και πότε θα διαλυθεί εξαρτάται από το πόσο συντριπτικό θα είναι το πλήγμα του εκλογικού αποτελέσματος. Η εξαγγελία Παπανδρέου είναι απολύτως ικανή να θέσει το ΠΑΣΟΚ σε τροχιά διάλυσης αν το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών είναι δυσμενές. Το σύστημα θα πέσει, και κατά πάσα πιθανότητα θα πέσει όχι από τις μαζικές κινητοποιήσεις του κόσμου αλλά από την ανασφάλεια, την ανικανότητα ασπόνδυλων πολιτικών που τρέμουν σε κάθε κρίση που όταν δεν έχουν το θράσος, την ασυλία και την ατιμωρησία της απόλυτης εξουσίας συμπεριφέρονται σαν φοβισμένα σχολιαρόπαιδα.
Λένε οι πολιτικοί ότι όλοι οι πολιτικοί δεν είναι το ίδιο, να μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Κύριοι πολιτικοί, ας φροντίζατε να μην ισοπεδώσετε τη χώρα. Όλοι οι δικομματικοί που συμμετείχαν στην ισοπέδωση της χώρας και όσοι από τους υπολοίπους συμμετείχαν στη νομή της κρατικής εξουσίας είναι συνυπεύθυνοι. Είστε το ίδιο. Και τώρα που το σύστημα πέφτει, κάποιοι από εσάς θα νιώσετε τη μοναξιά και την ανημποριά του Έλληνα πολίτη, θα νιώσετε πως είναι να είστε μόνοι ή λίγοι απέναντι σε πολλούς. Το παραμύθι δεν τελειώνει μόνο για τους Έλληνες πολίτες αλλά και για πολλούς Έλληνες πολιτικούς. Στο τέλος του παραμυθιού, και για αυτούς, ο δράκος έφαγε τον γραφειοκράτη υπάλληλο του διεθνούς συστήματος αφού είχε φάει τον λαϊκιστή για πρόγευμα.
Read More »