Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα brexit. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα brexit. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

Δεν μπορείς Boris Johnson, δεν μπορείς,



Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα για το οποίο προειδοποιούσαμε μερικές μέρες πριν ότι ο πρωθυπουργός του Η.Ν Boris Johnson προσπάθησε να αποτρέψει με το δικό του πραξικόπημα, τελικά επισπεύτηκε.
Δεν μπορείς Boris Johnson, δεν μπορείς, του φωνάζει το αγγλικό κοινοβούλιο, του οποίο τον έλεγχο έχει παντελώς χάσει ο πρωθυπουργός του.
Τίποτα από αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στην βρετανική πολιτική σκηνή δεν θυμίζει έστω αμυδρά δημοκρατία οποιουδήποτε τύπου.
Ο όχι και πολύ παλαιότερα φέρελπις ηγέτης της αντιπολίτευσης Jeremy Corbin που κέρδισε τη βάση και αναμόρφωσε το κόμμα του μακριά από τον μπλερισμό, έχει γίνει πια ο Βρετανός Αλέξης Τσίπρας, ένα γιουσουφάκι της ΕΕ και του City.
Είναι παντελώς παράδοξο ότι εκτός από το παλάτι τον Johnson στηρίζει η εργατική τάξη και τα κατώτερα μεσαία στρώματα ενώ τους εργατικούς οι οικονομικές ελίτ και τα ανώτερα μεσαία στρώματα που συναλλάσσονται με αυτές.
O Corbyn που επί χρόνια επιδίωκε εκλογές τώρα τις αντιμετωπίζει ως παγίδα του Johnson, όπως άλλωστε τον δασκάλεψαν να κάνει καθώς τα ποσοστά αποδοχής του είναι δραματικά χαμηλά, κοντά στο 20% και πέσαν ακόμη περισσότερο μετά το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του οποίου ο ίδιος ηγήθηκε για να αποτρέψει μια αγγλέξοδο χωρίς συμφωνία, ενώ με το πραξικόπημα του Johnson οι συντηρητικοί τσίμπησαν δύο δημοσκοπικές μοναδούλες.
Είναι προφανές ότι παρά την τρομοκρατία περί αγγλεξόδου και τις ήδη δυσμενείς επιπτώσεις της, η πλειοψηφία, έστω οριακή των Βρετανών θέλουν αγγλέξοδο χωρίς καν συμφωνία.
Κι έχουν δίκιο. Γιατί η αγγλέξοδος με συμφωνία είναι τόσο εξευτελιστική όσο το μνημόνιο 3 σε σχέση με την πρόταση Γιούνγκερ.
Θα είναι σαν να είναι Αγγλέξοδος και να μην είναι καθώς το Η.Β θα διατηρήσει όλες τις υποχρεώσεις του απέναντι στην ΕΕ με τα προνόμια του και τον ρόλο του να περιορίζονται.
Η αγγλέξοδος με συμφωνία είναι πολύ χειρότερο από τo καθαρό Brexit και το καθαρό Bremain.
Είναι η αμηχανία της διάστασης ανάμεσα στον βρετανικό λαό και τους πολιτικούς του.  
Η στάση του Corbyn, η υπεύθυνη στάση, είναι ξεκάθαρα αντεθνική κι ας περιγράφεται αντιστρόφως.
Έχει υπονομεύσει πλήρως την κυβέρνηση ενισχύοντας την ΕΕ σε όποιες διαπραγματεύσεις, όπως ορθότατα επισημαίνει ο Johsnon.
Ποιος ο λόγος να διαπραγματευτείς με μια κυβέρνηση όταν το βρετανικό κοινοβούλιο είναι κατά της εξόδου;
Το ίδιο συνέβη και με την ελληνική κυβέρνηση κατά την περίοδο των δήθεν διαπραγματεύσεων όπου το κοινοβούλιο ήταν αναφανδόν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.
Οπότε η κυβέρνηση έριχνε άσφαιρα με πλαστικό πιστόλι που δεν έπειθε κανέναν εκτός από τους Έλληνες ψηφοφόρους που νόμιζαν ότι έβλεπαν ματσάρα.
Τόσο ηλίθιοι ήμασταν κι αυτό δεν προβλέπεται να αλλάξει σύντομα.
Οι εκλογές στο Η.Β θα γίνουν, αργά ή γρήγορα.
Ο Johnson θα τις κερδίσει και μαζί με τον Farange θα σχηματίσει κυβέρνηση που θα φέρει το οριστικό Brexit. H EE πιθανώς θα επιδιώξει να διαλύσει το Η.Β προσεταιριζόμενη την Ιρλανδία και τη Σκωτία.
Και πιθανόν θα χυθεί αίμα όπως συμβαίνει ενίοτε ‘όταν οι ελίτ αγνοούν την λαϊκή βούληση όπως επαναλαμβανόμενα κάνει η ΕΕ και οι προσκολλημένες σε αυτήν κυβερνήσεις.
Ο σταλινοκομμουνισμός των προνομιούχων τρέμει και θέλει να πάρει μαζί του στον τάφο όποιον του εναντιώνεται.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 6/9/2019  

Read More »

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019

Που πάει το Brexit



Στην Τερέζα Μαίη δόθηκε η πρωθυπουργία μαζί με μια αλληλένδετη αποστολή: Την διεκπεραίωση του Brexit. Ήταν εξαρχής ένα παράδοξο καθώς η Μαίη δεν πίστευε στο Brexit. Όφειλε όμως να σεβαστεί την απόφαση του βρετανικού λαού την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί πρωταγωνιστές του Brexit όπως ο Μπόρις Τζόνσον τα φόρτωναν στον κόκορα και δεν επιδίωξαν να αναλάβουν αυτοί την πρωθυπουργία.
Brexit means Brexit έλεγε η Μαίη γεμάτη αυτοπεποίθηση στις αρχές της θητείας της.
Η αυτοπεποίθηση της Μαίη κλονίστηκε όταν στις εκλογές του 2017 που η ίδια αποφάσισε να διεξαχθούν για να τσιμεντώσει την πολιτική της ισχύ, κατάφερε το κόμμα της να χάσει την αυτοδυναμία και να σχηματίσει υποχρεωτικά μια κυβέρνηση συνασπισμού με το Δημοκρατικό Ενωσιακό κόμμα της Βόρειας Ιρλανδίας.
Χαστούκι μετά το χαστούκι, εκβιασμός μετά τον εκβιασμό, συνθηκολόγηση μετά την συνθηκολόγηση, η Μαίη πλέον δεν έχει χάσει μόνο την αυτοπεποίθησή της αλλά και κάθε έλεγχο στην πολιτική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου.
Μετά από δύο πεταμένα χρόνια αναποφασιστικότητας και ανικανότητας, σήμερα το κάποτε υπερήφανο Η.Β κυριολεκτικά σέρνεται στα πόδια της ΕΕ και οι αξιωματούχοι της δεύτερης γελούν- κι όχι υποχρεωτικά κάτω από τα μουστάκια τους.
Το Brexit means Brexit έγινε Brexit doesn’t necessarily means Brexit, Brexit means trouble και τώρα κινδυνεύει να γίνει Brexit means Nothing.
Ο εκβιασμός της παράτασης που εξασφάλισε η Μαίη από την στοργική μητερούλα που λέγεται ΕΕ έχει δύο εναλλακτικές:
Α) Ψηφίζετε τον συμβιβασμό που σας επιβάλλαμε την επόμενη βδομάδα και παίρνετε παράταση μέχρι τις 22 Μαϊου.
Β) Αν δεν τον ψηφίσετε, τότε ή ζητάτε μεγαλύτερη παράταση και συμμετέχετε στις ευρωεκλογές ή στις 12 Απριλίου άντε γεια.
Το Β ενδεχόμενο κρύβει πολύ παρασκήνιο αλλά και οι δύο εκδοχές του συναντούνται στο πιθανότερο σενάριο.
Βλέπετε, η μητερούλα ΕΕ, είχε μεριμνήσει να ανοίξει ένα παράθυρο που θα απέτρεπε το Brexit όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε πως το Η.Β μπορεί μονομερώς να ανακαλέσει το άρθρο 50 για την αποχώρηση από την ΕΕ.
Το ΗΒ πάει σε εκλογές, θέλει δεν θέλει η Μαίη. Εκλογές στις οποίες ο Κόρμπιν πιθανόν πλέον να θέσει το ζήτημα ενός επαναληπτικού δημοψηφίσματος.
Τα δύο παραδοσιακά κόμματα που παρά το αδιέξοδο του Brexit κράτησαν μέχρι και σήμερα την εκλογική τους ισχύ θα διαλυθούν από τα μέσα. Ο Φαράνζ θα επανέλθει ως ο μόνος εγγυητής της λαϊκής κυριαρχίας.
Αν τυχόν, η Μεγάλη Βρετανία παραμείνει στην ΕΕ, η ταπείνωση και η χλεύη με την οποία θα αντιμετωπίζονται οι Βρετανοί αξιωματούχοι και πολιτικοί θα μετακυληθεί και στον βρετανικό λαό, φαινόμενο που το γνωρίζουμε καλά ως Έλληνες.
Οι Βρετανοί θα έχουν χάσει την εθνική τους αξιοπρέπεια.
Οι Γερμανοί, αυτοί την φορά θα έχουν νικήσει. Με το χρήμα, όχι με τα όπλα.
Οι Γερμανοί αυτή την φορά δεν έχουν εχθρούς πέρα από τους λαούς και τον Trump. Είμαστε όλοι γερμανικοί.
Πριν όμως το παιχνίδι λήξει για τα καλά, οι Γερμανοί έχουν να αντιμετωπίσουν μια τελευταία μεγάλη πρόκληση: την κατάρρευση του δικού τους πολιτικού συστήματος.
Η Ευρώπη παραδόθηκε και συνεχίζει να παραδίδεται σε μια χώρα που σύντομα δεν θα μπορεί να διοικήσει τον εαυτό της.
Η ιστορία έχει τον δικό της τρόπο να εκδικείται.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/3/2019

Read More »

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

The Trump card

Στα λεγακιας;
Ξερόλας;
ΝΑΙ
Απέναντι σε μια παγκόσμια προπαγάνδα, τόλμησα να προβλέψω την νίκη Trump.
Τόσο απλά.
Περιγραφές:
Τα μηντιακά παπαγαλάκια του ΣΚΑΙ συνεχίζαν την προπαγάνδα μέχρι τις 10.00 παρότι τα αποτελέσματα είχαν ήδη κριθεί.
Η πολιτεία κλειδί ήταν η Φλώριντα.
Το μόνο που μπορούσε να δώσει τη νίκη στη βρώμικη Χίλαρι στην πιο βρώμικη προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων δύο αιώνων ήταν οι ψήφοι των ισπανόφωνων.
Δεν φτάνανε.
Δεν φτάνανε απέναντι στην ψήφο του ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΈΝΟΥ ΜΕΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Brexit φαινόμενο ξανά λοιπόν.
Οι δημοσκοπικές είναι γυμνές.
Το χέρι που τους τάιζε είναι γυμνό από σάρκα.
Οι άνθρωποι πλέον δεν εμπιστεύονται το ΣΥΣΤΗΜΑ.
Απλά.
Οι αγορές χθες "προεξόφλησαν" τη νίκη Χίλαρι, πετώντας ένα σκασμό λεφτά για να κρατηθεί το αμερικάνικο χρηματιστήριο σε υψηλά σε μια περίοδο αδιανόητης πολιτικής αβεβαιότητας.
Ο ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ τους έφτυσε στη μάπα.
ΞΑΝΑ.
Κι η ελληνική αριστερά, ξανά, πετάει χαρταετούς, έχοντας επιδείξει την αλαζονεία του σκλάβου που σνομπάρει το επόμενο αφεντικό του.
Ποιος νίκησε χθές;
Ο Donald Trump.
Ποιος έχασε;
Το σύστημα.
Ποιος δεν κέρδισε κάτι ουσιαστικό ακόμα;
Ο ΜΕΣΟΣ ΘΥΜΩΜΈΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ο Trump, πλανητάρχης πλέον, μπήκε στον λευκό οίκο με το αριστερό, θάβοντας το τσεκούρι του πολέμου, ευχαριστώντας την Hilari για όσα έχει κάνει για την αμερική, μη σου πω και για τον πλανήτη, και ξεχνώντας τα όσα έλεγε για φυλακές και τέτοια.
Αυτό καθόλου καλό δεν ακούγεται στα αυτιά του μέσου πολύ θυμωμένου ανθρώπου.
Του αμόρφωτου ναι, αυτού που δεν έχει κανένα μέλλον στο μέλλον που οι μορφωμένοι του χτίζουνε.
Περίεργο ε; Ε αριστερά των μορφωμένων;
Ένας άνθρωπος απέναντι στις ΜΚΟ, το star system, το πολιτικό κατεστημένο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Κέρδισε μια θέση στο πάνθεον τους.
Που μας αφήνει αυτό;
Η επίσκεψη Obama είναι πλέον ένα άδειο πουκάμισο.
Στις 5 του Δεκέμβρη που το επιτελείο του Τσίπρα πόνταρε να τα παίξει όλα για όλα, θα βρεθεί απέναντι στην καύλα του σχεδόν τελειωμένου θείου Σόιμπλε.
Παρότι άθρησκος, έχω να πω μονάχα ένα πραμα: Ο θεός να μας φυλάει.
For the record, το ιστορικής πλέον σημασίας κείμενο μου:
"Οι αμερικάνικες προεδρικές θα κρίνουν λίγο πολύ το με πιο μορφή θα υπάρχει ο πλανήτης ή έστω ή ανθρωπότητα τα επόμενα χρόνια.
Με άλλα λόγια μπορείτε ελεύθερα και χωρίς πολύ σκέψη να τις χαρακτηρίσετε κρισιμότατες.
Πολύ πιο κρίσιμες και από αυτές που ανέδειξαν τον πρόεδρο Ομπάμα, τον πρώτο λευκό μαύρο πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ.
Ο νομπελίστας ειρήνης κατάφερε να δημιουργήσει μόνο δύο Καρχηδόνες, τη Λιβύη και τη Συρία και ο προκάτοχός του Bush έσκασε από τη ζήλεια του, ενώ κατάφερε να διαμελίσει και την Ουκρανία.
Παράλληλα όχι μόνο έσωσε αλλά και έδωσε συγχωροχάρτια στις χρηματοπιστωτικές συμμορίες που δημιούργησαν την κρίση του 2008 ενώ έκανε τα στραβά μάτια στην συνέχιση της ρατσιστικής και συχνά θανατηφόρας αστυνομικής βίας εντός των ΗΠΑ.
Με λίγα λόγια ο Ομπάμα υπήρξε προς γενική απογοήτευση της ανθρωπότητας μια κουβερτούρα πάνω από σκατά καθώς αφήνει τον πλανήτη σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι τον παρέλαβε.
Το μόνο ελαφρυντικό που οποιοσδήποτε οφείλει να του αποδώσει είναι όσο σκατά κι αν έχει γίνει ο κόσμος, με τους νεοσυντηριτικούς θα ταν απείρως χειρότερα.
Και αυτή θα είναι η εξέλιξη αν για κάποιο λόγο οι Αμερικάνοι επιβράβευαν τους «συστημικούς» υποψηφίους του Δημοκρατικού και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος που με την εξαίρεση του Rand Paul είναι λίγο πολύ εξαγορασμένοι από μεγάλα συμφέροντα.
Ευτυχώς στην πορεία προέκυψαν οι «αντισυστημικοί» Trump και Sanders που ανέτρεψαν τα προγνωστικά.
«Αντισυστημικός ο δισεκατομμυριούχος κερατάς;» φυσικά θα αναρωτηθείτε. Μόνο στην αμερική γίνονται αυτά.
Σωστά. Ας σταματήσουμε λοιπόν να κρίνουμε εξ ψωροκώσταινας τ’ αλλότρια.
Ο Trump δεν μπορεί να θεωρείται εξαγορασμένος από τα μεγάλα συμφέροντα. Είναι από μόνος του μεγάλο συμφέρον.
Τους Sanders και Tramp τους χωρίζει άβυσσος. Είναι πολύ περισσότερο προτιμητέοι όμως από τη Hilary και τους υπόλοιπους νεοσυντηρητικούς γιατί αυτούς τους χωρίζουν παρά ελάχιστα και τους ενώνει η αγάπη για τον πόλεμο.
Το δημοκρατικό Salon χαρακτηρίζει τον Trump ως ασταμάτητο.
Συμφωνώ. Αυτή την στιγμή τον Tramp μπορεί να τον σταματήσει μόνο σφαίρα.
Το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων το χει στα τσεπάκι του.
Πιο αμφίρροπη θα ναι η μάχη Χίλαρι Σάντερς αν δεν καταλάβουν οι δημοκρατικοί ότι ο Trump θα την γλεντήσει τη Χίλαρι γιατί μπορεί ο πρώτος να είναι ανήθικος, κακός, αλητήριος αλλά δεν είναι ότι είναι η Χίλαρι: Μια τεράστια υποκρίτρια.
Υπό αυτό το πρίσμα σκόπιμο είναι να δούμε πως θα είναι ο κόσμος με έναν εκ των Trump ή Sanders να είναι ο επόμενος αμερικάνος πρόεδρος.
Θα δούμε κι από το φεγγάρι ακόμη ένα τοίχος να χωρίζει τις ΗΠΑ από το Μεξικό με μπόι όσο ο ρατσισμός του Trump: χιλιάδες επίδοξοι μεξικανοί μετανάστες θα πεθάνουν και η κατάσταση στο εσωτερικό του Μεξικού θα γίνει ακόμη πιο ελκυστικά έκρυθμη.
O Trump έχει ήδη αλλάξει την αμερικανική πολιτική και θα την αλλάξει ακόμη περισσότερο: Ήδη χαρακτήρισε τον εισβολή στο Ιράκ ως λάθος κι εξέθεσε το δομημένο ψεύδος των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ.  
Με άλλα λόγια σφάγιασε την ιερή αγελάδα της αμερικανικής πολιτικής του αλάθητου των προέδρων και της αυτόματης σύνδεσης της κριτικής των πεπραγμένων ηγεσιών με τον Αντιπατριωτισμό και τον αντιαμερικανισμό χωρίς να χάσει ούτε μισή μονάδα στις δημοσκοπήσεις.
Μεγάλο έλλειμμα του Trump είναι η γεωπολιτική όπου θα δοκιμάσει εμπειρικές προσεγγίσεις.
Πιστεύει όμως στη δύναμη του Deal και μάλλον θα επιχειρήσει αντλώντας ανταλλάγματα να αποκλιμακώσει τις πιθανές εστίες πολέμου με μεγάλες δυνάμεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα ανοίξει άλλες απέναντι σε μικρότερες.
 Ο Trump πχ είναι ο μόνος υποψήφιος των νέοσυντηρητικών που δεν θα ρίξει τη συμφωνία με το Ιράν.
Ο Sanders από την άλλη θα είναι ένας αδύναμος πρόεδρος καθώς τα υπόλοιπα σώματα ελέγχονται από ρεπουμπλικάνους.
Η μεγάλη του αδυναμία είναι ότι όπως κι ο Κόρμπιν, θα ηγούνται ενός εχθρικού και εξαγορασμένου κόμματος.
Μην σας παραξενεύει λοιπόν που ο ίδιος επενδύει στην κινηματικότητα των αμερικάνων για να μπορέσει να κάνει τομές.
Δε σημαίνει αυτό ότι θα γίνει Τσίπρας, θα είναι όμως ένας αδύναμος πρόεδρος που θα αναγκαστεί να βάλει νερό στο κρασί του. Κι αν αναγκαστεί να βάλει πολύ νερό στο κρασί του, ναι τότε θα γίνει Τσίπρας.
Κι οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι, εκτός από τον πολιτικό κατεστημένο, θα πρέπει να ασκήσουν εξουσία στη σκιώδη Αμερική αν δεν θέλουν να γίνουν ανδρείκελά της: Την Αμερική των λόμπυ, την αμερική των μυστικών υπηρεσιών, την Αμερική του USAID και του NED, την αμερική του Soros και του Bloomberg.
Και ξέρουμε καλά τι έπαθε ο προηγούμενος πρόεδρος που πήγε να ξεδοντιάσει απλά και μόνο τη CIA μετά το φιάσκο του κόλπου των χοίρων.
H Αμερική συνεχίζει τις πρωτιές. Μετά τον πρώτο μαύρο πρόεδρο, έχει να επιλέξει ανάμεσα στον πρώτο δισεκατομμυριούχο πρόεδρο, τον πρώτο εβραϊκής καταγωγής πρόεδρο και την πρώτη γυναίκα πρόεδρο.
Ελπίζουμε κι όχι φυσικά για λόγους μισογυνισμού να μη βγάλει τη γυναίκα που λέγεται πως δέρνει τον άντρα της."

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/11/2016

Read More »

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Ποιος σκότωσε την Jo Cox;


Τι μέρα είναι σήμερα; Είναι Τετάρτη, 22 Ιουνίου 2016, μια μέρα πριν το βρετανικό δημοψήφισμα. Επίσης, είναι τα γενέθλια της Jo Cox, της βρετανίδας βουλευτού του εργατικού κόμματος που συμμετείχε στην εκστρατεία υπέρ της παραμονής της Μ.Βρετανίας στην ΕΕ που δολοφονήθηκε πριν από 6 μέρες.
Τι σύμπτωση!
Μία μέρα πριν το δημοψήφισμα, είναι μέρα μνήμης για την Jo Cox κι όλη η Μ.Βρετανία είναι υποχρεωμένη να θυμάται το που οδηγεί η αντιευρωπαϊκή μισαλλοδοξία: Στο θάνατο.
Δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει αποτελεσματικότερη και μαζικότερη ψυχολογική επιχείρηση για να ψυχαναγκαστεί ο πληθυσμός να ψηφίσει κάτι που δεν επιθυμεί σε πείσμα της πολιτικής του ηγεσίας: Την παραμονή στη γερμανοκρατούμενη ΕΕ.
Πριν τη δολοφονία Cox ήταν δημοσκοπικά ξεκάθαρη η δυναμική νίκης του Brexit. Σήμερα, το αποτέλεσμα δείχνει πάλι αμφίρροπο.
Ο φερόμενος ως δράστης, ο 52χρονος Thomas Mair, εμφανιζόμενος για πρώτη φορά ενώπιον δικαστηρίου, διακήρυξε πως τ’ όνομα του είναι Ελευθερία και φώναξε «Θάνατος στους προδότες».
Η περιγραφή κοντινών του ανθρώπων τον ήθελαν ήρεμα και μοναχικό, μη βίαιο.
Πότε έγινε η μεταστροφή του σε φανατικό;
Μας αποκαλύπτεται πως ο Mair είχε ψυχιατρικά προβλήματα.
Κι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη σύμπτωση.
Το 2003, δολοφονείται με πολλαπλές μαχαιριές  η Σουηδή βουλευτής κι υπουργός Anna Lindh, που συμμετείχε στην εκστρατεία υπέρ της ένταξης της Σουηδίας στο Ευρώ λίγες μέρες πριν το σχετικό δημοψήφισμα.
Ο δράστης ήταν ο σερβικής καταγωγής Mijailo Mijailovic.
Ο ίδιος δήλωσε πως δεν είχε τίποτε το προσωπικό με την Lindh κι η δολοφονία δεν είχε πολιτικά κίνητρα, απλά η Lindh βρέθηκε στο δρόμο του ενώ αυτός βρισκόταν υπό την επήρεια υπνωτικού χαπιού.  
Μια ακόμη σύμπτωση που σωρεύεται πάνω στη μεγαλύτερη ακόμη σύμπτωση πως ο Mijailovic βγήκε από ψυχιατρικό ίδρυμα 5 μέρες πριν το δολοφονία.
Τα δημοψηφίσματα αυξάνουν την επικινδυνότητα ψυχιατρικών ασθενών;
Δεν μπορούμε φυσικά να ισχυριστούμε πως αυτά τα συμβάντα είναι κάτι παραπάνω από συμπτώσεις. Και τι συμπτώσεις.
Σύμπτωση ήταν άραγε κι η Marfin;
Θα μπορούσε.
Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια. Και κάποια από αυτά τυχαίνει είναι εύθραυστα.
Αν αυτή η ορθοπεδική ευπάθεια του διαβόλου είναι σκόπιμη, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε.
Απλά περιγράφουμε τι συμβαίνει στα ποδάρια του διαβόλου σε δημοψηφίσματα σε σχέση με την ΕΕ.
 Η υπόθεση της σκοπιμότητας πίσω από τέτοιες ενέργειας είναι ερμηνευτικά πανάκριβη.
Προαπαιτεί σχεδιασμό, επιλογή κατάλληλων προφίλ και προγράμματα ψυχολογικού ελέγχου.
Θα μου πείτε ξεχνάτε το ιστορικά αποδεδειγμένο MK-Ultra κύριε Αργυρίου;
Φυσικά και όχι.
Απλά ιστορικά παραδείγματα δεν μπορούν να εφαρμόζονται ως ερμηνευτική αρχή καθολικής αξίας.
Κι οι συμπτώσεις όντως μπορούν να συσσωρεύονται σε βαθμό που να μοιάζουν ευφυείς.
Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, οι δολοφονίες Cox και Lindh είναι συμπτώσεις ευνοϊκές για την ΕΕ.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/6/2016
Read More »

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Brexit VS Grexit


Ένα χρόνο πριν η ΕΕ έριχνε πόρτα στον πρωθυπουργό της Μ.Βρετανίας James Cameron και αλαζονικά του έλεγε για τις απαιτήσεις για ξεχωριστή μεταχείριση: Rules are Rules. Take it or leave it.
Την προηγούμενη βδομάδα η ΕΕ έκανε κανονικό τσιμπούκι στον Cameron o οποίος σήκωσε από το τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» γύρω στα τέσσερα από τα έξι, ακριβώς όπως έγινε και στον Ερντογάν, όταν για την ελληνική πολιτική θρίαμβος θεωρείται να έχεις σηκώσεις μόνο 1 από τα δέκα και να χεις παραχωρήσει και άλλα πέντε την κάθε φορά.
Καθίσταται από τις εξελίξεις προφανές ότι το αρδην ρήξη είχε απόλυτα δίκιο να επιμένει στο να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του Β’ μνημονίου με τη διακυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου πριν πάμε σε εκλογές παρότι η μανία μου κατά των ελληνικών πολιτικών ελίτ με έκανε να δω την παραίνεση του ως εντελώς ύποπτη.
Μια Βρετανία και μια Τουρκία κι οι δυο τους υπό ορατό κίνδυνο διάλυσης παίρνουν σχεδόν τα πάντα από μια ΕΕ που χει χεστεί πάνω της από τον ορατό πλέον κίνδυνο διάλυσης της.
Ποιος είναι λοιπόν ο αδύναμος κρίκος;
Μα προφανώς η Ελλάδα τηρουμένων των αναλογιών.
Η Ελλάδα που πληρώνει όχι μόνο τα δικά μας αμαρτήματα αλλά έχει γίνει καταβόθρα εισαγόμενων προβλημάτων χωρίς καμία δυνατότητα επίλυσης τους,
Ο Cameron έκανε το δημοψήφισμά του για να αναχαιτίσει το ευρωσκεπτιστικό UKIP του Farange που του κοβε φετάρες από το εκλογικό του σώμα. Και πέτυχε.
Μα το δημοψήφισμα του δεν ήταν παραπλανητικό του τύπου δέχεστε τις προτάσεις ή όχι της ΕΕ αλλά ένα δημοψήφισμα που μπορούσε να απαντηθεί με ένα απλό ή όχι: Εντός ή εκτός Ευρώπης;
Ο Τσίπρας με το δημοψήφισμα του όπως ανερυθρίαστα  ομολόγησε και ο υφυπουργός του Σγουρίδης εξαπάτησε τους Έλληνες και μόνο.
Και αυτό γιατί οι Βρυξέλες και η Γερμανία γνωρίζαν τόσο καλά την ευροδουλεία του που ο Σόιμπλε ανενόχλητα έστρεψε το Μεγάλο Δίλλημα Ευρώ ή Δραχμή στα μούτρα του, δίλλημα που ποτέ δεν έχει τεθεί ευθέως στον ελληνικό λαό και που παρουσιάζεται ως ο μεγάλος μπαμπούλας.
Το δίλλημα αυτό τείνει από τις εξελίξεις να μετεξελιχθεί σε Ευρώ ή Αιγαίο, αλλά δεν γαμείς, λες και δεν ζήσαμε ποτέ με την δραχμή.
Και ζήσαμε και ζήσαμε καλά.
Τώρα δυστυχώς οι συνθήκες υπερβαίνουν τις ικανότητες διαχείρισης ακόμη και ικανών διαχωριστών, πόσο μάλλον τρωκτικών της εξουσίας.
Tsipras gave left a bad name που λεν κι οι Bon jovi.
Δεν είναι τυχαίο που πλέον ο Krugman που στήριξε την Ελλάδα και την εν μέρει και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στηρίζει την εγκληματία Χίλαρι αντί του ανεδαφικού κατά τη γνώμη του Σάντερς, ενώ για τη ρητορική του ανερχόμενου Sin Fein υπό την μόνιμη ηγεσία του Jerry Adam, η ιρλανδική independent περιγράφει μεροληπτικά μεν αλλά και εν μέρει αληθώς: «Οι μανδαρίνοι στις Βρυξέλες, μπορεί να μην τρώγονται, αλλά τα ξέρουν τα θέματα τους και τρώνε ερασιτέχνες όπως ο Adams για πρωινό. Απλά ρωτήστε τον Αλέξη τον Τσίπρα."
Φιλόδοξε αριστερέ ανά τον κόσμο: Μην γίνεις Alexis Tsipras

Πέτρος Αργυρίου, Agriazwa.blogspot.com, 21/2/2016
Read More »