Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Πολιτική και κοινωνία: Όχι μόνο οικονομικοί δολοφόνοι πλέον



Γραμμικά, βασανιστικά, η κυβέρνηση οδηγεί τις εξελίξεις προς μια έκρηξη λαϊκής απόγνωσης ή οργής ή και των δύο μαζί, όπως είχε προβλεφθεί ήδη από τα πρώτα δείγματα γραφής της ότι θα έκανε.

Είχα τονίσει τους παραλληλισμούς αυτής της κυβέρνησης με τα Βορειαφρικανικά καθεστώτα. Οι δίαυλοι άλλωστε του Παπανδρέου με τους δυνάστες δεν ήταν και λίγοι. Ένα μόνο χαρακτηριστικό έλλειπε από το ελληνικό καθεστώς. Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Όχι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει ήδη κοστίσει σε ανθρώπινες ζωές. Φαντάζομαι ότι δεν είναι αμελητέοι οι θάνατοι από ελλείψεις στο σύστημα υγείας, οι κάποιοι αστέγων που αλέθηκαν σαν να 'ταν σκουπίδια, οι αυτοκτονίες που η πολιτική της κρίσης προκάλεσε.


Όχι μόνο οικονομικοί δολοφόνοι πλέον.

Του Πέτρου Αργυρίου


Τώρα, οι δυνάμεις καταστολής αυτό του κράτους που κυβερνιέται από αυτόν τον πρωθυπουργό έφτασαν μισό βήμα πριν τη δολοφονία και οι ιατροί είναι αυτοί που θα επιχειρήσουν να μην ολοκληρωθεί το έργο των συγκεκριμένων στυγνών εγκληματιών των ΜΑΤ που έσπασαν το κεφάλι του θύματος σε πολλαπλά σημεία.

Τι ήταν το θύμα; Διαδηλωτής. Και η διαδήλωση είναι έγκλημα για αυτήν την κυβέρνηση. Τιμωρητέο πλέον και με άμεση εκτέλεση.

Το 'χα πει νωρίς ότι ο Παπανδρέου, όπως άλλωστε είχε δηλώσει, βρίσκεται σε πόλεμο. Το 'χα πει ότι ο εχθρός του είναι ο ελληνικός λαός.

Για να επιβάλει την πολιτική του σε μια κρίση όπου η διακόπτης της ήταν ο ίδιος, για να επιβάλει πολιτικές που ευνοούν μόνο τα φιλαράκια του και τους μέντορες του από τη παγκόσμια οικονομική συμμορία, θα ήταν αδίστακτος.

Αφού με τους τρομονόμους του επιχείρησε να χαρακτηρίσει την αντίδραση προς τη βούλησή του ως αξιόποινα εγκλήματα σκέψης, αφού συνέχισε χωρίς λόγο και αιτία να κλιμακώνει την καταστολή και την κρατική βία, σε μια χώρα που δεν είχε ούτε τη δύναμη, ούτε την ικανότητα να του αντισταθεί οργανωμένα και να αλλάξει το τοπίο, αφού έκανε την Ελληνική Αστυνομία δεσμοφύλακα των πολιτών αστυνομοκιποιώντας την ζωή μας, τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει αίμα στα χέρια της.

Το αίμα που χύσαν οι μπάτσοι της στους δρόμους των πολιτών.

Το αίμα ενός 31χρονου. Ανθρώπου. Με σάρκα, ψυχή, αίμα, όνειρα, μέλλον και τσαγανό.
Οι γκάνγκστερ-θύτες που φέρονται στους διαδηλωτές σαν να 'ναι εγκληματίες ποδοπάτησαν το νέο και του βάλαν μυαλό- με τα γκλομπς τους- τις ξανάστροφες τους πιθανότατα.

Ακόμη και αν ο νεαρός δεν πεθάνει, ακόμη και αν η κυβέρνηση έχει να κατηγορηθεί μόνο για ηθική αυτουργία στην απόπειρα δολοφονίας του, η κατάσταση παραμένει δραματική. Ο νεαρός μπορεί να μείνει φυτό, ή με μόνιμες αναπηρίες. Και δεν είναι μόνο οι δράστες που πρέπει να πληρώσουν για αυτό. Αυτοί που είχαν την ευθύνη της αστυνομικής επιχείρησης που όπως έδειξαν το αποτελέσματα ήταν στην πορεία μόνο και μόνο για να τη διαλύσουν σε επίδειξη χουντικότητας και αυτοί πρέπει να πληρώσουν για την κρατική δολοφονία ή την απόπειρα δολοφονίας ενός αθώου νεαρού. Δεν ήταν ατυχηματικό το συμβάν της απόπειρας δολοφονίας. 30 άλλοι αθώοι νοσηλεύτηκαν από την κρατική καταστολή. Τα βίντεο με την εγκληματική συμπεριφορά των ΜΑΤ δίνουν και παίρνουν. Ή τα ΜΑΤ έχουν τρελαθεί από την ελευθερία στην έκφραση της βίας που η κυβέρνηση ενθαρρύνει και πρέπει να διαλυθούν ως σώμα, ή οι εντολές που δέχτηκαν οι εντολείς τους για κλιμάκωση και διάλυση κάθε αντίστασης ήρθαν από ψηλά. Και οι ενδείξεις είναι πως συμβαίνει το δεύτερο, πως η κυβέρνηση προστάζει τη διαρκή κλιμάκωση της κρατικής καταστολής Τα ΜΑΤ πλέον δέρνουν πολίτες μέρα μεσημέρι, τους διασύρουν, τους χτυπούν και φαίνεται πως αρχίζουν να σκοτώνουν.

Αυτός ήταν ο τελευταίος σταθμός της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Από δω και πέρα μόνο κάθοδο σε μια κόλαση εξελίξεων θα παρακολουθούμε. Ήταν αναμενόμενο ότι θα φτάναμε ως εδώ έτσι που σκόπιμα τα κλιμάκωνε τα πράματα η κυβέρνηση. Τώρα το καζάνι με ψυχές και αίματα θα αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζει. Με μαθηματική ακρίβεια. Μέχρι να σκάσει στα μούτρα όλων μας.

Ο Πεταλωτής ψύχραιμα καταδίκασε και μας είπε ότι θα γίνουν όσα οφείλεται να γίνουν. Καταδίκασε τη βία από όπου και να προέρχεται για να μην ξεχνάμε και το κρατικό μονοπώλιο της βίας. Η κυβέρνηση που θα είναι εξαιρετικά τυχερή αν ο νέος διαδηλωτής δεν πεθάνει στα χέρια της γιατί τότε θα μιλάμε δικαιωματικά για μια δολοφονική κυβέρνηση, η κυβέρνηση αυτή λοιπόν, στο χαλαρό σχολιάζει μια απόπειρα (προς το παρόν) δολοφονίας για την οποία φέρει πλήρως την πολιτική ευθύνη και ίσως και την ηθική αυτουργία. Αν είσαι πολιτικός ξέρεις πολύ καλά τι πρόκειται να συμβεί όταν κλιμακώνεις μια έκρυθμη κατάσταση. Και βλάκας να είσαι αυτό τουλάχιστον το ξέρεις. Γιατί κλιμακώνεις τότε;

Το τρομο-κράτος έδειξε πλέον το πραγματικό του πρόσωπο. Το πρόσωπο του κτήνους. Ας μου πει κάποιος το πως να προστατέψουν οι πολίτες τον εαυτό τους. Που θα πάνε; Στα δικαστήρια; Σε κάποιο ασφαλές μέρος; Η χώρα έχει γίνει κρατητήριο και όποιος αντιδρά δημοσίως στη φυλάκιση του δέχεται την περιποίηση των ΜΑΤ.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, αυτή που προσκάλεσε τα αρπακτικά του ΔΝΤ κάνοντας σκόπιμα την υπόθεση του Ελληνικού χρέους μη διαχειρίσιμη, αυτή που στο περιβάλλον της κεντρικής ομάδας της έχει φυτεμένους πρώην της Goldman Sucks και πρώην και νυν ανθρώπους του Soros, αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση της χρεοκρατίας, θα μείνει στην ιστορία με πολλούς χαρακτηρισμούς. Κανένας από αυτούς δε θα είναι κολακευτικός. Και ανάμεσα στους όσους χαρακτηρισμούς έχει ήδη συγκεντρώσει, αυτές τις μέρες απειλείται να χρεωθεί και το χειρότερο όλων. Αυτόν του δολοφόνου. Όχι πλέον μόνο του οικονομικού.

Να δούμε τι άλλο θα δούμε από αυτή και την ερχόμενη κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” που συχνότατα έχω υποστηρίξει ότι θα ακολουθήσει. Θα αρχίσουν να μας απαγάγουν από τα σπίτια μας; Θα ξαναχρησιμοποιήσουν τη Γυάρο και τη Μακρόνησο;

Η κυβέρνηση της εκτροπής από κάθε τι το δημοκρατικό δεν μπορεί να θεωρείται δημοκρατική επειδή εκλέχτηκε μέσω της πολιτικής φάρσας του κοινοβουλευτισμού που είναι η βιτρίνα της κομματοκρατίας.

Δεν μιλάμε πλέον για απόψεις. Θα 'χουμε και άλλους νεκρούς στο μέλλον. Και το δρόμο τον άνοιξε αυτή η κυβέρνηση. Δεν κρύβεται ο φόνος. Πόσο μάλλον όταν γίνεται σε δημόσια θέα.

Ακόμη και η χούντα είχε νοσταλγούς. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα 'χει κανένα.
Read More »

Πρόσωπα: Όπως έ-στρος-ες Θα κοιμηθείς


Παγκόσμια μέρα κακότητας. Η απαρχή μιας από αυτές τις παγκόσμιες επετείους που δεν γιορτάζονται ποτέ.
Στρος Καν. ΔΝΤ. ΤΟ κακό είναι εδώ, ενωμένο ΔυΝαΤο.
Όχι πλέον και τόσο. Μια μαριονέτα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού ιερατείου που την ανεβάσαν σε παγκόσμια περίοπτη θέση, ο μελλοντικός πρόεδρος της Γαλλίας, ο μεγαλύτερος δούρειος ίππος του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού, ο GAP εις την νιοστή, εκτέθηκε.

Όπως ε-στρος-ες, θα κοιμηθείς.
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Τόσες χιλιάδες ώρες σχεδιασμού, τόσα δις για την ανάδειξή του πεταμένα καθώς ο «ανδρισμός» του ήταν πιο φιλόδοξος από τα σχέδια των ελίτ. Τον λακαμά, τον λακαμά, τον λακαμά θα αναφωνούν αυτή τη στιγμή τραβώντας τα μαλλιά τους οι πάτρωνες του.
Τόσα και τόσα επενδυμένα στην κακότητα, στην ανηθικότητα, στη φιλαυτία, στην εγωμανία, στην αντικοινωνικότητα. Ε λοιπόν, απέδωσαν. Ορίστε λοιπόν η αποθέωση της επένδυσης. Ο βασιλιάς γυμνός στο μεγεθυντικό φακό κοινής γνώμης. Και το θέαμα δεν είναι όμορφο ούτε ευπρόσδεκτο. Το βεβαιώνει και η καταγγελία μιας καμαριέρας.
Κατηγορία σεξουαλικής επίθεσης λοιπόν. Η καμαριέρα με ελαφρά τραύματα. Η εικόνα του κτήνους ξεπροβάλει πίσω από τον επικεφαλή του ΔΝΤ. Και ο εσώτερος Λεβιάθαν καταπίνει τον Καν με το πελώριο στόμα του. Ούτε Καν μια χαψιά δεν είναι τα ανδρείκελα για το κτήνος που κρύβουν μέσα τους.
Είναι αστείο. Το έδαφος των κατηγοριών. Ο τόπος διάπραξης του καταγγελλόμενου περιστατικού: Νέα Υόρκη. Η μητρόπολη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο Στρος Καν συντρίβεται στην «έδρα» του.
Είτε πρόκειται για πλεκτάνη, είτε πρόκειται για τον ασύγκριτο ηρωισμό μιας εργαζόμενης που δεν ανέχτηκε το ποδοπάτημα της αξιοπρέπειας και της σεξουαλικής ελεύθερης βούλησής της, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η αμερικανοποίηση της Ευρώπης με όχημα τον Στρος Καν, πάει πίσω. Θλιβερά πίσω.
Πάνω που το ΔΝΤ είχε μπει στη «δημοκρατικότερη» πλέον Αίγυπτο. Πάνω που είχαν αποκτήσει αρκετή πειθώ για να βιάζουν χώρες και να επαινούνται για αυτό. Όχι. Τα μεγαλόπνοα σχέδια αναχαιτίζονται. Και αυτή τη φορά όχι από εξεγέρσεις και αίμα. Αναχαιτίζονται από την κακότητα και την ύβρη ενός ανθρώπου που διορίστηκε στρατηγός του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ότι σπέρνεις θα θερίσεις που λέει και ο λαός. Τις δουλειές τις κάνουν άνθρωποι, που λέει και ο φίλος ο Γιάννης ο πουκαμισάς που ο κλάδος του μαζί με όλους τους υπολοίπους πεθαίνει στην Ελλάδα. Τώρα είναι η σειρά της εικόνας του "σοσιαλιστή" άντρα να πεθάνει. Οριστικά, αμετάκλητα. Και σειρά μας, εμάς των βιασμένων γυναικόπαιδων να χορεύουμε ξέφρενα πάνω στον τάφο της εικόνας του.
Κερδίσαμε λίγο χρόνο που λέει και ο «Έλληνας» Στρος Καν, ο ΓΑΠ. Τώρα το σινάφι του χάνει ανεκτίμητο χρόνο. Το προπύργιο της οικονομικής ανηθικότητας έπεσε, σωριάστηκε. Ο άνθρωπος που διαχειριζόταν αδιαχείριστα χρέη δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ορμή του, την ανηθικότητά του και την κακότητα του.
Χάνουν χρόνο. Πολύτιμο χρόνο. Και για αυτούς ο χρόνος είναι χρήμα. Τα πάντα είναι χρήμα. Και το χρήμα είναι τα πάντα για αυτούς. Αλλά όσο χρήμα και αν διαθέτουν, τη διεθνή κατακραυγή για ένα περιστατικό με το οποίο ακόμη και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου θα κατουριούνται στα γέλια, αυτήν την έμφυτη στο χαρακτήρα κατρακύλα, δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.
Χάνουν χρόνο. Και χρήμα. Πολύ χρήμα. Η επένδυση τους βγήκε. Επένδυσαν στην κακότητα. Εισέπραξαν κακότητα. Ο στρατηγός τους έσπασε αρχαίους ηθικούς κώδικες. Είναι ασυγχώρητος. Θα πρέπει να τον περιορίσουν.
Και τα πήγαιναν τόσο καλά. Ο κόσμος άρχισε να χωρά στην παλάμη τους. Αυτός ο καταραμένος ο ανθρώπινος παράγοντας όμως πάλι τους χάλασε τη μανέστρα.
Πιιιιίσω στο σχεδιαστήριο λοιπόν. Σχέδιο Β δεν υπήρχε. Ο Στρος Καν ήταν καλό χαρτί. Θέλει χρόνια να ξαναφτιαχτεί.
Είναι αστείο. Στο ίδιο έδαφος κατηγοριών που δεν ευσταθούσαν για τον ειρηνικό τεχνοαντάρτη Assange καταβαραθρώθηκε ο Στρος Καν, ο mr δεν Τρως Καν. Η καταπακτή άνοιξε κάτω από τα πόδια του. Και από κει μέσα ο κύριος νέο ΔΝΤ θα σιχτιρίζει την καμαριέρα των μεγάλων ξενοδοχείων που δεν τον ανέχτηκε. Ένα άτομο να κάνει περισσότερα από δέκα πονεμένους και πεινασμένους λαούς; Συμβαίνει και αυτό. Ενίοτε.
Στην αντίπερα όχθη, Στρος Καν και δικηγόροι και ΔΝΤ και παγκόσμια χρηματοπιστωτική κυβέρνηση τηρούν σιγή ιχθύος. Μας την πέσανε, θα σκέφτονται. Μας την είχαν στημένη. Ποιοί; Ο Σαρκοζί; Μα ο Σαρκοζί δεν είναι ακριβώς αντίπαλος σας. Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες που θέλαν να σημειώσουν έστω και μια νίκη σε ένα πεδίο ολοκληρωτικών συντριβών των γαλλικών φιλοδοξιών; Όπως και να’ χει ξέραν που πατούσαν. Αν ήταν πλεκτάνη, κάτι το οποίο η μέχρι τώρα η διατήρηση της ανωνυμίας της καμαριέρας από τα μήντια δεν επιβεβαιώνει, οι συνωμότες ξέραν που πατούσαν: Στο πιθανώς γνωστό σε κάποιους κύκλους σαθρό έδαφος της σεξουαλικής ηθικής του Στρος Καν.
Αν πάλι η καταστροφή του Στρος Καν ήταν έργο της ακατάβλητης αξιοπρέπειας και αίσθησης δικαίου μιας καμαριέρας, τότε παλληκάρια τι θα κάνετε; Θα της καταστρέψετε τη ζωή; Δεν φτάνει. Γιατί στον κόσμο σας ένας Στρος Καν αξίζει όσο ένα έθνος καμαριέρων. Και παραπάνω. Αυτή τη ζημία κύριοι θα την πληρώσετε. Μέχρι δεκάρας τσακιστής.
Αυτό το κείμενο δεν ανήκει καθόλου στην αμερόληπτη δημοσιογραφία. Είναι άκρως μεροληπτικό. Άκρως πολεμικό. Είναι το άρθρο ενός ανθρώπου που ζει σε μια χώρα που δεν της φτάναν τα χίλια μύρια όσα στραβά είχε, έπρεπε να πληρώσει για τα άνομα κέρδη της διεθνούς και της εγχώριας κερδοσκοπίας και χρησιμοποιήθηκε ως δούρειος ίππος για την άλωση και άλλων, περισσότερο ή λιγότερο οργανωμένων κοινωνιών. Ενός άνθρωπου που είδε την χώρα του όχι μόνο να εκπορνεύεται αλλά να χρησιμοποιείται για να εκπορνευτούν και άλλοι λαοί. Βαποράκι της πορνείας.
Γιόρτασε λοιπόν λαέ. Μέσα στις μεγάλες σου λύπες, ο Στρος Καν σου κάνει δώρο τον εαυτό του. Γλέντα για λίγο που η καμαριέρα δεν τον άφησε να τη γλεντήσει.
Ίσως μια μέρα οι δρόμοι να μην έχουν τα ονόματα των Στρος Καν και των Παπανδρέου. Ίσως κάποια μέρα να φέρουν το όνομα της καμαριέρας και άλλων ανθρώπων του μόχθου, του σωματικού, του ψυχικού και του πνευματικού. Άνθρωποι των έργων. Άνθρωποι των ηρωικών αποφάσεων και των ηθικών στάσεων. Να μας θυμίζουν ότι σε αυτό τον άτιμο κόσμο υπάρχουν ακόμα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι, που μας κάνουν να χαμογελούμε, που μας κάνουν να ελπίζουμε ότι ένας κόσμος δικαίου είναι εφικτός. Ότι είναι στα χέρια μας.
Μετά τις τόσες βόμβες που η χρηματοπιστωτική μαφία έχει φυτέψει και αναφλέξει στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας και των κοινωνιών, η βόμβα Στρος Καν μοιάζει με «θεία δίκη». Και ως συνήθως, από μόνη της δε φτάνει για να επανορθώσει το κακό που έχει προκληθεί. Για να παραφράσω το φίλο μου Γιάννη, τα έργα άνθρωποι τα χαλάνε, άνθρωποι τα ξαναφτιάχνουν.
Και επειδή ακριβώς, όλα τα έργα τα έχουμε ξαναδεί, καιρός για το δικό μας έργο. Καιρός για έργο.
Read More »

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Η υπερπαραγωγή της δολοφονίας Οσάμα


Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μια αμερικανική διακυβέρνηση που να μην έχει χρησιμοποιήσει μια μεγάλη ειδησεογραφική κατασκευή, αυτό που θα ονομάσουμε ως «ένα μεγάλο ψέμα». Η κυβέρνηση G.W.Bush Jr πλειοδότησε στην κατασκευή ειδήσεων προκειμένου να μετατρέψει τις ΗΠΑ σε μια ακραιφνώς μιλιταριστική υπερδύναμη. Ο Ομπάμα, μετά την πύρρειο του νίκη σε σχέση με το σύστημα υγείας των ΗΠΑ και την συντριβή του στη μάχη για τη διάσωση της Αμερικανικής οικονομίας φαίνεται να χρειάζεται και αυτός το «μεγάλο του ψέμα». Δυστυχώς το μεγάλο ψέμα του Ομπάμα μάλλον αποτελεί το τέλος των αναμορφωτικών του φιλοδοξιών και υποδεικνύει ότι ο Ομπάμα καταλήγει σε έναν ιστορικό συμβιβασμό με την επικίνδυνη πτέρυγα των νεορεπουμπλικανών προκειμένω ίσως να του επιτραπεί να έχει έστω και κάποιο πολιτικό έργο και συνέχεια. Είναι θλιβερό να βλέπεις το πώς ο «ισχυρότερος πολιτικός άντρας του πλανήτη», ο «νομπελίστας ειρήνης» μιγάς στρώνει, συμμορφώνεται προς τα κελεύσματα και τις πολιτικές της αμερικανικής μηχανής του κιμά. Αυτό δείχνει και η μεταστροφή του ενδιαφέροντος του επερχόμενου συνεδρίου των ρεπουμπλικανών από τα θέματα της οικονομίας σε θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής.

Η υπερπαραγωγή της δολοφονίας Οσάμα
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ βρίσκονται χωρίς εχθρούς. Θα τους φτιάξουν μόνες τους είτε δημιουργώντας τις συνθήκες που θα ευνοήσουν την ανάδειξη τους όπως συνέβη με τις ανερχόμενες οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη Κίνα και Ινδία είτε απλά με το να κολλάν κατά βούληση το ταμπελάκι του εχθρού των αμερικανικών ιδανικών και της απειλής της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ.
Πίσω από την είδηση της δολοφονίας του Μπιν Λάντεν, φωλιάζουν πολύ σημαντικότερες ειδήσεις και ανακοινώσεις, η σημαντικότερη από τις οποίες είναι η επανεκκίνηση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας φυσικά δεν έχει πάψει ποτέ. Αυτό που προανακοινώθηκε με τη δολοφονία Μπιν Λάντεν είναι η είσοδος σε μία οξεία φάση του, με επίκεντρο αυτή τη φορά το Πακιστάν.
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας με ανυπολόγιστο κόστος σε ζωές πολιτών στις επίμαχες ζώνες του πλανήτη και μεγάλη συμβολή στην καταστροφή της οικονομίας του Δυτικού κόσμου επανέρχεται. Είναι σαφείς οι δηλώσεις πως η πηγή της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν δεν είναι το ίδιο το Αφγανιστάν αλλά το γειτονικό Πακιστάν.
Μετά από μια μικρή πλημμυρίδα συμβάντων συρράξεων, εξεγέρσεων και αποσταθεροποιήσεων κατά τη μεταβατική περίοδο από τον Μπους στον Ομπάμα, σήμερα βλέπουμε το μεγάλο κύμα να σκεπάζει απειλητικά τον κόσμο. Οι ΗΠΑ αδυνατώντας ή μη θέλοντας να βρουν λύσεις στο έλλειμμα ισχύος τους, κάνουν τον κόσμο ένα μπάχαλο, λειτουργούν ως πράκτορες του χάους, αποσταθεροποιούν συστηματικά και ανακατεύουν την τράπουλα με κάθε δυνατό μέσο, οικονομικό ή και στρατιωτικό, μπας και τους βγει το φύλο που τους βολεύει. Δυστυχώς είναι πολύ πιθανόν οι συνδυασμοί που χρησιμοποιούνται να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας.
Στο δίλλημα των προηγούμενων αμερικανικών προεδρικών εκλογών μεταξύ Μακκέϊν και Ομπάμα υπήρξα ένθερμος υποστηρικτής της δεύτερης επιλογής μιας και η πρώτη κατά την εκτίμηση μου και με βάση την πρόθεση του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου να συνεχίσει τον μιλιταρισμό του προκατόχου του, η προεδρία Μκκείν μαθηματικά θα οδηγούσε στη δημιουργία ακόμη περισσότερων εστιών αστάθειας και πολέμου στον πλανήτη με απρόβλεπτες εξελίξεις. Γνώριζα ότι η προεδρεία Ομπάμα θα έδινε μια μικρή παράταση. Φαίνεται πως αυτή η παράταση έληξε. Ο κόσμος έχει γεμίσει εστίες αστάθειας και γίνονται όλο και περισσότερες. Η υπόθεση ότι αυτές οι εστίες θα εξαντληθούν από μόνες τους, θα εκτονωθούν παρότι οι γενεσιουργές της αιτίες παραμένουν και ενισχύονται φαντάζει μάλλον απίθανη. Το πιο πιθανό είναι ότι αυτές οι εστίες θα επεκταθούν και θα συνενωθούν με ότι και αν αυτό σημαίνει για το εγγύς μέλλον της ανθρωπότητας.
Ας γυρίσουμε λίγο στην περίπτωση του νο1 εχθρού της Αμερικής του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Λίγοι θα διαφωνήσουν ότι ο Οσάμα ήταν σε κάποιο βαθμό προϊόν της αμερικανικής πολιτικής. Το ερώτημα δεν είναι το αν ήταν προϊόν. Η σχέση των Σαουδαράβων κροίσων Λάντεν με την οικογένεια Μπους είναι αρκετά γνωστή. Οι Μπους και οι Λάντεν ήταν συνεταιράκια. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι το αν ο Οσάμα ήταν προϊόν. Ο Οσάμα ήταν ο άνθρωπος των Αμερικανών στο Αφγανιστάν εις βάρος των Ρώσων. Εικάζω πως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο κεντρικός κόμβος στα black op funds που διακινούνταν προς και από την περιοχή. Το ερώτημα λοιπόν είναι όχι το αν ο Οσάμα ήταν προϊόν ή παραπροϊόν της αμερικανικής πολιτικής αλλά το κατά πόσο ήταν ένα κατασκεύασμα και το αν, πότε και κατά πόσο αυτονομήθηκε από αυτήν για να γίνει ο αρχιτρομοκράτης του πλανήτη.
Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Οσάμα προέρχονται κυρίως από το σκιώδη κόσμο των υπηρεσιών πληροφοριών και τον εξίσου ή περισσότερο σκιώδη της ισλαμικής «τρομοκρατίας». Παρότι γνωρίζουμε πολλά για τις δράσεις του και τις δικτυώσεις του, οι πληροφορίες για το φυσικό πρόσωπο είναι –σκοπίμως ή όχι- συγκεχυμένες. Φαίνεται να μην γνωρίζουμε το πώς ακριβώς αποδίδεται το όνομα του από τα αραβικά στα αγγλικά. Αγγλόφωνες πηγές αποδίδουν το όνομα του επίσης και ως Usama bin Laden και Usama bin Ladin. Αντιφάσεις υπάρχουν και για τα φυσικά του χαρακτηριστικά. H περιγραφή του από το FBI ως ψηλού (κοντά στα 1,95) έρχεται σε αντίφαση με την περιγραφή που δίνει ο συγγραφέας και αναλυτής σε θέματα τρομοκρατίας Lawrence Wright ως όχι ιδιαίτερα ψηλού. Όσο για την εκπαίδευσή του οι διαθέσιμες πληροφορίες είναι και πάλι συγκεχυμένες. Πηγές τον θέλουν να έχει σπουδάσει οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων, άλλες τον θέλουν να έχει πάρει πτυχίο πολιτικού μηχανικού, άλλες να χει πάρει πτυχίο δημόσιας διοίκησης, άλλες να έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του στο τρίτο έτος. Προς τι τόση σύγχυση σε σχέση με πληροφορίες που δεν είναι διαβαθμισμένες;
Στο οπτικοακουστικό υλικό που περιέχει τη μορφή του, ο Λάντεν μοιάζει με ένα πράο και αποτραβηγμένο πρόσωπο. Αν έκανα casting για τον ηθοποιό που θα τον ενσάρκωνε, θα διάλεγα για τον ρόλο του Οσάμα τον Rowan Atkinson, τον Mr Bin (Laden).
Και ενδυματολογικά ο Οσάμα παρουσιάζει μια ποικιλομορφία που δεν συνάδει με την ισλαμική του μονομανία. Όχι μόνο –ως αναμενόμενο- εγκατέλειψε το σαουδαραβικό επικάλυμμα κεφαλής για να υιοθετήσει ένα λευκό τουρμπάνι αλλά πολλές φορές παρουσιάζεται με μπαστούνι ενώ άλλες όχι. Τη δεκαετία του 1990 η στυλιστική επιλογή του Οσάμα θα είναι ένα τζάκετ παραλλαγής συνοδευόμενα από ένα ρωσικό αυτόματο. Μοιάζει με τους κακούς υπερήρωες των αμερικάνικων κόμικς που αλλάζουν κουστούμια ανάλογα με την εποχή για να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο και όχι με φανατικό ισλαμιστή.
Τα ερωτήματα γύρω από την πραγματικότητα της έκτασης της ισλαμικής τρομοκρατίας παραμένουν. Δεν γνωρίζουμε π.χ ποια ήταν η τεχνογνωσία οπλισμένων με χαρτοκοπτών τρομοκρατών που τους επέτρεψε να αλώσουν τον αμερικανικό εναέριο χώρο και να καταφέρουν χειρουργικά χτυπήματα στην αμερικανική ενδοχώρα και στην οικονομική αλλά και στρατιωτική καρδιά της.
Με το θέμα των δίδυμων πύργων δεν ασχολήθηκα ποτέ καθώς μου έλλειπαν αξιόπιστα εργαλεία ανάλυσης. Κάπου εδώ όμως ξεκινάνε τα μεγάλα ψέματα. Γιατί μερικές μέρες μετά τους δίδυμους πύργους, θανατηφόρες επιστολές που περιείχαν στέλεχος άνθρακα σε μορφή σκόνης φτάνουν σε αμερικάνικα μήντια και γερουσιαστές. Για το βιοτρομοκρατικό χτύπημα ενοχοποιούνται αρχικά η Αλ Κάιντα και τελικά το Ιράκ, κάτι που «νομιμοποιεί» στα μάτια της κοινής γνώμης τη συμμαχική εισβολή στο Ιράκ, το μακελάρισμα των Ιρακινών και την εκτέλεση του κάποτε επίμονα φιλοαμερικακινού Σαντάμ. Παρότι όλες οι ενδείξεις από τότε μέχρι σήμερα «δείχνουν» ανθρώπους του αμερικανικού βιολογικού προγράμματος, τα φιλοπόλεμα ψεύδη διαδίδονται και παράγουν μια ακόμη εισβολή (αναλυτικά για το θέμα με όλες τις πηγές του μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες», εκδ. ΕΤΡΑ, Μάιος 2010). Παρόμοια κατασκευασμένο ήταν και το ψέμα που επέτρεψε στους αμερικάνους να πραγματοποιήσουν την πρώτη εισβολή στο Ιράκ (για το θέμα μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο μου Ψέματα που σκοτώνουν, http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/wikileaks.html).
Ποιο είναι λοιπόν το «μεγάλο ψέμα» της κυβέρνησης Ομπάμα;
Η επιχείρηση της εξόντωσης Οσάμα θυμίζει μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή από αυτές με καλοστημένη σκηνοθεσία αλλά σενάριο όχι και τόσο πιστευτό. Και μπορεί οι στημένες πόζες των φωτογραφιών του Ομπάμα της Χίλαρι και των επιτελαρχών στο Situation Room του Λευκού Οίκου και το υπερθέαμα της αναγγελίας της δολοφονίας του Λάντεν που έφτασε το νούμερο των 56.5 εκατ. τηλεθεατών να αποτελούν μέρος ενός αποδεκτού τηλεπικοινωνιακού παιχνιδιού, άλλα κομμάτια της επιχείρησης όμως αποκλίνουν εξαιρετικά από κάθε κανόνα του παιχνιδιού.
Όπως οι ανακολουθίες της αφήγησης. Ο κορυφαίος σύμβουλος του Προέδρου Ομπάμα σε θέματα αντιτρομοκρατίας John O.Brennan δήλωσε επισήμως ότι η επιχείρηση δολοφονίας ήταν υπό διαρκή παρακολούθηση και καταγραφή. Μια μέρα μετά ο διευθυντής της CIA Leon E.Panetta τον διαψεύδει λέγοντας πως για ένα κρίσιμο διάστημα 20 με 25 λεπτών δεν ξέραν τι συνέβαινε.
Η πρώτη επίσημη αφήγηση διορθώθηκε πάλι επισήμως. Ο γραμματέας τύπου του Λευκού Οίκου Jay Carney διέψευσε την εκδοχή του Brennan σε αρκετά σημεία. Και ο Brennan βρισκόταν στο situation room και είχε εποπτεία των τεκταινόμενων. Ο Brennan δήλωσε πως μια από τις γυναίκες του Λάντεν σκοτώθηκε καθώς χρησιμοποιήθηκε ως ανθρώπινη ασπίδα και ότι ο Λάντεν σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών.
Την επόμενη μέρα ο Carney δήλωσε πως μια γυναίκα πυροβολήθηκε στο πόδι επιτιθέμενη (αόπλα) στους κομάντο και ότι ο ίδιος ο Οσάμα ήταν άοπλος αλλά πυροβολήθηκε στο κεφάλι και στο στήθος επειδή «αντιστάθηκε».
Ακόμη και ο Τσακ Νόρις ή ο Μπρους Λι, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να τα βάλουν άοπλοι με μια πάνοπλη ομάδα κομάντο, έτοιμη για παν ενδεχόμενο. Πόσο μάλλον ένας ασθενικός πενηντάχρονος. Ο ύποπτος απλά δολοφονήθηκε. Όπως είχε σχεδιαστεί.
Είναι προφανές ότι στόχος της επιχείρησης δεν ήταν ο ύποπτος να συλληφθεί ζωντανός και να παραδοθεί στη δικαιοσύνη ως έπρεπε. Σκοπός της επιχείρησης ήταν πρωτίστως οι κομάντο να μπουν και να βγουν στο «καταφύγιο του Οσάμα» χωρίς απώλειες σε αμερικανικές ζωές, να μην υπάρξει δηλαδή ένα επιχειρησιακό φιάσκου τύπου Σομαλίας. Στόχος της επιχείρησης ήταν ο ύποπτος να δολοφονηθεί και το σώμα του να υφαρπαγεί- όπως και έγινε. Αυτή δεν ήταν μια επιχείρηση κατά της τρομοκρατίας αλλά μια επιχείρηση για να παρουσιαστεί ένας αντιτρομοκρατικός θρίαμβος στην κοινή γνώμη για να αντλήσει ευνοϊκή από αυτή στάση σε σχέση με τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τα αναπτυγμένα εργαλεία επιτήρησης, κανείς δε θα μπορούσε να είναι 100% σίγουρος ότι στην κατοικία όπου η δολοφονική επιχείρηση έλαβε χώρα θα βρισκόταν ο Λάντεν. Και αυτό ίσως δίνει κάποια στοιχεία απάντησης στην ερώτηση: Προς τι οι επίσημες ανακολουθίες στην επίσημη αφήγηση της επιχείρησης;
Είτε λοιπόν μιλάμε για μια κατασκευασμένη είδηση με σενάριο γραμμένο στο πόδι και ακόλουθους αυτοσχεδιασμούς είτε (το πιθανότερο) τα σενάρια της επιχείρησης να είχαν γραφτεί και να είχαν προετοιμαστεί να ανακοινωθούν ανεξάρτητα από την πραγματική έκβαση της επιχείρησης ή ότι οι αντικρουόμενες αφηγήσεις γίναν για να προκαλέσουν σύγχυση.
Η σύγχυση που προκαλεί η επίσημη αφήγηση δεν σταματά εδώ. Η επιχείρηση δολοφονίας Οσάμα δηλώθηκε επισήμως πως εκτελέσθηκε στο Πακιστάν τη νύχτα. Οι φωτογραφίες από το υποτιθέμενο καταφύγιο του Οσάμα υποτίθεται ότι έχουν τραβηχτεί μία ώρα μετά την επιχείρηση από πακιστανό αξιωματούχο. Οι φωτογραφίες όμως έχουν σαφώς τραβηχτεί μέρα. Ανάμεσα τους η φωτογραφία ενός επιχειρησιακού ελικοπτέρου που έπεσε λόγω μηχανικής βλάβης- παρά ταύτα, δεν υπήρξε απώλεια ζωής αμερικάνων κομάντο από τη συντριβή.
Μια ματιά στην ειδησεογραφία που ακολούθησε την 9/11 συγχέει τα πράματα ακόμη περισσότερο. Η Le Figaro για παράδειγμα περιγράφει νοσηλεία του Λάντεν στο αμερικάνικο νοσοκομείο του Πακιστάν τον Ιούλιου του 2001, δύο μήνες πριν το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Το δημοσίευμα θέλει τον Λάντεν να τον έχουν επισκεφτεί μέλη της οικογενείας του, προσωπικότητες της Σαουδικής Αραβίας, ο τότε επικεφαλής της CIA και ο τότε επικεφαλής της Σαουδαραβικής υπηρεσίας πληροφοριών, ο Turki al Faisal που φέρεται να είχε δεσμούς με τους Ταλιμπάν και τον μπιν Λάντεν. Παρότι το αμερικανικό νοσοκομείο και η Washington διέψευσαν εμφατικά την είδηση, το δημοσίευμα ενέχει πολύ μεγαλύτερους υπαινιγμούς που φωτογραφίζουν μια Αλ Κάιντα που δεν μοιάζει ούτε αυτοφυής ούτε ανεξάρτητη ούτε ανεξέλεγκτη. Σύμφωνα με το δημοσίευμα λοιπόν «ιδιωτικά αεροπλάνα ιδιοκτησίας πλούσιων πριγκίπων του κόλπου πετούν συχνά μεταξύ της Quetta και τον Εμιράτων, συχνά σε πολυτελή «κυνηγητικά ταξίδια» σε περιοχές φιλικές προς τον μπιν Λάντεν. Άλλες πηγές επιβεβαιώνουν ότι αυτά τα κυνηγητικά ταξίδια έχουν προσφέρει ευκαιρίες για Σαουδαραβικές επαφές με Ταλιμπάν και τρομοκράτες, από τότε που πρωτοξεκίνησαν το 1994.»
Η Le Figaro ανέφερε επίσης το ότι ο Λάντεν, το 2000 είχε παραγγείλει μια κινητή συσκευή αιμοδιάλυσης, είδηση που αν ισχύει, επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς για την άσχημη κατάσταση της υγείας του Λάντεν ήδη από το 2000.
Δεν είναι παράλογο λοιπόν με τις τέτοιες διαθέσιμες πληροφορίες πηγές να θέλουν τον Λάντεν πιθανώς νεκρό κάπου ανάμεσα στο 2001-2002 εικάζοντας ότι ένας τέτοιος θάνατος θα είχε προέλθει από φυσικά αίτια.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ έχουν πολύ διακριτές διαφορές ανάμεσα στα άλλοθι τους και τις πραγματικές τους προθέσεις. Τα άλλοθι ξεσκεπάζονται από τη ροή της ειδησεογραφίας, οι προθέσεις αποκαλύπτονται από τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων. Ένα μήνα μετά τους δίδυμους πύργους 2000 περίπου Αφγανοί στρατιώτες επιχειρούν στο σύμπλεγμα σπηλαίων της Τόρα-Μπόρα στο Αφγανιστάν, έχοντας συμμαχική αεροπορική κάλυψη και κάποια στήριξη από συμμαχικές ειδικές δυνάμεις. Το σύμπλεγμα έχει τεχνητά επεκταθεί με τη βοήθεια της CIA από τη δεκαετία του 1980 για να διευκολύνει τους μουτζαχεντίν έναντι των σοβιετικών.
Αρκετά χρόνια αργότερα η CIA θα ξαναέχει δράση στην περιοχή αλλάζοντας τις προτεραιότητες κα ιτις συμμαχίες της. Οι Αφγανοί πολεμιστές που τον Δεκέμβριο του 2001 επιχειρούν στην Τόρα-Μπόρα είχαν δεχτεί εκπαίδευση και από τη SAD, το «Τμήμα Ειδικών Δραστηριοτήτων», το βραχίονα παραστρατιωτικών επιχειρήσεων της CIA. Πέρα από τα χαλιά βομβαρδισμών δηλαδή και τις επιβλητικές εικόνες μιας τεχνοκρατικής στρατιωτικής επιβολής στο Αφγανιστάν, τη βρώμικη δουλειά στην ιστορικά δύσκολη για πολεμικές επιχειρήσεις περιοχή θα την αναλάμβαναν Αφγανοί. Με άλλα λόγια, πέρα από τον στρατιωτικό εντυπωσιασμό και προκειμένου να μπουν οι σύμμαχοι στο Αφγανιστάν, ήταν ο εμφύλιος που έστησε η CIA στο Αφγανιστάν αυτό που τελικά θα έδινε πρόσβαση στους αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Το άλλοθι της επιχείρησης ήταν ο εντοπισμός του μπιν Λάντεν και η εξάρθρωση της Αλ Κάιντα. Ο σκοπός όμως ήταν διαφορετικός όπως αποκαλύπτει το αποτέλεσμα. Ο Λάντεν «διαφεύγει» και αφού οι συμμαχικές δυνάμεις έχουν καταλάβει αυτό το πολύ κομβικό –όπως πολύ καλά γνωρίζουν- σύμπλεγμα σπηλαίων δεν θα επιχειρηθεί να αναχαιτιστεί η «φυγή» του Λάντεν όπως προτάθηκε από κάποιους φιλότιμους επιχειρησιακούς κύκλους. Αντίθετα, οι δυνάμεις εισβολής θα εδραιωθούν στην περιοχή. Και ήταν αυτό που ακριβώς θέλαν. Η σύλληψη του Λάντεν στην Τόρα_Μπόρα, όπως ακριβώς και η πρόσφατη «δολοφονία» του ήταν ένα δευτερεύον επιχειρησιακό ζήτημα. Η εγκαθίδρυση των δυνάμεων εισβολής στο Αφγανιστάν ήταν ο σκοπός και όχι η σύλληψη ενός τρομοκράτη. Η σύλληψη ή ο θάνατος του Μπιν Λάντεν -δηλαδή μια επιτυχία του πολέμου κατά της τρομοκρατίας- θα ήταν κακά νέα για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας σε εκείνη την περίοδο καθώς ο αρχικός του σχεδιασμός περιλάμβανε ήδη την εισβολή στο Ιράκ και μετέπειτα και σε άλλες χώρες.
Η «απόδραση» του τρομοκράτη θα ήταν πλήγμα για τη δικαιολόγηση της συνέχισης του πολέμου. Ο ασύλληπτος τρομοκράτης θα ήταν μιας πρώτης τάξης κίνητρο και ένα πρώτης τάξης εργαλείο για το χειρισμό της κοινής γνώμης. Μεταφορικά μιλώντας, αν η CIA είχε έμμεση επαφή με τον Λάντεν μέσω των Σαουδαραβικών δικτύων, θα είχε κάθε λόγο να τον ενημερώσει να μην τολμήσει να βρεθεί στην Τόρα-Μπόρα.
Οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ λειτουργούν σαν σιφόνι. Η αλήθεια, τα πραγματικά στοιχεία επιδιώκεται να συλλεχθούν από τις υπηρεσίες πληροφοριών για να σχηματιστεί μια ακριβής εικόνα του κόσμου. Στην έξοδο τους όμως η αλήθεια δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Αυτό που δημόσια δηλώνεται μπορεί να είναι αλήθεια, μισοαλήθεια, καθόλου αλήθεια, μισοψέμα ή κατάφορο ψέμα. Η αλήθεια έχει σημασία μόνο στο στάδιο συλλογής πληροφοριών και όχι πάντα. Ψευδές πληροφορίες μπορεί να συλλέγονται προκειμένου να περάσουν αφιλτράριστες στο στάδιο διοχέτευσης πληροφοριών όπου αυτό που κυβερνά την ποιότητα και την ακρίβεια των πληροφοριών δεν είναι η αλήθεια. Όχι. Είναι μόνο η σκοπιμότητα. Πληροφορίες λοιπόν του είδους «ο Λάντεν εντοπίστηκε στην Τόρα-Μπόρα» ή ο Λάντεν δολοφονήθηκε στο Πακιστάν είναι απλά επιχειρησιακά παρασυνθήματα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρούνται αξιόπιστα εξ ορισμού.
Αν το δημοσίευμα της Le Figaro αντανακλούσε την αλήθεια για την κατάσταση υγείας του Λάντεν και αν ο Λάντεν βρισκόταν στην Τόρα-Μπόρα όπως οι αμερικάνικες πληροφορίες υπηρεσιών διαλαλίζαν είναι εξαιρετικά απίθανο ο Λάντεν και η κινητή μονάδα αιμοδιάλυσης του να επιβιώσαν στα κακοτράχαλα και χιονισμένα βουνά της περιοχής στη μαρτυρική έξοδό τους προς το Πακιστάν. Αν ο Λάντεν βρισκόταν στην Τόρα-Μπόρα το Δεκέμβριο του 2001, τότε το πιο πιθανό είναι να πέθανε το Δεκέμβριο του 2001. Αυτήν την υπόθεση την υποστήριξε ήδη από το 2001 και ο Steve Pieczenik, ένας αξιωματούχος που έχει περιγραφεί ως ένας από τους καλύτερα δικτυωμένους ανθρώπους στην οικογένεια των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ με πολυετή θητεία σε κομβικότατα πόστα. Ο Pieczenik παρουσιάζει το θάνατο του Λάντεν το 2001 όχι ως υπόθεση αλλά ως την πιθανότερη έκβαση της κατάστασης της υγείας του. Σύμφωνα με τον Pieczenik, ο Bin Laden, “χρησιμοποιήθηκε με τον ίδιο τρόπο που η 9/11 χρησιμοποιήθηκε για να κινητοποιήσει τα αισθήματα των Αμερικανών για να πάνε σε ένα πόλεμο που θα έπρεπε να δικαιολογηθεί μέσω μιας αφήγησης που ο Bush junior και ο Cheney δημιούργησαν σε σχέση με τον κόσμο της τρομοκρατίας» και «ο Λάντεν πέθανε το 2001. Όχι επειδή ειδικές δυνάμεις τον σκοτώσαν, αλλά επειδή ως γιατρός γνώριζα ότι οι γιατροί της CIA τον είχαν περιθάλψει και ήταν στο καρνέ των μυστικών υπηρεσιών ότι είχε σύνδρομο Marfan». O Pieczenik δήλωσε ότι η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε ότι ο Λάντεν ήταν νεκρός πριν την εισβολή στο Αφγανιστάν. «Πέθανε από σύνδρομο Marfan, o Bush junior το γνώριζε, η οικογένεια των υπηρεσιών πληροφοριών το γνώριζε», δήλωσε ο Pieczenik, σημειώνοντας πως γιατροί της CIA είχαν επισκεφτεί τον Λάντεν τον Ιούλιο του 2001 στο αμερικανικό νοσοκομείο στο Dubai, επιβεβαιώνοντας με κάποιο τρόπο ή επαναλαμβάνοντας τον επίμαχο ισχυρισμό της Le Figaro για την κατάσταση υγείας του Οσάμα και τις επαφές του με τους «αντιπάλους» και διώκτες του.
Την ίδια χρονιά και ένα μήνα πριν τη μάχη της Τόρα-Μπόρα, ειδικοί επιβεβαιώνουν ανεξάρτητα την περιγραφή της υγείας του Λάντεν από τον Pieczenik. Το σχετικό δημοσίευμα της Salon στις 9 Νοεμβρίου του 2001 ανοίγει σοκαριστικά: «Αν αυτό που μερικοί ειδικοί λένε είναι αληθές, μπορεί να μη χρειάζεται ένα στρατιωτικό χτύπημα για να σκοτωθεί ο Οσάμα μπιν Λάντεν. Για αρκετά χρόνια τώρα κυκλοφορούν αναφορές που ισχυρίζονται ότι ο 45χρονος είναι αρκετά άρρωστος.»
« “Είναι Μαρφανοειδής” λέει ο δρ Richard Devereux… “Φαίνεται να έχει μακριά δάχτυλα και χέρια. Το κεφάλι του φαίνεται να είναι επιμηκυμένο και το πρόσωπο του στενό… Είναι σίγουρο πιθανό να έχει το σύνδρομο Marfan”»
Το σύνδρομο Marfan είναι μια ιδιοπαθής συστημική νόσος που προκαλεί δυσλειτουργείες του συνδετικού ιστού με διάφορες εντοπίσεις δημιουργώντας διάφορα προβλήματα σε διάφορους ιστούς. Δεν υπάρχει κάποια τυπική εικόνα του ή κάποια δυνατότητα οπτικής επιβεβαίωσης του αλλά κάποιοι ασθενείς τείνουν να έχουν την εικόνα που ο Devereux έδωσε για τον Λάντεν με ή χωρίς προβλήματα και από τη σπονδυλική στήλη. Το ότι ο Λάντεν ενίοτε χρησιμοποιούσε μπαστούνι μάλλον δε δηλώνει κάποιον ορθοπεδικό τραυματισμό αλλά ένα χρόνιο πρόβλημα όπου η ένταση των συνοδών συμπτωμάτων μπορεί να ποικίλει από περίοδο σε περίοδο. Ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να ναι και το σύνδρομο Marfan. Για αυτό όμως δεν μπορούμε να ‘μαστε σίγουροι. Για αυτό που μπορούμε να ‘μαστε περισσότερο σίγουροι είναι για την έκβαση της υγείας του Λάντεν αν αυτός έπασχε από το σύνδρομο. Όπως σχετικά γράφει και το δημοσίευμα της Salon «Αν ο μπιν Λάντεν έχει το σύνδρομο Marfan, το στρες της μετακίνησης του από σπηλιά σε σπηλιά καθώς προσπαθεί να αποφύγει τους συμμαχικούς πυραύλους μπορεί να αποδειχτεί θανάσιμο. Όπως δηλώνει ο δρ. Darwin Prockop, “αν ο Οσάμα μπιν Λάντεν έχει Marfan, βρίσκεται σε κίνδυνο αιφνίδιας ρήξης της αορτής και αιφνίδιου θανάτου”»
Πολλαπλές λοιπόν ενδείξεις που ενισχύουν κάποιους από τους ισχυρισμούς του δημοσιεύματος της Le Figaro για την κατάσταση της υγείας του Λάντεν ήδη από τον Ιούλιο του 2001. Το δημοσίευμα της Le Figaro γενναία παραδέχεται πως οι πηγές των πληροφοριών προέρχονταν από κύκλους των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών οι οποίες θέλαν να εκθέσουν τις αντίστοιχες αμερικάνικες στο συγκεκριμένο θέμα.
Για ποιο λόγο όμως να θέλαν οι Γάλλοι να εκθέσουν τους συμμάχους τους; Ο λόγος που ομολογείται στο επίμαχο που δημοσίευμα ήταν να περιοριστεί η Washington ώστε να μην επεκτείνει τον πόλεμο στο Ιράκ και αλλού. Είναι προφανές λοιπόν ότι τα πολεμικά ψέματα ήταν γνωστά εκτός από τους Αμερικάνους και τους Άγγλους και στους Γάλλους. Μερικούς μήνες μετά, οι σύμμαχοι, πατώντας στα ψέματα της αμερικανικής αντιϊρακινής προπαγάνδας θα κάνουν το Ιράκ οικόπεδο.
Αφού λοιπόν έχουν κατασκευαστεί ή παραποιηθεί στοιχεία από τις αμερικάνικες υπηρεσίες πληροφοριών για να ριχτεί στάχτη στα μάτια της αμερικάνικης κοινής γνώμης και να προχωρήσει η Αμερικανική κυβέρνηση σε δύο πολέμους κατά την πρώτη δεκαετία του αιώνα, σήμερα οι γνωστοί μηχανισμοί χρησιμοποιούνται σήμερα στη «δολοφονία του Οσάμα». Και επειδή δεν μπορούμε να απορρίψουμε ή να δεχτούμε εξ ορισμού τίποτε, και κυρίως πληροφορίες που διοχετεύονται από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ, ας δούμε λίγο τα διαθέσιμα στοιχεία και ας εξετάσουμε τις σκοπιμότητες της αναγγελίας της δολοφονίας Λάντεν σε σχέση με τις γεωπολιτικές και πολιτικές συνθήκες της περιόδου που αυτή έγινε.
Τα στοιχεία που ταυτοποιούν τον δολοφονημένο με τον Λάντεν είναι η αναγνώριση του πτώματος από μια από τις γυναίκες του και η εξέταση του DNA του σε σχέση με DNA συγγενών του. Όλα τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του θύματος παραμένουν στον κλειστό κύκλο των επιχειρούντων και των αυτοπτών μαρτύρων. Ακόμη και αν δημοσιευτούν φωτογραφίες θα προέρχονται πάλι από τον κλειστό επιχειρησιακό κύκλο και είναι αμφίβολο το κατά πόσο ένα πυροβολημένο κεφάλι θα είναι αναγνωρίσιμο. Η ίδια η θέση των τραυμάτων, κεφάλι και στήθος φανερώνει τη δολοφονική πρόθεση των κομάντο.
Το πτώμα του Οσάμα τάφηκε από την επιχειρησιακή ομάδα στη θάλασσα. Η επίσημη δικαιολογία για μια τέτοια πράξη ήταν ότι αυτό έγινε από σεβασμό στα μουσουλμανικά ταφικά έθιμα. Και ως γνωστόν, τα ψάρια δε μιλάνε.
Η παλιά καραβάνα του σύμπαντος των υπηρεσιών πληροφοριών Steve Pieczenik φαίνεται απόλυτα πεπεισμένος για τη σκηνοθεσία της δολοφονίας Οσάμα: «Ήταν η οικογένεια των υπηρεσιών πληροφοριών ή η CIA που μαγείρεψε την κατάσταση; Η απάντηση είναι ναι, κατηγορηματικά ναι. Το όλο σενάριο όπου βλέπεις ένα τσούρμο ανθρώπων να κάθονται εκεί κοιτάζοντας μια οθόνη και να δείχνουν πως βρίσκονται σε ένταση, αυτό είναι μια ανοησία.» λέει ο Pieczenik αναφερόμενος στις εικόνες που διοχετεύτηκαν με τον Ομπάμα, την Χίλαρι, τον Μπάϊντεν και τους επιτελάρχες να παρακολουθούν εναγωνίως την έκβαση της επιχείρησης σε ζωντανή αναμετάδοση. «Είναι απολύτως ψεύτικο, στημένο, βρισκόμαστε σε ένα αμερικανικό θέατρο του παραλόγου… γιατί το κάνουμε αυτό ξανά… εννιά χρόνια πριν αυτός ο άνθρωπος ήταν νεκρός… για ποιο λόγο η κυβέρνηση πρέπει επανειλημμένα να ψεύδεται στον Αμερικανό λαό»
Στις μαζικά προσβάσιμα πηγές δεν υπάρχουν καταληκτικά στοιχεία για αν το φυσικό πρόσωπο Οσάμα μπιν Λάντεν ταυτίζεται με το πλήρες φάσμα των δράσεων του αρχιτρομοκράτη και για το πότε πως και αν ο αρχιτρομοκράτης πέθανε. Φυσικά και δεν υπάρχουν καταληκτικά στοιχεία για αντίθετους χαρακτηρισμούς. Υπάρχουν όμως τόσες πολλές ανακολουθίες και γκρίζα σημεία στην επίσημη εκδοχή που ίσως να επιτρέπουν σε μια ζωηρή φαντασία να σκεφτεί κάθε πιθανό σενάριο, καόμη και το ότι δεν είναι απολύτως απίθανη μια επανεμφάνιση του σούπερ κακού. Όπως ακριβώς στα αμερικάνικα κόμικς. Αν αυτός έχει οριστικά πεθάνει στην Τόρα-Μπόρα ή κάπου αλλού, θα φτιάξουν κάποιον άλλο. Δεν είναι η δολοφονία Λάντεν λοιπόν το σημαντικό στην υπόθεση. Το σημαντικό είναι οι πολιτικές που έχουν ήδη σχεδιαστεί σε σχέση με αυτή.
Αυτό που μπορεί να υποθέσει κανείς είναι η αναγγελία της δολοφονίας Λάντεν είναι προσχεδιασμένη. Και αυτό γιατί οι συνέπειες της θα ευνοήσουν τη δρομολόγηση προσχεδιασμένων εξελίξεων. Το νέο δεν είναι η δολοφονία Οσάμα. Είναι τα λεπτά σημεία της πολιτικής που αυτή σηματοδοτεί.
Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η αναβίωση και η νέα φάση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Σε αντίθεση με το ότι ίσως κάποιος να ανάμενε, η δολοφονία Λάντεν δε θα «καταργήσει» τον πόλεμο. Το αντίθετο. Σκοπεύει να τον ενισχύσει.
Η δολοφονία Λάντεν είναι ίσως το μόνο πράμα στο οποίο η κυβέρνηση Ομπάμα έχει πετύχει τη συναίνεση των ρεπουμπλικανών. Όπως σχολιάζει και ο Pieczenik, η επιχείρηση έγινε σε μια περίοδο άσχημη για τον Αμερικανό πρόεδρο για να τονώσει την κατακρημνισμένη δημοφιλία του και να έχει καλύτερη τύχη στην επερχόμενη προεδρική κούρσα. Δυστυχώς όμως το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει η πολιτική Ομπάμα για αυτήν του τη συμφωνία με την ακραιφνή πολεμοχαρή πολιτική πτέρυγα των ΗΠΑ είναι πάρα πολύ υψηλό και οι συνέπειες του στην αμερικανική ψυχοσύνθεση και πολιτική σκέψη έχουν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται. Πρόσφατα δημοσιεύματα των New York Times, μιας φιλοδημοκρατικής εφημερίδας που επιδεικνύει ενίοτε ευαισθησίες σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών δείχνουν ήδη την όξυνση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που προκλήθηκε από μια ιστορία προορισμένη για εσωτερική κυρίως κατανάλωση και για μαζική εκτόνωση του αμερικανικού πληθυσμού.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που δημοσίευμα των N.W.Times δεν καταδικάζει συλλήβδην την πολιτική των βασανιστηρίων που συμβαίνουν στα κολαστήρια των αμερικανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και συζητά πιο άνετα την ανακριτική αξία τέτοιων μεθόδων .
Ένα άλλο δημοσίευμα της εφημερίδας περιγράφει τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για να εντοπιστεί ο ύποπτος: «Η επιδρομή ήταν το αποκορύφωμα ετών επώδυνης δουλειάς των υπηρεσιών πληροφοριών που περιλάμβανε την ανάκριση κρατουμένων της CIA σε μυστικές φυλακές στην ανατολική Ευρώπη… Υπηρεσίες πληροφοριών κρυφάκουγαν τηλεφωνικές κλήσεις και παρακολουθούσαν e-mails… και ανέλυσαν δορυφορικές εικόνες του κτηρίου…» . Με άλλα λόγια, οι N.W.Times ουσιαστικά επιδοκιμάζουν εκ του αποτελέσματος (τη δολοφονία του μπιν Λάντεν) μεθόδους καταστολής και περιορισμού ατομικών ελευθερίων που για χρόνια αντιπαλεύαν. Στην ουσία επικροτούν το ίδιο το Patriot Act και τα εγκλήματα της κυβέρνησης Bush για να εκθειάσουν τη δολοφονία Λάντεν ως αποτέλεσμα της πυγμής και της αποφασιστικότητας ενός αρεστού σε αυτούς προέδρου. Ο ιστορικός αυτός συμβιβασμός δημοκρατικών ρεπουμπλικάνων είναι ανησυχητικός. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας που ουσιαστικά αποτέλεσε και αποτελεί πόλεμο υπέρ της τρομοκρατίας και της τρομοκράτησης μπαίνει μάλλον σε νέα φάση του και το επίκεντρο είναι αυτή τη φορά το Πακιστάν.
Ήδη αμερικάνοι αξιωματούχοι έχουν υπονοήσει και έχουν έμμεσα κατηγορήσει τις πακιστανικές αρχές ότι κάλυψαν τον αρχιτρομοκράτη. Η πακιστανική κυβέρνηση αποφεύγει να πατήσει στην παγίδα που η αμερικανική εξωτερική πολιτική της στήνει αλλά είναι αμφίβολο το αν και το κατά πόσο θα αντέξει στις πιέσεις.
Όπως περιγράφει και ο Pieczenik η επιχείρηση «δολοφονία Οσάμα» όχι μόνο για τη βελτίωση της εικόνας του αμερικανικού προέδρου αλλά παράλληλα και για την απομόνωση του Πακιστάν, ως αντίποινα στην αντίδρασή του στο Predator drone program, το αμερικάνικο πρόγραμμα μη επανδρωμένων πτήσεων που έχει κοστίσει ήδη εκατοντάδες ζωές πακιστανών (σε αυτό το σημείο η ανάλυση του Pieczenik μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων- οι μη επανδρωμένες πτήσεις είναι η αφορμή και μέσο πίεσης αλλά όχι το κεντρικό αίτημα της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή)
Η ανομία των ΗΠΑ συνεχίζεται. Μετά τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, μετά τις παρακολουθήσεις, τις απαγωγές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μετά τους απολύτους άνομους και κατασκευασμένους πολέμους στο Ιράκ, μετά την επιχειρησιακή ασυδοσία στη Λιβύη των συμμάχων που καταπάτησαν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, οι ΗΠΑ στρέφουν το βλέμμα τους στο Πακιστάν που πάντα αποτελούσε γεωπολιτικό τους στόχο.
Η ίδια η επιχείρηση της δολοφονίας Λάντεν, μια αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση μέσα σε πακιστανικό έδαφος, θα μπορούσε να αποτελέσει casus belli για την κυβέρνηση του Πακιστάν. Και δεν είναι η πρώτη πρόκληση των αμερικανών εναντίον του Πακιστάν. Τακτικά, οι αμερικάνοι αποστέλλουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη που βομβαρδίζουν στόχους στο Πακιστάν, ερεθίζοντας τα ήδη ερεθισμένα αντιαμερικανικά αισθήματα πολλών πακιστανών. Η κυβέρνηση του Πακιστάν μέχρι σήμερα επιδεικνύει ολύμπια ψυχραιμία. Αλλά το αντιαμερικανικό καζάνι από κάτω βράζει. Οι μη επανδρωμένες πτήσεις και η επιχείρηση δολοφονίας του Λάντεν σε πακιστανικό έδαφος είναι ξεκάθαρα πράξεις αμερικάνικης τρομοκρατίας στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
Σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι οι ΗΠΑ διαλέγουν να ρίξουν τον κόσμο βαθύτερα στο χάος αντί να επιχειρήσουν να σταθεροποιήσουν την παγκόσμια κατάσταση λειτουργούν ως πράκτορες του χάους και ως κράτος-τρομοκράτης, πολύ πιο αξιοκατάκριτο από τα κράτη που όποτε και όπως τους καπνίσει βάζουν και βγάζουν στη λίστα τους των κρατών-τρομοκρατών.
Η δολοφονία μπιν Λάντεν δεν έχει την ίδια μεγάλη σημασία ως συμβάν με αυτήν που έχει ως τελετή έναρξης μιας νέας κατάστασης αστάθειας και -μάλλον- περισσοτέρων εστιών πολέμων με απρόβλεπτες συνέπειες.
Read More »

Έχω καλά νέα- στα μούτρα σου

Έχω κι άλλα καλά νέα- στα μούτρα σου
Διανοούμενοι ιχθυοκαλλιέργειας. Φρέσκα χρυσόψαρα που βγαίνοντας για λίγο από την καλοφροντισμένη γυάλα τους και έχοντας δει τον κόσμο από ψηλά περνιόνται για πανεπόπτες. Και μετά ξανά μπλουμ, στα στάσιμα νερά του κομφορμισμού και της συναίνεσης να πλατσουρίζουν με τους φίλους τους.
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο: agriazwa.blogspot.com)
Πνευματικοί αυνανιστές. Τοποθετημένοι προσεκτικά από το σύστημα για το σύστημα, σαν αντίγραφα σατσούμα βάζων σε υψηλές θέσεις, να τα χει να τα καμαρώνει η εξαπατημένη νεόπλουτη νοικοκυρά που αποφάσισε να στολίσει την οικιακή βαρεμάρα της με μίμηση τέχνης.
Θεσπέσια.
Αυτά είναι τα καλά νέα. Οι συστημικοί του πνεύματος είναι εδώ ακόμη- για να μας σώσουν. Παρότι οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας τρίζουν, οι επιφανείς του πνεύματος δεν λεν να φύγουν. Σαν τα κακά σπυριά. Που να πάνε άλλωστε; Ενδημικοί είναι.
Δεν τους φτάνει η ζημιά που ‘χουν κάνει 30 χρόνια τώρα, τότε που θα πρεπε να ναι στους δρόμους, στα μπαρ, στα σχολεία –οπουδήποτε πατεί το πόδι του άνθρωπος- και να φωνάζουν φρενιασμένα «δεν το βλέπετε μωρέ που έρχεται; Τι κάθεστε;» ή έστω εκείνο το κινηματογραφικό «όχι άλλο κάρβουνο».
Δεν τους αρκεί. Τα εγώ τους πρησμένα, σαν τα φρέσκα πτώματα που καταπίνει η θάλασσα του κοσμοπολιτισμού, θέλουν και άλλο κι άλλο.
Κι άλλα καλά νέα.
Ας δούμε πως εννοεί τα καλά νέα η Λένα Διβάνη, συγγραφέας. Των μεγάλων εκδοτικών οίκων. Των οίκων που ανεχόμαστε.
Δε θα σχολιάσω το αν η Διβάνη είναι συστημική. Κι ας είναι πρώην του ΕΚΕΒΙ και νυν της ΕΡΤ. Κάποιοι πρέπει να στελεχώνουν τα πόστα. Τώρα που μίλησα για πόστα μου ‘ρθαν συνειρμικά οι Terror-X-crew που εδώ και μπόλικα χρονάκια κράζουν «όλα τα ψώνια έχουν πιάσει τα πόστα- με αποστολή να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα.
Πως στο καλό κομποστοποιείς ένα μυαλό;
Δεν ξέρω. Αυτό που φαντάζομαι ένα ότι η κομπόστα εγκεφάλου μάλλον δεν τρώγεται. Και δεν είναι το μοναδικό πράγμα που δεν τρώγεται σε αυτή τη χώρα.
Περιγράφει τη Λένα συνεντευξιαστής της: «Με την πένα της ξιφουλκεί με τα στερεότυπα και κονταροχτυπιέται με εκείνους που συμβιβάζονται με την κοινωνία ως έχει» «στα 47 της έχει παίξει μπουνιές με τα στερεότυπα που καταδυναστεύουν άντρες και γυναίκες – πώς πρέπει να φερόμαστε, πώς πρέπει να είμαστε για να ανταποκρινόμαστε στο ‘σωστό' πρότυπο.».
Σιγά, θα σπάσει κανά νύχι. Η ασυμβίβαστη λοιπόν Λένα, που έχει ματώσει να ρίξει τα ελληνικά καθεστώτα, που τα άλλα παιδιά του συναφιού δεν της κάνουν παρέα γιατί είναι ακραία, που έχει πληρώσει κόστος ζωής για τις απόψεις της, μας πουλάει καλά νέα. Εδώ τα καλά νέα, πράμα που σαλεύει. Για να ρίξουμε μια ματιά στην πραμάτεια της να δούμε αν θα αγοράσουμε. Για να δούμε ποια είναι τα καλά νέα για τη Λένα, ποια αισόδοξα μηνύματα θα μας εμψυχώσουν σε αυτό τον ανάποδο Γολγοθά που οι κατηφόρες του είναι πιο βασανιστικές από τις ανηφόρες. Πες μας λοιπόν Λένα, ποια είναι τα καλά νέα, πες μας ποια είναι τα άξια λόγου που συμβαίνουν στον τόπο μας; Και δεν λέω ότι δεν υπάρχουν καλά νέα και αξιόλογες προσπάθειες. Αλλά πες μου εσύ για τα δικά σου καλά νέα, να δούμε πως αντιλαμβάνεται ένας καταξιωμένος συγγραφέας το καλό σε αυτόν τον κόσμο και πως το αναδεικνύει:
Έχω κι άλλα καλά νέα
Της Λένα Διβάνη (πηγή http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6650)
«1. Η εφευρετικότητα των Eλλήνων δημοσίων υπαλλήλων! Είναι επιπόλαιοι όσοι ισχυρίζονται ότι ο Έλληνας είναι ραγιάς και τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα –του ΔΝΤ συμπεριλαμβανομένου! Κι όμως κύριες και κύριοι, ο πολυμήχανος Οδυσσέας βρήκε τρόπο να συνδυάσει τη λευκή απεργία (ώστε να μην φαίνεται ότι απεργεί και να πληρώνεται) με την οικιακή εργασία και τη διασκέδαση του απλού πολίτη! Πρόχειρο παράδειγμα: Φίλη μου δικηγόρος που πήγε σε μια εφορία στον Πειραιά να κάνει τη δουλειά της τις προάλλες. Με τα πολλά και ρωτώντας έφτασε τελικά στο σχετικό γραφείο και υπέβαλλε την ερώτηση που την ταλαιπωρούσε στην αρμόδια υπάλληλο. Η υπάλληλος της απάντησε «Ένα λεπτό κυρία μου γιατί τώρα γεμίζω». Η φίλη μου έριξε τότε μια προσεκτικότερη ματιά και είδε ότι η γεμίζουσα είχε 2 τάπερ στα πόδια της: το ένα με πιπεριές και το άλλο με τη γέμιση!!!!! Το γέλιο που της προκάλεσε το τρελό αυτό θέαμα την αποζημίωσε για την ταλαιπωρία της. Όχι μόνο υπάρχει κράτος αγαπητοί μου αλλά και δεν κάθεται με άδεια χέρια… γεμίζει!
2. Οι γιατροί του Αγλαΐα Κυριακού και της ογκολογικής μονάδας παίδων ΕΛΠΙΔΑ. Επειδή συνήθως βρίζουμε με πάθος το ΕΣΥ νιώθω υποχρεωμένη να σας μεταφέρω την απεριόριστη ευγνωμοσύνη που ένιωσε γνωστή μου οικογένεια που είχε τη μεγάλη ατυχία να διαγνωστεί το κοριτσάκι της με καρκίνο. Η υποδοχή τους από το σύστημα και η συμπεριφορά των γιατρών ήταν υποδειγματική. Όχι μόνο αντιμετώπισαν ταχύτατα το περιστατικό αλλά προφύλαξαν ψυχικά την μικρή ασθενή και τους γονείς της με τη βοήθεια ειδικών. Όλα αυτά με επιστημονική γνώση, με απίστευτη προσωπική φροντίδα, χωρίς φακελάκια και χωρίς κανένα μέσον. Ήταν πραγματικά μια μικρή όαση στην καρδιά της κόλασής τους. Μια ΕΛΠΙΔΑ που αξίζει το όνομα της.
3. Η ενεργοποίηση της φαντασίας μπροστά στην απενεργοποίηση του τραπεζικού λογαριασμού. Ένας τέως φοιτητής μου, ο Βαγγέλης, μου έλεγε προχτές τι έκανε για να λύσει το γνωστό πρόβλημα «Έχει η καλή μου γενέθλια κι εγώ δεν έχω φράγκο για να της πάρω δώρο». Της οργάνωσε ένα καταπληκτικό πάρτι έκπληξη εντελώς δωρεάν. Κάλεσε 22 φίλους (όσα τα χρόνια της κοπέλας του) παρακαλώντας τους να έρθουν στις 10 στο πάρκο του Βενιζέλου και να κρυφτούν πίσω από θάμνους και δέντρα κρατώντας ένα κεράκι ο καθένας. Στις δέκα την οδήγησε ως εκεί έχοντας ένα μπουκάλι χύμα κόκκινο στο σακίδιο και πλαστικά ποτηράκια. Τη σωστή στιγμή βγήκαν απ΄τα σκοτάδια 22 αναμμένα κεράκια ως ανθρώπινη τούρτα τραγουδώντας happy birthday to you! Το κορίτσι ξετρελάθηκε και έσβησε τα κεράκια ένα ένα με την ευχή να χει πάντα τόσο σούπερ γενέθλια! Όποιος λοιπόν μου ξαναπεί πως η νεολαία δεν πάει καλά, θα του πω ‘ότι αυτός δεν πάει καλά!
4. Η γιγαντοαφίσα του ΕΚΕΒΙ που είδα χτες το πρωί στη στάση του λεωφορείου μου. Δεν διαφήμιζε ρούχα, ούτε το βίντεο της Τζούλιας 2 μαύροι, ούτε το καζίνο. Ήταν μια υπέροχη φράση του Οδυσσέα Ελύτη: Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη/ ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της» Υπάρχει καλύτερος τρόπος να αρχίσεις τη μέρα σου την εποχή που όλοι ψάχνουμε να βρούμε την ισορροπία μας;»
Να σαι καλά βρε Λενάκι. Που μας δίνεις δύναμη να συνεχίσουμε. Φάρος πραγματικός μέσα στο αιώνιο σκοτάδι που βυθίστηκε αυτή η χώρα. Σου χω και γω καλά νέα. Και κακά. Κυρίως κακά.
1.Τα καλά νέα θα ήταν η δημόσια υπάλληλος να χε φάει όχι γεμιστά αλλά σούτι. Τα καλά νέα θα ‘ταν το περιεχόμενο των τάπερ να βρισκόταν στο κεφάλι της, μπας και γέμιζε με κάτι. Τόσος εμπαιγμός Λένα; Δεν φτάνει που μας κάναν τα μυαλά μας κομπόστα, τώρα θέλουν να τα κάνουν και γεμιστά; Δεν μου αρέσει η γέμιση σου Λένα. Δεν ψωνίζω τα γεμιστά σου και δεν ψωνίζομαι με αυτά.
2.Τώρα, είναι καλά νέα για το παιδάκι. Εξαιρετικά. Όχι όμως αρκετά καλά για να αντισταθμίσουν τα κακά νέα. Που είναι η οριστική αποδόμηση του συστήματος δημόσιας υγείας. Ξέρεις πόσους θανάτους θα μετρήσουμε από αυτό Λένα και πόσους ήδη θρηνούμε; Μάλλον όχι. Ίσως εσύ να έχεις την πολυτέλεια για ιδιωτική περίθαλψη. Οι περισσότεροι από εμάς όχι.
3.Κακά νέα: Έχω και γω ένα φίλο φοιτητή. Δεν έχει σεντ στην τσέπη του και δεν ήταν τόσο ευρηματικός για να κάνει το “birthday surprise” στην καλή του που το περιγράφεις σαν να ταν διαφήμιση για ουίσκι. Ούτε και είχε 21 φίλους. Τα παιδιά από το ίντερνετ καφέ που ξημεροβραδιάζεται για να έχει κάποιου είδος κοινωνικότητα σε ένα κόσμο ψυχικά κλειδαμπαρωμένο δεν είναι ακριβώς φίλοι του ξέρεις. Το 22 για αυτόν είναι πλέον τρομακτικό νούμερο. Ανατριχιάζει κάθε φορά που το βλέπει. Στις 22 κάποιου μήνα η γκόμενά του τον χώρισε, 22 είναι οι φραγκάτοι με τους οποίους πηδήχτηκε από τότε που τον παράτησε. 22 να ναι και τα καλά σου νέα.
4.Όσο για τη γιγαντοαφίσα του ΕΚΕΒΙ σου, να σου υπενθυμίσω ότι στίχοι του Ελύτη γράφτηκαν και στο μετρό από κάποιο φιλότιμο πολίτη ή και περισσότερους πριν το ΕΚΕΒΙ έχει αυτή τη φοβερή ιδέα. Και ο κόσμος περνούσε αδιάφορα λένε, βουτηγμένος μέσα στην αστική του ανηδονία, με τα γρανάζια της ρομποτοποίησης του να ακούγονται πιο ηχηρά από τους ήχους του μετρό. Ναι. Γιατί κάποιοι περιπαίζουν την ανθρώπινη ψυχή και για αυτούς οι στίχοι του Ελύτη σημαίνουν «αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη/ ποτέ σου δε θα μπορέσεις να συνθλίψεις με όλο σου το βάρος το σβέρκου του άλλου».
Όλα καλά Λένα. Everything is O.K. Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά Λένα. Αυτό μου θυμίζει η οπτική σου. Ανθρώπου που κοιτάζει από ψηλά. Παλατιανού που μια στο τόσο βγαίνει στον κόσμο της πλέμπας και του φαίνονται όλα τόσο γραφικά.
Καλά τα λες τα καλά νέα Λένα. Ψάχνουμε να βρούμε την ισορροπία μας. Μη μας πουλάτε τρέλα λοιπόν. Τι πρέπει δηλαδή να γίνει; Αν δε σέβεστε την απόγνωση μας, μήπως είναι καιρός να αρχίσετε να φοβάστε την οργή μας;
Read More »

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Ελλάδα, η 51η πολιτεία των ΗΠΑ



H κυβέρνηση Παπανδρέου εφαρμόζει την πολιτική της αμερικανοποίησης: Stabilize, privatize, liberalize.

Αυτό είναι το τρίπτυχο του περίφημου Washington Consensus. Και η πολιτική αυτή δεν έχει να κάνει με την παγκοσμιοποίηση που κατάντησε να γίνει λέξη μισητή. Δεν πρόκειται περί παγκοσμιοποίησης κύριοι. Πρόκειται για αμερικανοποίηση του κόσμου. Νέτα-σκέτα. Για μια πολιτική που πολλοί αμερικάνοι οικονομολόγοι, ακόμη και συστημικοί, έχουν σφοδρά επικρίνει (ανάμεσα στους οποίους κι ο Joseph Stiglitz, νομπελίστας ακαδημαϊκός οικονομολόγος, πρώην στέλεχος της παγκόσμια τράπεζας και πολύ κοντινός άνθρωπος του Παπανδρεϊκού περιβάλλοντος). Μια πολιτική που επιχείρησε παταγωδώς να αμερικανοποιήσει τις χώρες τις Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 1990.

Ελλάδα, η 51η πολιτεία των ΗΠΑ.
Απόσπασμα από το αποκαλυπτικότατο άρθρο του Πέτρου Αργυρίου για το προσεχές τεύχος του περιοδικού Nemecis


Χρειάζονται μάγοι και αλχημιστές λοιπόν για να αναβιώσουν μια νεκρή πολιτική που σκοτώνει ζωντανούς ανθρώπους. Και αυτοί οι θαυματοποιοί του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας έχουν τους δικούς τους χώρους όπου οργανώνουν δράσεις. Οργανισμούς, ιδρύματα και think tanks μέσω των οποίων διέρχονται αξιοσέβαστα χρηματικά ποσά.

Σε προηγούμενο άρθρο μου έγραψα για το ρόλο του ΔΝΤ που «καταπολεμά» τη φτώχεια εξοντώνοντας τους φτωχούς. Το ΔΝΤ δεν μπαίνει όμως ακάλεστο. Χρειάζεται προπαρασκευή. Και το έδαφος προλειάνουν οργανισμοί ομπρέλες που λειτουργούν σε τοπικό αλλά και σε διακρατικό επίπεδο συντονίζοντας δράσεις και λειτουργούν ως δούρειοι ίπποι ώστε να μπορέσει να περάσει το βαρύ πυροβολικό των παγκοσμίων οργανισμών και να οικοπεδοποιήσει μια χώρα ισοπεδώνοντας της πρώτα.

Γνωρίζουμε καλά τη συμμετοχή «δημοκρατών» και σοσιαλιστών ηγετών στο κλαμπ των πρώην και νυν Ν.Αφρικανών Μοναρχών. Ας μιλήσουμε λίγο για άλλες συνδέσεις στο νευρωνικό δίκτυο της παγκόσμιας εξουσίας.

Πέρα από τους παγκόσμιους οργανισμούς που συντονίζουν κεντρικά τις οικονομικές επιδρομές κατά των λαών, υπάρχουν και μικρότερα κλαμπς που λειτουργούν ως επιμέρους συντονιστικά όργανα και πεδία διαβούλευσης.

Δε θα μιλήσουμε για αυτά τα κλαμπς, αλλά για άλλα, για απόλυτα κοινωφελή φιλάνθρωπα και αθώα ιδρύματα, οργανώσεις μορφώματα και think tanks. Όπως η «σοσιαλιστική διεθνής» στην οποία προεδρεύει ο Γεώργιος Παπανδρέου και στην οποία «ατυχηματικά» παρεισφρήσανε έκπτωτοι αλλά και ακόμη εν ισχύ Ν.Αφρικανοί δικτάτορες. Ή η διεθνής ΜΚΟ υπό την ονομασία Διεθνές Φιλανθρωπικό και Αναπτυξιακό Ίδρυμα Καντάφι, του ιού Καντάφι Σαϊφ Αλ Ισλάμ, ίδρυμα στο οποίο παμπόνηροι κακοθελητές έμπασαν ως μέλος του συμβουλίου του τον Γεώργιο Παπανδρέου- εν αγνοία του όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός το Μάρτιο. Ακόμη και αν ισχύει η διάψευση του πρωθυπουργού, από τη δική του την πλευρά ο Σαϊφ Αλ-Ισλάμ είχε σχέση με ιδρύματα του περιβάλλοντος Παπανδρέου. Ιδού πως υποδέχτηκε τον Σαϊφ Αλ- Ισλάμ, το ίδρυμα που προωθεί την πράσινη ανάπτυξη, η ΜΚΟ I4cense (Institute for Climate and Energy Security) του αδερφού του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, στη σύσκεψη που διοργανώθηκε στην Αθήνα το 2009, στην εναρκτήρια μέρα της οποίας ομιλητής ήταν και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός: «Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου ήταν εξίσου σημαντική, παρουσιάζοντας

την πολύ-αναμενόμενη παρουσίαση του κ. Σαϊφ Αλ Ισλαμ Αλ Καντάφι, γιό του Μουαμάρ Καντάφι, σχετικά με το ενεργειακό δυναμικό του ανέμου και της θερμότητας της ερήμου»1.

Το I4cense του Ανδρέα Παπανδρέου τοποθέτησε τον Joe Stanislaw στο Δ.Σ του, έναν οικονομικό σύμβουλο που γνωρίζει πολύ καλά την πολιτική του Washington Consensus και που υπηρετεί παράλληλα στο ΔΣ του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου –όπως είναι απολύτως αναμενόμενο- ισόβιο μέλος είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου. Το Ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου (για λόγους συντομίας θα το λέμε εφεξής APF) στους σκοπούς του -όπως άλλωστε και άλλα ιδρύματα που θα συναντήσουμε στη συνέχεια- έχει την εξάπλωση της «δημοκρατίας» σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Κάθε καλοκαίρι το AFP διοργανώνει συνέδριο στον Πόρο, το περίφημο «Συμπόσιο της Σύμης». Στον κατάλογο των συμμετεχόντων στα συνολικά 13 μέχρι τώρα συμπόσια εκτός από τους γνωστούς οικονομολόγους Stiglitz, Galbraith και Parker και τους Δρούτσα και Ρόντος θα βρούμε και τους Sonja Licht και Ivan Vejvoda -και οι δυο τους Γιουγκοσλάβοι, και οι δυο τους ανήκουν στο Fund for an open society. Το Fund for an Open Society είναι μια από τις πολλές οργανώσεις που έχει στήσει ο περίφημος George Soros. Στα Συμπόσια της Σύμης συμμετέχει συχνά και ο Anthony Barnett του opendemocracy.net, οργανισμό που χρηματοδοτείται και από τα Open Society Funds- του George Soros...



...Με τα τόσα open του Σόρος, δεν μπορεί παρά να απορεί κανείς από πού ήρθε η έμπνευση της κυβέρνησης Παπανδρέου για την ανοιχτή διαβούλευση, το περίφημο opengov.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις οργανώσεις και τα ιδρύματα: Το Seeds for Peace είναι μια οργάνωση που σύμφωνα με την ίδια «είναι αφοσιωμένη στο να εφοδιάζει νέους ηγέτες από περιοχές με συγκρούσεις με τις ηγετικές ικανότητες που απαιτούνται… Από 46 παλαιστίνιους και Αιγύπτιους εφήβους το 1993, η οργάνωση επέκτεινε τον προγραμματισμό της για να περιλαμβάνει νέους ηγέτες από την Νότια Ασία, την Κύπρο και τα Βαλκάνια. Το δίκτυο ηγεσίας της σήμερα περικλείει πάνω από 4300 νεαρούς ανθρώπους»

Τι σχέση έχει η οργάνωση με το θέμα μας; Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Seeds of Peace εφορμά στα Βαλκάνια. Ορμητήριο και κέντρο αναφοράς είναι η Ελλάδα. To 2000 το Seeds of Peace Balkans Program ξεκινά από το ολυμπιακό χωριό. Από κει θα ξεκινήσει τον αμερικάνικο γενιτσαρισμό και θα στρατολογήσει εκατοντάδες νέους από την Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κόσσοβο, την Γιουγκοσλαβία, την «Μακεδονία» (όπως ονομάζει το ίδρυμα τα Σκόπια), την Αλβανία και θα τους μαζέψει στο «αρχηγείο» της στο Main των ΗΠΑ. Η οργάνωση ονομάζει εφήβους και νέους ως ηγέτες. Προκατασκευασμένοι ηγέτες… Με τη λογική ποδοσφαιρικού συλλόγου, η οργάνωση αντί να εξαγοράσει ηγέτες, τους κατασκευάζει μέσω των φυτωρίων της… Και πάλι θα μου πείτε τη σχέση έχει αυτό με το θέμα μας; Η επιλογή των νέων γίνεται μέσω των ιδρυμάτων του Σόρος. Και το πρόγραμμα ξεκίνησε στο ολυμπιακό χωριό με τη βοήθεια του ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου3!!!

Και οι συνέργειες Παπανδρεϊσμού και Σόρος δεν σταματούν εδώ. Το Transnational Institute, ένα δίκτυο διανοούμενων-λογίων, είναι επίσης χρηματοδοτούμενο από το Open Society Foundation του Σόρος και συνεργάζεται με το ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου.4 Η διάδραση του Open Society Foundation με το ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου φαίνεται έντονη και σε συνέδρια για τη χάραξη πολιτικών σε σχέση με τα ναρκωτικά. Ο Σόρος έχει δημιουργήσει ή εκ των υστέρων διαβρώσει δεκάδες οργανισμούς, ανάμεσα στους οποίους και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το 2010 θα δωρίσει 100 εκατομμύρια δολάρια στη γνωστή οργάνωση Human Rights Watch.5 Φαίνεται πως η ανάμειξη του Σόρος με την ΜΚΟ και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνεται μονάχα για να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στις κοινωνίες όπου αυτά δραστηριοποιούνται. Φτιάχνει δηλαδή μιμητικές των κοινωνικών δομών οργανώσεις, μιμητικές του δικαίου οργανώσεις, μιμητικές της διανόησης οργανώσεις, μιμητικές της αριστεράς οργανώσεις, μιμητικές των κοινωνικών κινημάτων, ψευτοργανώσεις και εξαγοράζει μερικές πραγματικές για να καταπνίξει με το θόρυβο τους το θόρυβο των κοινωνικών οχλήσεων, αποσυντονίζοντας τις κοινωνικές δράσεις και δημιουργώντας μεγαλύτερη ένταση προβλημάτων το οποία στη συνέχεια θα τα αξιοποιήσει κατά όπως κρίνει είναι συμφέρον για αυτόν και τους ανθρώπους πίσω από αυτόν...
...Ας αποκαλύψουμε μερικές ακόμη συνδέσεις στο δίκτυο της οικονομοκρατίας. Ο Σόρος έχει ιδρύσει ή εμπλακεί και σε άλλες μιμητικές οργανώσεις, εξωθεσμικές οργανώσεις που θα μιμούνταν παγκόσμιους οργανισμούς και συντονιστικά όργανα. Το τελευταίο «καμάρι» του Σόρος είναι το ECFR, το European Council of Foreign Affairs το οποίο ιδρύθηκε το 2007, μήνες πριν από την πρώτη εκδήλωση της διαρκούς κρίσης. Στο ECFR συμμετέχει ο πρώην υπουργός οικονομικών και μάλλον μελλοντικός υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας Dominique Strauss-Kahn.13 Είναι περίπου η περίοδος εκείνη που ένα παραπαίον ΔΝΤ μεταμορφώνεται και προετοιμάζεται για την κρίση. Λίγο μετά ο Strauss-Kahn θα βρεθεί στο τιμόνι του νέου και ισχυρού ΔΝΤ, του εργαλείου που θα τάχαμου βγάλει τον κόσμο από την κρίση και τη φτώχεια. Φαίνεται πως μετά την αμερικανοποίηση της Ελλάδας σχεδιάζεται και η αμερικανοποίηση της Γαλλίας.

Οι συμπτώσεις είναι παρά είναι πολλές. Τέτοια είναι η πυκνότητα τους που μας δίνει την εικόνα πως όλα ήταν στημένα.

Δεν μπορώ να αδικήσω κανένα λοιπόν που θα σκεφτεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι η κυβέρνηση Σόρος. Και ότι η έλευση Σόρος σηματοδοτεί την καταληκτική παρτίδα εξελίξεων.

Τι δουλειά έχει ο Σόρος στη βουλή λοιπόν; Τι γυρεύει έχει η αλεπού στο παζάρι, ανταπαντώ.

12 http://www.dailytelegraph.com.au/business/top-25-hedge-fund-bosses-earn-28bn/story-e6frez7r-1225849425639

13 http://www.ecfr.eu/content/entry/paris

Όποια πέτρα και να σηκώσεις από κάτω Σόρος θα βρεις.

Δεν είναι λοιπόν περίεργη η άνεση με την οποία το ΔΝΤ, η τρόικα, ο Σόρος, μπαίνουν στη Βουλή. Μην ανησυχείτε. Με την ίδια άνεση ο Σόρος μπαίνει και στον Λευκό Οίκο. Μοιάζει με συμβολική επίδειξη ισχύος. Με χλεύη των θεσμών. Σα να μας δείχνει ποιος είναι το αφεντικό.. Και το αφεντικό δεν είναι ο Σόρος αλλά οι κάτοχοι των κεφαλαίων που αυτός διαχειρίζεται. Ο Σόρος είναι ο αγγελιοφόρος των θεών της οικονομίας και έχει κερδίσει λεφτά, επιρροή και κάποια αυτονομία από αυτήν του την ιδιότητα14.

Ο Σόρος με την τεράστια εξωθεσμική και ανεξέλεγκτή του δράση όχι μόνο εκμεταλλεύεται και οικειοποιείται τα κοινωνικά κινήματα, τη δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα, τους θεσμούς, τη δημοκρατία, την χωρίς φοβίες αντίληψη πραγμάτων. Μοιάζει να τα περιπέζει. Να τα χλευάζει. Σα να μας λέει, να, δείτε, κοιτάξτε τι μπορώ να κάνω με την κοινωνική μηχανική μου στις πολυαγαπημένες σας ζωές. Υπεράνω των θεσμών, υπεράνω των νόμων, υπεράνω των ανθρώπων και των κοινωνιών τους, υπεράνω της πολιτικής, η αλαζονεία της κλειδοκρατόρων της οικονομοκρατίας, η ανηθικότητα και η ανιδεολογία τους κάνει να νομίζουν πως είναι θεοί."

Περισσότερα στο προσεχές Nemecis
Read More »

Υπόγειες διαδρομές



"Δουλέψαμε επί μήνες πριν με τις ελληνικές αρχές και το κάναμε υπόγεια».«Οι ελληνικές αρχές επιθυμούσαν την παρέμβαση του ΔΝΤ, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό»
Dominique Strauss-Kahn

Υπόγειες διαδρομές
Σχόλιο του Πέτρου Αργυρίου πάνω σε παλαιότερο κείμενό του

Δεν έχει σημασία αν αυτό που ισχυρίζεσαι είναι ορθό. Σημασία έχει να έχεις τα μέσα ώστε να μπορείς να πείθεις ότι έτσι είναι.

Τον Ιανουάριο του 2011, σε μια σειρά αναλύσεων σε σχέση με το παρασκήνιο πίσω από την κρίση έγραψα το "Οι επωαστές της ελληνικής κρίσης" όπου περιγράφονταν οι συνθήκες που οδήγησαν στην ελληνική τραγωδία και την άμεση εμπλοκή της ομάδας Παπανδρέου στη διογκωμένη φάση της. Το κείμενο παρότι σήμερα φαίνεται να έχει αποκτήσει ιστορική αξία, δεν προβλήθηκε παρά μόνο στην
μπλογγόσφαιρα, αποκάλυπτοντας για μια ακόμη φορά το ελλειπές κριτήριο της συσκευής αναπαραγωγής και στρέβλωσης ειδήσεων που ονομάζεται ελληνική δημοσιογραφία. Ανάλογες είναι και οι ευθύνες των αναγνωστών που περιμένουν κάποιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο για να κρεμαστούν από τα χείλη του.


Μια ακόμη επιβεβαίωση λοιπόν διά στόματος Strauss Kahn για το παιχνιδάκι που στήθηκε στην πλάτη σας και τους λογους που ο Παπανδρέου, ο χαίδεμένος της οικονομοκρατίας και των διεθνών κερδοσκόπων ανέβηκε αυτή την περίοδο στην εξουσία σε μια αποστολή δίχως αύριο.
Για μένα οι συνεχείς επιβεβαιώσεις μου είναι άχρηστες. Για σας και το κριτήριο σας ίσως να είναι διδακτικές.

Έγραφα λοιπόν τότε στο http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/httpimg692.html
"Τα πέπλα σκοταδιού γύρω από την παγκόσμια πολιτική σκηνή αρχίζουν σταδιακά να διαλύονται. Τα ψέματα των ηγεσιών και οι πραγματικές σκοπιμότητες τους αρχίζουν να γίνονται κρυστάλλινα καθαρές.
Τα σοκ που χτυπάν βαθύτατα τους λαούς έχουν στην πραγματικότητα τη δικιά τους ιστορία και συχνά προπαρασκευή. Σπανίως είναι ατυχηματικά ή το οικονομικό ανάλογο φυσικών καταστροφών.
Πάρτε για παράδειγμα την Ελληνική κρίση. Πάρτε για παράδειγμα την Ελληνική κρίση. Σύμφωνα με την ομολογία του επικεφαλής των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης, Ζαν Κλόντ Γιούνκερ μερικούς μήνες πριν, οι Ευρωπαίοι γνώριζαν από καιρού την Ελληνική κατάσταση: «Γνωρίζαμε ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την δημοσιονομική κρίση που τελικά την έπληξε στις αρχές του έτους»... «Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά όχι με την αντιμετώπιση της το τελευταίο έτος, έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί πριν από δυο ή τρεις δεκαετίες...
«Αλλά ήταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος, και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφθανε, διότι συζητούσαμε οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τσισέ στην ΕΚΤ, η Επιτροπή (ευρωπαϊκή) και εγώ ο ίδιος, για το πως θα εξελιχθεί αυτό που τότε δεν ήταν γνωστό, και σήμερα το αποκαλούμε ελληνική κρίση».
Ο κόσμος το 'χε βούκινο και μεις κρυφό καμάρι όπως λένε. Μοιάζει με σενάριο σαπουνόπερας. Οι σεναριαγράφοι φυσικά το ξέρουν. Οι πρωταγωνιστές φυσικά και ξέρουν. Οι μόνοι που συχνά δεν ξέρουν είναι οι κομπάρσοι- και την εξουσία κομπάρσος είναι ο λαός.
Παρά το ότι το ελληνικό σύστημα εξουσίας ξέρει ότι το ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας ξέρει και το ευρωπαϊκό γνωρίζει ότι η ελληνική ηγεσία ήξερε και ξέρει, με την ανάληψη των “καθηκόντων” του, ο Έλληνας πρωθυπουργός προβαίνει στην “αποκάλυψη” των πραγματικών διαστάσεων του ελληνικού χρέους. Όφειλε να το κάνει; Ναι. Η διαφάνεια είναι αίτημα του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Ο λόγος που το κανε όμως πριν εξασφαλίσει επαρκή δανειοδότηση από τις αγορές για να διασφαλίσει παράταση ζωής της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας μοιάζει σκοτεινός. Ο Παπανδρέου “έδωσε” ουσιαστικά την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές, καθιστώντας αδύνατο το δανεισμό της από αυτές."

...Σε μια περίοδο όπου η Μέση Ανατολή χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αστάθεια και το καζάνι που πάντα έβραζε είναι έτοιμο να εκραγεί, ο Παπανδρέου με την πολιτική του βάζει την Ελλάδα στο στόχαστρο, με συνέπειες που δεν μπορούν να εκτιμηθούν.
Κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως να του αποδώσουν το χαρακτηρισμού του ενός από τους πιο επικίνδυνους πολιτικά άντρες."



Σε μια προγενέστερη ανάλυσή μου με τίτλο "Η συνταγή της αποτυχίας- Πως οι κρίσεις έσωσαν το ΔΝΤ" που δημοσιεύτηκε αποκλειστικά στο περιοδικό Nemecis έγραφα ξεκάθαρα "Όλοι στο κλαμπ της εξουσίας ξέραν. Και για το χρηματιστήριο, και για τις αλχημείες για να μπούμε στο Ευρώ και για τη Siemens, και την Ολυμπιάδα και για το χρέος και για την κρίση και για το τι είναι το ΔΝΤ. Ξέραν και μας βάζαν να πανηγυρίζουμε τη συντριβή μας ως θριάμβους. Ήταν βέβαια θρίαμβοι. Δικοί τους. Και το ίδιο μας κάνουν σήμερα όταν μας παρουσιάζουν την παράταση της αποπληρωμής του δανείου, αυτό ακριβώς δηλαδή που συμφέρει το ΔΝΤ και τον τοκογλυφικό μηχανισμό του, ως θρίαμβο μας. Όλοι τους ξέρανε. Δυστυχώς για αυτούς όμως πλέον ξέρουμε και μεις."

Δεν είναι όλα στραβά σε αυτή τη χώρα. Απλά εμείς έχουμε μάθει να κοιτάμε λοξά και να στραβοκοιτάμε όταν δεν λαγοκοιμόμαστε
Read More »

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Η ψυχοθεραπεία της επαναστατικότητας



Η ψυχοθεραπεία της επαναστατικότητας
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα στο agriazwa.blogspot.com)
«Ο φόβος φιλά τα έρμα». Πως αλλιώς να ερμηνευθεί ότι ένα μαλακό καθεστώς μιας χούφτας ανθρώπων κρατάει τον ελληνικό πληθυσμό υπό καταστολή όταν τα όπλα δεν αρκούν για να κάνουν το ίδιο σε γειτονικούς πληθυσμούς;
Πολλά χάσαν οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Και με κάθε μέρα χάνουν όλο και περισσότερα. Το πρώτο πράμα που χάσαν ήταν την κριτική τους ικανότητα. Μετά την αξιοπρέπεια τους. Μετά τις ευαισθησίες τους. Μετά ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα. Το χέρι του άρπαγα ελάχιστες αντιστάσεις βρήκε σε έναν πληθυσμό που βρισκόταν σε ένα διαρκή λήθαργο.
Πολλά χάσαν οι Έλληνες. Αυτό που δε χάσαν εντελώς όμως ήταν η βολή τους. Η βολή του να έχεις έστω ένα μισθό, μια οικογένεια ή να συμβιβάζεσαι με τα όποια εισοδήματα των γονέων σου. Και αυτή η βολή θα τον κρατούσε προσκολλημένο στο άρμα των εξελίξεων που θα τον πλήγωνε όλο και περισσότερο , όλο και βαθύτερα.
Κανείς δε θα εμπόδιζε αυτόν τον βαθιά συντηρητικό και εξαρτημένο από το σύστημα πληθυσμό να αναπτύξει αιτήματα- αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για αξιοπρέπεια.
Αυτές οι εντελώς ασυμβίβαστες καταστάσεις της υποτακτικότητας και της επαναστατικότητας έχουν οδηγήσει πολλούς πολίτες στη ¨λύση¨ της πολιτικής και κοινωνικής σχιζοφρένειας όπου το ίδιο πρόσωπο μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο συστημικό και κατά βούληση μεταμορφώνεται σε έναν ακόμη θεωρητικό της επανάστασης. Γιατί θεωρητικούς της επανάστασης έχουμε πολλούς. Εκεί που παρατηρείται έλλειψη είναι στην έμπρακτη εφαρμογή του θεωρητικά ορθού. Ακόμη και σήμερα ακούω άτομα μεγάλης ηλικίας να λένε γιατί δεν τους πιάνουν, ή γιατί δεν κάνουν κάτι, θεωρώντας ότι δρα μια ανώτερη ή αόρατος αρχή που προστατεύει το δίκαιο ή τη δημοκρατία. Πολλοί περισσότεροι φωνάζουν φέρτε πίσω τα κλεμμένα λες και η αρχική πρόθεση των κλεφτών ήταν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους και όχι να τα διοχετεύσουν στα τοπικά ή διεθνή δίκτυα κλεπταποδόχων- στην περίπτωση μας κερδοσκόπων.
Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που η πολύτροπη διεθνής κερδοσκοπία κάνει περίπατο σε μια χώρα που δεν είχε το σθένος να αντιπαλέψει την εγχώρια αλητεία και ασυδοσία όταν ίσως ακόμη μπορούσε.
Για να λυθεί αυτή η εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στην συστημικότητα και την ριζοσπαστικότητα πολλοί θεωρητικοί της επαναστατικότητας υιοθετούν μια αμφιβόλου αποτελεσματικότητας πρακτική: Τη διαρκή έκκληση ή την προτροπή για επαναστατικότητα. Εφησυχάζουν τον εαυτό τους δηλαδή, τον ανακουφίζουν καλώντας τους άλλους να βγουν μπροστά θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο έχουν εκπληρώσει το επαναστατικό τους καθήκον. Δυστυχώς όμως, αυτή η πρακτική μοιάζει με τη χριστιανική πρακτική του κάνε μια καλή πράξη την ημέρα. Παρόμοια αναποτελεσματικό και υποκριτικό είναι το γράψε ένα επαναστατικό κείμενο την ημέρα ή το κάνε μια επαναστατική συζήτηση την ημέρα.
Και ενώ η κερδοσκοπική σήψη, έχοντας πλήρη πολιτική υποστήριξη, προχωράει όλο και βαθύτερα μέσα στον κοινωνικό ιστό, οι θεωρητικοί της επανάστασης έχουν επαναπαυθεί στα αιτήματά τους.
Επαναστάτησε ρε, προτρέπουν ως αυτόκλητοι στρατηγοί της επαναστατικότητας. Και κοιμούνται κάπως πιο ήσυχοι μετά από αυτή τους τη «δράση». Δεν είναι οι πολιτικοί μας μόνο που βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με την κοινωνική πραγματικότητα. Πολλοί Έλληνες ζουν μέσα στο νοητικό τους νέφος όπου μπορείς να βρεις να συνυπάρχουν κάθε είδους ιδεοληψίες.
Όλοι θα θέλαν μια μέρα να έχουμε βρεθεί στους δρόμους και να ξαναπάρουμε τα κλεμμένα, τις περιουσίες, τα όνειρά μας, τις ζωές μας, το μέλλον μας πίσω. Χωρίς καμιά θυσία η εξουσία να αναγνωρίσει το δίκαιο των προθέσεων μας και να συμμορφωθεί προς αυτές. Δυστυχώς όμως η εξουσία, ως μορφή ισχύος που είναι, αναγνωρίζει μόνο τη δύναμη. Όποτε και όπου θεωρεί ότι υπερισχύει, θα επιβάλλεται.
Οι θεωρητικοί της επανάστασης λοιπόν παραγνωρίζοντας και υποτιμώντας την ίδια την υφή της εξουσίας και φορτωμένοι με την προσωπική τους χρονομηχανή έρχονται από το παρελθόν για να μας θυμίσουν τι έπρεπε να είχε γίνει ή τουλάχιστον να έχει ξεκινήσει 30 πριν. Τότε που η αστρόσκονη της αστερόεσσας, με χορηγό επικοινωνίας τον ελληνικό κρατισμό μας κατακτούσε ιδεολογικά, ηθικά, αισθητικά, τότε που το αμερικανικό όνειρο συνάντησε το ελληνικό. Τότε που ήμασταν αθώοι σε βαθμό βλακείας –για να το θέσω όσο πιο ευγενικά μπορώ. Τότε που πολιτισμικά διακορευτήκαμε. Τώρα μοιάζουμε με πόρνες που ατομικά ζητάν δικαιώματα από τους νταβατζήδες. Δε μας σέβονται ούτε μας φοβούνται μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φανταζόμαστε. Είναι δύο φορές χειρότερα. Η κυβέρνηση φρόντισε να τοποθετήσει ομολογιακές-ορολογιακές βόμβες στα ασφαλιστικά ταμεία και στις ελληνικές τράπεζες. Εν ευθέτω χρόνο θα δούμε κομμάτι τους να περνάει στα χέρια ιδιωτικών συμφερόντων. Και μάλλον κάτι τέτοιο μακροπρόθεσμα φαντάζει πιθανό και για το σύστημα υγείας. «Όπως Αμερική». Είμαστε ανοχύρωτοι, ξέφραγο αμπέλι. Όποιος θέλει παίρνει και ένα τσαμπί. Τσάμπα.
Αυτές οι συνθήκες που μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο ακραίες και οδηγούν σε κοινωνική πόλωση που μεταφέρεται και προς το μετριοπαθές φάσμα της κοινωνίας, φαίνεται να εξωθούν την κοινωνική δυσαρέσκεια προς την κατεύθυνση μιας διαρκούς και άλυτης εξέγερσης όπου οι ποικίλες ψηφίδες της ελληνικής κοινωνίας θα λειτουργήσουν διασπαστικά και δυστυχώς όχι προς μια επανάσταση με ενωτικό, λαϊκό χαρακτήρα.
Ο βαθμός πολιτικής επίγνωσης των Ελλήνων είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από ότι υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες. Όλο και περισσότεροι Έλληνες μαθαίνουν πολιτική ανάγνωση, ανάγνωση που δεν περιορίζεται μόνο στα ελληνικά πράγματα. Δυστυχώς όμως αυτή η επίγνωση έχει οδηγήσει και σε μια επίγνωση απόγνωσης και αδυναμίας όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό. Τα πολιτικά ψέματα και η πολιτική μηχανή ονείρων μπήκαν κάτω από το πετσί μας, βαθιά στο μεδούλι μας. Και τώρα που τα βλέπουμε να καταρρέουν, παρατηρούμε το οξύμωρο να μην καταρρέει συθέμελα το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα αλλά να καταρρέουν οι πολίτες.
Οι Έλληνες που πριν από μερικά χρόνια διαδήλωναν μαζικά για την αμερικανική εισβολή στη Σερβία και στο Ιράκ, πασχίζουν να κάνουν το ίδιο για την εισβολή του ΔΝΤ στη χώρα τους. Οι Έλληνες που κάναν πορείες για τις πολεμικές πράξεις των ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων, για την απροκάλυπτη επίθεση τους κατά του στόλου της ειρήνης, κάθονται στα αυγά τους όταν ο Νεντανιάχου έρχεται στην Ελλάδα και σιωπηλά αποδέχονται την πολιτική του ελληνοισραηλινού άξονα, ότι και αν αυτός μπορεί να σημαίνει για τη ζωή τους.
Ο φόβος φυλάει τα έρμα λοιπόν. Και οι Έλληνες παρά τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και ηρωισμού που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να τρέφουν, είναι ένας βαθιά φοβικός λαός. Και είναι ο φόβος που τον συγκρατεί από το να επιδιώξει την επανάσταση του αυτονόητου.
Ανατροπή, τώρα. Πως όμως; Τι μπορεί να κάνουν οι Έλληνες που διαφωνούν συμφωνώντας; Και πως μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί το σχεδιασμό της επόμενης μέρας όταν δεν υπάρχει ικανός σχεδιασμός για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης; Πως μπορεί να στηθεί μια Ελλάδα που θα αυτονομηθεί από τη διεθνή κερδοσκοπία και τον ιμπεριαλισμό όταν οι συνθήκες δεν έχουν επαρκώς χαρτογραφεί;
Με την εξαίρεση των κοινωνικών κινημάτων (και αυτό μόνο όταν αυτά είναι γνήσια και αυθόρμητα γιατί έχουν ήδη παρατηρηθεί μαϊμούδες και σε αυτόν το χώρο), η ελληνική κοινή γνώμη μοιάζει με γκρινιάρα πεθερά που διαρκώς θάβει την ακαμάτρα νύφη της. Διαρκώς την υπονομεύει αλλά καθώς δεν μπορεί να βρει καλύτερη για τον χαλιαμούτρα και παλιοχαρακτήρα γιο της, δεν πρόκειται να την ανατρέψει ποτέ. Και έτσι μέσα στο σπίτι, όλοι ευτυχισμένα θα τρώγονται.
Υποφέρουμε βαθιά, χρειάζεται να πούμε ο ένας στον άλλο τον πόνο μας και να καταλάβουμε –βαθειά- πόσο κοινός είναι. Για πρώτη φορά έχουμε κάτι κοινό να μας ενώνει. Και αυτό είναι η πραγματικότητα, οι πραγματικές συνθήκες ζωής μας και όχι το φορτίο των ιδεοληψιών που περήφανα κουβαλούσαμε και επιχειρούσαμε να μεταφέρουμε και σε άλλους. Και αυτή η πραγματικότητα είναι παγκοσμίως κοινή.
Πριν λοιπόν διατυπωθούν αιτήματα που σήμερα ακούγονται μάταια, για να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε την έκταση της σκλαβιάς μας.
Read More »

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Νεοφιλελεύθερος σημαίνει


Νεοφιλελεύθερος σημαίνει
Του Πέτρου Αργυρίου
Νεοφιλελεύθερος σημαίνει να έχεις μισήσεις τόσο πολύ κάποιον στη ζωή σου ώστε να μισείς όλους εξίσου πολύ.
Σημαίνει να μην έχεις μοιραστεί ποτέ τίποτε στη ζωή σου. Να μην αντέχεις να μοιράζεσαι με τους άλλους σε τέτοιο βαθμό που να μην ανέχεσαι το να μοιράζονται οι άλλοι μεταξύ τους.
Σημαίνει να κάνεις τους ανθρώπους να θέλουν τόσα πολλά που να μην μπορούν να έχουν ούτε τα λίγα.
Να βλέπεις τις χώρες σαν φράκτες σε οικόπεδα που σου γυάλισαν το μάτι.
Σημαίνει να νοθεύεις. Το γάλα με νερό, το νερό με λάσπη, το κρέας με σόγια, τη σόγια με μετάλλαξη, τα κοινωνικά κινήματα με ρουφιάνους, την πολιτική με πράκτορες σου. Όσο περισσότερο μαθαίνουν οι άνθρωποι να ζουν με το ψεύτικο, τόσο περισσότερο από το πραγματικό περισσεύει για σένα.
Σημαίνει να κλειδώνεις τους ανθρώπους σε ένα κουτί τηλεόρασης για να μπορείς ανενόχλητος να κλέβεις το βιός τους, το μέλλον τους, τα όνειρά τους.
Να φυλακίζεις τα ζωντανά σε κουτιά για να μπορείς να κλέβεις τους τόπους τους.
Σημαίνει να βλέπεις το σώμα σαν αγορά φαρμάκων, τα όργανά του σαν εμπορικό προϊόν.
Να βλέπεις τον πλανήτη σαν οικόπεδο γεμάτο ορυχεία, τα δάση σαν οικοδομικά εμπόδια, τις θάλασσες και τους ωκεανούς σαν μια πελώρια χέστρα.
Να μην έχεις κανένα σεβασμό για τη ζωή.
Να περιγελάς όλα όσα οι άνθρωποι έχουν σε εκτίμηση. Τη δημοκρατία, τη φιλία, την κοινωνία, τους θεσμούς.
Να είσαι πέραν του καλού και του κακού και όμως να υπηρετείς μόνο το δεύτερο.
Να είσαι πάνω από τους νόμους.
Να φτύνεις εκεί όπου οι άλλοι πίνουν και να ζητάς από αυτούς μεταξωτό μαντηλάκι να σκουπίσεις τα σάλια σου.
Να κάνεις τα θέλω σου πρέπει τους και να μη σταματάς ποτέ να θέλεις όλο και περισσότερα.
Να καταστρέφεις τους ελεύθερους επαγγελματίες στο όνομα της ελεύθερης αγοράς, να φτωχαίνεις τους ανθρώπους στο όνομα της οικονομίας να κάνεις τις κοινωνίες παρασιτικές στο όνομα της παραγωγικότητας. Να μιλάς για υγιή ανταγωνισμού όταν ο ίδιος χρησιμοποιείς κάθε αθέμιτο μέσο.
Να έχεις τόσα λεφτά ώστε να πουλάς φτηνότερα από όσο οι άλλοι αντέχουν να πουλήσουν ώστε να μπορείς μετά να πουλήσεις ακριβότερα από όσο οι άλλοι μπορούν να αγοράσουν.

Να γελάς με το γάλα που σκόπιμα χύνεις μπροστά στα πόδια μιας λεχώνας που από την πείνα το βυζί της έχει στεγνώσει.
Να περιφρονείς τον άνθρωπο. Να κάνεις τις κοινωνίες τους αγορές και τη ζωή τους αγοραία.
Να μην έχεις άλλη πατρίδα πέρα από τις εταιρίες και τις τράπεζες σου.
Να πουλάς αρρώστιες στο όνομα της υγείας, πολέμους στο όνομα της ειρήνης, τρόμο στο όνομα της ασφάλειας.
Να είσαι τόσο αναίσθητος που οι βόμβες να σου ακούγονται σαν κελαρύσματα και οι κραυγές των ανθρώπων σαν βελάσματα.
Να κάνεις τις ζωές μαρτυρικές, το μαρτύριο θάνατο και τις κοινωνίες τύμβους για να μπορείς να είσαι τυμβωρύχος.
Να κάνεις τις ζούγκλες οικόπεδα, τα οικόπεδα πόλεις και αφού έχεις πείσει τους ανθρώπους ότι οι πόλεις είναι ζούγκλες να τους βάζεις να τρώγονται μεταξύ τους σαν το διαίρει και βασίλευε σου να ταν η φυσική τους κατάσταση.
Να τους πείθεις ότι η φτώχεια είναι η φυσική κατάσταση αυτού που δεν κλέβει. Ότι η σκλαβιά είναι η μόνη επιλογή που η ελεύθερη βούληση επιτρέπει.
Να μιλάς για αδιέξοδα εκεί που έχεις σφραγίσει όλες τις εξόδους κινδύνου και για μονόδρομους εκεί που έχεις κλείσει όλες τους παράδρομους.
Να μιλάς εξ ονόματος της δημοκρατίας εκεί που ο λαός δεν έχει φωνή.
Νεοφιλελεύθερος σημαίνει να έχεις μια αρρώστια που γνωρίζεις ότι σκοτώνει ότι αγγίζεις και να τη σκορπάς απλόχερα για να μη νιώθεις μόνος σε μια αρρώστια που όσο περισσότερους σκοτώνει, τόσο δυνατότερο σε κάνει.
Read More »

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Όχι Άλλο Μανδραβέλη


Ο Πάσχος Μανδραβέλης λατρεύει να τα βάζει με τους δυνατούς. Αφού τα χει βάλει με την παντοδύναμη αριστερά, με τους εργάτες, με τους φοιτητές, με τους διαδηλωτές, με τους νεολαίους, όλα αυτά δηλαδή τα παράκεντρα που συγκροτούν την εξουσία στην Ελλάδα και που οδήγησαν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση, τα βάζει τώρα με την «υπερπαραγωγή» που ονομάζεται Deptocracy, την οποία δεν διστάζει να χαρακτηρίσει ως «προπαγάνδα». Δεν είναι φειδωλός ο Μανδραβέλης με τους χαρακτηρισμούς του. Τη διαχρονική κατηγορία που χρεώνει η ελληνική γεροντοκρατία στους νέους της αποκαλώντας τους αλήτες, την έχει χρησιμοποιήσει και ο Μανδραβέλης ενάντια σε διάφορες κατηγορίες πολιτών. Ο νεοφιλελεύθερος επιστάτης του λόγου λοιπόν που επιχειρεί να συμμορφώσει τους πολίτες-δουλοπάροικους αυτής της χώρας και να τους κάνει πιο παραγωγικούς για τα αφεντικά τους και όχι για τους ίδιους, τα βάζει τώρα με ένα ντοκιμαντέρ και με τους δημιουργούς του. Γιατί το κάνει;

Όχι άλλο Μανδραβέλη
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του: agriazwa.blogspot.com)

Πριν φτάσουμε εκεί ας μιλήσουμε ξανά για τη δομή των κειμένων του. Ο Μανδραβέλης στηρίζει συχνά το λόγο του και τις θέσεις του στο λόγο και τις θέσεις άλλων σημαντικότερων και αναγνωρίσιμων προσώπων. Με βάση αυτές τις ετεροαναφορές δομεί ένα λόγο που μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία, έναν αχταρμά που φαίνεται να εξυπηρετεί μονάχα τους αυτοσκοπούς του, ενός λόγου στις θέσεις του οποίου ο κατασκευαστής του παραμείνει συνεπής και αναπολόγητος ακόμη και όταν οι εξελίξεις διαψεύδουν το περιεχόμενό του. Το λόγο και τις θέσεις άλλων λοιπόν επιφανέστερων του Μανδραβέλη ανθρώπων οικειοποιείται ο Μανδραβέλης, παρότι είναι αβέβαιο το κατά πόσο οι πνευματικοί πιστωτές του Μανδραβέλη θα συμφωνούσαν με τον τρόπο που αυτός χρησιμοποιεί τον λόγο τους. Αυτή η μέθοδος διατρέχει συνεπώς και όλο αυτό το ετερόφωτο μόρφωμα που μας μάθαν να αναγνωρίζουμε ως ελληνική διανόηση. Ο Μανδραβέλης χρησιμοποιεί άλλες φορές μια, άλλες δύο, άλλες τρεις, τέσσερις, πέντε ετεροαναφορές για να αντλήσει αίγλη και επιχειρηματολογία. Όπως έχει ήδη σημειωθεί, σε κάποια κείμενα του οι ετεροαναφορές είναι περισσότερες από όσο ένα κείμενο αντέχει για να θεωρείται ότι ανήκει στο δημιουργό του.
Όταν λοιπόν ο Μανδραβέλης κατακρίνει την ελληνική νοοτροπία και συνετίζει τους Έλληνες ώστε να γίνουν παραγωγικότεροι, ίσως θα έπρεπε να κοιτάει τη δουλειά του και να κρίνει κατά πόσο ο λόγος του είναι παραγωγικός. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Να παράγει λόγο- όχι να τσουβαλιάζει λόγια και τσιτάτα.
Ας πάμε λοιπόν στην κριτική του για το Debtocracy που τιτλοφορείται «Ψέματα, μεγάλα ψέματα και ντοκιμαντέρ» που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην «Καθημερινή». Ήδη από τον τίτλο γνωρίζουμε τι θέλει να μας πει ο Μανδραβέλης. Κάποιος έστησε ντοκιμαντέρ πάνω σε ψέματα. Γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι o Μανδραβέλης σπανίως εκθέτει τα κυβερνητικά ψέματα- αντιθέτως τα στηρίζει, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι τα βέλη του Μανδραβέλη, για μια ακόμη φορά, δεν στοχεύουν την εξουσία και τις επιλογές τις αλλά αυτούς που τις αμφισβητούν.
Ξεκινά λοιπόν:
«Όσα λέγονται σε μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή είναι πτερόεντα. αυτό που μετρά είναι το κατακάθι, τα συναισθήματα που δημιουργούνται.».
Προφανώς κρίνει ότι το περιεχόμενο, ας το πούμε η «αλήθεια» ενός έργου δε μετράει. Αυτό που μετράει είναι η επίδραση του στο δέκτη, το συναισθηματικό αντίκτυπο που αυτό έχει, το «κατακάθι» όπως κυνικά και εξόχως προσβλητικά το ονομάζει ο Μανδραβέλης. Και αυτό δεν είναι μια απλή διατύπωση. Είναι θέση. Πόσο σοβαρά μπορούμε να πάρουμε λοιπόν ένα δημοσιογράφο που έμμεσα δηλώνει ότι η αλήθεια δεν μετράει, εκτελώντας από την αρχή κιόλας των γραφομένων του την αξιοπιστία τους και αποκαλύπτοντας ότι το κίνητρο του δεν είναι η αλήθεια; Θα μπορούσε να είχε πει από την αρχή «παιδιά η δουλειά μου είναι να δημιουργώ εντυπώσεις» αλλά νομίζω ότι έστω και με αυτήν την πλάγια διατύπωση έφθασε στα όρια της ειλικρίνειας του. Συνεχίζει λοιπόν:
«Για να πεις ένα μεγαλύτερο από τα μεγάλα ψέματα πολλές φορές δεν αρκεί η στατιστική.»
Τι έχει πάρει ο Μανδραβέλης, ορό της αλήθειας; Σε ποια στατιστική που κατασκευάζει μεγάλα ψέματα αναφέρεται; Μήπως στη δημιουργική λογιστική του Σημίτη που ο ίδιος υποστήριζε ή μήπως στα δικά του στρογγυλοποιημένα νούμερα που αυθαίρετα χρησιμοποιεί σε κάποια κείμενα του; Και ποια είναι τα μεγάλα ψέματα στα οποία αναφέρεται και σε σχέση με τα οποία το Debtocracy είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο ψέμα που φτιάχτηκε για να ξεπεράσει τα «μεγάλα ψέματα»; Δε μιλά για το ποια είναι τα δομικά ψέματα σε αυτήν την πλειοδοσία ψευδολογίας που επιχειρεί να παρουσιάσει. Δεν είναι ανοίκειος λοιπόν ο Μανδραβέλης ούτε με τα ψέματα ούτε με την προπαγάνδα. Και αυτή τη φορά, αυτήν του τη βαθειά γνώση , θα τη χρησιμοποιήσει για να αποδομήσει ένα έργο που παρουσιάζει ως προπαγανδιστικό ώστε να στηρίξει ως συνήθως την προπαγάνδα του νεοφιλελευθερισμού. Την ομολογεί τη γνώση των προπαγανδιστικών μηχανισμών:
«Ετσι κι αλλιώς όσα λέγονται σε μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή είναι πτερόεντα. αυτό που μετρά είναι το κατακάθι, τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Αυτό το ήξεραν καλά όλοι οι προπαγανδιστές της ιστορίας, από τον Σεργκέι Αϊζενστάιν μέχρι τη Λένι Ρίφτενσταλ, δύο εμβληματικές προσωπικότητες του φιλμ που υπηρέτησαν με τη δουλειά τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα. Το ξέρουν οι διαφημιστές, το ξέρουν και οι δημοσιογράφοι.»
Από την προπαγάνδα των ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα λοιπόν, οι δημοσιογράφοι θα αντλήσουν γνώση για να υπηρετήσουν τον ολοκληρωτισμό του 21ου, τον νεοφιλελευθερισμό. Η ειλικρίνεια του Μανδραβέλη γίνεται ανατριχιαστική. Γιατί αυτή τη φορά ξέρει το αντικείμενό του. Και αυτό είναι η προπαγάνδα.
«Εχει αναλυθεί επαρκώς από τους διανοούμενους, από τη σχολή της Φρανκφούρτης μέχρι τον Νιλ Πόστμαν κ.ά. «Ο πολιτισμός της εικόνας δημιουργεί μια απομίμηση της δημόσιας συζήτησης. Η δύναμη της εικόνας καταβροχθίζει τον λόγο», επιχειρηματολόγησε ο τελευταίος.
Η παραγωγή «Χρεοκρατία» (Deptocracy), που έχει γίνει μεγάλη επιτυχία στο Διαδίκτυο, είναι μία από εκείνες τις δουλειές που «καταβροχθίζουν τον λόγο». Και είναι εξόχως προπαγανδιστικό. Οι παραγωγοί του κ.κ. Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη προφανώς ασπάζονται την άποψη ότι σκοπός των ντοκιμαντέρ είναι να αλλάξουν τον κόσμο όχι να τον ενημερώνουν.»
Αφού λοιπόν ο Π.Μ απαξιώνει κάθε «κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή» καθώς εξ ορισμού κάθε τέτοια «καταβροχθίζει το λόγο», o Π.Μ τσουβαλιάζει και το Debtocracy στο πλαίσιο που έχει δημιουργήσει και προχωρεί ακόμη περισσότερο στο δρόμο που έχει στρώσει για να φτάσει στο στόχο του που έχει εκ των προτέρων προσδιορίσει: Δημιουργεί -πάλι από μόνος του- μια δεοντολογία των ντοκιμαντέρ και φέρει τους δημιουργούς του Debtocracy να καταπατούν την Μανδραβέλεια δεοντολογία, αφαιρώντας παράλληλα από τους δημιουργούς το δικαίωμα της πρόθεσης. Πλείστα όσα ντοκιμαντέρ, ανθρωπιστικού, πολιτικού, οικολογικού περιεχομένου παραινούν προς τη δράση και εκθέτουν τα κακώς κείμενα για να ενθαρρύνουν τον κόσμο να τα αλλάξει. Η ύπαρξη πρόθεσης δεν είναι αμαρτωλή. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πράξεις και έργα δίχως προθέσεις, η πρόθεση είναι αυτή που κινητοποιεί τον δημιουργό. Ίσως για αυτό ακριβώς το λόγο να ξενίζει η πρόθεση δημιουργίας τον Μανδαβέλη. Το θέμα δεν είναι αν υπάρχει πρόθεση, συνήθως αυτή είναι αναπόσπαστη από το έργο. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποια είναι η πρόθεση, το αν το έργο περιέχει αληθή στοιχεία, και το αν η σύνδεση των στοιχείων μεταξύ τους είναι βάσιμη. Αλλά για τον Μανδραβέλη «έτσι κι αλλιώς όσα λέγονται σε μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή είναι πτερόεντα. αυτό που μετρά είναι το κατακάθι». Ποιος καταβροχθίζει το λόγο;
Όσο για τη δεοντολογία που εφευρίσκει ο Π.Μ, για μια ακόμη φορά ας ασχοληθεί με τη δουλειά του και ας κρίνει ο ίδιος και οι συνάδερφοί του το κατά πόσο την τηρεί. Συνεχίζει απτόητος λοιπόν να κρίνει όχι μόνο το έργο αλλά και να ερμηνεύει τις προθέσεις των δημιουργών:
«Γι' αυτό δεν έχουν ούτε μία αντιτιθέμενη άποψη στη θέση που θέλουν να προωθήσουν. Κι αυτή η θέση είναι η ελληνική στάση πληρωμών προς τους δανειστές.»
Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο συνδημιουργός Χατζηστεφάνου, δε θεώρησε σκόπιμο να δείξει την «αντιτιθέμενη άποψη» γιατί αυτή είναι καταφανής. Είναι παντού. Και δεν είναι «αντιτιθέμενη άποψη» όπως θέλει να την παρουσιάζει ο Π.Μ για να αποδώσει προθέσεις φίμωσης και μεροληψίας στους δημιουργούς. Είναι η κυρίαρχη άποψη. Είναι η άποψη που σχεδόν σύσσωμα τα ΜΜΕ πουλούσαν τις πρώτες μέρες της κρίσης και προβλήθηκε απολύτως μεροληπτικά και ανισομερώς εις βάρος της «άλλης άποψης». Η καθεστωτική άποψη δοκιμάστηκε ιστορικά. Και ιστορικά απέτυχε. Το χρέος εκτινάχτηκε και η χώρα βρίσκεται σε διαρκώς επιδεινούμενη θέση. Με αυτή την έννοια, η άποψη του Debtocracy δικαιώθηκε στο σημείο που επέμενε ότι η καθεστωτική άποψη ήταν καταστροφική. Όσο για τις ίσες αποστάσεις, ενδεικτική είναι η φράση του Π.Μ για την «παλαβή αριστερά» και οι χαρακτηρισμοί «αλήτες, μάγκες κ.λ.π» που κολλάει σε διάφορες κατηγορίες πολιτών χωρίς να μπαίνει στον κόπο να παρουσιάσει το λόγο και τις θέσεις τους παρά μόνο όταν πρόκειται να τις παραποιήσει.
Συνεχίζει ο Π.Μ:
«Το έργο ξεκινά με ένα προπαγανδιστικό τρικ που είναι η εικονογράφηση του συνθήματος που διακινεί η παλαβή αριστερά περί «χούντας του ΔΝΤ» στην Ελλάδα. Ακούγονται οι δηλώσεις Γεωργίου Παπαδόπουλου περί γύψου και αμέσως οι δηλώσεις του Ντομινίκ Στρος-Καν περί γιατρού που δίνει το φάρμακο για τη σωτηρία της χώρας. «Η ιστορία», λέει ο αφηγητής, «έχει αυτή την αναθεματισμένη συνήθεια να επαναλαμβάνεται. Σαν φάρσα. Κι από έναν δικτάτορα γιατρό, περάσαμε στον αρχίατρο του ΔΝΤ». Αυτό επικρίθηκε ως φτηνό λαϊκιστικό κόλπο, ανάμειξης μιας δικτατορίας με την οικονομική βοήθεια υπό όρους που παρέχει το ΔΝΤ. Αλλά δεν είναι καν το χειρότερο. Τους δικτάτορες θα τους συναντήσουμε κι αργότερα στο έργο με ένα σημαντικό λάθος που προβάλλεται.»
Η εξουσία έχει την τάση να θεωρείται αυτονόητη. Και θεωρεί ότι μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με τους κολακευτικότερους και αποδεκτούς για την εποχή της όρους. Σημασία δεν έχει τόσο το πώς αποφασίζει η εξουσία να ονοματίζεται. Σημασία έχει το πώς οι πολίτες αντιλαμβάνονται την άσκηση της εξουσίας πάνω τους. Και γνωρίζουμε πολύ καλά το πως αντιλαμβάνονται το ΔΝΤ οι λαοί που είχαν πάρε δώσε μαζί του- κυρίως δώσε. Μόνο αυτοί που σχετίζονται με το σύστημα παρουσιάζουν το ΔΝΤ ως ένα επώδυνο αλλά επωφελή οργανισμό. Όταν βλέπεις ανθρώπους να υποφέρουν μαζικά από ένα φάρμακο περισσότερο από την αρρώστια για την οποία το πήραν, είναι λίγο αφελές να θεωρεί κάποιος ότι ο κόσμος μπορεί να επιμένει στην παρότρυνση του γιατρού «πάρτο και θα βρεις την υγειά σου». Που είναι αυτή η σωτήρια λύση που παραπλανητικά μας έταξαν;
Συνεχίζει απτόητος ο Π.Μ να μαγειρεύει:
«Το έργο θέλει να πείσει ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει ηθική υποχρέωση να αποπληρώσει τα χρέη της, αλλά ούτε καν νομική. Γι' αυτό ξεθάβεται η θεωρία του «απεχθούς χρέους».
Λέει ο αφηγητής της «Χρεοκρατίας»: «Η ιστορία μας ξεκινά τη δεκαετία του 1920 με τον Αλεξάντερ Σακ, υπουργό στην τσαρική Ρωσία και ειδικό σε θέματα δικαίου. Ο Σακ βρέθηκε μετά την Επανάσταση του '17 να διδάσκει σε πανεπιστήμιο της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Και το 1927 παρουσίασε μια λαμπρή ιδέα, την έννοια του απεχθούς χρέους.
»Για να ορίσουμε ένα χρέος ως απεχθές, είπε, πρέπει να υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις. Πρώτον, το καθεστώς της χώρας να προχώρησε στη σύναψη του δανείου χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση των πολιτών. Δεύτερο, τα δάνεια να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν τους πολίτες της χώρας και τρίτον, ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι' αυτή την κατάσταση και να σφύριζε αδιάφορα».
Μόνο που ο Αλεξάντερ Σακ δεν είπε ακριβώς αυτό. Σύμφωνα με τη Wikipedia ο Ρώσος εμιγκρές έγραψε: «Οταν μια δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν δεσμεύει το έθνος. είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας κι τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος. Οι δανειστές, που διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στον λαό, δεν μπορούν να περιμένουν από ένα έθνος που μόλις απελευθερώθηκε από μια δεσποτεία να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη».
Στην περίπτωσή μας οι δανειστές δεν δάνεισαν κάποια δεσποτεία. Σε εκλεγμένες κυβερνήσεις έδιναν τα λεφτά. Δεύτερον, δεν «διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στον λαό». με τα λεφτά τους ο λαός προσελήφθη στο Δημόσιο, και όσοι δεν προσελήφθησαν πληρώνονταν έμμεσα απ' αυτό.»
Κάποιοι όροι αλλάζουν με τις εποχές. Και ο Π.Μ το χρησιμοποιεί αυτό για να προκαλέσει σύγχυση. Το περιεχόμενο όμως αυτών που περιγράφει δεν αλλάζει: «Όταν μια δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν δεσμεύει το έθνος. είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας κι τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος. Οι δανειστές, που διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στον λαό, δεν μπορούν να περιμένουν από ένα έθνος που μόλις απελευθερώθηκε από μια δεσποτεία να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη».
Δεν θα δευτερολογήσω σε κάτι που φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσουμε ότι αποτελεί μια ικανή απεικόνιση της πραγματικότητας. Οι Έλληνες δεν γνωρίζαν για το ύψος των δανείων και το ύψος του χρέους καθώς αυτά ήταν στοιχεία που οι κυβερνήσεις κρύβαν επιμελώς από τους πολίτες. Δεν υπήρξε συγκατάθεση από τους πολίτες για τη σύναψη δανείων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις λειτουργούσαν σε αυτό το πεδίο με απολύτως συνομωτικούς κανόνες ενώ εξαπατούσαν τους πολίτες με λογιστικά τεχνάσματα. Καμία ιδέα δεν είχε ο λαός για τα πραγματικό χρέος και το πραγματικό ύψος των δανείων. Δεν ερωτήθηκε, δεν συμφώνησε, δεν τον ενημέρωσαν, δεν μπορούσε να ξέρει. Δεν ξέρουμε τι θα αποφάσιζε ο λαός. Αλλά ούτε ερωτήθηκε, ούτε ενημερώθηκε. Οι ελληνικές κυβερνήσεις λοιπόν καταχράστηκαν εξουσία. Και καμία κατάχρηση εξουσίας δεν είναι σύμφωνη με τη δημοκρατία. Το χρέος είναι έργο αποκλειστικά και μόνο των ελληνικών κυβερνήσεων και των δανειστών τους, οι οποίοι ενώ ξέραν σφυρίζαν αδιάφορα, παίρνοντας ανταλλακτικά οφέλη μέσω της διαπλοκής της με τους πολλαπλά διαπλεκόμενους βαρόνους της πολιτικής ζωής του τόπου. Τα δάνεια δεν μπορούν να θεωρηθούν «εχθρικές ενέργειες απέναντι στο λαό». Οι απαιτήσεις όμως των δανειστών σε σχέση με δανειακές υποχρεώσεις που αφορούν τις ελληνικές κυβερνήσεις είναι εχθρικές ενέργειες κατά του λαού, καθώς επιβουλεύονται περιουσιακά στοιχεία που δεν ανήκουν στις κυβερνήσεις αλλά στο δημόσιο, δηλαδή στο σύνολο των πολιτών. Οι πολίτες ούτε καν εγγυητές δεν μπήκαν σε αυτά τα δάνεια. Η επιδίωξη της πραγματοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών εις βάρους του λαού είναι τόσο εγκληματική όσο η προστασία που απαιτούν από τους καταστηματάρχες οι μπράβοι. Ουδεμία ανάμειξη και ουδεμία γνώση των πολιτών στις δανειακές συμβάσεις σημαίνει και ουδεμία υποχρέωση τους προς αυτές. Όσο για τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση αυτής της περιόδου, ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ο Ελληνικός κοινοβουλευτισμός αποτελεί έκφραση δημοκρατίας, να υπενθυμισθεί ότι καμία από τις πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση δεν είναι σύμφωνη με τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι η κυβέρνηση που ψήφισε ο λαός. Ο λαός ψήφισε μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που διαβεβαίωνε ότι λεφτά υπάρχουν. Αυτή η κυβέρνηση είναι η κίντερ έκπληξη του ληστρικού καπιταλισμού. Πρόκειται για μια πολλαπλή απάτη και είναι εντελώς παράλογο οι διεκδικήσεις να γίνονται εις βάρος των απατημένων και όχι των απατεώνων. Όσο για τα δάνεια που δόθηκαν για να μπουν οι πολίτες στο δημόσιο, αυτά τα δάνεια και πάλι δεν τα ζήτησαν οι πολίτες. Οι κυβερνήσεις τα πήραν για να διατηρήσουν το σύστημα εξουσίας τους μέσω ανταλλαγματικών σχέσεων με τους πολίτες αφού κατάστησαν την ιδιωτική πρωτοβουλία μη βιώσιμη. Ο Π.Μ το χρησιμοποιεί το newspeak για να παγώσει ψυχολογικά τους πολίτες με παγκαλικά επιχειρήματα αλλά δεν του βγαίνει. Και παραταύτα συνεχίζει.
«Εδώ υπάρχει το συνηθισμένο λάθος με τη δημοκρατία και την αντίσταση στη δικτατορία. Κατά μια έννοια ο Αλεξάντερ Σακ επεκτείνει το δικαίωμα στην εξέγερση που διατύπωσε ο Τζον Λοκ. Στη «Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ο μεγάλος Βρετανός φιλόσοφος έγραψε ότι διακυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση των κυβερνωμένων δεν είναι μόνο τυραννία. Αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτήν την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει κι έχει δεσμευτεί διά του κοινωνικού συμβολαίου. Έτσι θεμελιώνεται το δικαίωμα στην επανάσταση. Ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Για τον ίδιο λόγο ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει τα δάνεια μιας απολυταρχικής κυβέρνησης, λεφτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δουλεία του. Τόσο απλό και τόσο δημοκρατικό»
Απόλυτα σύμφωνοι. Έχεις δίκιο Π.Μ: «διακυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση των κυβερνωμένων δεν είναι μόνο τυραννία. Αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτήν την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει κι έχει δεσμευτεί διά του κοινωνικού συμβολαίου. Έτσι θεμελιώνεται το δικαίωμα στην επανάσταση. Ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Για τον ίδιο λόγο ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει τα δάνεια μιας απολυταρχικής κυβέρνησης, λεφτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δουλεία του»
Ποια συναίνεση; Δεν έγινε δημοψήφισμα για το μνημόνιο. Δεν τολμήθηκε η ενισχυμένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών για το μνημόνιο. Με τη συναίνεση των αρχηγών της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, ο Παπανδρέου πέρασε πραξικοπηματικά το μνημόνιο και υπέγραψε την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, βεβαιώνοντας την παράδοση της χώρας στην οικονομοκρατία. Πολιτευτές όλων των κομμάτων, ακόμη και συστημικοί, διαφωνούν με αυτή την παράδοση. Ποια συναίνεση λοιπόν; Μιας χούφτας ανθρώπων; Και φυσικά αυτό το πραξικόπημα «αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτήν την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει κι έχει δεσμευτεί διά του κοινωνικού συμβολαίου», απειλεί την υγεία, το μέλλον, τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Έχει σπάσει κοινωνικά συμβόλαια. Για αυτόν ακριβώς το λόγο «ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Για τον ίδιο λόγο ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει τα δάνεια μιας απολυταρχικής κυβέρνησης, λεφτά που χρησιμοποιήθηκαν για τη δουλεία του». Καλά τα πας Πάσχο. Τα επιχειρήματα σου αναιρούν τις θέσεις σου. Σε ένα πράμα έχεις δίκιο όμως και συμφωνείς και με το κείμενο σου. Σε ένα πράμα είσαι συνεπής:
«Ούτε στα τρόφιμα δεν είναι αυτάρκης η χώρα μας: το 2009 παρουσιάστηκε έλλειμμα στο ισοζύγιο τροφίμων 2,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία επίσης καλύφθηκαν από δανεισμό.
Μια στάση πληρωμών προϋποθέτει ότι για ένα διάστημα, όσο δεν δανείζεσαι, σχετική αυτάρκεια. Η Ελλάδα, όμως, εισάγει πάνω από 1.000.000 τόνους μαλακό σιτάρι ετησίως. Κυρίως από τη Γερμανία. Και 500.000 τόνους καλαμπόκι. Κυρίως από την Γαλλία!»
Συμφωνώ απολύτως. Η διατήρηση μιας γεωργικής αυτάρκειας αποτελεί θέμα εθνικής ασφάλειας. Για αυτόν ακριβώς το λόγο και η γεωργία συρρικνώθηκε. Για να είμαστε ακόμη περισσότερο εξαρτημένοι. Και αναρωτιέμαι. Εσύ, που σήμερα διαπιστώνεις το προφανές, δεν ήσουν όλα αυτά τα χρόνια ενεργός συστημικός δημοσιογράφος; Αλλά αντί να σηκώσεις τα μανίκια, τις πολιτικές που οδήγησαν εδώ τις υπερασπίστηκες με την πένα σου. Δεν πρόκειται για φυσικές καταστροφές. Πρόκειται για προσχεδιασμένες πολιτικές τις οποίες οι στυλοβάτες του συστήματος εξουσίας, τα ΜΜΕ, τις γνώριζαν καλά και γνώριζαν και που θα οδηγήσουν. Παραταύτα εξακολουθούν να γαυγίζουν κατά του πολίτη. Σήμερα, τα ΜΜΕ δεν μπορούν να προστατέψουν άλλο το σύστημα εξουσίας. Μοιάζουν με κανίς που το βολτάρει η κυρία του και αυτό γαυγίζει στους περαστικούς για να ευαρεστήσει την ιδιοκτήτρια του. Δεν μπορεί να την προστατέψει αλλά δείχνει μια διακοσμητική αφοσίωση σε αυτήν.
Κάπου εκεί μπαίνουμε στο γιατί της πολεμικής Μανδραβέλη εναντίον του Debtocracy. Στις 16 Μαρτίου και στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έγινε μια συζήτηση για τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και τη δημοκρατία. Στη συζήτηση που συντόνιζε ο Στέλιος Κούλογλου, πανελίστες ήταν οι Ηλίας Κανέλλης, του ταχυδρόμου τότε και ο Πάσχος Μανδραβέλης. Το σύστημα τότε ήταν πανικοβλημένο από τα Δεκεμβριανά και έψαχνε να δει από πού έμπαζε, να βρει τις αιτίες της εξέγερσης και να τις απαλείψει ή να τις «πειράξει» ώστε να μη νοιώθει άλλο ότι απειλείται. Και το πείραγμα της αλήθειας είναι κατά εξοχήν υποχρέωση των ΜΜΕ προς τα αφεντικά τους.
Κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο επίμαχο ζήτημα της ανεξαρτησίας του Τύπου, της φίμωσης και της λογοκρισίας. Ο Κανέλλης με μια τρομακτική αφέλεια είπε κάτι σαν «έλα μωρέ, μπορείς να γράψεις ότι θες πλέον. Αρκεί να μην γράψεις για τον εργοδότη σου» σαν να ταν αυτό κάποιο παραθυράκι στις αρχές της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Ο Μανδραβέλης συμφώνησε λέγοντας αν θυμάμαι καλά ότι αυτά περί διώξεων είναι προϊόν υπερβολικών και προβληματικών δημοσιογράφων που δεν τα πάνε καλά με το περιβάλλον τους.
Εξοργισμένος ρώτησα το πώς τολμούν να εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι όταν ο Κανέλλης έχει δώσει ακριβώς τον ορισμό της εξαρτημένης δημοσιογραφίας και την παρουσιάζει σαν τη φυσιολογική κατάσταση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και ότι αυτή ακριβώς η εξοικείωση με την εξαρτημένη δημοσιογραφία που ο Κανέλλης επίδειξε δείχνει το πόσο βαθειά έχει φτάσει η εξάρτηση.

Ρώτησα επίσης το αν οι παρόντες εξαιρούνται, αναφερόμενος στην πρόσφατη για εκείνη την εποχή απόλυση του Κούλογλου για ρεπορτάζ που εκείνη την περίοδο κάποιοι κρίναν ότι ήταν επικίνδυνα για το σύστημα εξουσίας.
Ο Κούλογλου παρενέβη, λέγοντας πως δεν υπάρχουν διωγμοί και φίμωση γιατί ελάχιστοι πλέον δημοσιογράφοι ρισκάρουν το θάρρος της γνώμης τους.
Οι Κανέλλης και Μανδραβέλης μετά το τέλος της συζήτησης με πλησίασαν με συμφιλιωτική διάθεση χωρίς να έχουν οποιαδήποτε ιδέα για την ταυτότητά μου. Με δεδομένη την αλαζονεία του συστήματος εξουσίας και των αυλικών του, η προσέγγιση τους σε εμένα, έναν ανώνυμο για αυτούς αμφισβητία, με παραξένεψε. Κατάλαβα ότι ήταν πράξη πανικού, ότι μπορεί στο μυαλό τους να με θεωρούσαν σαν τον ίσως σημαντικό άγνωστο Χ των δεκεμβριανών, σκέψη που δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητά. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτονταν. Μπορώ όμως να αφηγηθώ τη συνομιλία μας.
Ο Κανέλης μου είπε για το Μανδραβέλη παρουσία του και προφανώς χωρατεύοντας για να σπάσει τον πάγο κάτι σαν «έλα μωρέ μη τον συνερίζεσαι, αυτός είναι αδερφή». Του απάντησα πως αυτό που είπε ήταν προσβλητικό όχι μόνο για το συνάδερφό του αλλά και για το σύνολο των ανθρώπων που έχουν την συγκεκριμένη σεξουαλική προτίμηση. Ο Κανέλλης μαζεύτηκε αλλά ο Μανδραβέλης άπλωσε το χέρι του στον ώμο μου σαν να ‘μασταν φίλοι από χρόνια, οικειότητα από την οποία αντανακλαστικά απομακρύνθηκα. Μου πε. Μικρός είσαι ακόμη. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις.
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Αυτό που κατάλαβα ήταν ο υφέρπων πανικός. Που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει.
Ο Μανδραβέλης έχει θέσεις, γνωστές σε όλους. Ρίχνει το μπαλάκι των ευθυνών στους πολίτες και καθαγιάζει την νεοφιλελεύθερη πολιτική. Δεν είναι μόνο ότι το Debtocracy αποδυναμώνει τις θέσεις του Π.Μ. Αυτό είναι απολύτως ικανός να το κάνει από μόνος του. Για παράδειγμα, τις 3 Νοεμβρίου του 2010 ο Μανδραβέλης έγραφε: «Ένας άλλος «εύκολος» τρόπος εξόδου από την κρίση που προτείνεται είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει «ό,τι φάγαμε, φάγαμε• τώρα να κάνουμε το λογαριασμό που μάς βολεύει», ή το ακόμη το πιο αριστερό «να πληρώσουν οι τράπεζες την κρίση». Δεν ξέρουμε πόσο ανήθικο είναι να εκπληρώνει κάποιος τις υποχρεώσεις του, ή πόσο αριστερό είναι το μπαταχτσιλίκι..»
Σύμφωνα με την Ημερησία στις 12 Απριλίου του 2011 «Κατά τη διάρκεια της σύντομης τοποθέτησής του ο Πάσχος Μανδραβέλης αναφέρθηκε και στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, αναφέροντας ότι κάποιοι υποστηρίζουν όταν αν θα γίνει αναδιάρθρωση, όλα θα είναι καλά.
Αλλά τι σημαίνει αναδιάρθρωση; Σε ένα «κούρεμα ομολόγων», την επόμενη ημέρα δεν θα μας δανείζει κανένας, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τράπεζες θα καταρρεύσουν.
Που θα βρούμε τα λεφτά να εισάγουμε στοιχειώδη πράγματα που εισάγουμε σήμερα, όπως ακόμη και σιτάρι; Αναρωτήθηκε. Και συνέχισε λέγοντας: Για αυτό δεν μας παίρνει να κάνουμε και μαγκιές»
Μερικές μέρες μετά, αφού έχει προηγηθεί το μήνυμα του πάντα καλά ενημερωμένου Σημίτη για αναδιάρθρωση και αφού τα παλικαράκια του ΔΝΤ αρχίζουν πλέον να μιλάν για μη αντιμετωπίσιμο ελληνικό χρέος και για την ανάγκη αναδιάρθρωσής του, ομολογώντας έτσι ουσιαστικά όχι μόνο την απόλυτη αποτυχία της πολιτικής Παπανδρέου αλλά και μια ακόμη αποτυχία του ΔΝΤ (άλλωστε ποιος μπορεί να διαχωρίσει αυτές τις πολιτικές;) ο Μανδραβέλης θα αλλάξει το ποίημα σαν να μη τρέχει τίποτα και σαν να ταν από τους υποστηρικτές της αναδιάρθρωσης: «Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τυφλός που δεν θέλει να βρει το φως του κι Έλληνας που δεν επιθυμεί την αναδιάρθρωση. Αν μπορεί να γίνει «φιλικά», δηλαδή δίχως σοβαρές επιπτώσεις για τη χώρα, όλοι θα την πανηγυρίζαμε, με πρώτη την κυβέρνηση, που θα είχε και πολιτικό όφελος από αυτή. Επομένως, όπως είναι αυτονόητο το «καλύτερα υγιής και πλούσιος, παρά άρρωστος και φτωχός», εξίσου αυτονόητο είναι το «καλύτερα με μικρότερο χρέος, παρά με μεγαλύτερο». Κάθε κουβέντα επ’ αυτού περιττεύει. Συμφωνούμε όλοι• δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, παλαβοί και λογικοί, κυβερνητικοί κι αντικυβερνητικοί.
Η έκκληση, λοιπόν, για αναδιάρθρωση του χρέους έχει νόημα αν η αναδιάρθρωση δεν πρέπει να είναι «φιλική»
Δεν θυμάμαι γιατί μου ρχεται στο μυαλό η λέξη παπαγαλάκια. Τέλος πάντων. Φαίνεται πως σε αυτόν τον τόπο οι πολιτικοί δε φέρουν ευθύνη για τις πολιτικές τους, οι δημοσιογράφοι δεν έχουν ευθύνη για τα γραφόμενά τους. Οι μόνοι που χουν ευθύνη είναι οι πολίτες. Και παρά ταύτα, ενώ οι συστημικοί της πολιτικής και των ΜΜΕ έχουν δουλειά, καλοπληρωμένη μάλιστα, οι πολίτες δεν έχουν. Αλλά αυτό θα αλλάξει εις βάρος των συστημικών. Και σύντομα μάλιστα. Για αυτό και Π.Μ ασκεί πολεμική στο Debtocracy. Γιατί το Deptocracy απειλεί όχι μόνο τη χρησιμότητα που μπορούν άνθρωποι σαν το Μανδραβέλη να έχουν για το σύστημα. Τον απειλεί και συντεχνιακά. Τον ξανακάνει να θυμάται τον κρύο ιδρώτα που τα νέα μέσα προκαλούν τους συστημικούς, την απειλή της απώλειας του ελέγχου των πάντων και των προνομίων που αυτός σημαίνει. Γιατί, όπως λέει και ο Π.Μ:

«Το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» είναι καλοφτιαγμένο, παρά το γεγονός ότι (χάρη στις νέες τεχνολογίες) ήταν πολύ φθηνή παραγωγή. Οπως γράφει ο δικτυακός του τόπος (www.debtocracy.gr) κόστισε μόλις 7.790 ευρώ. Πιθανότατα, δε, είναι η πρώτη κινηματογραφική δουλειά-ρεφενέ στην Ελλάδα. Τα λίγα έξοδα καλύφθηκαν από εισφορές μελλοντικών θεατών μέσω διάφορων τραπεζικών εργαλείων, πιστωτικές κάρτες, Paypal κ.ά. Μέχρι στιγμής το έχουν δει πάνω από 500.000 άτομα.»

Αν έχει λόγο να αντιμάχεται το περιεχόμενο του Debtocracy ο Μανδραβέλης, πολύ σημαντικότερο λόγο έχει να αντιμάχεται τον τρόπο κατασκευής του και τη μέθοδο διανομής του. Γιατί το Debtocracy διανεμήθηκε ανεξάρτητα από τα εγκαθιδρυμένα δίκτυα διανομής. Και χρηματοδοτήθηκε από πολίτες. Και ένα τέτοιο μοντέλο παραγωγής που χρηματοδοτείται από τα κάτω μπορεί να βοηθήσει στο να πάρουν οι άνθρωποι ιδέες που θα απελευθερώσουν τη βάση της παραγωγής από τους βαρόνους της εξουσίας. Σε μια τέτοια κατάσταση απώλειας ελέγχου, πολλοί είναι αυτοί που θα χάσουν τα προνόμια τους για τις υπηρεσίες που παρέχουν στα συστήματα εξουσίας.
Το Debtocracy είναι μια καινούρια μορφή απειλής και είναι λογικό οι συστημικοί να τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί μια μέρα να χρειαστεί να δουλεύουν δίπλα στους ίδιους ανθρώπους που αποκαλούσαν αντιπαραγωγικούς, δίπλα στους ανθρώπους του μόχθου. Δύσμοιρος είναι ο επιστάτης που θα βρεθεί στη θέση των ανθρώπων που επιτηρούσε.
Read More »