Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ιός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ιός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 27 Μαΐου 2021

Πανδημικό σημειωματάρι

 

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί για μένα εξαίρεση καθώς δεν αποτελεί άρθρο αλλά μπουκίτσες ενημέρωσης για θέματα που δεν θα δουν ιδιαίτερα εώς καθόλου το φως της δημοσιότητας, τουλάχιστον όχι στην σωστή τους διάσταση.


1) Χειραγώγηση, ψυχολογική τρομοκρατία και το παιχνίδι των εντυπώσεων.

α) Στις 31 του Δεκέμβρη του 2020, σε μια συνέντευξη μεγατόνων που διέφυγε της προσοχής της ελληνικής κοινής γνώμης, ο Neil Ferguson, ο μοντελίστας του Ιμπέριαλ που τα μοντέλα τρόμου του αποτέλεσαν το επιστημονικό άλλοθι για να γίνει ο πλανήτης φυλακή και βασικός σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης μέχρι που τον πιάσαν να ξενογαμάει (όχι, αυτό δεν είναι έγκλημα, το έγκλημα ήταν δικιάς του επινόησης και ήταν ότι έσπασε την καραντίνα για να το κάνει), ομολογεί κυνικά στους Times το πως και το γιατί επιβλήθηκαν οι καραντίνες στην Δύση, επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις για το ζήτημα που έχω καταθέσει στο βιβλίο μου «Χωρίς ανάσα: Τα χρονικά του μεγάλου φόβου»:

"Νομίζω ότι η αίσθηση των ανθρώπων για το τι ήταν εφικτό όσον αφορά τον ΕΛΕΓΧΟ, άλλαξε δραματικά ανάμεσα στον Ιανουάριο και τον Μάρτη (του 2020).... (Η Κίνα) είναι ένα κομμουνιστικό μονοκομματικό κράτος, είπαμε. Δεν θα μπορούσαμε να την βγάλουμε καθαρή με κάτι τέτοιο στην Ευρώπη. Και μετά, η Ιταλία, το 'κανε. Και συνειδητοποιήσαμε: ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ."

Κι όντως την βγάλαν καθαρή.

β) Μερικές μόλις μέρες μετά την αλλαγή της οδηγίας του CDC που επιτρέπει στους πλήρως εμβολιασμένους να μην φοράν μάσκες, ο ισόβιος τσάρος της αμερικάνικης επιδημιολογίας,  Anthony Fauci,  ομολογεί σε συνέντευξη του πως παρότι εμβολιασμένος, φορούσε την μάσκα για να μην στείλει «μπερδεμένα μηνύματα», για λόγους εντυπώσεων δηλαδή και μόνο.

Στην ίδια συνέντευξη μας διαβεβαιώνει πως οι πλήρως εμβολιασμένοι δεν μεταδίδουν ακόμη και «διαφυγόντες» λοιμώξεις, από στελέχη δηλαδή που διαφεύγουν εν μέρει της όποιας ανοσίας. Θα δούμε στο τέλος του κειμένου, στοιχεία της σχετικής μελέτης που δεν συμφωνούν με την χαλύβδινη πεποίθηση του Fauci

2)  Παιχνίδι των κατασκόπων

Έχει μερικές μόλις μέρες που αποκαλύφθηκε πως οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν καταγράψει τρεις ερευνητές του βιολογικού εργαστηρίου να έχουν από τον Νοέμβριο του 2019 συμπτώματα που έμοιαζαν με Covid. Αυτή η αποκάλυψη, εξανάγκασε τον Fauci να αποκαλύψει πως οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν μέχρι και τον Απρίλιο του 2019, «σε ένα πνεύμα αγαστής διακρατικής επιστημονικής συνεργασίας για το κοινό καλό της ανθρωπότητας», το βιολογικό εργαστήριο της Γουχάν με 600.000 δολάρια σε έρευνες για ιούς νυχτερίδων (προφανώς κορονοϊούς), παρακινούμενες από το πολύ μικρό αριθμητικά και βραχύβιο ξέσπασμα του Sars στην Κίνα το 2003. Στις 11 Μαϊου του 2021, ο Fauci θα αποκαλύψει πως δεν είναι απόλυτα πεπεισμένος πως ο κορονοϊός προέκυψε φυσικά, δίνοντας αρκετούς πιθανολογικούς πόντους στο σενάριο της διαρροής από εργαστήριο που μέχρι και πρότινος παρουσιαζόταν ως αυστηρά συνομωσιολογικό και πως πρέπει να συνεχίσουν να διερευνούν το τι συνέβη στην Κίνα στην αρχή της πανδημίας, όταν ο ίδιος του αρχικά διαβεβαίωνε πως δεν υπήρχε κανένα επιστημονικό τεκμήριο για τυχόν εργαστηριακή προέλευση του νέου ιού, σενάριο που κι εγώ θεωρούσα αρκετά απίθανο, καθώς αναδρομικά βρέθηκαν δείγματα του ιού στην Δύση από τον Νοέμβριο, ακόμη κι από τον Μάρτιο του 2019, αν και φυσικά δεν μπορούσα να το αποκλείσω ολοσχερώς.

Το πως και το γιατί όμως οι μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν ενδελεχώς ένα εργαστήριο που χρηματοδοτούσαν σε πνεύμα επιστημονικής συνεργασίας καλών προθέσεων, μόνο οι ιθύνοντες των προγραμμάτων βιολογικών εξοπλισμών μπορούν να γνωρίζουν και αυτήν ακριβώς την πλευρά του ζητήματος θα εξετάσουμε σε άρθρο μας στο Τεύχος του Ιουλίου του 2021

3) Πολλά μέτρα/ πολλά σταθμά 

3)      Θα κλείσουμε με την μελέτη που έμμεσα επικαλέστηκε ο Fauci

για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων στις λεγόμενες “διαφυγόντες λοιμώξεις¨.

Η μελέτη αυτή δείχνει όντως ένα πολύ μικρό ποσοστό διαφυγόντων λοιμώξεων στους πλήρως εμβολιασμένους. Από αυτούς, το 10% νοσηλεύτηκαν. Κι από αυτό το 10%, το 2% πέθαναν, παρουσιάζοντας μια θνητότητα της τάξης του 0,2% που δεν απέχει πολύ από την εκτιμώμενη θνητότητα στον γενικό πληθυσμό από Covid.

Το παράδοξο αυτό ερμηνεύεται εν μέρη από την διάμεση ηλικία των εμβολιασμένων θανούντων που είναι τα 82 έτη. Από αυτούς όμως, μόνο το 18% ήταν ασυμπτωματικοί ή πέθαναν αδιαμφησβήτητα από άλλη αιτία θανάτου.

Αξιωματούχος του CDC περιγράφει πως «δεν μπορούμε να πούμε ποιο ποσοστό των θανάτων αυτών οφείλεται ειδικά στην Covid-19.»

Πολλά μέτρα και πολλά σταθμά. Σε όλη την διάρκεια της πανδημίας, οι αξιωματούχοι επιστήμονες δεν ήταν καθόλου διστακτικοί να φορτώσουνε όλους τους θανάτους με Covid σε Covid. Αλλά όταν αυτοί οι θάνατοι συμβαίνουν σε εμβολιασμένους, δεν είναι πρέπον να εφαρμόσουνε τα αμφιλεγόμενα κριτήρια Covid.  

‘Όπως λέει και ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ, «Γυριστρούλα, σε φοβάμαι»

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 27/5/2021

Read More »

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2021

Οι επόμενες δυο βδομάδες...

 


Κοιτούσε έξω από το παραθύρι του κλεφτά και με τρόμο. Όχι, δεν μόνο οι περίπολοι από τους φρουρούς της μοναξιάς.

Ήταν αυτό το αίσθημα ότι δεν ανήκε πλέον στον έξω κόσμο.

Ότι δεν ανήκε.

Πέντε χρόνια πάνε τώρα που είχε στο σπίτι του εγκλειστεί, σαν θύμα σεισμού εγκλωβισμένου σε ερείπια.

Το μόνο που άλλαζε πλέον στην ζωή ήταν ο ιός. Τα εμβόλια τρέχαν ξωπίσω του όπως οι μπάτσοι πίσω από όποιον από το σπίτι ξεμύτιζε, μα εκείνος, ο τρισμέγιστος μικροσκοπικός ιός, πάντα τα έτρωγε στην στροφή.

Κι έτσι, η αρχή του τέλους γινόταν το τέλος της αρχής. Κάθε φορά. Και φτου κι απ την αρχή. Κρυφτό, που να βρεθεί, αδύνατο.

Κι όταν ο ιός βαρέθηκε να παίζει μαζί μας, ήρθε η παραμελημένη γρίπη με νέα μορφή να ζητήσει κι αυτή το μερίδιο της από την πίτα, έξαλλη που τόσα χρόνια ένας κορονοϊός της είχε κλέψει το στέμμα.

Σκότωνε παιδιά. Για φαντάσου παιδιά.

Τι να κάνεις λοιπόν εκεί έξω; Οι άνθρωποι ήταν η πηγή κάθε κακού, και για να είσαι ασφαλής από αυτούς και να τους κρατάς ασφαλείς από σένα, να τους αποφεύγεις έπρεπε πάση θυσία.

Μα κάποια πράγματα δεν μπορούσες να τ’ αποφύγεις. Κι η τρέλα ήταν ένα από αυτά.

Γιατί, ως γνωστόν, η τρέλα δεν πήγαινε στα βουνά. Της το χαν απαγορεύσει κι αυτηνής.

Είχε όμως μετακομίσει στο σπίτι του γείτονα. Μόνιμα.

Κάθε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ο γείτονας φώναζε: Κλέφτες, κλέφτες.

Και όταν που και που ερχόντουσαν απρόθυμα τα όργανα της απομόνωσης, γιατί η δουλειά τους δεν ήταν να φυλάν τα σπίτια από εισβολές αλλά να φρουρούν τους ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους να μην αποδράσουν, τα ίδια τους έλεγε ξανά και ξανά: Μου κλέψαν τη ζωή. Μου κλέψαν την ζωή.

Τον ενοχλούσε λοιπόν ο γείτονας. Πώς να μην τον ενοχλεί; Και τον ενοχλούσε πιο πολύ, γιατί συχνά ένιωθε πως ο τρελός είχε δίκιο. Και πως έτσι, η τρέλα του μεταδοτική σαν ιός μπορούσε να γενεί.

Ο ίδιος του, στην αρχή του έπους του Homo monachus monachus, το πάλευε αλλιώς: Δες το κι έτσι ρε αδερφέ, έλεγε στον εαυτό του. Πες ότι κάνεις θητεία, ότι ξανάγινες φαντάρος στα 50 σου, εξάλλου πόλεμο έχουμε, να μην τηλεεπιστρατευτείς; Και μπορείς να συμπληρώνεις και να υπογράφεις εσύ το εξοδόχαρτο σου. Τι παραπάνω να θέλεις δηλαδή;

Μα μετά οι σκέψεις του αρχίσαν να μαυρίζουν και το μυαλό να μοιάζει όλο και περισσότερο με μαυροπίνακα που χαν σωθεί οι κιμωλίες.

Ήρωας ήσουν αν δεν έκανες τίποτε πια. Ήρωας του καναπέ. Έτσι έσωζες τον κόσμο κι ανθρώπους. Παθητικά.

Κι αν όλο αυτό κάποτε τελείωνε; Αν βρισκόταν εκείνο το εμβόλιο που κατατρόπωνε όλους τους ιούς; Αυτή η σκέψη τον τρόμαζε πιο πολύ κι από όλες τις άλλες μαζί. Γιατί ποιος και πως θα σε παρακινούσε να κάνεις κάτι, να πάρεις τη ζωή σου πίσω, στα χέρια σου, όταν η ύψιστη αρετή ήταν για τόσα χρόνια η νιρβάνα;

Σταμάτησε να μαγειρεύει και να καθαρίζει. Τόσα χρόνια νοικοκυρά του εαυτό του, φτάνει πια τόση καταπίεση. Ήθελε να χειραφετηθεί. Να νιώσει ξανά άντρας σωστός.

Βουνά γίναν οι μπύρες και τα σακουλάκια από τα γαριδάκια και οι κονσέρβες.

Και τα χαλιά του που ποτέ πια δεν τα σήκωνε, σαν χιονισμένα μοιάζαν από τα θρύμματα των σνακς, κίτρινα χριστούγεννα πάντα στο σπίτι, χαλιά με πιτυρίδα. Κίτρινη κι αυτή.

Σκεφτόταν πολύ τους ανθρώπους των σπηλαίων και μέσα του αμφισβητούσε: Πόση δηλαδή πρόοδος από τους ανθρώπους των σπηλαίων στους ανθρώπους των σπιτιών, τις ανθρωποχελώνες τις κλεισμένες στα κουβούκι τους, με την ζωή τους αναποδογυρισμένη;

Τουλάχιστον εκείνοι, οι σπηλιάνθρωποι, είχανε παρέα.

Κι η αμφισβήτηση μέσα του, τρομερή κι αυτή. Του έβαζε την ιδέα στο μυαλό, πως όλα αυτά είχαν γίνει μάταια.

Καμιά ζωή δεν περισσεύει, συνέχιζαν να λένε. Κι αν ήταν όντως έτσι, τότε, αυτός  γιατί ένιωθε άραγε τόσο περιττός;

Κοιτούσε με τρόμο έξω από το παραθύρι του: Ο έξω κόσμος ανήκε στους ανθρώπους του μέλλοντος.

Κι αυτός κι οι όμοιοι του, τι θα απογινόταν; Θα χαν την μοίρα των ανθρώπων των σπηλαίων, θύματα της εξέλιξης του είδους;

Ή μήπως θα τους συντηρούσαν ωσάν εκθέματα σε μουσεία; Ωσάν ζωντανά μνημεία του παρελθόντος;

Η μήπως σαν τις μαϊμούδες στον ζωολογικό;

Ένα ήταν το μόνο σίγουρο. Οι επόμενες δύο βδομάδες ήταν κρίσιμες. Εδώ και πέντε χρόνια: οι κάθε επόμενες δύο βδομάδες ήταν κρίσιμες.

Η μέρα της μαρμότας. Η στέρηση ζωής, τον έκανε να νιώθει πλάσμα άχρονο. Τι μέρα άραγε ήταν σήμερα; Και ποια χρονιά; Ποιο έτος;

Στο νου του ρθαν στίχοι κάποιου ποιητή από άλλη εποχή:

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθησα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό…

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμησε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή - τι τολμηρή ηδονή!
Κ' επίσης μ' έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.”

(Κωνσταντίνος Καβάφης)

Η ώρα ήταν ήδη δώδεκα και μισή. Και οι επόμενες δύο βδομάδες, ακόμη κρίσιμες.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 12.30, 9/2/1 μετά Κορονοϊού.

Read More »